Thailand in beeld (11): De kleine zelfstandige
Eén beeld zegt meer dan duizend woorden. Dat geldt zeker voor Thailand, een bijzonder land met een interessante cultuur en veel goedlachse mensen, maar ook een duistere schaduwkant van staatsgrepen, armoede, uitbuiting, dierenleed, geweld en vele verkeersdoden.
In iedere aflevering kiezen we een thema die een inkijk geeft in de Thaise maatschappij. In deze serie geen gelikte plaatjes van wuivende palmen en witte stranden, maar van mensen. Soms hard, soms schokkend, maar ook verrassend. Vandaag een fotoserie over de kleine zelfstandige.
In Thailand zijn er nog al wat informele werkers, je ze zou ze kleine zelfstandigen kunnen noemen. Ze doen meestal ongeschoold werk en staan ook niet ingeschreven bij de Thaise Kamer van Koophandel of iets dergelijks.
Het is een beeld wat Thailand zo typeert, de straatvensters, die soms in een lange stoet voorbijtrekken. Verkopers met van alles en nog wat. Ze zijn mobiel met een karretje of zitten op de hoek van een Soi: de schoenmaker, naaister, nageslyliste, reparateur, voetmasseur, lotenverkoper, fruitverkoper, etc. Of ze zwoegen in de hitte op het strand met speelgoed en andere waren.
Het is een groep die een dagelijks een strijd levert om wat geld te verdienen voor het gezin. Voor hen geen sociaal vangnet als ze ziek zijn. Niet werken is geen geld. Voor hen geen levenslang pensioen. Het is een hard bestaan. Ik heb met ze te doen….
De kleine zelfstandige
Gerdie Hutomo / Shutterstock.com
******
(Try_my_best / Shutterstock.com)
*****
(NICKY1841 / Shutterstock.com)
*****
(Pavel V.Khon / Shutterstock.com)
*****
(byvalet / Shutterstock.com)
****
(JRJfin / Shutterstock.com)
*****
(Hilight2019 / Shutterstock.com)
*****
*****
*****
(A.Khachachart / Shutterstock.com)
*****
(JJM Photography / Shutterstock.com)
*****
(suttirat wiriyanon / Shutterstock.com)
*****
(byvalet / Shutterstock.com)
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Lees hier de laatste artikelen
Van de redactie30 december 2024Wij wensen de lezers van Thailandblog een prettige jaarwisseling en een gezond en gelukkig 2025!
Nieuws uit Thailand30 december 2024Hotelbrand in Bangkok met 3 doden leidt tot tijdelijke sluiting
Eten en drinken30 december 2024Pad Krapao Gai (roergebakken kip met basilicum) een smaakvol Thais gerecht
Thailand tips30 december 2024Silom Road: Het financiële hart van Bangkok
Wij maken vaker gebruik van de kleine zelfstandige en dingen nooit op de priis af.
Of het nu om voedsel stalletjes gaat of lootjes verkopers
Sandalen waar de zool van versleten was laten vervangen of waar het stiksel losgelaten is.
In het verleden video recorders die men in nederland niet meer wil repareren, geven we na reparatie in Thailand gratis weg aan kennissen.
Ritsluitingen laten vervangen.
Kleding reparaties.
Het zijn mensen die het niet breed hebben , niet lui zijn en best financiele ondersteuning kunnen gebruiken.
Vaak kun je de volgende dag je spullen gemaakt en wel weer ophalen.
Het geeft ook veel meer voldoening dan in de grote supermarkt iets kopen of iets nieuws kopen.
Wij steunen ook heel veel de lokale zelfstandigen. En in de meeste gevallen zijn die dan nog een pak goedkoper dan de supermarkten.
Maar soms moet je wel oppassen, als ze een Farang zien kan de prijs wel eens vlug veranderen. Vandaar dat ik meestal mijn vrouw alleen op pad stuur en ik op een afstand volg.
Bij de oudjes letten we niet zo op de prijs.
Laat die arme oude sloeber eens een fooitje krijgen.
Het zijn ook niet degene die je proberen te bedonderen.
