Bij de opening van het nieuwe Bangkok Hua Hin Hospital in april van dit jaar was ik het bestuur van Rotary Club Royal Hua Hin al tegengekomen.
Gekleed in een wit poloshirt met een groot embleem kon ik ze nauwelijks missen. En omdat ik ruim 20 jaar geleden als journalist/reportageredacteur bij het toenmalige Dagblad voor Noord-Limburg medeoprichter was van een nieuwe Rotary Club in Venlo, was het contact snel gelegd. Ondanks de uitnodiging eens langs te komen, hield ik de boot af. Ik ben nu eenmaal niet zo’n sociaal type. Bovendien verdraagt de beslotenheid van een Rotary Club zich moeilijk met de gewilde openheid van de journalistiek.
Op de laatste bijeenkomst van de Nederlandse Vereniging Thailand Hua Hin en Cha Am, liet ik me door een aanwezige rotarian echter verleiden tot het houden van een spreekbeurt. Ik ben dit jaar immers 40 jaar journalist en het zou ongetwijfeld een boeiend verhaal opleveren voor leden van de Engelstalige club in Hua Hin, opgericht in april 2010. Dat noopte mij tot het nadenken over mijn leven als nieuwsjunkie. Een echte journalist is dat dag en nacht, net als een politieman of een arts.
Als ik alle landen opschrijf waar ik ooit ben geweest, kom ik tot een indrukwekkende opsomming. Op kosten van de zaak ben ik op vele plaatsen geweest, van Argentinië via Venezuela, Mexico en de VS tot IJsland en van Marokko via Zambia, Kenia en Zimbabwe tot Zuid-Afrika. Ik zat een half jaar na de eerste Golf oorlog in 1991 voor een reportage in Bagdad en heb in die regio alle Golfstaten en Oman bezocht. In Azië zag ik India, Maleisië, Thailand, Indonesië, Hong Kong, China, Japan en Cambodja en zo kan ik nog wel even doorgaan. Niet om er mee te pronken, maar om aan te geven waar ik heb vertoefd. Uiteindelijk ben ik in 2005 in Thailand voor de zoveelste keer geland, dat het beste van twee werelden biedt en waar ik voorlopig mijn draai heb gevonden.
Een aparte vermelding verdient Cuba en daar wilden de circa 30 leden van de Rotary Club in Hua Hin ook het meeste over horen. Ik heb voor werk en anderszins het land van Fidel Castro 42 keer bezocht in ruim 15 jaar. Het eten is er niet best, de hotels zijn middelmatig en het transport een puinhoop, maar wat een cultuur, ooit gebouwd op de rijkdom van de suikerbaronnen.
Enfin, ook dat is geschiedenis. Ik moet zeggen dat het multinationale gehoor in het Baan Lakssubha Resort in Hua Hin (naast het Sofitel) zich voorbeeldig gedroeg. Tussen de vele mannen ontwaarde ik slechts twee dames, maar dat is niet ongebruikelijk. Rotary houdt zich ook in Thailand bezig met goede doelen. Uiteindelijk is Rotary, net als Lions en vele andere verenigingen bedoeld om de minder bedeelde medemens te helpen. Meest opvallend is op dit moment het inzamelen van geld voor één miljoen flessen drinkwater voor mensen in ondergelopen gebieden in Thailand. Uiteraard zijn die voorzien van het bekende Rotary-logo. De ontvangers mochten eens denken dat ze van de uitgeweken premier Thaksin afkomstig zijn.
Als gastspreker ontving ik behalve een dankwoord van voorzitter Brian Anderson tevens een oorkonde en een pen met opdruk. Kan ik in bepaalde kringen aantonen dat ik tot OSM behoor, Ons Soort Mensen…
Zo, en nu met Thailandblog op weg naar een volgende mijlpaal, maar nog eens 40 jaar zit er absoluut niet in.
