Wat Saphan Hin is een flinke klim waard…

Wat Saphan Hin

God.. Wat heb ik die dag gezweet… Op een mooie lentedag in 2014 vertrok ik met één van de, in een opvallend Barbie-roze geschilderde fietsen die het Tharaburi Resort aan de gasten ter beschikking stelde, naar wat bekend staat als de westelijke zone van het Sukhothai Historical Park.

De ongenadig brandende Koperen Ploert boven m’n hoofd noopte tot een gezapig rijgedrag en tegen een niet al te hoog tempo reed ik van de ene ruïne naar de andere, er wel op lettend mijzelf in deze hitte ook niet te ruïneren… Ik deed onder meer Wat Sanghkhawat, Wat Phrapai Luang en Wat Maechon aan waarbij ik vooral de brede en verkoeling brengende schaduw van de gelukkig overal aanwezige boompartijen opzocht. En natuurlijk moest ik ook de mysterieuze Wat Si Chum met de enorme zittende Boeddha aandoen. Een schrijn dat je absoluut niet mag overslaan bij een bezoek aan Sukhothai. Mijn bezoek aan deze site ging overigens niet onopgemerkt voorbij want tot hilariteit van een paar busladingen met puberende schoolmeisjes, reed ik ter hoogte van de parking de ketting van mijn fiets. Er is blijkbaar niets wat zo de Thaise lachspieren stimuleert dan een luidop vloekende en overvloedig zwetende Farang die pas na verschillende pogingen er in slaagt om zijn – intussen niet meer zo – nobele ijzeren ros opnieuw berijdbaar te maken…

Pad naar Wat Saphan Hin

Maar goed, de laatste bezienswaardigheid die op die dag op het programma stond was Wat Saphan Hin. Onderweg naar deze locatie werd ik nog bijna van mijn sokken gereden door één van die kleurrijke bling-bling vrachtwagens die, soms gevaarlijk slingerend en tegen een véél te hoog tempo over de Route nr. 12, de hoofdbaan van Sukhothai naar Tak sjeesden. Maar het geluk is met zij die volharden en na de laatste paar honderd meter op het sintelpad links van de deze drukke baan, belandde ik eindelijk aan de voet van het heuveltje waarop, ergens in de dertiende eeuw van onze jaartelling, dit Boeddhistische schrijn werd gebouwd. Alhoewel de benaming heuveltje – zoals ik zelf meteen aan den lijve mocht ondervinden – geen recht doet aan de toch wel behoorlijk steile en in deze temperaturen flink vermoeiende klimpartij die moet worden ondernomen om het objectief te bereiken. De benaming Wat Saphan Hin betekent overigens ‘Tempel van de Stenen Brug’ en dit is een rechtstreekse verwijzing naar het uit ruwe rotsblokken en gladde schamieplaten samengestelde pad naar de top van de heuvel.

Wat Saphan Hin

Eens boven wordt de sportieve bezoeker beloond met een mooi panoramisch zicht op Oud-Sukhothai en de omringende vlakte. Het Wat Saphan Hin-schrijn bevindt zich op tweehonderd meter boven de zeespiegel en wordt volledig gedomineerd door een imponerende staande Boeddha uit hardsteen die bekend staat als Phra Attharot. Deze 12 meter hoge Boeddha staat in de zgn. Abhayamudra-houding – het geruststellende of onbevreesde handgebaar – waarbij de rechterhand rechtop wordt gehouden met een naar buiten gekeerde handpalm. Het is één van de oudste Boeddha-afbeeldingen in Sukhothai. De legende wil dat de Siamese koning Ramkhamhaeng met zijn olifant naar dit schrijn reed om zijn respect te betuigen en er te mediteren. Links van deze staande Boeddha bevindt zich een kleinere, zittende Boeddha die, naar alle waarschijnlijkheid, uit de vijftiende of zestiende eeuw stamt. Ze bevinden zich tussen de schamele restanten van wat wellicht ooit een kleine Wiharn, een gebedszaal was.

Let bij het afdalen van de top ook even op de kleine lotusvormige chedi die halfweg te vinden is. Hij is gebouwd met bakstenen in de typische Sukhothai-stijl en dateert uit de veertiende eeuw. In de nissen onder de -symbolische- lotusknop bevonden zich ooit kleine Boeddhabeeldjes.   Voor wie nog niet genoeg zou hebben na deze inspanning: zij kunnen het sintelpad nog een paar honderd meter verder volgen om daar in de jungle de restanten van drie tempels/kloosters te vinden die daar door een Boeddhistische woud-sekte werden gebouwd.

Ter afsluiting een goede tip: Als je Wat Saphan Hin wil bezoeken, doe het dan in de ochtend, wanneer het koeler is of bij valavond. Je zal het je niet berouwen…