Als u kleine kinderen hebt (gehad) kent u het verschijnsel. Ze komen opeens met allerlei vragen naar het waarom. “Waarom regent het?”, “Waarom moet ik zo vroeg naar bed?”, “Waarom moet ik naar school?”, “Waarom heeft moeder weer een dikke buik?” “Waarom heb ik geen zusje?”.
Allemaal best zinnige vragen maar het antwoord is vaak niet zo eenvoudig aan kinderen uit te leggen.
Later op school en op het werk blijft dat vragen naar het waarom steeds aanwezig. “Waarom hebben we vandaag een proefwerk en niet morgen?” “Waarom moet ík die lastige klant bellen kan hij dat niet doen?”
En als leraar of chef heb je maar een goed antwoord en een goede reden op te geven. Zelfs in de militaire dienst wordt een opdracht niet zo maar meer klakkeloos uitgevoerd. De sergeant zal zijn beslissing moeten toelichten en komt er niet vanaf met: “Waarom we dit gaan doen? Nou, omdat ik het zeg!”
In Thailand ligt dat (nog) anders. Mijn ervaring is dat je op een vraag die begint met “waarom” nooit een degelijk antwoord krijgt. Op zijn best krijg je te horen: “Why not?”. Het zit kennelijk niet in de aard van het beestje om naar het waarom te vragen. Als je iets gezegd wordt, dan doe je dat. Op school word je niet geacht vragen te stellen alleen maar te luisteren. Op het werk stel je opdrachten ook niet ter discussie in de trant van “Waarom doen we het zo en niet anders?”.
Ook privé geldt de stelling. Ik heb talloze vragen aan mijn vrouw gesteld over van alles en nog wat in het Thaise leven maar mijn “waarom” werd meestal met een schouderophalen beantwoord: “You not Thai, you farang, you not understand.” Ik heb mij er bij neergelegd, ik vraag nog maar zelden Waarom?
Dingen in Thailand, zoals een overheidsmaatregel of een wijziging van visumvoorwaarden, gebeuren gewoon en het is zinloos om je druk te maken met de vraag naar de achterliggende reden en het waarom.
Mijn stelling is dan ook dat je als buitenlander maar beter niet kunt vragen “Waarom”, want een antwoord krijg je eenvoudig niet!
Eens of niet eens? Geef je reactie
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Eten en drinken23 december 2024Glenmorangie in Thailand
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
Ik weet niet of U precies bedoelt wat U schrijft.
Ook met WAAR , WAT en WIE krijg je eerste instantie vaak geen, een vaag, een weinig zeggend of zelfs een misleidend antwoord.
WAAROM is mogelijk nog ‘moeilijker’.
Het lijkt me dat men zijn eigen levenssfeer beschermt en de buitenwereld niet vertrouwt.
Sommige vragen van buitenlanders betreffen verder onderwerpen die voor een Thai liggen in de wereld van vanzelfsprekendheden: de diffuse familierelaties, de reële machtsverhoudingen die zelden vrijelijk worden besproken.
Ik heb bijvoorbeeld in gezinskring al te vaak moeten uitleggen dat het bijhouden van een goede boekhouding vooral een goed overzicht brengt en niet gezien moet worden als een teken van wantrouwen.
Dat inzicht wordt nu gedeeld.
Niet opgeven, maar volhouden dus.
Een tweede vraag is: is het waar dat Thais zelden waarom-vragen stellen?
En een derde: waarom (niet)?
De ‘waarom’ vraag zoals hier uitgelegd, is geen echte ‘waarom’ vraag maar een verhulde manier om kritiek te leveren. ‘Waarom moet IK dat nou weer doen?’ betekent ‘ik wil het niet doen’. ‘Waarom is die soep vandaag zo zout?’ betekent ‘ik vind de soep te zout’. ‘Waarom heb je die auto zo geparkeerd?’ betekent ‘je hebt de auto (weer) raar geparkeerd’. Tegen een kind ‘Waarom ben je zo vies?’ betekent ‘je bent een viespeuk’. ‘Waarom vraag je altijd naar het waarom?’ betekent ‘hou op met je kritiek!’
Je zult zelden horen ‘Waarom is mijn AOW met 10 procent omhoog gegaan?’
