Hua Hin Hospital: een medische bijenkorf
Hua Hin telt drie ziekenhuizen, dus het is doorgaans: wie van de drie? Het particuliere Bangkok Hospital is splinternieuw, maar kampt nog met de nodige kinderziekten. Het San Paolo, eveneens een privé-ziekenhuis, heeft een kwalitatief goede medische verzorging, maar huist in een oud gebouw, naast een avondmarkt. Dan hebben we tenslotte nog het Hua Hin Hospital, gebouwd in 2007 en een overheidsziekenhuis.
Omdat mijn vriendin Ray zich vanmorgen niet goed voelde, koos ze voor laatstgenoemd ziekenhuis, vooral omdat dit het dichtstbijzijnde is. Ze heeft een zorgverzekering, maar die dekt alleen de kosten van opname, niet die van poliklinisch onderzoek en bijbehorende medicijnen. Ze zou in dit staatsziekenhuis voor een prik worden geholpen, ware het niet dat ze ingeschreven staat in Nakhon Pathom. Patiënten die niet in Hua Hin staan ingeschreven, moeten betalen, zij het minder dan in een particulier ziekenhuis. Opmerkelijk genoeg kunnen ook buitenlanders terecht in de staatsziekenhuizen, hoewel daar dan een iets hoger prijskaartje aan hangt.
Enfin: wij op de Honda Click naar het ziekenhuis. Wie geïnteresseerd is in het échte Thailand, moet zich in een staatsziekenhuis melden. Het is een soort medische bijenkorf, waar de honing bestaat uit artsen die in kleine kamertjes patiënten ‘afwerken’. Zo op het eerste gezicht mankeert weinig aan de hardware in de ruimtes die ik heb gezien; overal flatscreens monitors en moderne printers. Het ziekenhuis oogt schoon, maar dat mag ook wel voor een instelling die nog geen vijf jaar oud is. Bovendien is een etage gereserveerd voor leden van het Koninklijk Huis.
Ik heb grote bewondering voor de verpleegsters en aanverwante ondersteuning die in deze chaos hun werk moeten doen. De ruimtes met honderden patiënten (en hun familie) zijn overvol. De gemiddelde leeftijd ligt boven de veertig, met uitschieters naar boven en naar beneden. Iedereen wacht geduldig tot hij of zij aan de beurt is, ook de vele gegadigden in een rolstoel. Er is in geen velden of wegen een buitenlander te bekennen. Toch keurt niemand mij een (extra) blik waardig.
Na een eerste administratieve reeks handelingen komen we op de eerst etage, waar de nodige (vaak vrouwelijke) artsen huizen. Ray krijgt voorrang omdat ze nauwelijks op haar benen kan staan en neigt tot overgeven. Via de arts gaat het in een rolstoel naar de Eerste Hulp. Dat is een boeiende ruimte waar snel medische handelingen (kunnen) worden verricht. Er zijn twee bedden voor CPR en vier voor gewone gewonden. Verspreid over enkele hoeken liggen enkele personen stil in hun bed. De behandelruimtes zijn van elkaar gescheiden met gordijnen, maar die staan continu open. In een van de CPR’s moeten vijf, zes verpleegsters en verplegers een man in bedwang houden die zich (onbewust?) verzet tegen alle slangen en monitoren aan en in zijn lijf. Hij wordt met lakens aan zijn bed vastgebonden. Ook hier oogt het medisch en verplegend personeel deskundig en efficiënt en de apparatuur redelijk up-to-date. Niet direct een plek voor medisch toerisme, maar wel geschikt als je onverhoopt iets overkomt.
Ray krijgt een intraveneuze spuit en mag op een bed bijkomen van de schrik. Vervolgens gaat het in de rolstoel naar de kassa en de uitgifte van de voorgeschreven medicijnen. Dat blijkt een hele apotheek te zijn, van paracetamol via ORS tot medicijnen die de neiging tot overgeven moeten onderdrukken. En ga zo maar door…
De kosten zijn te overzien: het bezoek aan de arts staat voor 70 baht op de rekening. De injectie kostte 130 baht, terwijl de ‘huisapotheek’ werd verstrekt voor 550 baht. Volgende week terugkomen.
