Stelling v/d week: Financiële ondersteuning van de ouders van je partner is een morele plicht
Hoe je het ook wendt of keert wanneer je Thaise partner hebt komt vroeg of laat de financiële ondersteuning van zijn of haar ouders aan de orde. Sommigen expats vinden dit de normaalste zaak van wereld; anderen zeuren er over. Het is dan ook een steeds terugkomende discussie.
Zelf heb ik er geen moeite mee. Ik vind het gewoon een morele plicht om mijn vriendin maar ook haar ouders financieel te ondersteunen. Mijn vriendin help ik structureel en haar ouders incidenteel door af en toe iets voor ze te kopen. Mocht je denken dat ik gemakkelijk praten heb, dan kan ik dat weerleggen, ik ben niet vermogend en heb slechts een modaal inkomen.
Mijn vriendin werkt 6 dagen per week voor de bekende 9.000 baht per maand. Een deel daarvan gebruikt ze om op haar beurt haar ouders te ondersteunen. Het geld dat ze van mij krijgt, zet ze op een spaarrekening voor onvoorziene zaken.
Haar ouders zijn arm en wonen in een huis dat nauwelijks een dergelijke naam mag hebben. Een schuur benadert meer de werkelijkheid. Beiden werken hard en hebben een schaars inkomen. Er is alleen geld voor eten, niet voor enige luxe. Pa pacht wat land en verbouwt rijst. De opbrengsten daarvan zijn ongeveer gelijk aan de kosten.
Ma doet allerhande klusjes zoals helpen bij de oogst. De belangrijkste bezittingen bestaan uit een eenvoudige motorbike (gekregen van mijn vriendin), een koelkast (gekregen van mijn vriendin) en een 8 jaar oude gammele TV. Verder hebben ze niets. Ze drinken niet en ze gokken niet. De enige verspilling is dat Pa een paar sigaretjes per dag rookt, maar dat mag geen naam hebben.
Wanneer ik in Thailand ben, bezoeken wij haar ouders in Isaan en neem ik ze mee om iets te kopen wat ze nodig hebben. De laatste keer was dat een kookstel op gas en het bijbehorende roestvrijstalen onderstel. Ze kookten daarvoor nog op hout, maar dat zorgt voor veel ongezonde rook en het hout voor het vuur werd ook schaars.
De volgende keer krijgen ze een nieuwe TV van mij, dat heb ik al toegezegd. Eentje met een wat groter beeldscherm want de ogen van Pa en Ma worden wat slechter. Mijn vriendin heeft laatst al gezorgd voor een schotel-antenne. Ze hadden daarvoor maar een paar TV-zenders, nu hebben ze er meer dan 100 en een veel beter beeld. Ook heeft mijn vriendin van haar spaargeld (en mijn financiële bijdrage) een kleine verbouwing aan het huisje bekostigd. Het feit dat mijn vriendin haar ouders financieel steunt, vind ik niet meer dan normaal. Wanneer mijn ouders onder dezelfde omstandigheden moesten leven, zou ik hetzelfde doen.
Ik ken mijn vriendin inmiddels vier jaar en haar ouders of andere familieleden hebben mij nog nooit om geld gevraagd. Zelfs niet toen Pa recent ernstige problemen had met zijn linkeroog. Hij is hij er mee rond blijven lopen, ondanks het risico om blind te worden. Pa wilde ons geen geld vragen voor de taxi naar het ziekenhuis in de provinciestad (ongeveer 4 uur rijden heen en terug). Toen wij dat hoorden, hebben wij dat natuurlijk wel gedaan. En gelukkig, na vele behandelingen en medicijnen gaat het weer een stuk beter met zijn oog.