Over deze blogger
- Bijna 20 jaar geleden verhuisde journalist Hans Bos naar Bangkok. Vrijwel vanaf het begin was hij betrokken bij de geboorte van Thailandblog. Als journalist werkte hij voor Limburgse dagbladen en voor de reis vakbladen van wat ooit Elsevier heette. Hans (76) woont sinds 14 jaar in Hua Hin, met vrouw Raysiya en dochter Lizzy. Hij was circa negen jaar secretaris en vicevoorzitter van de Nederlandse vereniging in Hua Hin en Cha am.
Lees hier de laatste artikelen
Bezienswaardigheden17 november 2024De hoogste/grootste Naga van Thailand
Bezienswaardigheden3 november 2024Tham Phu Wa, een grottempel om te watertanden
Belasting Thailand22 oktober 2024Belastingverdrag niet meer haalbaar op 1 januari 2025, zegt Buitenlandse Zaken in Den Haag
Belasting Thailand20 oktober 2024Langzaam maar zeker sluit het Thaise net zich om de belastingbetaler
@ Hans. gefeliciteerd met het feit, dat je nu tot de OSM (Ons Soort Mensen) behoort. Moet je een goed gevoel geven.
Het is voor mij niet weggelegd, niet omdat ik geen boeiend verhaal zou kunnen vertellen over mijn 43-jarig werkzaam leven in vele landen, maar gewoon, omdat ik niet vereenzelvigd wil worden met zo’n elitair clubje als de Rotary. Ik ben al een paar keer gevraagd toe te treden tot een van de 4 of 5 Rotary Clubs hier in Pattaya, maar heb dat steeds vriendelijk, doch beslist afgewezen. Als een Rotarian behoort tot een kring van OSM, dan ben ik zeker van een geheel ander soort.
Er zijn veel meer mensen – ook expats hier in Thailand – die een boeiend verhaal over hun leven en werk zouden kunnen vertellen. Het verhaal over die Brabantse paravlieger was daar een mooi voorbeeld van. Een mooie taak voor een TB redacteur met veel levenservaring om daar een soort vaste rubriek op het blog van te maken.
Jouw verhaal gaat over de bijeenkomst zelf en wat randverschijnselen, maar wat ik nu mis is de voordracht zelf. Komt dat nog? Hoe is het trouwens mogelijk, dat je als journalist van een een regionale krant (oplage 50.000 max?) al die landen hebt kunnen bezoeken. Is daarom jouw krant later in De Limburger opgegaan? (Grapje, Hans!)
In de alinea over Cuba intrigeert mij het woord “anderszins”, wat houdt dat in?
Blijkbaar is mijn ironie niet aan jou besteed. Ik wilde het er niet dikker opleggen. Dat ik na zes jaar ben uitgetreden heeft met het elitaire karakter te maken. Overigens werkte ik wel bij een kleine krant, maar die maakte eerst onderdeel uit van AUDET en later van VNU-dagbladen met een totale oplage van 660.000 dagelijks (of daaromtrent)(. En verder was het een kwestie van contacten.
Dat ‘anderszins’ slaat op het feit dat ik vier jaar getrouwd ben geweest met een Cubaanse, de dochter van een voormalige lijfwacht van Che en Fidel.
Ongetwijfeld zijn er ongelooflijk veel expats die een veel boeiender verhaal kunnen leveren over hun werkzame leven. Ik nodig ze hierbij uit om dat te doen, mits het iets met Thailand te maken heeft. Ik was uitgenodigd door deze club en heb de uitnodiging niet willen afslaan, dat is alles. De voordracht duurde niet veel langer dan 10 minuten, dat was ook alles…
Waarom begin je een reactie met een kat, Hans? Ik vond het een serieus verhaal, vandaar mijn reactie en mijn vragen. Als het allemaal ironisch bedoeld was, weet ik er nog wel wat aan toe te voegen. Tien minuten praten over een 40- jarige carriere als journalist is toch wat mager. Van mij had je dan ook dat Certificaat nooit gekregen, laat staan dat je tot de OSM zou worden toegelaten.
Die uitdaging om interessante mensen met een verhaal – waar inderdaad Thailand onderdeel van zou moeten zijn – op het blog te krijgen zou ik als rechtgeaarde journalist niet laten lopen. Wat let jou om DSM (dat soort mensen) te interviewen, want per slot kan niet niet iedereen een goed verhaal schrijven.
