Khao Kitchakut, een helse tocht naar het Nirwana?
Khao Kitchakut National Park, Chanthaburi
Je hoort mij niet klagen, hoor! Ik heb het zelf voorgesteld. Ik had enkele foto’s van een goede kennis gezien van haar bezoek aan Khao Kitchakut en ik wilde er wel even uit om iets anders voor ogen te hebben dan wat ik dagelijks zie in Pattaya.
“Laten we een dag naar Khao Kitchakut gaan”, zei ik tegen mijn vrouw. Khao Kitchakut is namelijk een nationaal park met een oppervlakte van bijna 50 km² niet al te groot maar het bijzondere is dat in dat park de berg Khao Phrabat gelegen is, alwaar een voetafdruk van de Lord Boeddha te zien is.
Het park is slechts de eerste drie maanden van het jaar open voor het publiek. Het is een waar pelgrimsoord geworden voor Thais, die van heinde en ver naar Chantaburi komen om die voetafdruk te zien en om hun Boeddhistische gevoelens op allerlei manieren te uiten door middel van talloze kleine of grote offers onderweg.
Mijn vrouw vond het een prima idee van mij, regelde een minibus en daar gingen we afgelopen zondag met een groep van 10 mensen richting Chantaburi, 9 Thais en ik als enige Farang. We zouden vroeg vertrekken en naar verwachting rond een uur drie ’s middags weer terug in Pattaya zijn want sommigen hadden die dag nog andere verplichtingen. Wat is vroeg? Ik speelde zaterdagavond een toernooi in de poolhall, kwam om een uur of twee ’s nachts thuis en dacht nog enkele uurtjes te kunnen slapen alvorens naar Chantaburi te vertrekken. Foute gedachte! Ik kon nog even douchen en andere kleren aantrekken plus wandelschoenen en om omstreeks drie uur vertrokken we.
Naar Chantaburi
De rit naar Chantaburi ging voorspoedig, onze prima chauffeur (mijn zwager), reed rustig over de snelwegen 36 en 3 en na onderweg nog een stop te hebben gemaakt voor eten, drinken en sanitaire verzorging kwamen we om een uur of zes in het dorp aan de voet van de berg Khao Kitchakut aan. Vanaf dat punt werd ik als niet-Thai en niet-Boeddhist langdurig op de proef gesteld. We waren namelijk niet de enigen die op het lumineuze idee kwamen om juist die zondag naar de berg te komen. Ik heb niet geteld maar op de parkeerplaatsen zag ik honderden auto’s, tientallen bussen en minibussen geparkeerd en het aantal bezoekers moet dan al in de duizenden gelopen hebben.
Eddy Tor Channarong / Shutterstock.com
Wachten
Vanuit dat dorp moet men dan de berg op en het enige transportmiddel is een pick-up, die je voor 30 Baht per persoon naar boven brengt. Kaartjes werden gekocht, maar we moesten op onze beurt wachten want er waren enkele(!) wachtenden voor ons. We hadden nummertje 1373 en op dat moment werden mensen met nummertje rond 350 naar boven gebracht. Elk nummer kon voor 2 tot 10 passagiers bestaan en voor ons begon het lange wachten op onze beurt. Op dat moment had ik zelf al willen kappen met het avontuur maar mijn reisgenoten namen het gelaten op en ik kon niet anders dan met een glimlach berusten in mijn lot van die dag.
Kermis
Het dorp is één grote kermis. Mijn excuses voor deze benaming, ik kon het niet anders zien. Naast de vele eetgelegenheden die het uiteraard druk hadden, heb ik tijdens mijn rondgang door het dorp meer dan 20 Boeddha’s geteld, elk van enkele monniken voorzien, die – soms met microfoon – tegen elkaar opboden om vooral bij hun een offer aan Boeddha te brengen. Boeddha’s in de vrouwelijke vorm op een sokkel, liggende Boeddha’s, de dikbuikige Boeddha’s, olifanten, schildpadden en wat al niet kon aanbeden worden, natuurlijk gepaard gaand met een geldelijk offer. Onze groep nam de tijd ook te baat om allerlei spullen te kopen die op weg naar boven gebruikt gingen worden voor de offerandes.