Over deze blogger
- Bijna 20 jaar geleden verhuisde journalist Hans Bos naar Bangkok. Vrijwel vanaf het begin was hij betrokken bij de geboorte van Thailandblog. Als journalist werkte hij voor Limburgse dagbladen en voor de reis vakbladen van wat ooit Elsevier heette. Hans (76) woont sinds 14 jaar in Hua Hin, met vrouw Raysiya en dochter Lizzy. Hij was circa negen jaar secretaris en vicevoorzitter van de Nederlandse vereniging in Hua Hin en Cha am.
Lees hier de laatste artikelen
Bezienswaardigheden3 november 2024Tham Phu Wa, een grottempel om te watertanden
Belasting Thailand22 oktober 2024Belastingverdrag niet meer haalbaar op 1 januari 2025, zegt Buitenlandse Zaken in Den Haag
Belasting Thailand20 oktober 2024Langzaam maar zeker sluit het Thaise net zich om de belastingbetaler
Bezienswaardigheden15 oktober 2024Wat Rai Khing, deze tempel is echt een omweg waard
Goh ,Hans .
15 jaar geleden stond dat ziekenhuis daar al toen ik voor het eerst kennismaakte met Hua hin .
In 2003 was ik zo gelukkig om daar binnen ook eens kennis te mogen maken.
En op het ogenblik zien zij mij daar weer regelmatig .
In 2007 is het verbouwd, er zijn winkeltjes o.a. 7/11 en een restaurant overdag staan erook diverse marktkramen ,daarom heen staan verpleegstersflats met 100den verpleegsters en hun gezinnen , die dikwijls in het restaurant te vinden zijn als het etenstijd is .
In november had ik de eer om op de begane grond een kamer te mogen gebruiken met mijn eigen tuinhuisje aan de weg .
Dat alles voor 11.000 Thb incl. een week lang ,waar vindt je zo’n hotel .
Vraag: is het zo dat als je als gepensioneerde staat ingeschreven in Thailand (BKK)
dat je dan ook gebruik kan maken van de medische faciliteiten ( ziekenhuis opname )
in een overheidsziekenhuis tegen sterk gereduceerd tarief?
Ja!
Tegen de gangbare tarieven, met soms een opslag
Niet te duur dus.
In elk geval stukken goedkoper als de priveziekenhuizen, en let wel, vaak dezelfde doktoren.
In het artikeltje, helemaal juist overigens, was het bezoek bij een GP (General Paractitioner, oftewel huisarts)
Wordt je door deze verwezen naar een specialist, dan merk je dat vanzelf.
Ook verwijzingen naar een academisch ziekenhuis zijn mogelijk, dan betaal je hetzelfde tarief als gebruikelijk in het verwijzende ziekenhuis.
Vergelijk het bezoek aan de arts in het artikel voor 750 baht, oftewel 18 euri, eens met een bezoek aan de arts in Nederland plus apotheek………………………..
Resteert de vraag waarom je meteen naar het ziekenhuis gaat als je “je niet goed voelt” en de vraag of de patient naast een pakket medicijnen ook iets gekregen heeft wat in Nederland een diagnose heet. In het Westen hebben ziektes namen, zoals blindedarmontsteking of geelzucht. In Thailand zijn het doorgaans mysterieuze aandoeningen die met even mysterieuze behandelingen met medicijnen weer verdwijnen.
IK ga om de 2 tot 3 maanden naar het Hua-Hin Hospitaal en dan moet je eens goed uitkijken er is op de beneden verdieping rechts van de ingang na de Thaise receptie een bureau voor buitenlanders gevestigd waar de mediche staf (secretaressen) goed Engels spreken en waarna je na inschrijving naar het 9de verdiep moet waar een Engels sprekende arts je te woord staat (onderzoekt)
Ik moet daar zijn voor een bloedonderzoek en op maximaal 1 uur ,met vip labo onderzoek voor mijn bloed erbij ,ben ik buiten en betaal niet meer dan wat jij Hans ook betaald heb en ik zit in een wachtzaal met airco,tv ,pc soms alleen soms met meerdere
Er zitten niet alleen farangs maar ook Thaien
Sven
Hans,
Vervelend voor Ray, maar ook voor jou, dat ze ziek is. Wens haar beterschap van mij.
Je verslag is leuk en heel leerzaam. Die tarieven zijn echt laag! Gelukkig maar.
Gisterenavond was ik ineens de vulling uit mijn hoektand kwijt. Vandaag in Pattaya naar de tandarts geweest. Na 15 minuten wachten al aan de beurt, in 15 minuten alles piekfijn opnieuw gevuld en slechts 500 Baht! Ook goedkoop.