De subtiele ironie komt nog steeds niet over. Het is met OSM net als met geld. Indien je er bij hoort of het hebt, praat/schrijf je er niet over. Als je het toch doet, zit er een dubbele bodem in. De ironie schuilt ook in de oorkonde, die al vervaardigd was voordat ik mijn praatje had gehouden. Het is geen diploma. vergelijk het met bloggen: het moeten hapklare brokken zijn om ze te kunnen verteren.
Als we een budget zouden hebben om overal in Thailand interessante mensen te interviewen, zou ik dat zeker overwegen. Het blog kost al (te) veel tijd; als er nu ook nog geld bijkomt… (ironisch)
Ook van harte gefeliciteerd Hans, met het feit dat volgens jou de cultuur van Cuba is opgebouwd op de rijkdom van de suikercultuur. Je zult je wel vergaapt hebben aan al die mooie huisjes in La Havana, bijeengemetseld door suikerplantage houders. Oh, vervelend feit blijft wel dat die huisjes gebouwd zijn door negers die geen rotcentavo verdienden en een slavenbestaan leiden. Architectonisch een lust voor het oog, voor een kenner als jij.
Het feit dat gezondheidszorg in Cuba als het beste in de wereld wordt beschouwd en Amerikanen via de Canada route naar Havana vliegen voor een ingewikkelde en in de vs onuitvoerbare oogoperatie, laat jij in je anti-Cuba verhalen altijd gemakshalve maar achterwege. Begrijp me niet verkeerd (wat je ongetwijfeld al doet) maar de zegeningen van het kapitalisme, zou je voor de goede orde eens moeten zoeken in Haiti. Gewoon voor het journalistieke evenwicht, gewoon voor de gein. Enne, niet wissen he, deze reactie. Wanneer je dat doet kun je wellicht meteen aan de slag bij de censor commissie in Cuba.
vriendelijke groet aan jou en de Rotary,
Cor
Tsjongejonge, wat weten jullie het allemaal weer goed. Als geen ander weet ik dat het leven voor Cubanen nu, maar ook vroeger, een hel is/was. Daar heb ik in meer dan 500 verhalen meldng van gemaakt. Ik schreef over de zwarte markt, de corruptie en het magere dagelijkse leven. Ik was in feite niet echt welkom, maar werd geduld vanwege mijn toenmalige schoonvader. vertel me niet dat ik niet weet en geschreven heb hoe het in Cuba toe ging en gaat. De gezondheidszorg is zonder meer klote, bij gebrek aan medicijnen en over die oogoperaties kan ik je ook vervelende verhalen vertellen. Cuba is een duidelijk voorbeeld van mismanagement, veroorzaakt door het communisme. Ik ben goed op de hoogte met de situatie in Haïti en het andere deel van Hispaniola, de Dominicaanse republiek.
En blijkbaar was mijn subtiele ironie ook aan jou niet besteed.
Wellicht voor de volledigheid: ik ben uitgenodigd door de club die graag mijn verhaal wilde horen. Het had ook een voetbalclub kunnen zijn (cricket is wellicht weer te elitair, golf kan ook niet). Ik was in feite niet van plan er melding van te maken, maar op verzoek van Khun Peter heb ik dat toch gedaan.
Als je wil weten hoe het in Cuba toegaat, lees mijn verhalen in de toenmalige VNU-dagbladen. Ik heb een hekel aan mensen die in een resort op het eiland zitten en dan zeggen dat ze in Cuba zijn geweest. Maak kennis met het dagelijks leven en hou op met verhalen over het Amerikaans embargo, want dat dient alleen als schaamlap voor de Cubaanse overheid. Ik ga me bijna opwinden…
Altijd grappig om te zien hoe sommige Amerikaanse luchtvaart maatschappijen het eiland Cuba niet eens op de kaart zetten, ik heb het dan over de route kaart in het inflight magazine. Caribisch gebied gewoon zonder Cuba. Alleen zee!