Na khanti / Shutterstock.com
Eerste etappe
Om half elf waren wij aan de beurt. Eén van de ruim 100 beschikbare pick-ups bracht ons naar boven. Aanvankelijk nog over een betonweg maar al gauw doken we het bos in, waar de weg ongeplaveid was die met werkelijk haarscherpe bochten naar boven leidde. Na een klein half uur door elkaar gerammeld te zijn waren we er. Dat dacht ik tenminste, maar vanaf dat punt begon de tweede etappe die weer door pick-ups werd verzorgd. Het wachten duurde nu slechts twee uur, ook daar konden offers gebracht worden en was er eten en drinken te koop. Die tocht duurde een minuut of twintig tot aan de voet van Khao Phrabat.
Tweede en derde etappe
Maar we zijn er nog niet want nu nog de laatste kilometers naar de top te voet. Dat betekende oneindig lange trappen op, soms een kleine oase met winkeltjes, dan weer schuifelen langs 100 koperen klokken die elk door de Thais drie keer met een muntje wordt aangeraakt. Maar dan na een minuut of 40 zijn we op de top dat je als het Nirwana kan beschouwen. Weer wachten in een ontzettend grote meute om het hoogste offer te brengen aan de voetafdruk van Boeddha dichtbij de grote rots, dat als kenmerk van Khao Kutchakut bekend is, is gelegen. Daar heb ik even afgehaakt. Ik hoefde geen offer te brengen, heb een rustig plekje opgezocht en een uurtje de voorbijgaande menigte bekeken, óók interessant.
Na khanti / Shutterstock.com
Afdaling
De afdaling ging soepeler dan de klim maar het had wat geregend dus op de houten plankiers en de lemen grond was het wel uitkijken geblazen niet weg te glijden. Toen was het weer wachten op een pick-up truck naar beneden. Ach, alles went, zal ik maar zeggen dus mijn humeur veranderde niet in die drie uur wachttijd. Om half twaalf ’s avonds waren we terug in Pattaya en er was niemand in de groep die nog ‘pap’ kon zeggen.
Vervoer
Over het vervoer naar boven en naar benden valt nog wel wat te melden. Zoals eerder vermeld wordt het transport verzorgt met pick-up trucks. Elk heeft een nummer en bij vertrek wordt er door een man op verhoging het nummer van de auto genoemd en de groep, die daarop kan plaatsnemen. Best goed georganiseerd moet ik zeggen. Het aantal pick-ups schat ik op twee à driehonderd, die dus voor de eerste en tweede etappe worden ingezet. De pick-ups, zo te zien alle vrij nieuw, komen niet alleen uit de buurt maar worden uit alle windstreken ingehuurd. De chauffeurs krijgen per rit betaald blijven ook te plekke slapen om maar in die korte tijd van drie maanden zoveel mogelijk ritten te kunnen maken. De slingerende en oneffen weg naar boven met stijgingspercentages van meer dan 20% moeten een ware aanslag voor bijvoorbeeld koppelingsplaat, remblokken e.d. van de pick-up betekenen.
Na khanti / Shutterstock.com
Veiligheid
De route is slingerend, oneffen en stijl en dat vraagt goede rijkunsten van de chauffeurs. De auto’s naar boven nemen altijd de buitenbocht, naar beneden de binnenbocht. Dat betekent, dat regelmatig van links verkeer naar rechts verkeer wordt overgeschakeld en dat is met wegwijzers goed aangegeven.
Toen wij naar beneden moesten deed zich een probleem voor, waardoor de wachttijd danig werd verlengd. Het had wat geregend, waardoor wegslippen tot de mogelijkheden behoorde en de “verkeersleiding” had nu eenrichtingsverkeer ingesteld. Een kolonne van een stuk of 20 pick-ups ging naar boven en bij aankomst op het tweede niveau kon de kolonne, nu volgepakt met afdalende passagiers naar beneden. Onderweg geen tegenliggers dus.