Wanneer de prijs redelijk is, geven we vaak 100 baht extra voor de kinderen of klein kinderen.
Dat geeft ook een goed gevoel wanneer je ’s avonds weer lekker ligt in je comfortabel hotel.
Het komt de Thaise regering kennelijk wel goed uit dat deze grote groep op deze wijze bezig is in hun onderhoud. Houden zij meer geld over om in hun eigen zak te stoppen, dan wel op andere wijze uit te geven. Deze groep verwacht ook niets van de politiek en ondergaat het gelaten. Schikken in hun lot. Het is wat het is. Overigens zijn er zat landen waar dit waar te nemen is. Wat doet men aan armoede bestrijding en zorg voor diegenen die het zo hard nodig hebben. Waaruit blijkt dat deze groep enige perspectief geboden wordt? Ik zou het niet weten en deze groep is zeker afhankelijk van de medemens die zich nog wel om hun bekommert en daar goederen afneemt. Zie de voorbeelden van burgerinitiatieven en stichtingen. Ze leven van dag tot dag is wat rest. Maar ja we zien overal hoe de mens omgaat met zijn medemens. Het wegkijken en goedpraten van zaken die niet goed gaan ook daar zijn er velen meester in geworden.
Het commentaar op deze “Thailand in beeld” is weer duidelijk het commentaar van de westerling.
Zielige oudjes en gebrekkige mensen.
Wanneer leert men de samenleving waar men het over heeft (of het nu de Thaise samenleving of de Laotiaanse (of Cambodjaanse samenleving (Indonesische etc etc) te bekijken en te beleven zoals de lokale inwoners het beleven.
Ik wil jullie niet tot een ander gedrag laten komen. Maar de Thai is niet zielig. En arm is een ander begrip in onze ogen dan in de ogen van de Thai.
Twee voorbeelden:
1. Bij mij op de moo Baan, waar de huizen (nieuwbouw) allen boven de twee miljoen kostte, woont de moeder (ongeveer 70 jaar) van een vrouw (ongeveer 35 jaar) die elke dag met haar bromfiets (met zijspan) om 6 uur in de ochtend vertrekt om haar waren te verkopen. (in dit geval worstjes, BBQ en ook banaan).
Zij hoeft dat niet te doen en als je haar vraagt waarom zegt ze naar een oud Nederlands spreekwoord “Ledigheid is een duivelsoorkussen”. Met andere woorden ze wil gewoon werken. Ze heeft het geld niet nodig om rond te komen.
2. De oma van mijn stiefzoon woon in de nabijheid van een “sloppenwijk”. zijn heeft een winkeltje aan huis.
Zij verkoopt kleine zaken zoals zakjes chips, flesjes drinken, kleine zakjes waspoeder etc etc. Je kan zeggen het is een winkeltje op de hoek waar je vaak de broodnodige zaken kan kopen. Ze is iets duurder dan de grotere supermarkten (waaronder ik ook de 7/11 schaar).
Maar de oma van mijn stiefzoon is niet onbemiddeld. Zij heeft een goed pensioen (van overheidswege) en bezit buiten Bangkok zowel grond als huizen. Als je haar oppervlakkig zou beschouwen dan zou je haar arm vinden. Maar niets is minder waar.
Niet alles is wat het lijkt in Thailand.
Laat ik jullie niet afhouden van het extra belonen van deze “armen”. Maar bedenk bij alles dat veel Thai kiezen voor zo’n leven. Of het nu de bewoners zijn van de sloppenwijken(ik heb daar al eerder commentaar op gegeven) of de “kleine zelfstandigen”. Scheer ze niet over een kam. Ze zijn niet allemaal zielig en arm.
Waar ik vandaan kom (Amersfoort) hadden we in 1958 ook buurtwinkeltjes. en kwam de melkboer, de groenteboer (en de schillenboer) nog langs de deur. Ook de kolenboer (en later de olieboer) kwam aan huis.
Waren deze mensen dan arm (om de dooie dood niet). Maar als ik deze mensen nu zou leggen langs de huidige maatstaven waren ze straatarm en betreurenswaardig.