Hans, we dwalen af. Dit is een Thailandblog. We verschillen nogal van mening. Geeft niet. Later…
Je hebt gelijk, maar je raakte een gevoelige snaar. De overeenkomst tussen Cuba en Thailand? De lege schappen in de winkel. Het verschil? In Thailand worden ze ooit weer bijgevuld.
Ik kan het toch niet laten Bos, de schappen in San Salvador en Port au Prince zijn altijd vol. Voor de kleine club die het kunnen veroorloven daar te ‘winkelen’
Een vraag: heeft het blog ook een moderator en zo ja, kan die niet wat vaker ingrijpen ??
Hans schrijft dat hij een verhaaltje heeft verteld bij een bijeenkomst voor de rotary in hua hin.
Vervolgens krijgen we een hele discussie over het feit waarom hij zo vaak in het buitenland is geweest, over de gezondheidszorg in cuba, over mogelijke en onmogelijke oogoperaties op cuba, over mooie huizen die door slaven gebouwd zijn en die daarvoor nooit betaald zijn, over lege schappen in san salvador en port au prince.
Mensen waar slaat dit allemaal op.
Het blog bevat veel interessante verhalen, maar ook veel gezeik van een groepje reageerders die het altijd beter weten of er genoegen in hebben om iemand anders onder uit te halen.
Daarom moderator, houdt de blog interessant en leesbaar en grijp vaker in.
Hans is moderator en die grijpt op dit blog alleen in als de discussie uit de hand dreigt te lopen. Ik geef toe dat sommige reacties weinig te maken hadden met het onderwerp van de posting. Ik neem je kritiek ter harte en zal eerder ingrijpen indien nodig. Hopelijk houden ook de reaguurders zich aan die opzet.
Hans, goed stuk en vergeet al die betweters……stay cool en…..Venlo Alaaf…..!!! ( Gevolgd door lange neus maken!!!)
Ga zo door…..ik vind het geweldig wat jullie allemaal doen !!!
Lief Jocusse en Jocusinne….Dat waren nog eens tijden. Ik schreef destijds op woensdag onder de naam Victor Kall
Hans, ik vindt het een goed stuk, je hebt altijd van die betweters die het beter weten [ of denken ] je weet de beste stuurlui staan aan wal. Zeker als men vraagd wat bedoel je met anderszins.!
Wat mij ook opviel, dat men ging twijfelen aan je geloofwaardigheid, dat je zoveel landen heb kunnen bezoeken. Ik zou zeggen F… you
Dank je. Ik hoef er niet mee te koop te lopen, want het is zoals het is.
Heerlijk weer eens ” hollands op zijn smalst”
Ja, hahaha.
En in al die landen, vluchthaven uit, hotel in, kantoor in, en als laatste weer naar de vluchthaven.
dat is wel een mooie Hansy : vluchthaven !
die hou ik er in .
ik was blij iets anders te lezen dan water, water, water ,water en nog S water met de bekende problemen rond die inmiddels gore massa rond en in Bangkok.
gewoon een alledaags verhaaltje van Hans Bos .
Mag toch ?
en dan de reacties !
tjonge jonge .
mag iemand gewoon wat schrijven over wat hij of zij heeft meegemaakt in het leven ?
moet dat allemaal zo gewogen worden.
het zal best .
niemand gunt een ander een dag het licht in de ogen toch ?
Hans schrijf fijn verder , volgende x over de ronde tafel waar ik ooit lid van was !
nu moet een van de 3 moderators dit nog goed keuren.
Hans schrijf maar netjes verder , over Cuba, over Zambia , over Thailand .er zijn honderden raakvlakken en ook is hier de rotary , en aanverwanten gewoon aanwezig.
goed stuk trouwens over persvrijheid in Thailand 2 dagen terug op de Thaivisa site ….moeite waard om te lezen . geeft je een idee waar we wonen of naar op vakantie gaan .
In het verleden wel eens commentaar gegeven op een artikel van Hans Bos.
Natuurlijk niet geplaatst.
Nooit iemand beledigd. Geen scherpe woorden gebruikt.