‘Waarom zie je er vandaag zo schattig uit?’ zal niemand opvatten als een echte ‘waarom’ vraag maar als een min of meer verhuld compliment. Bijna niemand zal die vraag letterlijk beantwoorden
Terecht dus dat je geen echt antwoord krijgt op je ‘waarom’ vraag, de Thai snapt dat het vaak alleen een vorm van kritiek is. Het antwoord ‘Why not?’ betekent dan ‘leg eens uit wat ik verkeerd deed’, of ‘wat is daar verkeerd aan?’ Ze horen de kritiek en geven een defensief, ontwijkend antwoord.
Volgende keer gewoon zeggen ‘Ik vind de soep te zout’. En dan zegt zij: ‘Sorry, je hebt gelijk, mijn zoutvaatje schoot uit’. Heb je gelijk een antwoord naar het ‘waarom’.
Een heel korte Nederlandse aanvulling.
Vrouw vraagt aan man: ‘Waarom was je gisteravond alweer zo laat thuis?’ Man zegt niet: ‘Ik ging nog even langs mijn nieuwe vriendin’ of ‘Ik had een lekke band’. Maar hij zegt: ‘Wat bedoel je met alweer? Het is pas de tweede keer deze week!’ Zij: ‘Nou, de vorige week was het wel vier keer!’ Het begin van een leuke echterlijke ruzie.
U scheert alle vragen met WAAROM over een kam, nl. die der verhulde kritiek.
Zoals ik ik mijn eerste reactie al zei, worden ook heel veel feitelijke vragen naar het wat, het hoe en waarom ontlopen. W e moeten speculeren over wat daar achter schuilt. Ik noemde er al enkele.
De vraag is, wat situaties betreft, m.i. ruimer bedoeld dan door U opgevat, en verdient dan ook een ruimer antwoord.
Nou Tino, Ik denk ook dat de waarom vraag niet altijd kritiek inhoudt. Om iets van onzelf of de wereld te begrijpen is het de allerbelangrijkste vraag. Meer nog dan hoe, waar, wat of wanneer. Om haar te berantwoorden, wel dan moet je nadenken, intro- of retrospectief zijn, analyseren, de motieven of achterliggende oorzaken kennen. Dat is in dit land haast een taboe. Je haar zou er weel eens van kunnen uitvallen. Of angst, wantrouwen misschien.? Houd je kaarten zo dicht mogelijk voor je borst en laat ze een ander vooral niet zien. Je kan nooit weten wat die van plan is.
Je hebt helemaal gelijk, Antonin. Ik had alleen niet de indruk dat het hier ging over vragen ‘om meer van onszelf en de wereld te begrijpen’. Ik had het idee dat het hier meer ging over persoonlijke vragen naar het handelen van de aangesprokene. Ik vrees dat ik de breedte van de stelling niet goed heb begrepen.
Ik herinner mij de eerste vraag van de Katholieke Schoolcatechismus: ‘Waartoe zijn wij op aarde?’ Het enige goede antwoord was: ‘We zijn op aarde om God te dienen en daardoor hier en in het hiernamaals gelukkig te zijn’. Toen ik het goede antwoord niet volledig kon reproduceren (ik was 6 jaar) moest ik een half uur knielen op een cocosmat. Misschien heb ik daar wel een metafysisch trauma van overgehouden.
Mijn antwoord op de catechismus vraag “Kunnen wij God zien” Wij kunnen God niet zien, want hij heeft geen licht aan, werd ook bestraft met knielen, maar niet op een kokosmat, maar in mijn schoenen. Die nonnen konden er wat van.
Ik heb nog niet zo veel ervaring met de Thaise cultuur. Sinds een klein jaartje getrouwd en vorig jaar een half jaar met mijn vrouw en schoonfamilie in de Isaan gewoond.
Ik heb in die periode zeker gebruikt gemaakt (geprobeerd) om de mensen en hun cultuur een beetje te leren kennen.
Het is mij ook opgevallen dat vragen zoals waarom vaak worden genegeerd en je moet echt je best doen ern een antwoord uit te krijgen.
Op een gegevenmoment heb ik dit ook maar een beetje links laten liggen omdat ik dacht dat het bij hun nou eenmaal zo gaat.
