Waarom is Schiphol voor u zo speciaal?

Als u de media in Nederland volgt kan het u niet ontgaan zijn, dat het vliegveld van Amsterdam, Schiphol, dit jaar 100 jaar bestaat. In kranten en tijdschriften staan artikelen over de geschiedenis, er zijn (foto)tentoonstellingen in Amsterdam en ook de televisie zendt programma’s uit over dit jubileum. U kunt het allemaal volgen op Internet, want als u “Schiphol 100 jaar” googlet verschijnen er nogal wat websites, die de geschiedenis laten herleven of u vertellen welke feestelijke activiteiten er worden georganiseerd.

Voor velen is Schiphol speciaal. Natuurlijk, je vertrekt ergens naar toe of komt terug uit het buitenland, maar het kan ook op een andere manier een speciale plek voor je zijn. Het kan het begin zijn van een vakantie of langer verblijf in het buitenland en als dat niet jezelf betreft kan het om een geliefde gaan, waarvan het vertrek of aankomst een emotionele betekenis heeft. Vele andere mogelijkheden zijn er, leuke of minder leuke ervaringen, grappige voorvallen en wat al niet.

Ik ga u wat van mijn ervaringen met Schiphol vertellen, niets spectaculairs, maar wel leuk om een keer op te schrijven. Eerst wat algemene informatie en daarna een aantal anekdotes of “avonturen”, die direct of zijdelings met onze nationale luchthaven Schiphol te maken hebben.

Algemeen

Ik ben tot nu toe bijna 1000 keer (op dit moment 988 keer om precies te zijn) van één van de 138 vliegvelden, die ik aandeed, vertrokken of geland. De meeste keren was het zakelijk, maar toch ook wel regelmatig voor een privébezoek. Schiphol was daarbij iets meer dan 400 keer het begin- of eindpunt, waarvan ca. 300 keer met de KLM. Ik heb alle vluchten nog geregistreerd staan in mijn computer en daaruit blijkt, dat de Top-3 bestemmingen vanaf Schiphol zijn Bangkok (19 keer rechtstreeks en een keer of 10 met tussenlandingen), Londen (18 keer, zowel zakelijk als privé) en Zürich (17 keer, voor zaken of privé in Zwitserland of als stop-over voor een reis naar Zuid-Amerika of Azië). Ben in Londen en Bangkok wel vaker geweest, maar dan kwam ik vanaf een ander vliegveld dan Schiphol.

Mijn eerste contact met Schiphol

Dat was nog niet als passagier. In 1961 verliet Nederland Nieuw Guinea en kwamen alle militairen terug naar Nederland. Ik werd, net mijn opleiding bij de Marine als radio-telegrafist afgemaakt, met een groep anderen op Schiphol gestationeerd als een soort verbindingsman tussen KLM en Defensie. Als één van de vele KLM-vliegtuigen, die deze militairen naar Nederland vervoerden, vertraging opliep, was het mijn opdracht dit telefonisch aan een dienstdoende officier te melden, die dan de nodige maatregelen kon treffen. Drie weken heeft dat geduurd en al die tijd zaten we bij toerbeurt ik in een kamertje met telefoon, maar geen enkele keer hoefde ik in actie te komen.

Eerste aankomst op Schiphol

In 1963/1964 was ik voor de Marine op Curaçao. We waren er met een marineschip naar toe gevaren en na afloop van de “term” in de West, die 18 maanden had geduurd, vloog ik als passagier met een DC-7 van Curaçao via Santa Maria naar Schiphol. Het was de eerste en ook laatste kennismaking als passagier met het oude Schiphol. Die aankomst was feestelijk, want de hele familie stond mij met cadeaus, bloemen, enz. op te wachten. Een verrassing daarbij was de aanwezigheid van Carla, een buurmeisje, waarmee ik middels correspondentie verkering had gekregen. We mochten achterin het busje zitten en hebben wat afgezoend. Die verkering is echter al vrij snel op niets uitgelopen. Ik vraag mij soms nog wel eens af hoe het Carla verder is vergaan.

