Als je de omgeving van Pai, de levendige toeristische stad in het noorden van de provincie Mae Hong Son kent of er ergens in de buurt met vakantie bent, weet je, dat het op de wegen daar behoorlijk druk kan zijn met autoverkeer. Highway 1095, die Chiang Mai en Pai verbindt is daar een mooi voorbeeld van.
De route
Wil je nu eens een rustig en mooi autoritje maken, sla dan zo’n 18 kilometer ten zuidoosten van de stad Pai af en neem road 1265. Je komt dan op de waarschijnlijk eenzaamste weg van Thailand, die je naar het district Galyani Vadhana voert.
De weg slingert zich langs een kronkelende rivier, gaat over enkele behoorlijk steile heuvels en door dichte bossen. De weg is matig van kwaliteit, vaak met kuilen, waardoor je gedwongen wordt soms aan de verkeerde kant van de weg te rijden. Niet echt een probleem, want er is nauwelijks ander verkeer. De weg naar het Galyani Vadhana district is circa 60 kilometer lang, waarvoor je toch wel anderhalf uur nodig hebt.
Je waant je tijdens de rit alleen op de wereld, maar het is zeker de moeite waard vanwege de af en toe schilderachtige vergezichten op de bergen en de weelderige rijstvelden. Lange tijd rij je parallel aan een kristalhelder riviertje.
Het nieuwe district
Galyani Vadhana is de het nieuwste district van de provincie Chiang Mai, zo’n vier jaar geleden opgezet met als doelstelling een verantwoord en duurzaam toerisme te bevorderen. Het district is vernoemd naar wijlen HKH Prinses Galyani Vadhana, de oudere zus van ZM de Koning.
Voorheen heette dit deel Wat Chan en was een deel van het grotere Mae Chaem district. Aan de noordelijke rand woonden verspreid Karen gemeenschappen op behoorlijke afstand van het stadscentrum. De wegverbinding tussen Wat Chan en Mae Chaem was zo slecht, dat bewoners van Wat Chan, die op bezoek wilden bij de lokale overheidsinstanties, liever 200 kilometer omreden via Chiang Mai, dan de directe verbinding te nemen, die maar half zo lang in afstand was.
Ontwikkeling
Het is er nu nog rustig, maar dat zal niet zo lang meer duren, want de plannen zijn om het district verder te ontwikkelen. Beleggers hopen, dat het district populair gaat worden onder toeristen en de grondprijzen zal nu al het tienvoudige van wat het enkele jaren geleden was. Nu al zijn supermarkten, meubelwinkels, restaurants en dergelijke, die alle door mensen van buiten het district zijn opgezet.
Er wordt verder druk gebouwd aan wegen en kantoorcomplexen en hier en daar zie je nieuwe bedrijfjes. Het plan voor toerisme moet echter nog handen en voeten krijgen en voor nu is het maar goed ook, zodat men nog niet in massatoerisme terechtkomt.
“De zaken gaan nog niet goed, eigenlijk vrij rustig”, zegt Vrapan Yod-ying, eigenaar van het onlangs geopende Chan Chao restaurant in het centrum. Zij komt uit Phrae en samen met haar man runden zij een bedrijf in Pattaya. Dat hebben zij gesloten en zijn naar Wat Chan verhuisd in de hoop te kunnen profiteren van de toeloop van toeristen, dat nog moet komen.
Ban Wat Chan
Karen bergstammen
Het district ligt op een hoogte van 1000-1500 meter boven de zeespiegel, het weer is er koeler dan elders in Thailand, mede dankzij de meer dan 100.000 rai aanwezige dennenbossen. Het bos heeft de ontbossingcatastrofe van Thailand overleefd, omdat de meerderheid van de bevolking in het district tot de Karen bergstammen behoren. Het bos, waarschijnlijk het grootste in Thailand, hebben zij altijd als een deel van hun bestaan beschouwd. In het dialect van de Karen heet het district “mu je key”, wat zoveel betekent als “de oorsprong van de rivier”.Die rivier is dan de Mae Chaem, één van de belangrijkste zijrivieren van de Ping rivier. De lokale bevolking noemt de plaats ook wel “kor thor ti”, het dorp aan de voet van de pagode. Het is een verwijzing naar de eerste pagode ooit gebouwd in Ban Wat Chan, het zenuwcentrum van de lokale gemeenschap al sinds drie eeuwen.
Elke ochtend hangt er een mist over het district alsof het afgezonderd wil blijven van de wereld daarbuiten. Elke dag gaat langzaam en rustig voorbij, de dorpelingen schijnen geen haast te hebben met het werk op de boerderijen, de timmerlieden, die de tempel renoveren en de kinderen spelen op het dorpsplein.