Laatst ben ik weer 3 weken bij mijn vrouw geweest en gebeurde het volgende:
Heb nieuwe deuren (en nog wat andere dingen) in het huis laten zetten en deze keurig in de lak laten zetten. Toen dit gebeurt was, kwam tante langs, pakte de pot met lak en ging met de werklui naar haar huis. Op dat moment voelde het niet goed en heb mijn vrouw gevraagd waarom tante samen met mijn pot lak en de werklui naar haar huis gingen. In eerste instantie geen antwoord en heb de vraag nog een keer herhaald. Zij vertelde mij dat tante de lak had meegenomen om bij haar thuis iets te (laten) doen.
Waarop mijn vraag gelijk weer waarom was en waarom dit niet met mij was overlegd.
Wederom werdt mijn waarom genegeerd (schouders werden opgehaald) en ik begon een beetje geiriteerd te raken.
Mijn vrouw zag dit en werd er eigenlijk alleen maar nog minder spraakzaam door.
Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ik niet boos of geïrriteerd op haar was maar meer omdat tante zomaar aan mijn spullen zat zonder overleg.
Uiteidelijk heeft mijn vrouw, na een beetje aandringen van mijn kant, toch uitleg gegeven over het waarom en het kwam er op neer dat tante hed besloten om als wij klaar waren met de deuren zijn de lak (en de werklui op mijn kosten) wel kon gebruiken om bij hun thuis nog wat onafgelakt hout te laten lakken.
Op dat moment heb ik er een stokje voor gestoken en op een nette manier de werklui en mijn lak terug laten komen. Met het verhaal dat we nog niet klaar waren met de lak en dat ik de raamkozijnen en de raamluiken ook nog in van een nieuwe laklaag wilde voorzien. Daar deze in geen jaren waren gelakt, was dit een makkelijke smoes om mijn spullen zonder familie ruzie terug te krijgen (al was tante wel duidelijk geïrriteerd).
Mijn vrouw en haar zus waren ook blij met de situatie want zij waren het eigenlijk ook niet met de situatie eens. Maar omdat zij niet de positie hebben, konden ze er niet tegen in gaan zonder dat het een drama zou worden.
Op zo een moment ben ik toch wel blij dat ik de vraag “waarom” deze keer niet links heb laten liggen en zal het in de toekomst (als er weer zo een situatie zich voordoet) dit ook niet nalaten.
Dus mij conclusie:
Vraag toch maar waarom.
Dit heeft helemaal niets met de Thaise cultuur te maken. Het is juist al die ‘waarom’ vragen die irritatie opwekken. Jij vindt dat tante niet zomaar die lak mee moet nemen, en terecht. Dan zeg je dus tegen tante (evt. via je vrouw): ‘Zou u alstublieft de lak meteen terug willen brengen, er moeten nog meer ramen gelakt worden’. Als je dat vriendelijk doch beslist brengt staat die lak zo weer aan je voeten zonder irritatie, en ik verzeker je dat Thais dat ook zo doen.
Zeer geachte Tino Kuis,
Op de stelling van @ Gringo, kan ik alleen maar,… met een volmondig JA beantwoorden.
Want op de vraag van waarom,..willen de meeste de gedachte daarop, NIET horen,
Thailand het land van LIKE,..en GOOD, ( bruikbaar ) en je moet overal ter wereld bruikbaar ( toegevoegde waarde ) zijn.
Humor,..I LIKE YOU U’r GOOD men.
P.S, ben op vele scholen geweest, maar nog nooit EEN Farang gezien die bepaald hoe de lessen ingevuld worden.
Maurice, geweldig aangepakt, aldus zul je dit soort situaties op z’n minst verminderen en als je volhoud te vragen waarom, dan houden dit soort onregelmatigheden zelfs helemaal, nou ja, bijna helemaal, op, dat is mijn ervaring.
Ik zie het anders. Het allerbelangrijkste bij een Aziaat is geen gezichtsverlies te lijden. Geeft ie antwoord dan zou je de kans hebben om een fout antwoord te geven , lees; gezichtsverlies. Hetzelfde verschijnsel zie je als je bijv. de weg vraagt. Ze zullen nooit zeggen “weet ik niet”. Er wordt dan een beetje schaapachtig gelachen en links en rechts gewezen oftewel hij weet het niet en jij komt er er niet maar hij heeft zichzelf weten te redden en geen gezichtsverlies geleden. Zie ik het verkeerd ?