Huwelijksreis

In 1969 ben ik getrouwd. Na de huwelijksreceptie gingen we op huwelijksreis naar Zwitserland. Ik had de reis geboekt zonder iets over de bestemming aan mijn vrouw los te laten, het moest een verrassing zijn. Ik wilde, dat ze pas op het laatste moment, als we op Schiphol door de gate naar het KLM-toestel liepen, zou zien, dat we naar Zürich gingen. Iets te vroeg verraadde ik het geheim. Mijn vrouw vroeg tijdens het belastingvrij winkelen hoeveel sigaretten we in het land van bestemming mochten invoeren. Ik antwoordde, dat in Zwitserland…….shit! In ons hotel had het reisbureau gezorgd voor bloemen en een fles champagne, een geweldige reis was het met mooie herinneringen.

Mijn eerste zakenreis

Ik had inmiddels mijn eerste stappen in de zakenwereld gezet en ik 1970 maakte ik mijn eerste zakenreis. Een firma in Ravensburg, Zuid Duitsland had een grote machine gekocht van de firma, waarvoor ik toen werkte. Alle technische details, prijs en dergelijke waren al afgesproken, ik mocht de leveringsvoorwaarden afhandelen. De machine was bestemd voor verdere export naar Pakistan, dus gesproken moest er worden over de zeewaardige verpakking, afleveradres, levertijd en dat soort zaken. Ik vloog met de KLM naar Zürich en werd afgehaald door een, net als ik, keurig geklede man, die mij in zijn auto naar Ravensburg reed. In mijn beste Duits sprak ik met de man over mijn firma, over Nederland, over Pakistan, over ik weet niet wat nog meer en de man zei steeds ja en amen. Hij zette mij bij een hotel in het centrum af en de volgende ochtend werd ik weer afgehaald en naar het bedrijf gereden. Toen bleek, dat mijn gesprekspartner iemand totaal anders was dan degene, die mij afgehaald had. Ik was namelijk door een bedrijfsauto met chauffeur afgehaald. Wat een luxe vond ik dat!

Moskou

Ik reisde jaren later veel naar de toenmalige Oostbloklanden. Ik kwam regelmatig in Polen, Hongarije, Tsjecho-Slowakije, de D.D.R. en ben toen ook een aantal keren in Moskou geweest. De eerste keer was met de KLM, met een tussenstop in Warschau. Aanvankelijk zat het toestel vol, maar na Warschau bleven er nog 5 passagiers over voor Moskou, waaronder ik dus. We werden vorstelijk met eten en drinken bediend!

In Moskou had ik een bespreking met een directeur van de krant Izvestia over de levering van een adresseermachine. Die bespreking begon echter pas goed, nadat de man zijn kamer op slot had gedaan en wij samen een fles Franse cognac hadden leeggedronken. Zoete koekjes moesten dit alcoholleed verzachten.

Een volgende reis naar Moskou was weer met de KLM, maar nu rechtstreeks. Ik bezocht een grote internationale tentoonstelling, waar ook een Nederlands paviljoen aanwezig was. Daar hoorde ik, dat de dag er voor twee vliegtuigen van Aeroflot bij Moskou waren neergestort, oh jee, ik zou – door die tijdelijke grote drukte op de route – met Aeroflot terug vliegen naar Schiphol. Na heel veel moeite kon ik het gedaan krijgen, dat ik met de SAS naar Kopenhagen vloog en van daar veilig met de KLM naar huis.

Leipzig

In die periode bezocht ik twee keer per jaar de Leipziger Messe. Het was het pronkstuk van de D.D.R., want je kon wel allerlei besprekingen hebben in Oost-Berlijn, maar uiteindelijk werden de contracten pas getekend in Leipzig. Ik zou er een lang verhaal over kunnen vertellen, maar laat ik mij beperken tot de reis naar en van Leipzig. De Leipziger Messe duurde telkens een dag of 10 en dan onderhielden zowel de KLM als Interflug een dagelijkse vlucht van en naar Schiphol. Dat ging niet in een rechte lijn, want de grens van West-Duitsland naar de D.D.R. mocht niet overschreden worden. Alle vluchten gingen dan met een omweg via Tsjecho-Slowakije naar Leipzig.