Waarom dit verhaal? Omdat ik mij stoor aan de expats met een Thaise partner, die lopen te klagen over de financiële consequenties welke bij een dergelijke relatie horen. Wij zijn verhoudingsgewijs rijk en er is niets op tegen om dat te delen met je Thaise vrouw en eventueel haar ouders of grootouders. Als je van je vrouw houdt, wil je dat zij gelukkig is. Dat zal ze niet zijn als zij in rijkdom kan leven en haar ouders, die altijd voor haar gezorgd hebben, in grote armoede. Stel je voor dat het jouw ouders waren? Zou jij dat dan willen?
Wanneer je dit soort, voor menig Thai, vanzelfsprekende zaken niet snapt, dan begrijp je niet hoe het werkt in Thailand.
Maar je hoeft het natuurlijk niet met mij eens te zijn. Of misschien juist wel. Reageer daarom op de stelling van de week: ‘Financiële ondersteuning van je partner en haar (groot)ouders is een morele plicht.’
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en een liefhebber van goede muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Mijn motto:"Maak je niet te druk, dat doen anderen wel voor jou".
Lees hier de laatste artikelen
Gezondheid17 november 2024Waarom is vezelrijk voedsel zo belangrijk voor je gezondheid?
Gezondheid15 november 2024Is het ouderdom of Alzheimer?
Gezondheid10 november 2024Wat is de ORAC-score en waarom is het goed voor je gezondheid
Gezondheid8 november 2024Vitamine D blijkt mogelijk effectief tegen insulineresistentie
@ Khun Peter
Ik ben het deels met je eens, als je er financieel toe in staat bent en je het kan missen, natuurlijk spring je dan bij
Dat men het een morele plicht vind en daarom maar doet komt bij mij zo dwangmatig over, een schenking vanwege de morele verplichting, klinkt mij in de oren als zo van nou als het dan moet dan moet het maar.
Zoiets doe je vanuit je hart en uit liefde voor je partner, en niet omdat het moet.
De manier waarop jij ondersteund vind ik ook normaal. Ik doe precies hetzelfde. Ik weiger echter blind tot 20.000 (!) baht en meer per maand te betalen wat vaak geëist wordt. In het begin gaf ik elke maand geld aan de familie die naast ons woont, tegen de zin van mijn vrouw in. En ze had gelijk. Haar broers stonden niet meer op om te gaan werken maar lagen de hele dag te luieren voor de tv.
Ik heb het toen aan haar overgelaten en zij doet het op een voor haar meer passende manier. Als ze wat speciaals kookt, kookt ze ook voor de familie, als we boodschappen doen, altijd wat voor de familie, ze hebben nu ook digitale tv, pa heeft zijn driewieler en noem maar op.
Dit werkt. Maar niet dat blinde geven. Ik denk dat juist daar menigeen over reclameert.
Steun aan de ouders en kinderen van mijn vriendin is voor mij indirect een morele plicht. Ik geef haar een som geld per maand, waarvan ik denk dat ik het kan missen. Daarmee mag zij doen en laten wat zij wil. Ze hoeft er geen spullen voor het huis mee te kopen, het is niet voor de supermarkt bedoeld. Ze mag het sparen, verkwisten of aan haar familie geven. Dat is voor haar om te beslissen.
Daardoor help ik ook haar ouders. Hierop is het Thaise systeem van ouderenzorg gebaseerd.
Er zijn echter heel vaak relaties, (en dat gebeurde ook bij ons in het begin) waar men denkt dat de HELE familie nu “binnen” is, omdat dochterlief een Farang (ATM) heeft weten te vangen. Er wordt gevraagd hoeveel je Farang je geeft, er worden “leningen” gevraagd en er wordt verongelijkt gereageerd, wanneer ze zegt dat ze niet zoveel krijgt en dat ze niet van plan is de rest van de familie mee te verzorgen. Ze heeft nog twee zussen, waarvan beiden het financieel beter gaat dan ons. Bovendien is ze van mening, dat toen het haar na haar scheiding slecht ging, er ook niemand bereid was geweest haar te helpen.
Ze heeft twee zonen, die beiden hun schoonouders ooit eens gaan ondersteunen. Dus van die kant heeft ze later ook geen steun.