Ja, je ziet het verkeerd. Ik heb honderden malen de weg gevraagd in Thailand. Als ze het wisten tekenden ze het vaak voor me uit op een stuk papier: ‘Recht door, na 500 meter rechtsaf bij de tempel, dan over de brug en het is meteen links’. Gebeurde gisteren nog toen ik in Chiang Mai de weg kwijt was. Als ze het niet wisten zeiden ze: ‘Dat weet ik niet maar ik bel mijn broer wel even, die weet het wel’.
beste Tino,
Soms denk ik dat ik in een ander land woon dan jij. Of zou het echt het verschil zijn tussen de hoofdstad en het ‘platteland’? Ik vraag nu bijna 8 jaar lang, bijna tweewekelijks aan taxichauffeurs om mij naar huis te brengen en ik schat dat 30% mij laat instappen maar niet precies weet waar ik naar toe wil, wel de richting als ik Talingchan zeg. Maar de chauffeur zegt dat niet. Gelukkig heb ik een goed (fotografisch) geheugen en kan ik de goede man (zelden een vrouw) helpen met de weg.
Hoi Dirk, Je ziet het volkomen goed. Angst voor gezichtsverlies. (Zo verklaarde mijn vrouw het ook).
En ja, als je de weg vraagt zullen de Thais je altijd wijzen hoe daar te komen, ook al weten ze het zelf niet!
(Niet weten, is gezichtsverlies.)
Groet, Dontejo.
Een tijdje terug in een een eethuis. Iets besteld, wat op de kaart stond.
Om te drinken een glas witte wijn.
– One glas white wine, please, sir?
x sorry sir, one glas white wine cannot sir.
– Why not?
x No have sir.
– Okay, one Leo please.
x Okay sir.
Lekker aan het eten, met het biertje.
Komt er naast mij een koppel zitten, doen hun bestelling.
Even later wordt een fles witte wijn gebracht. Nou, krijg nou wat.
De bediening aangesproken natuurlijk.
– Excuse me, you told me no have white wine, and those people over there, they drink white wine!
Why I cannot drink white wine?
x Hehe, yes sir, we no have glas white wine, but we have only bottle sir.
– So I can drink white wine?
x Yes sir, but no have one glas white wine, but I have bottle for you, you like? You want bottle?
– Yes please, bring me a bottle.
Ze helemaal leeg te drinken wist het niet, maar had zin in wijn, en keek er dus naar uit.
Even later komt hij met een standaardglas, en de fles wijn. Schenkt mij fier een glas in, buigt nog even. Verdwijnt met de fles, ging verder doen.
Tja, op de waarom kwam wel een antwoord, maar het duurde nog enkele glazen eer het doordrong, er waren geen wijnglazen, wel de wijn an sich in een gewoon glas …
Davis,
Prachtig verhaaltje.
Voor mij na meer dan 32 jaar thailand heel herkenbaar.
Laten we dit soort voorvallen vooral in stand houden.
Het brengt charme aan het bezoek aan het land.
Onbetaalbare hotels / resorts voor thaise mensen in thailand
en hotels waar geen thais eten meer verkrijgbaar is geven op langere tijd alleen maar wrijving tussen de locale bevolking en de buitenlandse toeristen.
Volkomen correct:: geen ‘waarom’ vragen want dat is behoorlijk ‘onbehoorlijk’! Wij zijn als farangs gewend om in toenemnde mate respectloos door het leven te gaan en GELUKKIG is dat in Thailand niet het geval. Dat is toch een van de redenen waarom we er zijn, nietwaar!
Niet dwingend vragen in de ander zijn ogen blikken en gewoon accepteren. Mocht je het er niet mee eens zijn gewoon mond houden en elders vragen.
Aanpassen vrienden.
Altijd de ‘Waarom Vraag’ stellen. Dan maar een klein kind: Ikke niet weten, ikke nie snap nie. Komt het antwoord niet, dan laat het je vrij het antwoord zelf in te vullen en soms is dat: Ik ben hier (of bij jou) aan het verkeerde adres.
Mijn vriendin weet dat inmiddels en zij probeert mij zo goed mogelijk antwoord te geven.
Natuurlijk heb ik begrip voor oudere mensen en vastgeroeste gewoontes, maar het Thaise ontwijkgedrag is weinig acceptabel. Dit heeft niets met gezichtsverlies te maken, maar wel met botte onbeleefdheid.
