THAI Airways stopt met Boeing 747 op Europese route

Leo, bedankt voor de verbetering van mijn geliefde Anchorage!.

Ik persoonlijk betreurde het toen wij overstapten op de 747-400. Daardoor kwam deze stop weg te vallen. Natuurlijk voor passagiers was dat een voordeel, het verkortte de reis met vele uren.
Wij, als bemanning hadden met deze Anchorage stop een prachtige omloop. Toen we nog met de 747-200 naar Tokio en Osaka via deze stad vlogen, hadden we daar altijd een paar dagen vrij.
Het begon zo: Frankfurt – Anchorage. Een nacht in Anchorage, het vliegtuig ging met de nieuwe bemanning verder.
Dan was het de volgende dag onze beurt om vanaf Anchorage naar Tokio en Osaka te vliegen. Overnachten deden we dan in Osaka, waar we twee nachten bleven.
Dan weer terug naar Anchorage, waar we drie nachten bleven. Wéér terug naar Osaka via Tokio met overnachting in Osaka of Tokio, ik weet het niet meer precies.
Terug naar Anchorage met een overnachting en dan weer terug naar Frankfurt.
Doordat we over de noordpool vlogen en een datumgrens overvlogen, kreeg je een telkens met een klene tijdreis te maken: was er al een flink tijdsverschil tussen Frankfurt en Anchorage, tussen Japan en die stad een nóg groter verschil. Vloog je bijvoorbeeld op dinsdag weg, kwam je na ongeveer 10 uur vliegen in een tijdzone die meer dan 24 uur later lag. Dus de volgende dag kwam je dan in Japan aan.
Terug was het juist andersom: je vertrok ’s middags en na tien uur vliegen, kwam je dezelfde dag ’s ochtends aan. Dus had je die dag dubbel.
Dit werd twee keer gedaan tijdens een omloop.
Voordat ik er de eerste keer heen moest, had ik van iets negatief ingestelde collega’s de meest uiteenlopende “horror” verhalen gehoord en ik deed mijn best om die vlucht niet te krijgen. Maar na twee jaar zag ik tot mijn schrik dat ik deze vlucht in mijn rooster had. En niemand wilde met mij ruilen.

Echter kan ik je vertellen dat ik mijn hart aan deze omloop verloren heb. We waren ongeveer 18 dagen onderweg. Het was de meest fantastische omloop in mijn leven en er zijn nog vele daarna door mij aangevraagd. Het was waar, je wist na 18 dagen niet meer welke dag het van de week was, je lichaamsklok was aardig door elkaar geschud, maar het was alles de moeite waard.

In het begin hadden we in Anchorage ieder een kleine eigen woning ter beschikking in Anchor Arms, een mini resort zou je kunnen zeggen. Een woonkamer met keuken, kookplaat, keukengerei enzovoorts. Magnetron bestond toen nog niet voor ons. En gekookt werd er. Moest niet, je kon ook in een restaurant eten, maar het leuke was het leven samen. We hadden drie grote Cadillacs Station Wagons ter beschikking: twee voor de cockpit (die bestond toen uit drie man: piloot, co-piloot en flight engineer) en een voor de rest van de bemanning. Maar we mochten altijd een Cadillac van de cockpit “lenen”.
Daarmee gingen we dan naar de supermarkt en kochten van alles in. Kruiden en dergelijke, maar vaak ook nog ongebruikt brood en andere levensmiddelen werden door onze voorgangers in de appartementen achtergelaten en zo deden wij dat ook.
Dit werd bij de terugkeer uit Japan gedaan: we kookten samen en zaten zo met 15 man en vrouw lekker te genieten.
Het eerste layover betekende voor ons: elkaar een beetje leren kennen en uitvissen wie wat wilde doen tijdens het tweede layover dat 3 volle dagen lang was. Daar had je mensen bij die hun belastingopgave wilden doen, ik had collega’s die een volle koffer ongestreken wasgoed bij zich hadden, maar er waren ook collega’s die graag iets meer van Alaska wilden zien.
Op een van de mooiste layovers reden we met 8 mensen in één Cadillac (en nog steeds ruimte) naar de Matanuska gletsjer en Mount Denali in het Denali National Park, waar we in een motel overnachtten. Onderweg zagen we elanden, grizzly beren, rivieren vol met forellen en de mooiste wilde landschappen die je je kon voorstellen. Wat was dat een genot.
Ik was destijds al verzot op Azië en de tropen, maar dat wat je daar in zomer en winter zag, liet me Azië verbleken. Wat een mooie natuur.
Dit is maar een topje van de ijsberg. Maar met de komst van de 747-400 was er geen reden meer om met een passagiersvliegtuig daar tussen te landen en viel dus voor ons als bemanning deze prachtige omloop weg.
Dat gebeurde natuurlijk met vele layovers die wij als bemanning hadden. Onze vloot werd moderner, de vliegtuigen konden langer in de lucht blijven en vele tussenstops vielen weg, waardoor onze omlopen ook korter werden. In 1983 betekende een vlucht naar Sydney voor de bemanning een rotatie van 20 dagen. Passagiers deden er ongeveer 24 uur over. Maar omdat destijds slechts twee vluchten per week naar Sydney gingen, moesten wij na telkens twee of drie nachten ergens ondergebracht worden.
Naar Bangkok had je verschillende mogelijke omlopen. Je had er van 3-4 dagen, maar ook van 10 dagen. Daarbij had je dan twee zogenaamde shuttles, bijvoorbeeld Bangkok – Kuala Lumpur of Bangkok Manilla, of Bangkok – Ho Chi Min en terug. En als je het geluk had een zogenaamde “springer” omloop te krijgen, had je soms ook bijna een week in Bangkok vrij. Want dan vloog je alleen op de passagiers versie (B747-200 E), maar je collega’s die een normale omloop hadden, vlogen met de volgende (B747-200 D, die met vrachtgedeelte) verder.
Dat was prachtig. Toen kon je lekker eens naar Chiang Mai, Koh Samui of waar dan ook heen reizen. Met vier dagen vrij tussen twee vluchten, was dat genieten.

Dit was zo’n beetje een beschrijving over wat het voor de bemanning uitmaakte. Dat niet alleen, er kwamen natuurlijk ook vele andere aspecten bij nieuwe vliegtuig types. Omscholing was er één van, opsplitsing ook. Toen we meer types vliegtuig hadden, werden ook wij weer meer opgedeeld in de zones waar deze vliegtuigen heen vlogen. Een tijdlang kwam ik niet meer in Thailand omdat er geen 747 heen vloog, maar een airbus. Daar was ik niet voor getraind, dus waren er een aantal jaren dat ik geen voet in Thailand zette, behalve bij vakantie.

Als passagier merkte je dat natuurlijk niet zo erg, wel dat je vluchten korter werden en je sneller op de plaats van bestemming kon zijn. Maar dit heb ik al beschreven… 🙂