Maar in beperkte mate is het haar plicht om haar ouders financieel te steunen. Niet te financieren. Gewoon af en toe iets te sturen. Ook haar jongste zoon krijgt – wanneer hij ernaar vraag (dat doet ie bijna nooit) soms 500 Baht toegestuurd. In onze ogen niet veel geld, maar met dat geld kan hij ongeveer 10 tot 15 keer gaan eten.
Je kunt het ook als een soort sociale belasting zien, die je nu eenmaal hebt, wanneer je een Thaise partner hebt.
Ja, uiteindelijk ben je mede verantwoordelijk en heb je deze morele plicht om haar ouders te steunen. Net zoals zij vroeger hun eigen ouders gesteund hadden. En net zoals je hoopt dat je eigen kinderen het later met jou doen, wanneer je geen eigen inkomsten meer hebt.
Khun Peter .
Het is juist wat je hier schrijft ,het geeft je ook daarbij nog een voldoening als je ziet hoe die mensen genieten van voor ons normale dingen waar zij enkel van konden dromen .
In mijn geval is het ook zo als ze iets terug kunnen doen al is het in de vorm van connecties ook zij daar een enorme voldoening over hebben .
Je zal het niet van hun van hen horen maar die blik in de ogen en hun glimlach zegt genoeg .
Thai partnerschap en financiële bijstand: altijd een geliefd onderwerp op Thai fora. Als je omstandigheden in ogenschouw neemt, zoals in het artikel beschreven, lijkt het me niet meer dan doenlijk dat je helpt. Een vriendin in TH die 6 dagen in de week werkt voor 9 duizend baht per maand, daarvan tevens haar ouders helpt in hun levensonderhoud, zo nu en dan hen van wat luxe voorziet, verdient alle respect en sympathie. Niets mis mee, zeer lovenswaardig. Volgens mij doen dat heel veel farang. Absoluut een compliment!
Maar hoezo geldt geld vaak als twistpunt als het gaat om bv TH-NL partnerschappen? Hoezo is het nodig te wijzen in de richting van moraal als het gaat om jouw partner en haar ouders te helpen in hun TH armoediger omstandigheden? Kijk, in NL zijn we uit vroegere tijden wel gewend dat families hun kinderen koppelden om kapitaal en/of reputaties bijeen te houden. Gebeurt in TH nog steeds. Geld speelt overal ter wereld een (uiteindelijke) rol in de relatievorming. Ook in NL kennen we het fenomeen dat een iemand een rijker ander probeert aan de haak te slaan om er financieel voordeel uit te halen. Wat we echter in NL n i e t kennen is het fenomeen dat mannen blijk geven van hun voorkeur voor een bep. vrouw door haar financieel bij te staan. Uitingen van verliefdheid en van latere houden van, vinden niet enkel plaats op emotioneel vlak, tevens op financieel niveau. Welke sociaal-culturele ontstaansgeschiedenis en oorzakelijkheid hiermee van doen hebben zijn van een andere orde, en mbt de stelling nu even niet relevant.
Het is dan ook dat farang met verbazing, soms verbijstering er achter komen dat hun liefde met geld moet worden bewezen. Zijn de leefomstandigheden als in het artikel omschreven, dan vindt rationalisatie van hun verwarring plaats, en verklaren zich bereid toe te schieten.
Echter, zijn omstandigheden als bv beschreven in:
https://www.thailandblog.nl/stelling-van-de-week/normaal-thaise-vrouw-financieel-ondersteunt/
dan gaan haren overeind staan, volgt onbegrip op verbazing, en boosheid op verbijstering.
Kortom: je moet weten dat de vraag van een vrouw op geldelijke bijstand aan haar vriend of partner, een verzoek is welke past in haar verwachtingspatroon inzake relaties. Het gegeven dat de relatie een farang betreft, maakt de vraag des te makkelijker.