Nu komt hij met een geweldig verhaal. 20 jaar Journalist/reportageredacteur bij
dagblad voor Noord-Limburg. Natuurlijk reis je voor zo’n dagblad de hele wereld af.
Beantwoord later dat hij ook voor VNU dagbladen heeft gewerkt. Natuurlijk omdat
al die wereldreizen nooit bekostigd konden worden door zo’n klein dagblad.
Schrijft zelf ( ik ben nou eenmaal niet zo’n sociaal type). Is getrouwd geweest met de dochter van de voormalige lijfwacht van Che ( met respect, Ernesto) Guevara en van
Fidel. Je werk nu 40 jaar in de journalistiek. Wat voor verhaal je daar gehouden heb
praat je niet over. Laat ergens iets zien van je geweldige werk wat je allemaal gedaan hebt.
Je kan van je leven ook natuurlijk nooit meer naar Cuba of delen van Zuid Amerika.
Als met lijfwachten van Che en Fidel te maken heb gehad moet het toch wel heel
gevaarlijk voor je zijn.
Cor.
Cor, volgens mij heb je niets van de discussie geleerd. Als je moeite hebt met de verhalen op deze blog of met de schrijvers daarvan kom dan niet op deze blog.
Ik, en, velen met mij, zitten niet te wachten op dit soort reacties.
Ik wil het eerste verhaal lezen en niet de 20 daarop volgende reacties die niets toevoegen.
Als ik, aan de hand van de laatste reacties, zoals in dit geval 20 keer een verhaal op moet halen dat niet terzake doende is en waarvan deels de haat of de betweterij (of hoe noem ik het) afdruipt, dan zit ik mij te ergeren, mijn tijd te verknoeien en dan behoeft deze blog voor mij niet meer.
En ik ben bang dat dat ook voor anderen geldt. Dat zou jammer zijn want de blog geeft veel informatie en interessante verhalen.
Wellicht kan de taak van de moderator uitgebreid worden. Hans Bos schreef dat de moderator nu alleen maar ingrijpt als de zaak uit de hand dreigt te lopen. Misschien kan er aan toegevoegd worden dat hij er ook op let dat de reacties een toegevoegde waarde hebben en ter zake doende zijn. Want op die manier behouden we een goede en leesbare blog. Sterkte er mee.
Beste Aad, ik vind het wel interessant al die zure reacties. Lekker Nederlands. Kop boven het maaiveld? Eraf! Te pas en vooral te onpas stellen ‘zo is het en niet anders’. Zwart-wit. Alle verhalen over watersnood, waarbij uit de reacties (en soms artikelen) doorklinkt ‘met Nederlanders aan het roer hadden we nooit dit probleem gehad’. Verhalen over in welke uithoek van Bangkok een ATM staat waar je gratis kunt pinnen, gevolgd door honderden reakties. De eindeloze discussies over Thaise vrouwen; zijn het nu gold diggers of niet, waarbij ieders persoonlijke situatie als algemene waarheid verkondigd word.
Het biedt mij een beetje een exclusieve kijk op de huidige Nederlandse mentaliteit, die ik op veel andere plekken niet kan krijgen. Het is af en toe een beetje als het kijken naar de Jerry Springer show; ergens is het fascinerend, maar het echt bevredigende gevoel komt van de knop omdraaien, afstand nemen en je weer bezighouden met je eigen beslommeringen.
Ik hoop dat mijn reaktie wat waarde toevoegt en ter zake doende is!
@Aad, een redactie met een moderator zoals jij die voor ogen heb, had dit stuk hoogstwaarschijnlijk niet een geplaatst, vanwege het ontbreken van door de door jou genoemde ’toegevoegde waarde’ Het stuk voegt namelijks niks toe en gaat niet eens over Thailand. De schrijver woont toevallig in Thailand en die Rotary bijeenkomst had net zo goed in Disneyland kunnen plaats vinden.
Dat de discussie die ontstaat ook niet over Thailand gaat, is daar een rechtstreeks gevolg van…
En daarmee ga ik er van uit dat het laatste woord over dit onderwerp is gezegd en sluit ik de discussie (als dienstdoend moderator).