Ik ging er meestal maar enkele dagen naar toe en één keer was dat noodgedwongen met het Oost-Duitse Interflug. We konden echter niet landen in Leipzig – wegens weersomstandigheden werd gezegd, terwijl het stralend weer was – en werden afgeleverd in Dresden. Hoe we dan in Leipzig moesten komen moesten we zelf maar uitzoeken. Toen ik mensen sprak op de beurs, bleek, dat voor onze geplande landing eenzelfde type vliegtuig als waar ik mee vanuit Schiphol was gereisd, bij Leipzig was neergestort. Ook Interflug kwam bij mij op de zwarte lijst. .

Teheran

In de laatste periode van mijn werkzame leven, vloog ik anderhalf jaar lang elke maand met de KLM naar Teheran. Toen we een grote productielijn voor de verwerking van aardappelen hadden verkocht, gingen mijn grote directeur en ik weer eens naar Teheran om samen met de opdrachtgever de eerste spade in de grond te zetten van de nieuwe fabriek, waarin die productielijn zou worden opgesteld. Het was winter en dan kan het in het Noorden van Iran knap koud zijn. We waren er op voorbereid, want we hadden onze winterjassen bij ons. Dit keer konden we niet met de KLM terug, maar moesten eerste naar Dubai om daar dan het KLM-toestel terug naar Schiphol te nemen. Daar wilde ik naar buiten om een sigaar te roken en dat lukte ook wel, maar we stonden daar met onze winterjassen aan in een stralende zon met een temperatuur van de 30 graden Celsius.

De lijn Schiphol – Teheran is voor de KLM en dus ook voor Schiphol altijd lucratief geweest. Ik hoorde onlangs, dat de lijn, na een poos opgeheven te zijn geweest, weer open is gesteld. De vliegtuigen zaten altijd boordevol en als u dat wellicht verwondert, vertel ik u, dat de meeste passagiers Schiphol gebruikten als tussen station vanuit of naar (vaak) Canada of de USA. Van een vol vliegtuig stond ik meestal met slechts een man of 20 bij de band te wachten op mijn bagage.

Douane Schiphol

Ik heb zelf eigenlijk nooit last gehad van controle door de douane bij aankomst op Schiphol. Slechts een enkele keer moest ik een koffer openmaken, maar meestal kon ik zo doorlopen. Zo echter niet een collega, die met zijn vrouw een weekend in Londen was geweest. Door omstandigheden, waarvan ik mij de bijzonderheden niet meer herinner, vlogen ze apart van elkaar terug naar Nederland. De vrouw naar Rotterdam en mijn collega naar Schiphol en elk nam een koffer mee zonder te letten op van wie de inhoud was. Op de heenweg had hij belastingvrij o.a. een fles Campari gekocht, die op de terugweg in de bagage werd gestopt en door ruwe behandeling onderweg was gebroken. De Campari sijpelde als bloed uit zijn koffer en hij werd uiteraard aangehouden. De koffer werd geopend en de douanier hield een besmeurd kledingstuk, een beha van zijn vrouw, omhoog met de onnozele vraag: “Is deze van u, mijnheer?”

Vertraging en voorzorgslanding

In de jaren tachtig reisde ik een aantal keren naar Zuid-Amerikaanse landen als Argentinië, Uruguay en Chili. Voor één van die reizen was de vlucht vanaf Schiphol naar Buenos Aires vertraagd en die vertraging duurde nogal lang. De captain en zijn copiloot kwamen zelfs naar de wachtruimte bij de gate om te passagiers enigszins gerust te stellen. De captain – een man met een onvervalst Twents accent – vertelde, dat het vliegtuig waarmee gereisd zou worden te laat van een andere bestemming was gekomen. Hij zei o.a.: Ik gooi straks wel wat extra kolen op het vuur, dan halen we de vertraging wel een beetje terug”. Hij had er kennelijk toch te veel kolen opgegooid, want net boven Brazilië besloot de captain wegens “een rood lampje” uit voorzorg te gaan landen in Rio de Janeiro. Ik kan u vertellen, dat zo’n voorzorgslanding een enorme belasting is voor de organisatie en uiteraard ook veel last voor passagiers opleveren. Ik zal u de details besparen, maar ik heb wel enorm veel bewondering gekregen voor vooral de purser, die alle protesten en grote monden van passagiers uiterst diplomatiek weerstond. De aankomst in Rio was in de vroege ochtend en pas ’s avond laat was er een ander vliegtuig gecharterd om ons alsnog naar Buenos Aires te brengen. Het ergste (!) voor mij was, dat ik al snel door mijn sigaren heen was en in Rio geen nieuwe kon kopen. Sindsdien heb ik altijd een voorraadje sigaren extra in mijn handbagage!