Omdat die vraag zo goed als gebruikelijk is gelieve de farang op zijn hoede te zijn. Er zijn voorbeelden te over dat TH vrouwen in goede omstandigheden absoluut n i e t een vraag om geld stellen aan hun vriend of partner. Maar er zijn ook voorbeelden van immense brutaliteit.
Daarom gelieve de farang zijn gevoel goed te volgen, niet zo maar zijn portemonnaie open te houden, en zich op te stellen als een ATM. KhunPeter geeft in deze het goede voorbeeld: neem de omstandigheden in ogenschouw en neem dan in overweging in hoeverre je wilt bijstaan, en met hoeveel je kunt ondersteunen. Vooral van belang is dat de farang ‘neen’ weet te zeggen, waarvan ik weleens de indruk heb dat farang met een tekort aan sociale vaardigheden zich in avonturen stort. Het is dan des te gemakkelijk als het fout is gegaan om dan naar de TH kant te wijzen, daar waar de farang zelf in zijn hoogmoedigheid in gebreke is gebleken. Ik heb nooit begrepen waarom broers en zwagers voorzien moeten worden van brommers en pick-ups, noch van het feit dat als je een brommer kado wilt doen, je overstag gaat en een auto betaalt.
Hoe dan ook: blijf je financiële onafhankelijkheid behouden, help waar je kunt en pas dan als je dat z e l f wilt. Krijg je het gevoel dat je klem gezet wordt, stop dan. De relatie is dan al lang op verkeerde veronderstellingen gebaseerd. Voor het overige is er niks mis mee om als een partner en haar familie in behoeftige situaties verkeert bij te springen. Zo lang het goed voelt!
Al 14 jaar ondersteunen wij de familie in Thailand. Weet al niet meer beter.
Maar, er zijn grenzen.
Het moet wel reeël zijn!
Hans ik ben het 100% met je eens,hoeveel je geeft is voor ieder verschillend en naar gelang je kunt missen,maar al heb je miljoenen het moet reëel zijn.
Een partner kopen kan je doen over de hele wereld.
Je houdt van je vrouw of niet, hou je van haar dan wil je dat zij gelukkig is dus steun je haar op alle !!!!! fronten
Ik neem een tweetal zinnen van je over, die de mijne ook zijn.
“Dat zal ze niet zijn als zij in rijkdom kan leven en haar ouders, die altijd voor haar gezorgd hebben, in grote armoede”.
De volgende zin van jou heb ik aangepast (Thai eruit gehaald)
“Wanneer je dit soort, vanzelfsprekende zaken niet snapt, dan begrijp je niet hoe het werkt in het leven.”
Oftewel ik snap niet dat mensen kunnen zeggen: ik hou van je als je niet van haar/zijn familie houdt.
Ben al 16 jaar met mijn Thaise man samen en ook getrouwd, hij heeft een baan en Nederland en stort maandelijks geld naar zijn familie heeft daar zelf de verantwoording voor.
Tja, ik denk er dus geheel anders over. Ik vind het dus niet normaal om geld te geven. Ben ik in Nederland niet gewend dus waarom hier wel? Ik moet dus een familie gaan subsidiëren omdat Thailand geen moer doet voor diens inwoners. Egoïstisch denkt u nu natuurlijk, maar gelukkig interesseert me dat niets. Gelukkig denkt m’n thaise vrouw er net zo over. Haar broer doet het dus wel met als resultaat dat de ouders nu een nieuwe auto hebben gekocht en zoonlief dus eigenlijk de maandelijkse termijnen mag ophoesten. Hoezo verplichting? Af en toe wat boodschappen, uit eten of iets dergelijks is meer dan genoeg.
Ik (of wij) beginnen er dus niet aan. Ik heb altijd hard gewerkt en gespaard om later wat te hebben en dan nu weggeven? Nou je hoort vaak de verhalen uit Nederland dat gescheiden mannen onderhand geen toekomst meer kunnen opbouwen door de alimentatie die moet worden opgehoest. Nou zo zie ik de thaise situatie dus ook. Een soort verkapte (bijna verplichte) alimentatie wat nergens op slaat. Iedere lezer moet maar lekker doen wat hij of zij goeddunkt, maar om het nou goed te gaan zitten praten afgezet tegen de Nederlandse normen en waarden gaat me echt te ver. Maar ja, mening Nederlandse ‘gast’ in Thailand voelt zich opeens meer thai dan de originele inwoners 🙂
Ik vind dit wel heel erg grof kort door de bocht!