Kinderen vragen naar het waarom van dingen om op die manier te leren. Het zou interessant zijn vast te stellen of Thaise kinderen dat ook doen, of dat ze al vroeg ontmoedigd worden dit te doen. Ik heb uit mijn beperkte omgang met Thaise kinderen de indruk dat dat laatste het geval is.
De waarom vraag vraagt naar de reden, de ratio van iets. De nieuwsgierigheid bij de Thais, of laat ik zeggen bij de Thais die ik ken, is doorgaans niet zo groot. De dingen zijn nu eenmaal wat ze zijn en waarom ze zo zijn is niet zo interessant. Westerlingen hebben het idee dat veel weten zinvol is. Kennis is macht. Thais hebben vaak het idee dat veel weten hoofdpijn veroorzaakt..Ik weet dat ik weer allemaal boze reacties over me afroep met dit “vooroordeel”, maar ik maak de Thais al 35 jaar mee en de zucht naar kennis heb ik zelden (ik zeg niet nooit!!!) waargenomen. Gelukkig zijn Thais wel intelligent en pragmatisch, dus de kennis die ze nodig hebben verwerven ze doorgaans snel.Het gaat dan niet om “waarom, maar om “omdat”.Omdat ik een Westerse vriend heb ga ik Engels leren. Omdat ik een goed beroep wil ga ik naar school.
Ik heb het nadrukkelijk niet over de waarom vraag waarmee slechts afkeuring wordt aangegeven. Terecht wordt daar niet op gereageerd door de Thais. Ze hoeven inderdaad niet voortdurend verantwoording aan ons af te leggen.
WAAROM is de vragende variant van OMDAT (en doordat), is dus eigenlijk hetzelfde.
Het wrijfpunt zit hem dus in de ondervraging, de vragende vorm, de.ongelijke rollen enz.
De vraag naar “waarom” is een nare vraag voor mensen die “in het moment” leven zoals de Thai dat doet en zoals in feite de bedoeling is van de Boedhistische levenswijze.
“In het moment” leven is in je gedachtenwereld de “oorzaak” en “gevolg” keten van je gedachtenstroom doorbreken, dan kom je in dat gelukzalige gevoel dat alles vanzelf gaat. Piekeren is er niet meer bij.
De vraag “waarom” forceert de aangesprokene terug in die “oorzaak en gevolg” keten in haar of zijn gedachten.
Wij westerlingen kennen dat niet zo, we zitten ons voordurend het “waarom” af te vragen. Daarom hebben wij zo’n moeite met “in het moment” leven.
Daar zit volgens mij de kneep.
Maar al te vaak kreeg ik in Thailand als antwoord op mijn vraag waarom? “mai me arrai” “er is geen waarom”.En dat is een zeer grote waarheid voor hen die “in het moment” leven, dat wat het waarom zou zijn, is al voorbij, is in het verleden, bestaat niet meer, is niet meer belangrijk. Maar ja voor de farang schijnt het enorm belangrijk te zijn.
http://www.eit.or.th/dmdocuments/plan/why_why_analysis_3.pdf
De why-why-why (waarom-waarom-waarom) methode is een zeer veel toegepaste methode om problemen te analyseren met als doel ze beter op te kunnen lossen.
Google maar eens en je ziet ook vele presentaties van deze methode in het Thai. In mijn lessen case studies besteed ik daar ruime aandacht aan en leren studenten deze methode toepasen op problemen van allerlei aard, zowel professionele (waarom zijn er files in Bangkok?) als private (Waarom willen mijn ouders niet dat ik met een bepaalde jongen omga?). Ik heb nog nooit gemerkt dat men dat als verdekte kritiek opvat; wel dat men niet zelfstandig heeft leren nadenken, en men dus moeite heeft een goede probleem-analyse te maken.
Als ik het naadje van de kous wil weten, krijg ik regelmatig te horen: “Wim talking too much”. Dan weet ik weer genoeg.
In Indonesië zeiden ze vaak “Belum” tegen me als ik de weg vroeg. ” Kunt U mij vertellen, waar…..Belum betekent: “Nog niet”. Eigenlijk is dat een voortreffelijk antwoord.
Deze stelling is voor honderd procent juist….
