Zeven weken Thaise levenskunst en een uitstapje naar Laos: tussen traditie en avontuur (lezersinzending)

Thailand, 19 december – 3 februari 2024

Er is mij, oprecht bezorgd wellicht, verscheidene keren gevraagd of ik niet heel veel last heb van een jetlag? Lief hoor, maar gezeten op de balustrade voor ons huis in het pittoreske Ban Wang Khong Daeng heb ik geen enige notie van een slaapstoornis. Ik snap de vraag overigens heel goed; “Het heeft nu wel lang genoeg geduurd, kom nu maar weer huiswaarts”. Genoeg te doen, te organiseren, verkoop in de galerie, gastheerschap in het restaurant.

Yes, zeven weken is best wel heel lang, bijna een zevende deel van een heel jaar!

Het is hier genieten geblazen. We hebben overigens niet alleen maar op onze kont gezeten. We zijn een week naar Laos geweest, de Thaise provincie en hoofdstad Nan bezocht, Bangkok en Chiang Mai, beide twee dagen, verscheidene keren naar Phayao en morgen voor de derde keer naar de badplaats Jomtien, al is het nu slechts voor twee dagen. En niet te vergeten onze besognes in ons paleisje vlakbij Phayao, tussen Chiang Mai en Chiang Rai, richting de grens met Laos.

Op het platteland is men niet gewend van je huis een behaaglijke thuis te maken. Van versieringen aan de wand is geen sprake, nul komma nul, mits je de kalender met de afbeelding van de koning en de foto’s van de kinderen niet meeteelt. Laat staan een keramische vaas die ruimte inneemt en verder geen functie heeft behalve de pracht van het stuk.

Men leeft hier buiten, op het terras voor het huis en ’s avonds wanneer het donker zijn intrede heeft gedaan en het wat frisser wordt, verhuist men naar binnen en kijkt televisie en dan voor negenen naar bed. Half zeven weer op, bijna licht.
Wij blijven echter, maar nieuwe en/of oude attributen aanslepen soms tot grote verbazing van de omwonenden. Maar ook wel nieuwsgierig.

Gisteren wederom heerlijk gegeten in ons favoriete restaurant. Een klein afhaalrestaurantje aan de straat met ruimte binnen voor een man of tien om te eten. Afhalen gaat de hele dag door. Het is er brandschoon, mooie tafels, bestek keurig in een plastic folie-tje, prettige verlichting en vanavond, viel me voor het eerst op, fijne muziek.
Ze hebben geen vergunning voor het serveren van alcohol. Geen nood, de winkel van de buren hebben het bier koud staan. Ze rekenen geen ‘kurkengeld’.
Gisterenavond was de laatste keer deze vakantie en we hadden een gekoelde fles Franse Shiraz van huis meegenomen. De eigenares zorgde nota bene voor prachtige wijnglazen. Service en top eten voor een habbekrats. Teem had in haar enthousiasme niet in de gaten dat de fooi die ze achterliet meer bedroeg dan de gehele rekening!

Zeven weken vakantie. Wat een ongekende luxe. Je maakt een plan van tevoren welke dient als leidraad. Niks moet en alles mag. Tijd zat! Zelfs tijd om je zo af en toe te vervelen…
Maar dat is dan voor korte duur. Lekker kneuteren rond ons huis, elk jaar groeit het mooier en mooier. Schilderijen meegenomen vanuit Nederland, enkele hier in Thailand gekocht, planten geplant, een waanzinnige mooie antieke houten Boeddha en olifant gescoord. Twee nieuwe luie stoelen voor op de veranda. Ach, zo ben je lekker bezig.

Vientiane

Eén week zijn we in Laos geweest. Naar de hoofdstad Vientiane en Luang Prabang. Dé twee steden van het land. Dat wil zeggen, daar waar voor de falang ook wat te beleven valt. Een week, waar vier dagen ook genoeg was geweest. Ik dacht, laat ik eens een keertje zowel een vlucht heen als terugboeken. Dan zit je dus aan een datum vast. Dat was dan ook de laatste keer, lesje geleerd.

Laos, voor het laatst onder regime van Frankrijk, is een beetje vreemd land. Je koopt er Chablis en Sauvignon, vers stokbrood met kaas en allerhande buitenlandse bieren tot aan Leffe Blond aan toe. Uiteraard bestaat er een Lao-keuken, anders dan de Thaise, minder verfijnd, andere kruiden, rauwer en een beetje bitter.

Veel Chinese invloeden, héél veel Chinezen toeristen. Veel Chinezen hebben China verruild voor Laos. Hebben hier hun leven opgebouwd met hun eigen ondernemingen. Waar de Thai en de Lao meer geïnteresseerd zijn in gepimpte auto’s, bling bling en grote merken, investeren de Chinezen in onroerend goed en kopen land, heel veel land.