@ Jan Dekker: Helemaal met u eens!
Ik ben het wel met Jan eens .
Vergelijk een arme Nederlandse vrouw die je 31 jaar heeft laten werken en dan zegt bekijk het maar je kan gaan omdat ik een vriendin ben tegengekomen waar ik van hou .
Je bent door al je werken voor je gezin door de wet buitenspel gezet .
Alles verkopen en de ex kan met 12 jaar alimentatie heel veel kopen .
Hier kan je dan nog een toekomst vinden met de rest wat de veiling opbracht .
Je voelt je dan rijk om hier te komen en vergeet dat je op weg bent naar nieuw geluk ,deze blijkt vaak enkel op geld uit te zijn .
Letterlijk en figuurlijk ben je dan de lul .
Met iewat geluk is er dan een vrouw wiens hart zij al bij je wil zijn en dat gevolgd heeft in de hoop dat ze de jouwe mag zijn .
Zij redt je uit alle nare dingen die nog kunnen komen en geeft je een les .
Zij blijkt gelijk te hebben uit dat arme gezin .
Nu is ze al meer dan 10 jaar mijn vriendin .
Het dorp waar ze vandaan komt geeft mij altijd het genoegen daar te mogen zijn bij een bezoek .
Eten wat wij meenemen kennen ze niet ,ik kook dan en ziet dat iedereen geniet .
1 bier nemen deze mensen niet .
Voor mij is het geweldig ,enkel bij de gedachten dat er weer eens macaroni en andere dingen per post in dat dorp zal zijn .
Intussen weten er veel mensen op ons blog dat ik vis uit Holland importeer ,de uitsnijdsels gaan naar Ubon Ratchatani om er een pala van te maken .
Deze mensen zijn er echt blij mee ,het is voor hen een geweldige nieuwe smaak .
Op die manier kan ook iedereen arme mensen gelukkig maken .
Die bank gaan ze niet op zitten omdat ze daar zuinig op willen zijn de T.V gaat weinig aan, ze hebben wel spaarlampen gekregen omdat zij dan onder de 50 Thb zijn hoeven ze niets te betalen .
Hierbij hoop ik dat die mannen die in hun land geen vrouw kunnen krijgen en na hun reis naar de bar ook eens respect hebben voor die arme gezinnen wiens dochter liever een man heeft van hun dromen .
Persoonlijk kots ik van dat soort mannen die hier iets hebben belegen en in hun kroeg vertellen hoe populair ze wel niet zijn .
Geef haar en de familie een goede fooi en zij zullen je dankbaar zijn een keer geen beesten van overal gevangen te hoeven eten .
.
Volledig mee eens.
Enkele VBN:
1) Ik nam in Hua Hin een hotelraam. De chauffeur was een vrouw uit de Isaan, in verwachting van een derde kindje en gehuwd met een Thai.
Haar vader verweet haar dat ze niet met een farang getrouwd is omdat ze dan een huis zouden hebben zoals de buren ( in de Isaan ).
2) mijn vriendin was toen ze jong was met een welgestelde Japanner. Die mishandelde haar, bedroog haar door zelfs hoeren in huis te halen, en bezorgde haar twee miskramen. Na 10 jaar miserie is ze gaan lopen om volledig van nul te beginnen. Toen ze trachtte een eigen restaurant te openen heeft haar ex een knokploeg ingehuurd om alles kort en klein te slaan. Haar spaarcentjes foetsie… Zijn bedoeling is altijd geweest om haar financieel aan hem te binden. Hij kocht een huis voor haar ouders in Chiang Mai. Haar vader heeft haar steeds verweten dat ze hem verlaten heeft…. Desondanks de grove mishandelingen … Haar vader is een vuile smerige egoïst die ook zijn eigen vrouw mishandeld en enkel op geld uit is, dat hij denkt te vergaren via de partners van zijn kinderen.
