Thailand in beeld (9): Bedelaars
(John And Penny / Shutterstock.com)
Eén beeld zegt meer dan duizend woorden. Dat geldt zeker voor Thailand, een bijzonder land met een interessante cultuur en veel goedlachse mensen, maar ook een duistere schaduwkant van staatsgrepen, milieuvervuiling, armoede, uitbuiting, dierenleed, geweld en vele verkeersdoden.
In iedere aflevering kiezen we een thema die een inkijk geeft in de Thaise maatschappij. In deze serie geen gelikte plaatjes van wuivende palmen en witte stranden, maar van mensen. Soms hard, soms schokkend, maar ook verrassend. Vandaag een fotoserie over bedelaars.
Bedelaars zijn niet weg te denken uit de straten van bijvoorbeeld Bangkok, Phuket of Pattaya. Oude tandloze omaatjes, moeders met baby’s, mannen met of zonder ledematen, blinde karaokezangers, gehandicapten en zwervers soms vergezeld van schurftige honden.
In dit soort situaties gaat het vaak om georganiseerde bendes uit buurlanden zoals Birma of Cambodja, die van het bedelen hun beroep gemaakt hebben. Soms worden Thaise minderjarigen gedwongen om te bedelen voor geld, bijvoorbeeld bij een loanshark waar ze een schuld hebben.
Omdat bedelen in Thailand verboden is, worden de straten regelmatig schoongeveegd en bedelaars gearresteerd. Thai krijgen scholing zodat ze werk kunnen vinden en weer kunnen deelnemen aan de samenleving. Personen met psychische stoornissen worden verwezen naar hulpverleners zoals psychiatrische ziekenhuizen. Buitenlanders worden vastgezet en het land uitgezet.
Sind maart 2016 heeft de National Legislative Assembly (NLA) ingestemd met een wet die bedelaars op straat verbiedt. Er worden alleen uitzonderingen gemaakt voor collectes en straatartiesten maar die moeten dan in het bezit zijn van een vergunning. De wet verbiedt niet alleen het bedelen maar ook het dwingen of helpen van bedelaars is strafbaar. Daarmee wil de regering ook de bendes aanpakken die het bedelen organiseren. Desondanks lijkt het dweilen met de kraam open…..
Bedelaars
****
Ballz3389 / Shutterstock.com
****
(2p2play / Shutterstock.com)
****
(Syukri Shah / Shutterstock.com)
****
(Pavel V.Khon / Shutterstock.com)
****
(addkm / Shutterstock.com)
****
(Komenton / Shutterstock.com)
*****
(Pavel V.Khon / Shutterstock.com)
****
(2p2play / Shutterstock.com)
****
(Witsawat.S / Shutterstock.com)
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Thailand algemeen19 november 2024Minister van Volksgezondheid kondigt maatregelen aan tegen alcoholgebruik tijdens Nieuwjaar 2025
Thailand algemeen19 november 2024Goudkoorts: stijgende baht-prijzen trekken investeerders aan
Thailand met kinderen19 november 2024Bangkok tip: SEA LIFE Bangkok Ocean World (video)
Bezienswaardigheden19 november 2024Siriraj Medical Museum in Bangkok (video)
Ze bedoelen toch niet de monniken die ’s morgens heel vroeg hun bedelronde maken met hun bedelnap? En wat zou de Boeddha hierover hebben gezegd? Sorry als ik iemand met deze vragen beledig.
Lees dit verhaal over bedelaars, monniken en goed doen.
https://www.thailandblog.nl/cultuur/bedelaars-kort-verhaal/
Wie is Boeddha om daar een mening over te hebben? De volgers zijn soms zieker van geest maar dat zie je in meer geloven.
Jaren geleden was weleens in het nieuws dat Cambodjanen met een laag IQ (vreselijke tekst maar het kan niet anders) verminkt werden met zoutzuur en dat ze daarna moesten gaan bedelen in het rijkere Thailand.
Hoe slecht kan een mens zijn om mensen uit te buiten en hoe fout is het om bedelaars die onder deze omstandigheden worden uitgebuit toch wat geld te geven zodat alles in stand blijft?
De Boeddha had daar wel een mening over, Johnny.
Ik heb een aantal keren een monnik meegenomen die stond te liften, van Chiang Kham (Phayao) naar Chiang Rai. Op het eind van de rit vroegen ze allemaal om een gift. Ik gaf ze honderd baht, wat ze aannamen hoewel een monnik geen geld mag aannemen.
Als je een bedelaar tegenkomt waarvan je vermoedt dat het mensenhandel of uitbuiting is dan moet je geen geld geven maar het melden bij de politie. Mee eens, beste Johnny?
Haha Tino, die is goed, monnik mogen geen geld aannemen, al die enveloppen zijn gevuld met goede wensen, daar zal het wel mee eens zijn, beste Tino ?