Thailand heeft gelukkig, en ik hoop oprecht voor het land dat dit nog lang zo blijft, de regel dat alleen een Thai grond bezitten mag. In Laos is dat helaas niet zo. Zij hebben lijkt wel hun land in de uitverkoop gedaan. Je ziet het overal en de aanblik is triest. Een hogesnelheidstrein vanuit China naar Vientiane gefinancierd met Chinees geld. Een prachtig ding, maar daar staan dingen tegenover die wij en de Lao bevolking niet zien, die het land an sich niet ten goede komen.

De Lao bevolking woont in vergelijkbare huizen als men in de buurlanden. Er staan echter vele villa’s en nog meer in aanbouw waar echt geen Lao wonen. Het autopark is om je over te verbazen. Noem ze maar op en het rijdt hier. Zeer waarschijnlijk onder invloed van Beijing zie je regelmatig elektrische auto’s rijden en vele scooters en tuk-tuk’s op elektra. Dat kom je in Thailand nog nauwelijks tegen. Het zou wel de oplossing zijn voor een stad als Bangkok met z’n enorme smogprobleem.
Iets anders in Laos is de snelheid waarmee alles gaat. Even een versnelling minder dan bijvoorbeeld in Thailand. Het verkeer bijvoorbeeld gaat veel rustiger. Je hoeft hier geen geleerde te zijn om hier je rijbewijs te halen dunkt mij. Als je de voorrangsregels in het verkeer even niet meer weet dan wacht je gewoon even en laat je de ander voor gaan. Geen claxon te horen.

De mensen zijn hier heel lief. Waar het voorheen Thailand, ‘Het land van de eeuwige glimlach’ was, lijkt het nu veel meer op Laos van toepassing te zijn. Lief, vriendelijk en mooi. De mensen hebben een iets ronder gezicht en zijn iets donkerder gekleurd. De taal van Thailand en Laos lijkt veel op elkaar, vergelijk het met Nederlands en het Vlaams, wat zachter en andere klank. Ik vermoed echter dat het onderwijs hier wel een injectie gebruiken kan. Teem moest de bediening in restaurants of cafés vaak tot drie keer herhalen om duidelijk te maken welke bestelling ze gedaan had. Heel veel te jonge werknemers, zonder ervaring of enige weet van.

Denk niet dat Laos spotgoedkoop is, de prijzen zijn hier aangepast aan het toerisme. Je betaalt meer voor je biertje of broodje dan in Thailand. Antiekzaken, waarvan er hier best veel van zijn, vragen de meest krankzinnige prijzen voor voorwerpen waarvan je vaak niet weet of het nu echt is of ‘made in China’. Een houten Boeddhabeeld, anderhalve meter, wel of niet uit China, vraagprijs; 6.000 US-dollar en dat uitgesproken met een droog gezicht.

De receptioniste van het hotel, die we gevraagd hadden om een treinticket te boeken, kwam met een prijs voor een kaartje dat bijna het dubbele was van de werkelijke prijs. En dan het gereken met het geld. Voor het gemak is 200 baht gelijk aan 5 euro. In Laos betaal je met Kip. Daar ontvang je voor 200 baht ongeveer 116.000 Kip….
Het salaris van een fulltime barmedewerker in Vientiane, 6 dagen per week, bedraagt 1.750.000 Kip per maand, gelijk aan 3.000 Baht of 78 euro.

We hadden in Vientiane uiteraard een favoriete hangplek ’s avonds. Langs de Mae Kong River ligt een heuse boulevard, Franse invloed, waar een rits van horecagelegenheden hun bezigheden hebben. Restaurants, bars, Thai-Lao gerechten en Falang food.
Onze plek heet ‘Ohlala’, een bar-restaurant waar er heerlijk gekookt wordt door de Lao eigenares Noi. Wanneer de drukte wat betreft de keukenbestellingen voorbij is gaat het schort af, worden de haartjes netjes gekapt en het werkschoeisel vervangen door gelikte hakjes. Een Grande Dame verschijnt dan ten tonele. Eerlijk is eerlijk, een mooie mevrouw, of zoals we vroeger nog mochten uitspreken; een stuk! En een op-en-top gastvrouw. Ze gaat de tafels langs en begroet haar gasten. Blijft wat langer hangen bij bekenden en heeft gesprekken met in haar hand een glas Prosecco. Waar herken ik dit van….?

Mijn Teemi is een makkelijke prater, die was al na de eerste avond dikke vriendinnen met haar geworden. En dan hoor je nog eens wat, hele verhalen. Zij was de eerste die hier zo’n bar had, mét toiletvoorziening (wat lang niet overal het geval is), anderen volgden haar voorbeeld. Ze heeft het heel goed voor elkaar. Uitbreiding staat op het punt te gebeuren. De overname van de uitspanning van de buren werd de laatste avond dat wij er waren een feit en dat hebben we uiteraard gevierd.
Zo fijn dat we hier ’s avonds heerlijke gekoelde rode wijn konden drinken. En Noi deed uiteraard van harte mee! Heerlijke tent, vrienden voor het leven!

Nog drie dagen,
Jetlag… moet er niet aan denken!

Ingezonden door Peter