Frans Amsterdam in Pattaya: Club Insomnia

Club Insomnia is een bekende zaak in Pattaya, misschien wel de bekendste. Het is één van de discotheken, zoals ook X-Zyte, Hollywood, Marine en Lucifer. En er zijn er nog wel een paar.

Discotheken zijn niet mijn topprioriteit. Het is toch al weer jaren geleden dat ik er voor het laatst een bezocht heb. Toen ik nog jong(er) was gingen we natuurlijk met een zekere regelmaat naar de bekende namen als Odeon, Escape en dergelijke, maar echt leuk heb ik het nooit gevonden. Meestal in het weekend zó druk dat je alleen maar opgepropt tegen elkaar aan kon staan, een half uur bezig was voor je een biertje had, en de muziek zó hard, dat van enige verbale communicatie geen sprake kon zijn. Ik ben niet erg fobieërig, maar een lichte mate van claustrofobie heb ik daar toch wel ontwikkeld. Op de Amsterdamse Wallen had ik het op Koninginnedagen dan wel weer helemaal naar mijn zin, waar de Oudezijds Voor- en Achterburgwal waren omgetoverd tot één mega-openlucht-dance-party met de meest waanzinnige house-varianten.

Maar goed, in Pattaya was het er nog nooit van gekomen. De Insomnia stond al wel enige tijd op het to-do-lijstje, maar ondanks het feit dat er daar genoeg freelancers schijnen rond te dartelen stond het idee om er alleen naar toe te gaan me niet aan. Met de social-media van tegenwoordig kan ik aardig volgen waar mijn bekenden zich in hun vrije tijd zoal begeven en er zijn er opvallend veel die – met name nu het laagseizoen zich aandient – na werktijd en als ze niet gebarfined zijn, richting Insomnia vertrekken.

Tjom had er de afgelopen week al minstens drie nachten doorgebracht, en blijkens de foto’s naar tevredenheid. Ik had al eens gereageerd op zo’n foto met: ‘Woon je daar soms?’ Tjom leek me nou wel een geschikt type om mij daar eens naartoe te begeleiden. Ik liet haar weten dat ik er tot mijn schande nog nooit geweest was en vroeg of ze het leuk zou vinden om er een keer samen naar toe te gaan. Dat wilde ze wel. De Insomnia gaat om 22.00 open. Rond die tijd spraken we af in de W2 bar, dan konden we een uurtje later richting Walking Street vertrekken. Dan wilde ik tot ongeveer half één in de Insomnia blijven, en dan nog een afzakkertje halen bij de W2 bar. Anderhalf uur in zo’n hectische tent leek me wel genoeg om een indruk te krijgen. Dat was goed.

We namen een motorbiketaxi, via Beach Road tot aan Walking Street, linksaf een stukje Pattaya Tai, rechtsaf, en dan bij het Marine Plaza Hotel rechtsaf, een stukje door het Arabic Quarter en dan hoef je nog maar 50 meter te lopen. Bij de ingang een symbolische fouillering (die laserpointer, telefoon, tablet en camera konden ze alleen door te voelen toch niet als zodanig identificeren lijkt me, maar alles mocht in de zakken blijven) en dan de trap op.

Het is een grote zaak, hoewel toch smaller dan ik mij had voorgesteld. Ik schat 10 x 40 meter. Je ziet hier duidelijk de invloeden van de Agogo-bouwstijl. Aan beide lange zijden comfortabele zitbanken met tafeltjes, nog wat krukjes en in de middenstrook hier en daar een 2×1 danspodiumpje. Er is ook een ‘boven’, de VIP-lounge. Om iets over elf is er nog wel een plekje op de zitbanken te vinden. Eerst maar twee Tequila’s besteld. Het zouden meteen de laatste zijn. Ik dacht iets van 140 Baht. Wel direct afrekenen.

Nu kwam het grote voordeel van gezelschap dat hier kind aan huis is om de hoek kijken. Tjom heeft natuurlijk een vaste-klantenkaart en weet exact hoe alles hier werkt. Ze had ook nog een kaartje van haar fles. Een fles 100 Pipers, die nog voor bijna drie-kwart vol was, werd bezorgd. Ik mocht daar 3 flesje Cola, twee flesjes water en een emmer ijs bij bestellen. Ik weet niet meer of ik daar nou 350 ฿ of 700 ฿ voor moest betalen. Maakt ook niet uit. Kijk, dan ziet je tafeltje er in één keer een stuk vrolijker uit! Een compleet peloton aan serveerders en -sters trouwens, die zich tomeloos inzetten. Allemaal een stropdas om, hoewel ze van een dubbele Windsor nog nooit gehoord hebben, maar dat hoeft van mij ook niet. Een jongedame die vlak bij me zat trok wat groen weg, waarna ze het één en ander op de grond deponeerde. Vrijwel direct was het rampenteam met vloerboener en ondersteunend personeel ter plaatse. De vriend van de jongedame had zich inmiddels ook gemeld en na enig overleg werd het stel netjes en discreet naar buiten begeleid. Keurig.

Het licht en het geluid is zoals je in een disco mag verwachten: Wat onrustig. De inmiddels niet meer zo heel nieuwe laser doet het nog steeds prima en de nadrukkelijk dreunende lage tonen zijn helemaal top. Er druppelden wat vriendinnen van Tjom binnen en al snel vormden we een leuk clubje. Ik raakte nog in contact met een Pakistaans koppel dat in Londen woont, en die kwamen er ook bij. De Pakistaan had een fles Bacardi en strooide flink rond met de cocktail-shotjes (à 30 ฿. O, doe nog maar een blad). Tjom kon het goed vinden met zijn vriendin en zij hadden samen één van de podiumpjes geconfisqueerd. De bodem van de fles 100 Pipers van Tjom begon in zicht te komen. Ik wilde ook wel zo’n fles bestellen. Dat kon dan natuurlijk het best op de kortingskaart van Tjom en dat mocht gewoon. Het drankmenu werd mij aangeboden, maar Ik zag geen 100 Pipers. Tjom kon hem ook niet vinden, en het kostte haar toch wat moeite om wel weer zo’n fles op tafel te krijgen, maar het lukte. Dat had ik alleen nooit voor elkaar gekregen. Ik zou gewoon één van de flessen hebben uitgekozen die wel op de kaart stonden. Niet beter wetende. En die flessen zijn…….. Inderdaad, duurder. De fles 100 Pipers komt, inclusief 3 Cola, 2 water en een emmer ijs op ฿ 1225 (met kortingkaart van 20%). Dat is € 33.-. Laat die vriendinnen maar komen!

Om een uur of half twee begon het wat druk te worden. De Pakistaan nodigde ons hele gezelschap uit om naar de VIP-lounge te verkassen. Er waren geen weigeraars. Heel erg hoog is het VIP-gehalte boven niet, behalve dan dat je een mooi overzicht hebt en dat het minder druk is. Maar de service kon toch al niet beter en de muziek blijft natuurlijk hetzelfde. Toch was het daar meteen weer reuze gezellig, voor 240 ฿ werd een grote waterpijp ontstoken, nu en dan sneuvelden er wat cocktail-shot glaasjes, maar het rampenteam was op volle sterkte. Tot vier uur hebben we er een dolle boel van gemaakt.

Er zit nu nog 4.5 centimeter in de fles 100 Pipers en het vermoeden bestaat dat we daar morgenavond verder mee gaan, want dan is het Bunny Party.

– Herplaatst ter nagedachtenis aan Frans Amsterdam (Frans Goedhart ) † april 2018 –