Mijn Thaise vrouw alleen op reis naar Nederland

De eerste keer, dat mijn Thaise vrouw naar Nederland kwam reisde ze alleen. We hadden wel samen het visum geregeld op de Nederlandse ambassade, maar ik moest daarna eerder terug naar huis. Die reis is op zich goed verlopen, maar aan hetgeen op Schiphol bij aankomst gebeurde, heeft zij slechte herinneringen. Zij werd met enkele andere Thaise dames, die alleen reisden uit de rij gehaald en werden hevig aan de tand gevoeld door de Marechaussee over hun verblijf in Nederland. Gelukkig had zij alle papieren, die wij hadden gebruikt voor het verkrijgen van een visum bij zich en ook mijn mobiele telefoonnummer. Ik werd door een overigens zeer correcte ambtenaar van de Marechaussee gebeld. Toen ik mijn naam genoemd had vroeg hij verder:

“Mag ik u vragen waar u zich momenteel bevindt?”

“Ja hoor, ik sta in de aankomsthal op iemand uit Thailand te wachten”

“Kun u mij de naam van die persoon opgeven”

“Ja hoor, ik wacht op Sukram Nadee”

“Mag ik u vragen wat de plannen en het doel van haar komst naar Nederland inhouden?”

“Ja hoor, zij komt bij mij op bezoek voor een vakantie, wij zullen vrienden en familie bezoeken en verschillende plaatsen in Nederland aandoen.”

“Dank u voor uw medewerking. U heeft mij voldoende geïnformeerd en uw gast zal zo dadelijk bij u zijn”.

En inderdaad, enkele minuten later kwam mijn Thaise vrouw in de aankomsthal, vrolijk omdat ze mij zag, maar ook verdrietig, omdat zij de ondervraging door de Marechaussee wel erg vernederend vond, temeer daar haar kennis van het Engels toen nog minimaal was.

Tenslotte

Ik had nog veel meer over Schiphol willen vertellen. Over de mogelijkheden van belastingvrij sigaretten en drank te kopen, over het (lang)parkeren, over de Business Class Lounge, over die ene keer, dat ik First Class met KLM naar en van Curaçao reisde, over die ene keer, dat ik 1000 gulden won in het Casino (over verlies praat ik natuurlijk niet), over die ene keer, dat ik mijn paspoort ben vergeten en over de soms jaloerse blikken en praatjes van collega’s als ik weer Business Class een in hun ogen “snoepreisje” naar een of ander ver land maakte en twee of drie weken van huis was.

Ik ben genoeg aan het woord geweest, nu bent u aan de beurt om in een reactie uw leuke of minder leuke ervaringen met Schiphol te vertellen.

Oh ja, nog één leuk weetje dan. In een artikel over 100 jaar Schiphol vertelde iemand, dat de eerste vluchten naar Londen bij tegenwind soms wel 4 uur konden duren. De huidige vliegtijd naar Londen is ongeveer 45 minuten, maar op een drukke luchthaven als Schiphol komt er flink wat tijd bovenop de reis. Met de reistijd vanaf huis, het eventueel parkeren, de paspoort- en veiligheidscontrole en de tijd die tijdens het instappen verloren gaat, duurt een trip naar Londen nog altijd hetzelfde als 100 jaar geleden.

Over deze blogger

Gringo

Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!

Lees hier de laatste artikelen

Oudere postings van deze blogger

• Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
• Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
• Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
• Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?