Zonsondergang in Thailand

Gisteren (zo schreef ik het, maar het is al lang geleden) heb ik de mooiste zonsondergang van mijn leven gezien.

Ik had de hele dag heel plezierig met de jongste dochter in mijn Thaise gezin, Nan, doorgebracht en pas om een uur of vijf ging ik de deur uit naar Douwe, een Nederlandse vriend hier. Ik had twee uitgaven van de Groene Amsterdammer bij me en was wanhopig omdat ik de cryptogrammen niet kon oplossen en dan moet je naar Douwe. Hij was er niet, maar ik hoorde dat hij met zijn honden naar het strand was. Dus ging ik naar het strand en tot mijn vreugde had Douwe ook grote moeite met de beide puzzels. Hij vond één woord en daarna vond ik ook nog een woord.

Het strand was zo langzamerhand leeg. We hadden een flesje Mekong, ijs en soda. Ook de eigenaars van de strandstoelen, waar we zaten, waren huiswaarts gegaan en even over zessen begon een prachtig tafereel. Aan de horizon waren kleine wolken met oranjegele randen. De eilanden staken scherp af tegen het felle licht. Links van de plaats, waar de zon zich verschool achter de wolken, vlak boven het eiland, dat vanwege zijn vorm door sommigen borsteneiland en door anderen billeneiland wordt genoemd, al naar gelang de seksuele fantasie, leek het wel of er een vuurspuwende vulkaan werkzaam was.

Rechts zagen we afwisselend blauwe luchten en oranje vlakken. Toch waren deze beelden niet uitzonderlijk, hoe mooi ze ook waren. Schuin boven ons hing een uitgebreid laag egaal wolkendek en dat werd op een gegeven moment roodroze. Vervolgens werd dit fel oranje en daarna roodpaars. Het geheel had iets sinisters, vooral, omdat die kleurverandering zich in een minuut of vijf voltrok. Daarna verdween de kleur oranje ook snel van de horizon en werd het donker.

We waren beiden lange tijd sprakeloos en konden daarna alleen maar uitbrengen, dat we zoiets moois nog nooit gezien hadden. Jammer dat dit zo moeilijk in woorden te vatten is. Wel was duidelijk, dat, wanneer een schilder een natuurgetrouwe afbeelding zou maken, dit vermoedelijk kitsch genoemd zou worden. Het was onwerkelijk mooi.

Achteraf heel spijtig dat ik toen geen camera bij me had, want ik had het graag laten zien.