Toen ik in Thailand woonde, gaf ik als vrijwilliger Engelse les in een dorpsschooltje en geen kat die mij ooit gevraagd heeft waarom,?
Het is gewoon papegaaien onderwijs !
En erger nog…..als ik een vraag stelde gaan al de blikken naar beneden en is er opeens geen oogcontact meer! Ze zijn zo verlegen en weten geen blijf met zichzelf!
Het is inderdaad de aard van het beestje om gedwee te volgen!
Zo kan je ook wel stellen dat de Thai geen degelijk onderwijs krijgt, zich nog steeds onderdanig opstelt, en het kastensysteem er nog steeds aanwezig is!
Groetjes
Linda
Sinds 1993 kom ik voor zaken regelmatig in Thailand en sinds die tijd heb ik me mateloos geërgerd aan het nooit antwoord kunnen of willen geven als ik iets vraag, met name uitleg via “waarom”.
Uitleg van mijn Thaise zakenpartner: de Thais worden vanaf de wieg tot aan het graf afgez..ken als ze dmv een vraag lieten blijken iets niet helemaal te weten, en wordt dit als kritiek op de leraar gezien. Dus EN gezichtsverlies van een superior alswel van zichzelf: niet weten = dom = gezichtsverlies
Dus.. staat men maar schaapachtig te lachen, dom rond te draaien enz.
En als dat betekent, dat de orders bijv naar China gaan, worden er weer wat meer wierookstokjes in de tempel aangestoken.
Overigens: Thailand is al voor 99% overgenomen door de Chinezen, echter, doordat ze Thaise namen hebben, valt het minder op. Gelukkig voor de Thais zijn deze Chinezen voor de revolutie al naar TH gekomen en hebben dus de knal van de Culturele Revolutie niet meegemaakt, want die heeft al dat gezichtsverliesgedoe in China voorgoed aan de kant geschoven. De huidige 20- en 30-ers in China zullen zelfs “Het Westen” net als tijdens de VOC weer laten knielen voor de Drakentroon. Z.O. Azie… zullen dan hun “koloniën” zijn.
Houden wij bij het stellen van de “waarom” vraag wel voldoende rekening met de Thaise cultuur?
Houden wij wel rekening met de vraag of diepgaande gesprekken, en dit wederzijds, wel mogelijk zijn ?
De hiërarchie is erg belangrijk. In een normale situatie vraagt de Thailand nooit aan zijn meerdere waarom moet ik dit doen. Überhaupt vragen stellen is not done.
Echter als je hier met ze over praat en uitlegt dat je belangstelling hebt waarom iets op een bepaalde manier gedaan wordt krijg je een duidelijk onderbouwd antwoord.
De afgelopen jaren hierdoor erg veel geleerd van de cultuur en werkwijze.
Andersom krijg ik ook de vragen nu waarom iets op deze manier gedaan wordt.
Respect en vertrouwen wederzijds geeft inzicht in vele facettenvan deze cultuur.
Ook op de markt kan ik gewoon vragen stellen met waarom.. Een goed gesprek is dus wel degelijk mogelijk.
De openheid van de thuis vrienden en kennissen is wel degelijk aanwezig.
Vragen zoals waarom heb je zoveel werk met de salarisadministratie, waarom lopen hier zoveel employers, waarom zoveel 7-11 bij elkaar en allemaal 24 uur open etc geven verrassende antwoorden.
Voor mij een open gesprek met vele mensen.
Ook waarom de thai zo graag een farang wil is een lang gesprek.
Uitleg over de financiële situatie, vakantie geld, pensioen zijn leerzame gesprekken.
Bestaat de vraag ‘waarom’ zoals wij die in onze perceptie kennen, wel in het Thai? Zou een goed antwoord kunnen zijn op de vraag… grappig bedoeld doordenkertje.
Waarom is in het Thai; tham maj
Ik vind deze discussie heel grappig. Het was mij al lang opgevallen, dat het woord “waarom” hier niet vaak wordt gebruikt en dat er op dit woord niet of nauwelijks wordt gereageerd.