Dus ga je gedrag niet aanpassen (blijf royaal betalen) maar laat de Thai in zijn waarde. Behandel ze niet als arm, maar als gelijke..
groet
Janderk
Een zeer terechte benadering janderk.
De maatschappelijke status van veel kleine ondernemers gaat van armoede tot best wel rijke mensen.
Bij veel kleine ondernemers hoort natuurlijk een status van met de hakken over de sloot houding in dit land.
Ken er hier diverse als je eens wat verder kijkt of beter oplet dat men privé een ander leven heeft.
Met een loei oud zijspan je handel verkopen en de Ford ranger voor het vrijstaande huis laten staan bijvoorbeeld.
De vele vrouwen, maar ook mannen die op markten staan of langs de kant van de weg zijn vaak ook beter af als de fabriek en dat is niet alleen in geld gerekend.
Tip geven doe ik zelden als je afronden van bedragen daar niet onder schaart.
Veel Thailanders vinden tip eerder niet echt op zijn plaats als wel.
William,
Ik wilde niet iedereen ontmoedigen dat zij denken dat de kleine zelfstandigen eigenlijk geen extra’s moet toe stoppen.
Voor ons westerlingen ook al wonen we in Thailand kiezen er vaak voor om voor bewezen diensten (reparatie van een boortol (in Nederland gooien we hem weg en kopen een nieuwe) of bijvoorbeeld een videorecorder), maar ook iets simpels maken als een klein hekwerk, iets extra’s te geven. Bij de gemeenschap waar je woont wordt je gewaardeerd en loopt men toch iets harder.
Het leuke vind ik dat je hard probeert te onderhandelen om de prijs naar beneden te krijgen (terwijl je weet dat de prijs al goed was) en dan vervolgens toch weer iets extra’s geeft en dan vaak op de oorspronkelijke prijs uitkomt.
Maakt alleen maar blijde gezichten.
Zeer afhankelijk van waar je woont in Thailand janderk.
Gehucht kan ik het mij indenken, ik woon aan de rand van een grote stad.
Daar is men je de ‘volgende dag’ vergeten en garantie bij de kleine zelfstandige zelfde verhaal.
Vraag bij vrijwel alles vooraf wat het kost, grotere klussen prijzen bij diverse kleine zelfstandige.
Afdingen of onderhandelen over prijs nooit gedaan.
Klein geld naar boven afgerond regelmatig bij de kleine zelfstandige on the road, thuis voedsel ondersteuning of gewenst frisdrank of een biertje op het juiste moment is uiteraard mogelijk.
In Nederland was dat toen ik er nog woonde al een not done optie met voorrij kosten en uurlonen, dus kieper maar weg en koop nieuw,klopt.
Je hebt absoluut gelijk, Janderk, als je zegt dat er een breed scala aan informele werkers zijn. Het zijn echt niet allemaal zielige oudjes.
Ik lees veel echt Thaise commentaren. Daar pleit men ook vaak voor een beter sociaal vangnet voor mensen in de informele sector. Het is niet alleen ‘de westerling’ die hier problemen ziet die om een oplossing vragen.
Dank je voor deze verheldering Janderk Ik zag een paar jaar geleden een vrouwtje van een jaar of 90 met een lange stok lege plastic flessen uit een klong vissen die ze in een grote plastic zak deed, ik had daar op dat moment (dus zonder de zojuist vergaarde kennis) toch wel het nodige medelijden mee en ben naar haar toegelopen en heb haar een paar honderd Baht gegeven. Met de zojuist opgedane kennis zal ik ondanks je advies om mijn gedrag niet aan te passen, haar de volgende keer toch gewoon voorbij lopen, ik weet nu immers hoe het echt zit met dit soort mensen en dat het beter is om ze in hun waarde te laten en ze als gelijke te behandelen! Nogmaals dank voor de verheldering van deze door mij destijds totaal verkeerd ingeschatte situatie.
Beste Lolalai,
Juist dat is iets wat ik niet wilde beogen. Laat de Thai in zijn waarde. Kijk niet naar de Thai met een westerse bril.
Je hebt het over een vrouwtje van een jaar of 90. Ik vraag me af of dat jouw inschatting was.
