Gezichtsbedrog als kunstvorm in Korat

Elke keer als we bij de House of Mercy Foundation aan het (vrijwilligers) werk gaan, ruimen we ook wat tijd in voor ons zelf. Meestal gaan we ruim drie weken. Twee weken voor werken en daarna minder dan een week voor het bezichtigen van Thailand. Kunnen alle ervaringen wat bezinken en komen we tenminste weer enigszins uitgerust thuis. Dit jaar zijn Henny en ik neergestreken in Nakhon Ratchasima ofwel Korat. 

Van de laatste vakantiedag besloten we een museumdag te maken. We hadden een foldertje op de hotelbalie zien liggen van een of ander kunst tentoonstelling: Arts of Korat. Het stond ook op ons plattegrondje. Aangezien we nooit een plattegrond met de songtheaw lijnen hebben kunnen bemachtigen, moeten we altijd vragen welke songtheaw we moeten hebben. Thais spreken we niet en we zijn dus afhankelijk van het Engels van de aangesprokene.

De dame op het busstation was heel behulpzaam. Ze parkeerde ons op een stoel in de wachtruimte en na een tiental minuten bracht ze ons naar een songtheaw. Die vertrok onmiddellijk en bij de eerste afslag ging die al de verkeerde kant op volgens ons kaartje. Na een paar honderd meter zijn we uitgestapt, hebben de bestuurder vriendelijk bedankt en betaald en hebben een willekeurige songtheaw aangehouden.

De bestuurder daarvan heeft ons op de goede songtheaw gezet. Iedere bocht en afslag volgend op ons kaartje kwamen we in de goede richting. Maar …. eensklaps draaide hij en nam een andere straat, ging ergens tanken en wij waren van de kaart. De bestuurder gevraagd, maar die kon geen kaart lezen.

We zijn op goed geluk gaan lopen, maar daar hadden we gauw genoeg van. Dus hebben we ergens aangebeld. Uitgelegd en op het kaartje en de folder laten zien wat we wilden. De vrouw begreep ons en vertelde ons in Tenglish hoe we moesten lopen, maar dat begrepen wij weer niet. Maar zij had de oplossing: ze riep haar man, die reed de auto voor en bracht ons naar het museum: de straat uit, links af en na een paar honderd meter waren we op de plaats van bestemming. We hebben hem en zijn vrouw natuurlijk heel erg hartelijk bedankt.

In het museum aangekomen, werden we met veel egards ontvangen. We betaalden en werden verzocht onze schoenen uit te doen en kregen daar stoffen slippers voor in de plaats. In een tempel moet je ook je schoenen uit doen, dus zo heel erg vreemd vonden we het niet. Maar sloffen hadden we bij geen tempel nog gekregen.

We werden met een armzwaai uitgenodigd het museum te bezoeken. Het zijn allemaal zalen met muurschilderingen. Soms liepen die door op de vloer: vandaar schoenen uit en sloffen aan. In de buurt van elke schildering was een markering op de grond. In de buurt hing een foto van hoe je de schildering op de gevoelige plaat zou kunnen vastleggen.

Op de schildering ontbrak altijd een of meerdere personen. De bedoeling was dat een van de bezoekers in de schildering ging staan en dat de andere bezoeker daar vanaf de markering een foto maakte. De onaffe schildering werd goed uitgelicht, dus je kon (en moest) zonder flits werken. Fantastisch.

We waren de enige bezoekers en hebben ons een paar uur ontzettend geamuseerd met elkaar te fotograferen. De schildering zijn door Thai kunstenaars gemaakt.

Ingezonden door Adelbert Hesseling