In Nederland vragen kinderen je de oren van het hoofd met “waarom” , maar ik heb de kinderen hier dit nooit horen gebruiken. Wij hebben al jaren kinderen in huis, die nu 5 en 9 jaar oud zijn
beste Chris,
Woonde vele jaren in Nederland ( geboren ) maar ook enkele jaren in Duitsland, Engeland, Spanje en Italië, ten eerste is het mij opgevallen dat de woordkeuze, en de zinsopbouw in Thailand zeer veel overeenstemming heeft met de Italiaanse taal, die ook totaal afwijkt van de Germaanse taal,,ook het gedrag heeft, wel minder duidelijk, vele overeenkomsten.
Om geachte Paul Bremer aan te halen ( botte onbeleefdheid ) dat is het niet,…wij hebben een bot taalgebruik, en de Thai hebben een taal gevoed met poëzie, een voor ons omslachtig woordgebruik,
daarom ook de reacties van de Thai op ( ons ) waarom, het botte confronteren.
Beste, daar is iets van. Letterlijk vertalen haalt geen zier uit. Let op de lichaamstaal. Verder is het Thai een zeer poetische taal. Voor hen is dat de norm, kennen nauwelijks anders. Denk je dat zij het – beperkte – Engels van de meeste farang, zelfs native English tussen de regels begrijpen? Net zoals de doorwinterde farang met zijn grote kennis van de taal en/of fonetiek met sommige Thai nooit een diepgaand gesprek zal of kan hebben. Tino kan dat net als mezelf iets beter, ogen spreken boekdelen, de gelaatsuitdrukkingen en fijne motoriek verduidelijken het alleen maar. Misschien is de kunst wel hoe geen waarom-vragen te stellen, maar een vraag waar geen passe-partout op gegeven kan. Dan zijn we terug bij het begin. En wil dat zolang het kan uitzoeken. Happy expat, soms to next whikey bar, don’t ask me why. (Send by mobile-no text lay-out).
PS: Dixit wijlen mijn Thaise vriend: don’t give your stomuch to the bird’. Je moet weten waarom, het vooral jezelf afvragen. Prachtig Thais gezegde. Rijke taal hoor :~)
Nieuwsgierigheid stimuleren vindt ik essentieel voor kinderen. Ik heb er zelf een van anderhalf jaar oud en ik houdt mijn hart vast voor hoe dat straks zal gaan.
Ruim een jaar geleden werd ik voorgesteld aan de juf van de school waar hij straks naar toe zal gaan.
Na de gebruikelijke kennismakingsplichtplegingen vroeg ze me: “Vindt je me mooi”.
Ik kon moeilijk ontkennen, maar ik was even verrast. Maar nieuwsgierigheid mag beloond worden.
In Thailand is status erg belangrijk.
Waarom vragen betekent dat iemands status in twijfel wordt getrokken, want iemand moet zijn besluit gaan uitleggen (lees verdedigen).
Het is inderdaad moeilijk, om een antwoord op “waarom” te krijgen in Thailand.
Dag Gringo, dank voor deze interessante stelling. Jouw vrouw geeft geregeld als antwoord “you not thai, you farang, you not understand”. Wat ik me nu afvraag, stelt jouw vrouw dan zelf nooit een waarom vraag (mijn vrouw stelt, gelukkig, regelmatig een waarom vraag). Ik ben dan ook erg benieuwd wat de reactie van je vrouw is als jij antwoord met “you not westener, you thai, you not understand”? Succes 😉 Dan
Ps: vond de gegeven reacties ook erg nuttig en leerzaam. Dank u allen!
ja dat klopt als je er wat langer komt of bent ga je echt merken dat ze een beetje anders denken , dus het waarom vragen kennen ze niet goed wij als Nederlanders zoeken altijd antwoorden en lossen problemen op als ze het daar niet weten laten ze het ook niet merken en zeggen maar wat en dan denk je dat het goed is en later kom je er achter dat ze het eigenlijk niet wisten en maar wat zeiden ze durven ook niet te zeggen dat ze het niet weten , ze zijn heel bang om af te gaan omdat ze altijd net doen af ze alles weten dat komt door hun trots omdat een thai alles goed moet doen volgens de wet van budha
dus als je een antwoord krijgt zelf daarna 3 keer na denken en je gevoel laten werken of je zelf denkt of het goed is
groetjes jan
Een gevleugeld antwoord op de “waarom”vraag is ook wel: “Same same but different”… In al dat soort reacties klinkt een gelatenheid door, voortkomende uit machteloosheid… “Niets aan te doen, dan aleen met steekpenningen” is de ervaring van veel Thai. De openlijke wetsverachting door veel wetsdienaren en willekeur in beleid is geen lichtend voorbeeld voor de bevolking. De repressie van deze “”dienaren” is enorm. Ontwijken is dus een techniek die van vitaal belang is bij de overlevingstocht van veel Thai. Toch voor mij een prachtig land, waar ik graag kom.