Het monnikendom, de Sangha, in Thailand is ten dode opgeschreven. Er zijn meer schandalen dan met katholieke priesters. Geef liever aan bedelaars.
Tino,
De scheiding tussen extreem rijk en extreem rijk in Thailand , waarbij het de arme voorgehouden wordt dat het allemaal aan hun karma ligt en dat de rijken een goed leven verdienen, door verdiensten zal door de vele uitzendingen op de Thaise TV, waar monniken getoond worden bij belangrijke evenementen nog lang kunnen voortduren.
Wie de media beheerst, beheerst het volk.
Er is weleens in de bangkok post gewwarschuwd om geen geld aan bedelaars te geven.
Mijn vrouw heeft de mening dat wanneer een bedelaar 2 handen en 2 benen heeft om dan geen geld te geven.
Het blijft een dilemma wat te doen lijkt me.
Verder denk ik dat een monnik die ’s morgens vroeg op kan staan , 5 km op blote voeten kan lopen ook wel zou kunnen werken en een gedeelte van zijn verdiende geld aan de armen zou kunnen geven.
Overigens zitten bij monikken veel probleem gevallen die door monnik te worden van drugs en alcohol verslaving proberen af te komen.
Oud gedetineerde en lieden die niet voor zichzelf kunnen zorgen.
Gratis onderdak en eten is dan een oplossing.
In de familie van mijn vrouw is 1 broer langere tijd monnik geweest en 1 slechts 2 maanden.
Ik dacht dat de minimale tijdsperiode 3 maanden is.
Nee hoor, khun moo, hoe lang je monnik blijft bepaal je zelf, er is geen minimum periode. Niemand neemt het je kwalijk als je de tempel verlaat, dat bepaal je echt helemaal zelf. Mijn zoon is ooit één dag ingewijd als monnik tijdens de crematie van zijn neef en beste vriend.
Tino,
Mischien heb ik het niet helemaal correct verwoord.
Mijn vrouw zegt dat men in principe de periode van 3 maanden moet volbrengen, wil men het goed doen.
Maar inderdaad een Farang familie lid van van mij is 3 dagen monnik geweest.
Vanwege zijn ziekte werd een langere periode niet aanbevolen.
De eendaagse monnik zijn vanwege crematie heb ik inderdaad vaker gezien.
Ik zie het als vaste baan monniken, tijdelijke contract monniken en oproep monniken.
Ik geef nog zelden iets aan bedelaars , jaren terug gaf een van onze vrienden 100 bt aan een man zonder benen die op een plankje reed . Ik liep een beetje achter en zag dat die zielige bedelaar 100 bt in zijn buidel stopte, waarin al een dik pak geld zat.
Jacqueline, een dik pak twintigjes is nog niks waard….
Helaas zit er ook hier kaf onder het koren en is er maffia die geld verdient aan deze stakkerds. Maar je mag ze de kost geven die echt invalide zijn en thuis worden geslagen als ze niet genoeg binnen halen. En hun bord wordt sowieso als laatste opgeschept. Graatmager zijn die lui als je goed wilt kijken.
Maar het blijft moeilijk te beoordelen of je wel of niet iets geeft. Ik liet het over aan mijn Thaise vriendin.
Hartverscheurende foto’s! Hoewel ik mij ervan bewust ben dat niets ontziende gangsters hun medemens bewust verminken en dwingen om te gaan bedelen, kan ik het niet over mijn hart verkrijgen om niets te geven. Wellicht dat ik daardoor onbedoeld ‘het systeem’ in stand hou. Maar niet iedereen wordt uitgebuit door criminelen, voor sommigen is er geen andere uitweg dan te bedelen. Vlak voor het corona virus toesloeg was ik in Phnom Penh (Cambodja). Een kind van een jaar of 10, zonder armpjes en benen, zat in een soort van karretje en werd door een vriendje voortgeduwd. Toen ze mij aan de overkant zagen lopen kwam het vriendje direct in actie. Met een bloedstollende gang werd er koers naar mij gezet. Natuurlijk heb ik wat gegeven en heb ik tevens via gebaren getracht om het verminkte kind wat complimenten te geven. Een andere keer verliet ik het casino in Phnom Penh en, terwijl ik naar een tuk tuk liep, werd ik aangeklampt door een zeer armoedig gekleed ventje. Ik gaf hem een paar bankbiljetten waarvan ik dacht dat het Riels waren (Cambodjaanse munteenheid). Hij bedankte mij uitvoerig door te knielen, vergezeld van grote ‘wais’ en vervolgens door een stukje mee te lopen met de tuk tuk, alsmaar roepend thank you. Ik vond het nogal overdreven voor omgerekend die paar euro maar toen ik later in mijn hotel kwam bemerkte ik dat ik hem geen Riels maar USA-dollars had gegeven. Het kwartje viel op zijn plaats, ik kon de humeur er wel van inzien. Dat ventje had in ieder geval één goede avond gehad en daar had ik weer voldoening van. En een zekere mate van voldoening speelt wellicht ook een rol bij het geven van wat geld aan mensen, die het slechter getroffen hebben dan jezelf.
