Het achtste wereldwonder (deel 1)

Vanuit de draaischijf Bangkok kun je met de verschillende low-cost luchtvaartmaatschappijen voor een alleszins redelijke prijs heel wat grensoverschrijdende uitstapjes maken. Het achtste wereldwonder, zoals de rijstterrassen van Banaue op de Filippijnen door velen wordt genoemd, staat al langer op mijn lijstje.

Zelfs de prachtige rijstvelden van Bali kunnen, als ik het allemaal moet geloven, niet in de schaduw staan van de tegen de bergen uitgehouwen legendarische, maar liefst twintig eeuwen oude rijstvelden. Reden om het met eigen ogen maar eens te gaan aanschouwen.

Voorbereiding

Van tevoren heb ik getracht via internet het een en ander aan de weet te komen en met name ook hoe er te komen. Vanuit Manilla kun je er met de bus heen, maar de 10 uur durende overwegend nachtelijke rit trekt mij niet echt aan. Een andere optie is om de 5 tot 6 uur durende busrit naar Baguio te ondernemen en daar een stop in te lassen. De plaats staat bij de Filipijnse bevolking, vanwege het koelere klimaat, hoog genoteerd en er is een ruim hotel aanbod.

Betreffende de vertrektijden en ook tijdsduur van de verschillende busmaatschappijen bestaat helaas veel onduidelijkheid dus veel wijzer kun je niet worden. Enig improvisatievermogen zal dus wel van pas komen. Troost me maar met de gedachte dat ook dit toch een bepaalde bekoorlijkheid heeft. Neem een krachtig besluit en boek via Cebu Pacific Air een vlucht Bangkok-Manilla. Vertrek uit Bangkok voor de 3 ½ uur durende vlucht om 9.40 met aankomst Manilla om 14.00 uur. (tijdsverschil met Thailand + 1uur)

Om precies 14.00 uur landen we op Terminal 3 een van de luchthavens van Manilla. Ga op zoek naar een taxi om naar Monumento, de busterminal van Victory liner, de grootste busonderneming van de Filippijnen, te gaan. Ook hier moet je attent zijn en niet zomaar het eerste de beste aanbod accepteren. Een keurig geklede dame komt met een prijs van 1900 peso voor de dag. (1 euro = 52.5 peso). Het aanbod negerend maak ik enkele passen verder gebruik van een beter aanbod voor 1400 peso.

In vergelijking tot Thailand zijn de taxi tarieven hier aanmerkelijk hoger. Krijg na betaling een reçu en de eerste in aanmerking komende taxi komt voorrijden. Geen normale taxi maar een busje brengt mij in mijn eentje naar het betreffende busstation. Hoewel ik in Bangkok toch wel wat gewend ben kijk ik mijn ogen uit naar de verkeerschaos. Alles kronkelt links, rechts, voor en achter langs elkaar. Na ruim een uur ‘genoten’ te hebben van het chaotische verkeer en vele andere opmerkelijke dingen die aan mijn oog in de metropool Manilla voorbij zijn getrokken sta ik even na vier bij de busterminal.

De bus naar Baguio vertrekt om 18.40 voor de ongeveer zes uur durende rit. Niet bepaald een leuk vooruitzicht om tegen middernacht in een voor mij totaal onbekende plaats aan te komen en dan ook nog naar een hotel op zoek te gaan.

Naar Angeles City

De bus naar Baguio loopt via Angeles City, waar ik ooit eerder was en de langgerekte uitgaansstraat een beetje vergelijkbaar is met Walking Street in Pattaya. Besluit om voor de anderhalf uur durende busrit naar Angeles te kiezen. Bij aankomst (Dau busterminal) staat meteen een heel leger trike’s ter beschikking. Een trike bestaat uit een motorfiets met daaraan gekoppeld een tweepersoons overdekt karretje. In dit geval moet je het begrip tweepersoons wel door een Aziatische bril bekijken. Wurm me inclusief koffer in het karretje en laat me voor de som van 140 peso naar het Clarkton hotel, dat ik van een eerder bezoek ken, brengen. Het is laagseizoen, dus kamers meer dan voldoende vrij. Ben toch een lange dag onderweg geweest en maak gebruik van een goed verzorgd buffet diner waarbij ik een goed glas wijn naar mijn mening wel heb verdiend.

Naar Baguio

Vanochtend gaat de reis van start naar Baguio. Over de trikes struikel je letterlijk op de Filippijnen dus na het uitchecken in het hotel staat meteen zo’n grappig vervoermiddel voor de deur om mij naar het Dau busstation te brengen. Hoe laat een bus vertrekt blijft een raadsel waarover niemand iets kan vertellen. Ook enkele mannen met op de borst een kaartje gespeld, dat moet verbeelden dat men deskundig is, kunnen niet meer vertellen dan dat ik op de juiste plek sta voor de bus naar Baguio.

Victory liner

Na een uur wachten komt een van de mannen mij met een lachend gezicht vertellen dat de Victory liner bus er aankomt. Hij helpt met het inladen van de koffer en vertelt dat ik een kaartje in de bus kan kopen. Hoe lang de rit duurt is verder onbelangrijk en dat zien we wel op het eind van de rit. De bus is bijna tot op de laatste plaats bezet en ik heb het geluk dat op de achterste bank nog een plaats vrij is.

Op de huidskleur afgaande ben ik de enige niet Aziaat. De route is afwisselend en aanvankelijk passeren we een groot aantal dorpjes die als een lang lint aan elkaar zijn gekoppeld. Later verandert het landschap van glooiend naar meer bergachtig. Dat is ook te merken want de bus moet regelmatig aardig klimmen. We naderen Baguio en regelmatig stopt de bus om passagiers te laten uitstappen. Na exact vijf uur rijden arriveren we bij de busterminal van de stad en tevens het eindpunt van de bus.

Naar het hotel

Ook hier vormt het geen enkel probleem om aan een vervoermiddel te komen om naar een hotel te gaan. Heb al eerder via internet een mening gevormd waar heen te gaan. Daarbij is mijn keus gevallen op het City Center Hotel vanwege, de naam zegt het al, de centrale ligging. Iemand wil mij er voor honderd peso (2 euro) heenbrengen en over die prijs hoef ik niet lang na te denken.

Het is een aardige vent die redelijk Engels spreekt en betrouwbaar overkomt. Wat ik morgen ga doen vraagt hij. Hij kan mij als gids de omgeving laten zien. Ga op het aanbod in en we spreken af om mij morgenvroeg om 10 uur bij het hotel op te halen. In het hotel valt mij een financieel meevallertje ten deel. Vanwege het laagseizoen heeft het hotel een actie: twee nachten voor de prijs van een en dat is weer meegenomen.

Het is druk in de stad die toch vierhonderdduizend inwoners telt. Vlak bij het hotel ontwaar ik een bruin goed uitziend eetcafé met de naam Rumours. Geen uitgebreide kaart maar wel een uiterst gezellig sfeertje. Redelijk op tijd zoek ik mijn bed op want morgen staat Norman Buenaventura om tien uur voor de deur.

Wordt vervolgd.