Ik vind het onbegrijpelijk, waarom wij expats steeds een antwoordt moeten hebben op: . waarom ?.Waarom moet alles een reden hebben en waarom moet deze ons bekend zijn ? Waarom niet, take as it is ?.
Ook al weet je de reden en het waarom, dan veranderd er toch niets. Er vernaderd al helemaal niets omdat een expats zo graag zou willen. Dus als je een beetje de kultuur kend kun je een helehoop, waaroms, van te voren gewoon vermijden.
Helemaal onbegijpelijk is dat niet beste Rebell,
omdat de voortdurende ‘Waarom Vraag’ ons de westerse wetenschap heeft opgeleverd en alle voordelen die daar het gevolg van zijn.
Zoals een goede oudedagsvoorziening, een goede gezondheidszorg, aanvaardbaar democratisch bestuur. Natuurlijk kan het allemaal beter en ook bij ons zijn de zelfverrijkers niet uitgebannen, maar we zijn onderweg.
En hopen mogelijk voor Thailand hetzelfde, zodat ze niet alleen maar afhankelijk blijven van een goede dictator, maar gaandeweg een eigen funktionerend systeem van democratisch zelfbestuur kunnen opbouwen.
En onze ‘Waarom Vraag’ zou een middel kunnen zijn dat daartoe kan helpen of om tenminste onze eigen zielerust te bevredigen.
Woon nu ruim 25 jaar in Thailand en ben 10 geleden gestopt met wat dan ook te vragen, <(accepteren, respecteren), moet U ook eens proberen er gaat een geheel nieuwe en prachtige wereld voor U open.
Dit gaat ook op voor "Diepgaande gesprekken" !!
En…………………… draai het eens om, als Uw partner U vraagt:
Waarom ben je in Thailand komen wonen.
Zeer benieuwd of U daar een 100% correct antwoord op geeft.
Hoi Ruud,
Als mijn vrouw dat aan mij vraagt, dan zal ik antwoorden : Omdat ik verliefd ben
geworden op deze mooie jonge vrouw, die zegt dat het wederzijds is (ondanks het
leeftijdsverschil). Omdat ze niet money hungry is. Waarmee ik over alles en nog wat
kan praten (zelfs diepgaand). Dat deze vrouw mijn beste vriend is, die me 2
heerlijke kinderen heeft geschonken. Daarom ben ik in Thailand komen wonen.
En uiteraard spelen het klimaat en het mooie land ook een rol.
Lieve vrouw, hopelijk ben je nu op de hoogte van het waarom.
En Ruud, denk je dat dit een 100% correct antwoord is?
Groet, Dontejo.
Hoi dontejo,
Jij schrijft met je Hart, dank je wel en ik ben er van overtuigd dat jouw antwoord 100% correct is.
Ben blij er eens een positieve reactie te lezen aangaande relaties, maar in al die tijd dat ik in dit fantastische land woon zie en hoor ik alleen maar ellende en niets anders dan ellende met
Thai/Farang relaties.
Uitzonderingen bevestigen de regel en heel fijn dat jij een lieve vrouw en 2 geweldige kinderen
hebt.
Met vriendelijke groet,
Ruud.
Heerlijk leven in een land waar je niet mag vragen naar de reden van de dingen en waarin je geen gesprekken moet willen voeren die ergens over gaan. Alleen maar de hele dag mooi weer spelen met je centjes die zo populair zijn. Een land waar je geen lastige vragen krijgt als “waarom hebben jullie die centjes en wij niet” of “waarom kun jij doen wat je wilt en moeten wij het iedereen voortdurend naar de zin maken”. Gewoon accepteren dat mensen de kans niet nemen of krijgen om onafhankelijk en kritisch te worden en dan noem je het respect want dat klinkt beter dan onverschilligheid. Zeg dan gewoon eerlijk “ik heb het hier lekker naar m’n zin en de Thais die zoeken het maar uit”.