Zou er zicht in de ogen aan toe willen voegen bij de reactie van Khun moo zijn vrouw.
Dan moet je goed in staat zijn om iets beters te doen als je hand ophouden.
Tijdelijke monniken niets meer dan een sociale werkplaats, gunstig daar niet van, maar zwaar vertekend.
Zijn er herkenningstekens aan kleding om de beroeps monnik en tijdelijke uit elkaar te houden?
De Thaise wetgeving die er voor zijn klinken vrij Nederlands op dat uitzetten na dan.
William,
Monniken krijgen een monniken paspoort, en worden geregistreerd.
Tenminste dat kreeg de zoon van mijn vrouw.
Met de vent is niets te beginnen, te lui om te werken , aan de drank en dan afkicken als monnik.
Er zijn ook verschillende monniken organisaties met iets andere gewoontes.
Van de op blote voeten moniiken in Isaan met een spartaanse levens wijze tot aan de luxere versie in de grote steden.
De vrouwelijke monniken lopen in witte kleren en daar hoor je zelden iets negatiefs over.
Vaak vrouwen die een rustig leven willen leiden.
Zo’n monniken paspoort (monastic identification document) heet een nǎng-sǔu sòe-thíe (หนังสือสุทธิ). Daarin staan diverse gegevens. O.a. de burgerlijke voor en achternaam , het beroep voordat men monnik was, nationaliteit, naam vader en moeder, geboortegegevens etc. En mbt de inwijding wanneer, waar en door wie dat was, welke nieuwe naam men heeft aangenomen, aan welke tempel(s) men verbonden is (geweest) enzovoort.
Elke officiële monnik (Bhikkhu, ภิกษุ) heeft zo’n boekje. Vrouwen kunnen volgens de Thaise Sangha geen monnik (Bhikkhuni, ภิกษุณี) zijn… De Boeddha zelf dacht daar anders over, die zou niet vrolijk worden van hoe de Thaise wortels met de leer om gaan. Die hebben dus ook geen officieel boekje. Er zijn wel echte vrouwelijke monniken die zich soms een geel/oranje gewaad droegen/dragen maar dat mag niet van de Thaise Sangha. Een alternatieve oplossing was rode gewaden. Een bekend incident speelde zich eeuw geleden af, toen Narin Phasit zijn twee dochters tot monnik liet inwijden.
In plaats van geel, oranje of rood kan een minder “rebelse” boeddhistische vrouw voor een wit gewaad gaan. Maar zo’n wit gewaad is eigenlijk niet voor monniken maar voor leken. Dat zijn burger/leek (dwz niet monnik) vrouwen die vroom en celibaat leven. Die noemen ze Mêh-chie (แม่ชี).
Zie ook een stukje van Tino eerder op dit blog (2018): Vrouwen binnen het boeddhisme
Of dit interview met een “renegade female monk”: https://www.youtube.com/watch?v=2paKoU2zDuk
Persoonlijk vind ik dat het aantal bedelaars in Thailand nog meevalt en ze zijn meestal niet opdringerig.
Ik heb het in veel landen anders geweten, waarbij India er bovenuit stak.En dat de bedelarij meestal gecontroleerd wordt is een feit. Ik geef mede hierdoor nooit geld aan bedelaars.Wat ik wel doe als het echt schrijnend is, aanbieden om iets te eten te kopen, indien dat geweigerd wordt zijn het meestal bedelaars die voor de maffia geld ophalen.
Ik zag eens een bedelaar op Walking Street aangesproken worden door een agent.
Hij kroop met slechts één been over straat. Wat de agent precies zei weet ik niet, maar even later kwam het andere been tevoorschijn en liep hij gewoon weg.
En wat jongere bedelaar die ik regelmatig over het strand van Jomtien zag gaan en ’s avonds langs de barren van Pattaya, kwam ik later tegen in Phuket. Hij herkende mij ook.
Het is een aardig verdienmodel lijkt mij.
Doet me allemaal denken aan een film met Eddy Murphy, die zit ook op een plank met wieltjes als zogenaamd verlamd met een zwarte bril op als zijn blind te bedelen, tot er een paar agenten komen en hem optillen, en op zijn benen zetten, waarop hij uitroept, “praise the Lord a miracle has happen, I can walk, I can see”
Ook ik ben ze tegen gekomen en geef geen geld vanwege de misstanden die erachter staan.
Echter zie ik soms Thaise omstanders die een kort -goedkeurend- knikje naar mij geven. Dat zie ik dan als een signaal dat het een “echte Thaise bedelaar” betreft.