Ga er heen en geniet er een dag van, je hoopt, dat alles zo bij het oude blijft, maar voordat je het weet, moet je over een poosje tussen de vele toeristenbussen heen laveren, want het geld lokt en de ontwikkeling van het district gaat maar door.
Vrij naar een artikel in de Bangkok Post.
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)
Na het lezen van het verslag over de ” Road 1265″ kan ik beamen dat deze route zeer de moeite waart is.
Ik ( Wim Wuite) woon in Mae Rim en heb samen met mijn broer en een kennis, deze route 6 weken geleden ook gereden maar dan vanuit Samoeng.
Zoals je de route in dit verslag leest, neem je de 1265 naar Wat Chan en zoals gezegt dit is een fantastische weg met mooie vergezichten.
Als je in Wat Chian aankomt, kun je linksaf de 3149 volgen,het eerste stukje is nog wel verhard maar daarna ongeveer 40 km onverhard wat betekend, goed kijken waar je rijd!
Ook op deze weg kom je weinig verkeer tegen, alleen het lokale, aangezien er enkele dorpen aan grenzen .
Na het overharde gedeelte zijn ze waar je het niet verwacht, begonnen met het aanleggen van een brede weg.
Dit stuk weg (enkele kilometers) is weer goed te berijden,helaas daarna wel weer een verharde weg maar dan weer met kuilen zodat je weer heel goed uit moet kijken.
Deze weg eindigt in Samoeng en vandaaruit kun je kiezen.. of naar Chiang mai of richting Mae Rim.
Ga je de route anderom doen ga dan in Samoeng bij de T splitsing links richting Pai.
Wij hebben de route met een scooter/motor,gereden,dan ben je meer een met de natuur.
De route zoals hier beschreven is ongeveer 200km en het is aan te bevelen om op tijd weg te gaan,en drinken en iets te eten mee te nemen aangezien er niet veel eet gelegenheden onderweg zijn.
Ik zou zeggen… maak deze route ook eens en geniet er van!
Vr. gr. Wim Wuite.
beste Wim als je in de buurt van Pai woont zou ik je graag eens bezoeken , kan ik je email krijgen
groeten René
Bedankt voor de tip! Wij gaan in november die kant op. Kun je vanuit Wat Chan ook richting Mae Hong Son en wat is dan de afstand in km of tijd, tussen Chiang Mai en MHS als je via Wat Chang rijdt?
Zijn er evt. Overnachtingsmogelijkheden onderweg tussen Chiang Mai en MHS? Via internet vind ik er slechts een in Wat Chan. En kan iemand een scooterverhuurbedrijf adviseren?
Groetjes Els
scooterverhuur MHS: PJ !!!
Leuk, eindelijk ens iets over Pai. In november gaan wij, en stel van in de 60, voor de tweede keer die kant op.
Iedereen lijkt altijd op Bangkok aan te komen, maar wij vliegen via Singapore naar Chiang Mai en vandaar met de minivan in drie uur naar Pai. In alle wilde verhalen over minivans herkennen wij niets. Of we moeten al veel gewend zijn want ze rijden inderdaad heel snel en halen overal in. Vorig jaar november zijn we daar ook geweest en hebben ons toen voornamelijk lopend in en rond het dorp opgehouden. Dit keer willen we gaan fietsen in de drie weken dat we er zijn. Heeft iemand daar misschien tips voor? Een motor gaan we niet huren we hebben daar totaal geen feeling mee. Bij Na’s Kitchen zagen we wat dat betreft een mooie waarschuwing.
If you can’t drive, don’t rent a motorbike. Gezien de vele verwondde westerlingen in Pai, geen overbodige waarschuwing.
Lekker op de fiets naar Soppong ,dit is ongeveer 40 km van Pai verwijderd richting Mae Hong Song.
Het is een tocht met veel beklimmingen van Bergen dus enige conditie is wel nodig.
Denk dat er onderweg ook nog wel een plek is om te slapen.
Lekker 2 dagen bij de Cave Lodge van de natuur en andere dingen genieten en dan weer terug naar Pai.
Gr Wim Wuite.
Ik heb deze omgeving met de motor verkent . Gewoon te mooi om te beschrijven. een waar genoegen voor de bikers onder ons. Goede raad aan de toerist: indien je geen ervaren biker bent, doe het dan met de auto. Ondanks het feit dat er weinig verkeer is op deze route, is biken in Thailand een ervaring op zich.
Is deze route ook met een gewone personen auto te maken.
Ik vraag dit omdat er ook onverharde wegen tussen zitten.
Kun je vanaf Wat Chan dan verder rijden? Bijvoorbeeld naar de Mae Surin waterval?
Hoe is die weg daar?
Is deze route te doen met de fiets van Chang Mai naar Pai? Ik heb een goede conditie.
Is er ergens halverwege een mogelijkheid om te overnachten?