Hallo Robbie,
“piekfijn” en “goedkoop”. klinkt goed.
Ben zelf op zoek naar een goede tandarts.
Kun je mij naam en adres van jouw tandarts doorgeven??
Alvast bedankt.
De tandarts waar ik was is eigenlijk niet “mijn” tandarts, want ik was er nog nooit eerder. Hij zit op de Pattaya Tai recht tegenover de hoofdingang van Tukcom. Er zitten daar wel 4 of 5 tandartsen op 100 meter, maar ik weet helaas niet hoe hij heet of hoe de praktijk heet. Hoe dan ook, de praktijkis RECHT tegenover de hoofdingang van Tukcom. Succes ermee.
Robbie, dank je wel voor je snelle reactie en de informatie. Ik ga er binnenkort eens heen.
Wenst je vrindin Ray van harte beterschap. Dit zijn wel even andere tarieven dan in Nederland, en of een ziekenhuis goed is of niet dat moet je ook altrijd nog maar afwachten.
Er zijn in Nederland óók ziekenhuizen waar ik nog niet wil worden binnen gedragen al wordt er voor de deur overreden! P.S. dit is niet om op ziekenhuizen af te geven maar
ik heb nu eenmaal niet altijd een goede ervaring gehad met die ziekenhuizen!
als Nederlander kun je je ook verzekeren in Nederland en die betalen alles, ook in Hua Hin. Natuurlijk is er een prijsverschil in de ziekenhuizen, maar dat maakt de NL verzekering niet uit. Heb in San paolo gelegen en Bangkok Hospital. San Paolo is zelfs duurder dan Bangkok.
Ko .
Ervaring in het San Paulo heb ik na 5 x daar opgenomen te zijn genoeg .
Het was voor mij de eerste keer in een Thais ziekenhuis en dat was geweldig vergeleken met NL.
1 ding viel mij maar tegen ,voor een scan brachten zij mij naar Petchaburi per ambulance.
De 2e keer moest ik het maar met mijn eigen auto doen die daar geparkeerd stond en kreeg 100.- Thb voor de vergoeding van de brandstof .
Als je dus iemand in ziekenhuiskleding op die weg ziet rijden moest hij onder de scan .
Medicijnen waar ik in NL.18.000 .-Thb per maand moest betalen waren daar maar 3000.- Thb .
In het Tanarak ziekenhuis maar 300.- Thb .
Later vertelden de Thaien mij al dat het daar echt niet zo goed was ,maar ik wist niet beter .
Tot mijn geluk was bij de laatste keer een invloedrijk persoon op bezoek toen ze hadden besloten accuut te gaan zorgen dat ik nooit meer als rechtsbuiten zou kunnen voetballen .
Deze man belde direct een ambulance om mij naar het Tanarak ziekenhuis in Pranburi te vervoeren om te proberen mijn been te redden .
4 dagen had ik in coma gelegen maar kwam bij toen ik hoorde dat ik even 40.000 Thb moest afrekenen..
In het militaire ziekenhuis Tanarak hebben zij mij in 10 dagen 4 maal geopereerd tegen een bedrag van 20.000.-Thb.
Aldaar had ik ook een eigen hotelkamer met tv,badkamer ,airco en een koelkast
Daarna kon ik weer op 2 benen lopen .
Dit ziekenhuis is ook voor iedereen toegangelijk ,er is ook een keuze welke klasse je wilt hebben .
Ik heb er veel plezier gehad met de verpleegsters die bij mij op de kamer hun diner kwamen nuttigen .
Wat ik maar wilde eten haalden zij voor mij .
Ik heb er goede connecties aan overgehouden ,dat was iets anders dan in het San Paulo.
Ik moet er wel bij zeggen dat als je opgenomen moet worden er je altijd voor moet zorgen dat er iemand 24 uur bij je aanwezig moet zijn ,vandaar ook die slaapbank op je kamer .
In het Hua hin ziekenhuis ben ik terecht gekomen omdat mijn dokter daar nu werkt .
Wat belangrijk is ,gedraag je als een normaal mens ,doe niet uit de hoogte met een snoepje weggeven kom je een heel eind .
Soms schaam ik mij om farang te zijn als ik zie hoe sommige het verpleegend personeel afsnauwen .
Als je dat doet kom je veel te kort zonder dat je het weet .