Sindsdien let ik goed op de lichaamstaal, houding van de voorbijgangers.
Al zal iedereen nu wel andere kopzorgen hebben met de nasleep van de corona tijdperk
Nog schrijnender is het als je weet dat sommigen van gezonde kinderen de benen breken en ze zo te verminken om te kunnen gaan bedelen, want als je een dergelijk ongelukkig kind welke bedeld niets geeft dan is je ziel verdoemt, een paar jaar geleden een bepaalde route gereden om op één dag 9 beroemde tempels te bezoeken, in één van die tempels stonden overal offerblokken om je goede gaven in te deponeren, was van elke verblijfsruimte het plafond behangen met lijnen met daaraan ontelbare muntbiljetten bevestigd waren, er stonden diverse kunststof skeletten zoals je soms bij de huisarts ziet om de menselijke lichaamsbouw te leren, die skeletten hadden ze gedeeltelijk aangekleed en in één hand een bedelschaal bevestigd en er werd constant een bandje afgespeeld met de text, TAMBOEN, TAMBOEN, om je ziel te redden. mijn Thaise echtgenote was flabbgergasted van al dit gebedel om geld, dit had totaal niets te maken met Bhudisme, op deze manier wordt deze mooie levensovertuiging puur big booming money making buisnuis met deze wetenschappen geef ik dus niets aan dergelijke “instanties”.
Toen ik voor de eerste keer naar Thailand ging en verbleef in een hotelletje in de buurt van het centrum van Chiang mai en liep ik met mij gids naar het centrum. Lopend over een bruggetje zaten daar aan weerszijde van de brug een paar vrouw met kindje te bedelen. Ik had al gehoord daar geen aandacht aan te geven maar naar een paar avonden kwam er en traantje in mijn ogen want ik ben wel ” die rijke buitenlander” . Na een paar avonden gaf pakte ik uit mijn portemonee en haalde er 20 bath uit ( 10 bath voor ieders) Een paar dagen later had ik uit voorzorg het geld al los in ijn broekzak want je open portemonee latenzien in het openbaar kan andere dingen aantrekken – hoe vaker ik er lang kwam hoe meer tranen er bij mij kwamen want naast die brug staat een 5 sterren hotel waar dure auto’s af en aan reden en dat is een schril contrast met die armoede die er is.
Op de laatse avond voor het vertrek naar huis was één van die vrouwen naar de overkant kant van de brug verhuisd en gaf haar 500thb iets wat ik een bedelaar in Nederland nog nooit heb gegeven. ( laat staan die mensen die vanuit het oostblok hier komen bedelen) Ik hb stiekum een foto van haar en haar kindje gemaakt om “Haar mee te nemen naar huis (in mijn hart)
Het jaar erop was ik weer in Chiang Mai en narttulijk het zelfde hotelletje in de buurt van die brug – gelijk kwam ze weer in mijn hart maar ze was er niet – Ik zag haar met haar kind nu in de stad bij Mac D zitten
Ik heb eerst even wat water gehaald en samen met wat geld aan haar gegeven. Zo ging dat elke avond weer even wat water halen (en soms ook wat eten erbij) en haar geld geven.
Ik herrinerde me dat ik als kind wel speelgoed had maar zag dat kind niet spelen dus ben ik naar een speelgoed kraampje gegaan en heb daar een speelgoed autootje gekocht. Ik ben weer terug gelopen en gaf het aan haar. Met liefde en voorzichtigheid werd het aangenomen en werd het in haar tas gedaan ( het kind sliep) en er was een glimlach op haar gezicht wat me goed deed.
De volgende dag was er nog een kindje bij haar en weer een flesje water en wat geld en zag beide kindjes met dat autootje tspelen ( wat me goed deed). Ik ben weer naar dat kraampje gegaan en heb nog een speelgoed autootje gekocht voor dat andere kind. Nu hadden ze beide wat.
Toen ik met een goede Thaise vriendin van me daar langs kwam, heeft ze met haar gesproken en bedankte ze me. Ik dacht dat het 2 jongetjes waren die ze bij zich had maar bleken 2 meisjes te zijn ( lachen alom van beide kanten, maar dat vond ze niet erg want blij waren ze beide wel met het kadootje
Als ik dit zo weer schrijf dan komen de tranen weer in mijn ogen en de herrinneringen komen weer boven. Ondanks het feit dat ik elke keer gewaarschuwd wordt dat er ook wel “oplichters”‘ bij zitten geef ik vanuit mijn gevoel. want (In het algemeen) zijn wij als westerlingen rijker dan het over grote gedeelte van de thaise bevolking.
Het zal ook mijn Christelijke opvoeding zijn die me het laat doen. iis het niet voor hun dan is het wel voor mijn thaise vrienden om een kleine financiele bijdrage te geven.