Diepe stilte op groot deel van Don Muang
We zijn er jaren lang met groot enthousiasme aangekomen. Vanuit het vliegtuig door de slurf, vervolgens een eind lopen, door Immigration en dan beneden wachten op je bagage. Buiten sloeg de tropische en vochtige warmte je als een natte handdoek in het gezicht. Maar eindelijk was je dan op je bestemming, met vermoedelijk in de aankomsthal smachtend (?) de door jou aanbedene.
Gisteren bracht ik een kort bezoek aan Don Muang om mijn vrouw en kind af te halen. Die kwamen met Nok Air op de middagvlucht uit Udo Thani. AirAsia op SUV was gemakkelijker geweest, maar ik wilde ’s avonds de nieuwjaarsborrel van de Nederlandse Vereniging Thailand (NVT) in DET5 (Sukhumvit Soi 8 ) niet missen. Ook al vanwege de aangekondigde oliebollen….Die bleken overigens van goede kwaliteit.
De internationale terminal van Don Muang ligt er al dik drie jaar verlaten bij. De deuren zijn op slot, de lichten gedoofd. Binnen heeft het ongedierte ongetwijfeld vrij spel. Waar het eens bruiste van leven, heerst nu de stilte van het graf. Zou voor het uitgestrekte complex nu niet een betere bestemming te vinden zijn dan deze trieste leegstand?
In de domestic terminal is wat meer leven in de brouwerij, zij het niet al te veel. Van noodzakelijk onderhoud is nauwelijks sprake. Behalve Nok Air vliegen hier ook Orient Thai (het oude One-Two-Go) en Solar Air op. Dagelijks gaat het om enkele tientallen vluchten met relatief kleine toestellen op de uithoeken van Thailand. De parkeergarage is merkwaardig genoeg helemaal gevuld. Opmerkelijk is de mededeling op een bord dat automobilisten hun motor niet in de garage mogen starten. Hoe je dan weg kunt rijden, is mij een raadsel. Aardig van zo’n kleinschalige opzet van een vliegveld is dat je zo vanuit het toestel de hal in loopt met drie bagagebanden en vervolgens vrijwel buiten staat.
De huidige Thaise regering voelt er weinig voor om Don Muang als volwaardige airport in de lucht te houden. Dat is aan de ene kant jammer, zeker voor de mensen die in het noordelijk deel van Bangkok wonen. Aan de andere kant maken twee luchthavens het de passagiers niet gemakkelijk om desgewenst over te stappen. De toekomst van Don Muang is ongewis en dat zal nog wel enige tijd zo blijven.
[nggallery id=51]
Over deze blogger
- Bijna 20 jaar geleden verhuisde journalist Hans Bos naar Bangkok. Vrijwel vanaf het begin was hij betrokken bij de geboorte van Thailandblog. Als journalist werkte hij voor Limburgse dagbladen en voor de reis vakbladen van wat ooit Elsevier heette. Hans (76) woont sinds 14 jaar in Hua Hin, met vrouw Raysiya en dochter Lizzy. Hij was circa negen jaar secretaris en vicevoorzitter van de Nederlandse vereniging in Hua Hin en Cha am.
Lees hier de laatste artikelen
Bezienswaardigheden3 november 2024Tham Phu Wa, een grottempel om te watertanden
Belasting Thailand22 oktober 2024Belastingverdrag niet meer haalbaar op 1 januari 2025, zegt Buitenlandse Zaken in Den Haag
Belasting Thailand20 oktober 2024Langzaam maar zeker sluit het Thaise net zich om de belastingbetaler
Bezienswaardigheden15 oktober 2024Wat Rai Khing, deze tempel is echt een omweg waard
De eerste keer naar Thailand. Ik kwam aan op Dom Muang. Prachtig gewoon. Al die drukte, kleinschaligheid, maar inderdaad ook de enorme de hitte als je naar buiten ging door de deuren. Jaren later kom je aan op Suv.. en het is toch echt anders. Steriel, grootschalig, modern, maar het knusse van het oude vliegveld is er niet. Ik kom nog vaak langs Dom Muang als ik in Thailand ben en het ligt er inderdaad vreselijk stil en verlaten bij. Maar op een meter van dat vliegveld heerst wel weer die enorme drukte en zit je meteen midden in het lawaai van Bangkok.
En dan die lange gang. 700 meter. Ik ervaarde dat als mysterieus. Van de wijde wereld naar domestic wandelen om naar Chiangmai door te vliegen. Alsof je door een berg heen loopt om in een andere wereld te komen. Ik vond Don Muang geweldig, de drukte, de eetgelegenheden.
De beslissing van de Thaise regering om Don Mueang niet te benutten is een verschrikkelijke kapitaalvernietiging.
De verdere uitbreiding van Suvarnibhumi is totaal onnodig als er een directe railverbinding zou zijn tussen de twee vliegvelden, een verbinding die er notabene al ligt op een stukje van 7 km na.
Het vreemde is dat een van de vorige regeringen de TRT opdracht had gegeven om direct plannen aan te leveren om deze verbinding binnen twee jaar te openen, er was zelfs geld voor gereserveerd.
De twee jaar zijn inmiddels verlopen.
Hoewel…..er is nog hoop voor Don Mueang, de huidige regering wil de Raillink ook aansluiten op Don Meuang, dus wie weet?
Als het net zo lang gaat duren als de raillink naar Suvarnibhumi zou het best kunnen zijn dat de gebouwen in Don Meuang ingestort zijn.
Gaat nooit werken zo’n verbinding tussen 2 vliegvelden, voor passagiers althans. Moet je overstappen, moet je eerst weer in een treintje gaan zitten. Het enige praktisch werkbare concept is als het vliegveld een soort van niche functie gaat krijgen, bv charters afwerken, budget airlines, puur binnenlandse/short haul regionale vluchten of cargo/koeriersdiensten, wat ze op dit moment ook doen. Wereldwijd zie je dat dat het enige succesvolle concept is voor oude ‘afgedankte’ vliegvelden.
Je zegt het zelf, puur binnenlandse vluchten, charters, vracht, budget, regionaal…..
Als dat weggehaald wordt op Swampy, heb je ruimte genoeg voor de uitbreiding van het Internationale gedoe.
Maar dan is er wel een verbinding nodig tussen het Internationale gebeuren en de nationale/regionale/vracht/charters/binnenlandse vluchten.
Vandaar de trein…….de trein is zo gek nog niet.
In maart 2005 kwam ik voor het eerst op Don Muang aan. Ondanks dat het oud was, begon hier de pret al. Het had die typische Thaise sfeer. Hoe anders is Suvarnabhumi Airport, geen sfeer en geen Thailand gevoel. Gewoon een luchthaven zoals alle anderen.
Misschien een beetje weemoed….