Iets heb ik wel geleerd tijdens mijn verblijf in Thailand: Je kan heel erg moeilijk een leeftijd plakken op een Thaise khun. (vrouw of man).
Dan vervolgens zeg je dat je haar een paar honderd baht hebt gegevens. Dat was voor jou niet meer dat hooguit 12 tot 15 euro. (Uitgaande van 1000 baht = 27 euro is 100 baht 2,70 euro).
Maar bedenk dat het gemiddelde dagloon van de normale Thai tussen de 300 en de 400 baht ligt.
Hier moeten ze meestal zo’n twaalf uur voor werken.
Opm voor anderen: het minimum loon in Thailand ondergaat nu een verandering. De werknemers worden aan de hand van hun opleiding en werkervaring in een klasse ingedeeld. De minimumlonen worden op grond van deze indelingen verhoogd.
Wat ik eerder stelde (zie mijn reactie op William) Kijk met de ogen van een Thai. Als je haar iets wil geven dan is 40 tot 100 baht veel(al laat ik dat ook aan jouw over).
Ook ik neig er naar om vaak meer te geven. Maar mijn vrouw (Thaise) houdt me dan op het rechte spoor.
Dus: wees een vrijgevige westerling maar beperk je vrijgevigheid tot normale proporties.
Groet Janderk
Citaat:
‘Kijk niet naar de Thai met een westerse bril.’
Janderk, ik kijk naar de Thai met een menselijke bril nadat ik me goed op de hoogte heb gesteld door Thaise mensen in woord en geschift. Ik verzeker je dat die Thaise mensen ook vinden dat er veel mis is met die zelfstandigen naast veel goeds en dat er beleid moet komen voor verbetering.
Tino
Met het kijken door een westerse bril wil ik net zoals jij bedoeld probeer je kijk niet met de westelijke waarde en normen te bekijken.
We wonen allebei al langer in Thailand. Ik denk dat we kunnen stellen dat we van het land, de cultuur en de mensen houden. En natuurlijk weten wij dat er velen(waaronder veel Thai) zijn die vinden dat zaken beter geregeld moeten en kunnen worden.
Maar in het artikel (kleine zelfstandigen) gaat men er vanuit (ook de commentaren hierop lezende) dat de kleine zelfstandigen het niet best hebben. Ik vermoed dat men deze veronderstelling voortkomt uit de leefwijze en de plek(woonsituatie of werkplek) waar de kleine zelfstandige zijn/haar beroep uitoefent.
Natuurlijk kan er een verbetering plaatsvinden op allerlei gebied (al was het bijvoorbeeld bij de hygiene bij de straat verkoop van voedsel)
Maar ik schrijf ook dat het kijken naar de Aziatische manier van leven (Indonesische, Cambodjaanse, Laotiaanse, Birmese etc etc) met een door een westerse gekleurde bril niet een juiste manier van kijken is.
Een menselijke bril is misschien wel een betere manier van kijken.
Oké, Janderk. Laat ik er aan toevoegen dat ik niet geloof dat westerse en oosterse waarden en normen zo veel van elkaar verschillen. Als ik kijk naar boeddhistische waarden zie ik veel christelijke waarden. Er zijn mijns inziens niet veel normen en waarden die essentieel of in hoge mate verschillen tussen West en Oost. Al het onderzoek daarnaar wijst daar op. Hoe dieper je kijkt hoe minder verschillen je ziet. Dat is mijn overtuiging.
Mijn vrouw is een Thaise en zoals ik eerder heb geschreven een tussenpersoon in de handel.
Zij koopt voornamleijk bij de lokale winkelier of marktkoopman/vrouw, niet vanwege de prijs maar omdat je deze moet proberen te helpen en beschermen, zij worden al meer en meer weggesaneerd door de grote supermarkten.
Ik koop “veel” Westerse produkten in de supermarkt want de lokale verkoper heeft het niet en ik hou van het goede van Frankrijk en Australia.
Zij geeft altijd aan bedelaars (ik ook trouwens) en geeft ieder jaar, meerdere malen kleding en rijst aan de HillTribe people in de bergen rondom ChiangMai.