Logistiek
Tijdens het wachten op de afdaling zag ik geregeld pick-ups, die de bevoorrading voor de eettentjes en de tempel op de top moesten verzorgen. Op het laatste stuk van een kilometer of twee werd dat door dragers verzorgd. Onderweg naar boven waren we al een keer gepasseerd door een tiental dragers met elk een butagasfles op hun schouders die daarna naar beneden weer een zak afval of zo met zich meevoerden. Per tocht bergop/bergaf krijgen die dragers 100 Baht en om een redelijk inkomen te vergaren, zullen ze toch heel wat keren dat tochtje moeten maken. Alle respect voor deze mannen!
Tenslotte
De toegang tot dit spektakel was gratis, ook voor mij als buitenlander. Het enige dat betaald moest worden was het vervoer naar boven en naar beneden hetgeen op 100 Baht per persoon neerkwam.
Het was interessant om mee te maken maar we hadden niet op zondag moeten gaan, veel te druk. We weten nu wel hoe we dat een volgende keer beter moeten organiseren. Maar voor mij zal er geen volgende keer zijn, ik heb het meegemaakt en gezien mij krijg je niet meer die kant op.
– Herplaatst bericht –
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)
Het klinkt allemaal gewoontjes. Alleen de berg per auto 4×4 is maar 2 mnd per jaar open begin febr. tot eind maart in verband met regen. De hele weg is ook lopend te doen.
De 4×4 pik-ups mogen maar een bepaald aantal mensen meenemen. Ze krijgen niet alleen per rit maar ook per kop betaald, dus meestal nemen ze het dubbele mee.
De dodelijke ongelukken worden NERGENS vermeld, maar ze zijn er. Het laatste stuk lopen is al verbeterd tot 6 jaar geleden waren er geen trappen en waren de treden of boomwortels of uitgehouwen uit de bergwand.
Deze berg is net zo heilig en iedere Thai moet er minstens 1 keer in ze leven zijn geweest, net zo als Mekka
Wij,mijn Thaise vrouw en ik zijn al een paar keer de berg op gegaan. De laatste keer is 2 jaar terug.Ik ben nu 84 jaar, dus toen 82 jaar.Vanuit het dorp ga je met een pickup in 1x naar boven, waar je dan de laatste km zelf moet afleggen over grotendeels een natuurlijke trap. D.w.z boomwortels, treden van kleigrond en af en toe een stukje onregelmatige betontreden. Last van (bedelende monniken) heb ik er nog nooit gehad, zelfs nog nooit gezien. Je kunt wel iets afkraken, maar ik denk eerder dat deze mijnheer een beetje over vermoeit is geweest. Het is gewoon een heel mooi uitje wat ik een ieder die nog een beetje goed ter been is, zeker wil aanraden
Voor mij nooit meer. Een keer gedaan toen lag ik 3 dagen in bed van het klimmen…no baja nooit meer dit!
Ik vind het heel spijtig voor je. Maar het nirvana heb je nog niet bereikt. Je zult de tocht 3 keer in je leven moeten maken. Flinke inspanning, maar je krijgt er het nirvana voor terug. Op dit moment(7.2.2016) is de berg nog gesloten ivm met onbegaanbare wegen door de regen. De planning is dat de berg open gaat op 16 februari. We zijn er klaar voor.
Ik ben ook eens daar geweest. Ben tot halverwege de berg gekomen.
Na de 1e etappe moest ik overstappen. Maar ik nam eerst een paar foto’s.
Daarna stapte ik tussen de auto’s door die net naar beneden waren gekomen naar de ticketbox om een kaartje te krijgen voor de 2e etappe.
Ik werd daarvoor geholpen door Thais die mij aanwezen waar ik mijn ticket kon kopen.
En daarna werd ik gewezen in welke pick-up ik plaats moest nemen met mijn zojuist gekochte ticket. En toen gingen we dus rijden. Naar beneden.
Ik had meteen door hoe dat kwam. Men dacht dat ik uit een van de pick-ups kwam op weg naar beneden toen ik een paar foto’s had genomen. Eigen schuld eigenlijk.