Pai Loei….

Chiang Khan

Ik kan het aantal keren dat mijn lieftallige eega ‘Pai Loei’ naar mijn hoofd geslingerd heeft écht niet op de vingers van twee handen bijhouden.

‘Pai Loei’ is volgens mij het Thaise equivalent van de volgende populaire Ierse reizigersgrap:

‘Do you like travelling? ‘

‘Yes’

‘ Do you like sex?’

‘Yes’

‘ So, why don’t you gome home and f.ck yourself?’

De ver van Bangkok verwijderde provincie Loei en de gelijknamige hoofdstad waren in vroeger dagen de nachtmerrie van elke Thaise ambtenaar. In de bureaucratie stond een mutatie naar Loei gelijk met een verbanning naar Siberië. Vaak was deze bestemming dan ook een straf voor een recalcitrante ambtenaar. Loei was immers één van de verst van de beschaving liggende plaatsen binnen het koninkrijk. Een buitenpost in de jungle aan de uiterste rand van het Khorat plateau. Een locatie die synoniem was voor ziekten, gebrek aan comfort en koud weer. Iemand op een vaak niet al te zachtzinnige wijze ‘Pai Loei!’ toeroepen betekent dan ook tot op de dag vandaag gewoon ‘Go to Hell…’

Alhoewel Loei officieel integraal deel uitmaakt van Isaan is het een geografisch randgeval dat qua klimatologische omstandigheden in feite beter bij Noord-Thailand was ingedeeld. In de winter kan het er door de kille mist die vaak in de dalen blijft hangen, behoorlijk fris zijn terwijl de zomers dan weer een bloedhete stempel op land en bevolking drukken.

Ik ben al jaren geïntrigeerd door het ‘Pai Loei !’ Als mijn eega mij zo veelvuldig uitnodigt om er eens een bezoek aan te brengen dan moest het er vroeg of laat van komen. En dus heb ik een paar maanden geleden mijn stoutste schoenen aangetrokken en ben ik over Khon Kaen naar de stad Loei afgereisd. Alhoewel stad misschien een te breed uitgemeten begrip is voor deze rustige plaats, die werd vernoemd naar de door het oostelijke deel stromende Loei-rivier. Loei heeft het typische karakter van een grensplaats maar is zeker niet de hel. Al geef ik eerlijk toe dat er niet erg veel te beleven valt. Bent u op zoek naar een locatie met een bruisend nachtleven dan is een trip naar Loei niet je dàt. Een voordeel aan het isolement is wel dat hier een aantal tradities zijn blijven voortleven die elders volledig zijn verdwenen. Zo wordt hier en in het meer westelijk gelegen Dan Sai bij het begin van de Moesson het drie dagen durende Phi Ta Khon-festival gevierd, een carnavalesk spektakel waarbij spotzieke, als geesten gemaskerde mannen in kleurrijke, zelf in elkaar geflanste mantels, om regen af te smeken, een Boeddhabeeld door de stad dragen en de draak steken met de toeschouwers.

Chiang Khan

Het gebrek aan animo in en rond Loei wordt echter ruimschoots vergoed door de uitzonderlijke natuurlijke pracht van het ruige landschap. Dit is echt één van die steeds zeldzamer wordende plaatsen in Thailand waar je beseft dat je diep in het grotendeels ongerepte hart van Zuidoost-Azië bent doorgedrongen. Tham Erawan bijvoorbeeld, op een kleine 50 km. van Loei, is een enorme grot bij een kloostercomplex in de berg Pha Tham Chang. De driekoppige Erawan houdt de wacht aan de voet van de behoorlijk steile, 600 treden tellende trap die u naar de grot voert. Eens op adem gekomen belet niets u om deze plaats te verkennen. In deze grot, waar enkele decennia geleden bij archeologische opgravingen behoorlijk wat prehistorische vondsten werden gedaan, kan u een paar grillige druipsteenformaties vinden. Wel opletten voor de occasionele cobra die hier af en toe afkoeling zoekt.

Chiang Khan ligt op ongeveer zestig kilometer ten noorden van Loei en is de hoofdplaats van een etnisch sterk gekleurde regio door de aanwezigheid van bergvolkeren. Dit uit zijn voegen gegroeide dorp is in feite niets meer dan een paar lange, rustige straten en een fraaie, niet zo lang geleden boulevard langs de Mekong. Precies deze ligging naast de Mekong maakt het echter een aantrekkelijke verblijfplaats en ik heb me laten vertellen dat het plaatsje intussen niet alleen Westerse hipsters maar ook heel wat Thai weet te bekoren. Er zijn de laatste jaren dan ook een aantal hippe en trendy coffeebars, B&B’s, hotelletjes en restaurants bijgekomen. Je kan hier bovendien boten huren voor tochtjes op de majestueuze Mekong, de door de menselijke expansiedrift bedreigde levensader van deze regio.

Mekong Chiang Khan

De belangrijkste attracties in de provincie Loei zijn echter zonder twijfel de natuurparken waarvan Phu Kradung National Park het bekendste en, naar mijn aanvoelen het mooiste is. Deze enorme tafelberg met een oppervlakte van 60 km² is met legenden omgeven. De naam Phu Kradung of Klokberg zou verwijzen naar het mysterieuze geluid van een kradung of klok die vanaf de top zou geluid worden door de Hindoe-god Indra. Anderen beweren dan weer dat de berg als een klok klinkt wanneer je er met een stok op slaat. De etymologisch meest plausibele naamverklaring is dat het wellicht een verbastering is van krating, de benaming van de in het wild levende stieren, die ooit op dit geïsoleerde plateau graasden maar intussen al lang door jagers werden uitgeroeid.

Phu Kradung National Park

Er moet af en toe flink geklommen worden en je neemt best stevige stappers mee voor een bezoek aan dit park, maar een bezoek loont zeker en vast de moeite.  Kenmerkend voor dit Nationaal Park zijn de vele Nam Tok of watervallen die vooral in september – oktober, op het einde van het regenseizoen, best indrukwekkend kunnen zijn. Eén van de watervallen, de Pone Phop waterval is vernoemd naar Pone Kingpetch (1935-1982), de eerste Thaise wereldkampioen vlieggewicht boksen, die hem tijdens een trainingssessie ontdekte. Hij kwam geregeld in koelere klimaat van het Nationaal Park trainen. Pha Nok An of de Zwaluwrots aan de oostzijde van het park is een populaire bestemming die bij zonsopgang een mooi spektakel biedt. Deze rots dankt haar naam aan de vele zwaluwnesten onder de overhangende rand. Een ander hoogtepunt is Pha Lom Sak, een zandstenen richel aan de zuidzijde van het park die een fantastisch panorama biedt over de groene omgeving. Met een beetje geluk kan u één van die parels uit de lokale fauna spotten waarvoor dit park bekend staat zoals de luidruchtige gibon-apen, zeldzame neushoornvogels, een stel jakhalzen of een kraagbeer.

Mocht u nog niet overtuigd zijn om dit park te bezoeken dan nog, als afsluiter, dit ultieme argument voor de culturo’s onder de lezers: De ongerepte schoonheid van Phu Kradung inspireerde de meermaals bekroonde Thaise dichter en kunstenaar Angkhan Kalyanaphong in 1969 tot een lange ode Lam Nam Phu Kradung – De ballade van Phu Kradung.