Gedicht over gedeeltelijke zonsverduistering in Thailand

Toevallig las ik over de zonsverduistering die op 9 maart te zien zou zijn vanuit Indonesië en de Filippijnen. Uit de schamele informatie die ik kon vinden leidde ik af dat er een kans zou zijn dat we deze ook in Chiang Dao, waar we op dat moment zaten, zouden kunnen waarnemen. Weliswaar niet volledig, maar ook een gedeeltelijke verduistering is de moeite waard.

Het gebeuren zou rond zonsopkomst plaats moeten vinden en de vraag was of de smog en de bergen geen roet in het eten zouden gooien. Om de kans te vergroten besloten we de lange trap naar de “tempel van de 500 treden” te beklimmen, vlak bij Tham Chiang Dao. Het duurde lang voordat de zon verscheen, we dachten eerst dat de verduistering al voorbij was, maar toen schoof de maan er alsnog een stukje voor. Vroeg opstaan loonde de moeite. (En die tempel is te bescheiden: het zijn 564 treden).

Ik heb er het volgende sonnet bij geschreven:

564 treden naar de top.
We nemen ze vandaag zonder bezwaren,
omdat we dit slechts ééns kunnen ervaren:
de zon komt dad’lijk deels verduisterd op.

De heiïgheid zorgt mog’lijk voor een strop
en ook de bergrug moet ons zorgen baren.
We wijken niet voor mitsen en voor maren;
we zoeken het bewust wél hogerop.

De spanning stijgt; blijft het alleen bij dromen?
Namen we niet voor niets die lange trap?
Opeens! Verblindend licht achter de bomen.

Een felle cirkel groeit nu stap voor stap.
De zon is onbeschadigd opgekomen.
Dan neemt de maan alsnog een flinke hap.