Zij staat open om te helpen waar nodig.
Dit komt mede denk ik door haar opvoeding en opleiding, maar ook met wat zij regelmatig mee maakt door haar business.
Het is maar hoe je als mens in de wereld staat en omgaat met wat je om je heen ziet.
Maar ja, we zijn niet allemaal het zelfde, gelukkig maar want anders zou het maar een saaie bedoening zijn op aarde.
Dus als ik het goed begrijp behandel je normaliter de mensen niet als je gelijke en laat je ook niemand in zijn waarde.
Het schiet lekker op als je JanDerk nodig hebt om een normaal weldenkend mens te zijn, althans volgens zijn maatstaven.
Mijn vrouw is tussenhandelaar en als je eens wist hoe schrijnend de situatie in Thailand is dan zou je nu weer als een blad in de wind omdraaien na het zien en horen wat de echte situatie is, uitzonderingen heb je overal maar ga niet lopen verkondigen dat je het licht hebt gezien dankzij JanDerk.
Zoals je weet is andermans gras groener en weet je nooit wat zich achter de voordeur afspeelt.
Open je ogen en wees barmhartig dat is wat ik je mee wil geven.
Mijn vrouw wil graag weten waar en in welke MooBaan JanDerk woont, zij kan alleen maar meewaardig met haar hoofd schudden, het tegenovergestelde van mij, mijn bloed begint te versnellen na zulke uitspraken en dat het ook nog wordt beaamt door enkele verbaasd mij hogelijk, er zijn zoals overal in de wereld uitzonderingen maar dit geldt niet voor het overgrote gedeelte van de Thaise gemeenschap.
Morgen is weer een vrije dag voor de Thai (Vaderdag) en zullen er waarschijnlijk, volgens velen onbarmhartige, weer bachanalen worden aangericht, want de Thai heeft geld en zet het op een zuipen. algemeen bekend toch?????
Dit verhaal een paar keer overgelezen, wat een totale onzin dit verhaal.
Ik woon al jaren in Thailand denk dus niet dat ik nergens van af weet, meer dan je verwacht.
Ik ben geboren in een volkswijk van Amsterdam, mijn grootouders waren kleine zelfstandigen en ook deze zinnen; Waren deze mensen dan arm (om de dooie dood niet). Maar als ik deze mensen nu zou leggen langs de huidige maatstaven waren ze straatarm en betreurenswaardig, zijn krankzinnig.
Ik ben 73 jaar en heb in meerdere landen gewoond, een wereldburger word ik genoemd, onzin, ik heb veel gezien, gehoord en gelezen, maar wat ik nu van jou heb gelezen dat slaat echt alles.
Veel geluk JanDerk en bedankt je scherpe opmerkingsvermogen.
Veel kleine zelfstandigen verdienen toch een goede kom rijst per dag. Ook de zzp-ers in de bouw. Het is ze gegund hoor.
Altijd de zelfde verhalen, gebaseerd op uitzonderingen.
Iedereen kent het verhaal van de clochard in Parijs, die s avonds in zijn mercedes weg rijdt. Of de generalisaties bij ons rond asielzoekers.
Uitzonderingen bevestigen niet altijd de regel.
Dus blijf ik hier verhalen lezen over, dat je vooral niet teveel tip moet geven aan mensen, die het niet breed hebben. En dan komt men met een specifiek verhaal.
Ik zou zeggen kijk eens gewoon met je menselijk (in dit geval westerse) bril.
Waarom al dat afdingen? En waarom niet afdingen in een warenhuis of bij een advocaat? Of bij 7-11, die al die kleine winkeltjes weggeconcurreerd hebben. En dan gaat het ook nog eens om minieme bedragen gezien vanuit ons westerse inkomen.
Het is een kwestie van mentaliteit ( normen en waarden).
In Nederland is ook de kleine middenstand aan het verdwijnen, omdat iedereen on-line koopt en thuis laat bezorgen. Dus het heeft weinig met cultuur te maken.
(en natuurlijk zijn er ook hier mensen, die door gezondheidsproblemen niet naar de winkel kunnen)