Alles draait daar om geld. Walgelijk.
3) als ze zich konden redden voor onze relatie, dan ook tijdens.
4) elke situatie is uiteraard anders. Maar toch vreemd dat het verwachtingspatroon de norm is ….
Persoonlijk ben ik het met je eens, ouders krijgen 500 Bhat als pensioen, dus daar kan je niets mee.
Ook wij kopen regelmatig huishoud goederen voor haar ouders.
Het eten wat bij ons “over’ blijft, gaat ook naar haar ouders. Alleen ben ik 7 jaar geleden begonnen met 3000 Bhat per maand en inmiddels is dat 16.000 Bhat. Allemaal verantwoord; stroom, water, telefoon/internet, bus en school geld kids, maar toch hé.
Ook mijn vriendin werd regelmatig benaderd voor een “lening” van 1000 tot 3000 Bhat, maar dat hebben we maar niet gedaan en als de Thai weet, dat we dat niet doen, dan is die vraag er ook niet meer.
Wij gaan in mei een bankstel kopen bij IKEA en dan krijgen haar ouders ons bankstel en die zijn daar heel blij mee. Zo werkt dat in Thailand.
Wel wordt de financiële druk groter, naarmate de kids (2 dochters) ouder worden, want kinderen van een frang gaan naar een privé school en die zijn peperduur.
Beste Peter,
Als de ouders en/of familie niet voortdurend om geld zeurt (zeuren), wat in uw situatie duidelijk wel goed zit, kijk ik door precies dezelfde bril als u.
In Nederland en omgeving hebben we die zorgplicht aan de Overheid overgedragen en betalen daarvoor ons hele leven belasting /sociale voorziening.
In andere landen o.a. Thailand wordt dit door de familie opgevangen.
Het is eigen verstand gebruiken, om dat niet tot het laten luieren van niet-behoeftige familieleden te laten verworden.
Geld geven aan iemand die dat niet heeft is wat mij betreft geen morele plicht. Je geeft geld vanuit een bepaald gevoel of dat nu liefde is, medelijden, of een andere emotie. Dit gebeurt natuurlijk op alle niveaus.
Schenkingen aan goede doelen; wie doet dat niet. Als ik op Thailand over straat loop en ik zie een arm gebocheld vrouwtje met slechts 1 been, dan is het voor mij moeilijk om daar voorbij te lopen en niets te geven. Ik geef dan eigenlijk standaard 10 of 20 bath. Toen mijn vader overleed, moest ma financieel een stapje terug doen. Ze woonde in een huurhuis zonder huurtoeslag. Met de 4 broers hebben we gezamenlijk toen maandelijks een bedrag van 300 euro op haar rekening gestort, zodat ze in het “te dure” huis kon blijven wonen. Ik vind het niet meer dan vanzelfsprekend dat je familie ondersteunt als het werkelijk nodig is. In een verzorgingsstaat als Nederland hoeft dat natuurlijk bijna nooit. In Thailand is er geen oudedag voorziening, tenzij je dat zelf hebt geregeld. Afhankelijk van je eigen financiële situatie lijkt het me voor de hand liggen dat je je vrouw financieel ondersteunt als je met haar samenwoont of getrouwd bent, dat doen de meeste mannen in Nederland ook als het nodig is. En ja daar horen schoonouders natuurlijk ook bij, zeker in Thailand. Stel dat je in Thailand woont als buitenlander, je hebt een vrouw en genoeg geld om 4x per week te gaan golfen. Maar het huis van je schoonouders valt van ellende uit elkaar en je weet dat ze geen geld hebben om het op te knappen. Wat doe je dan? Zeg je dan, dat is niet mijn probleem en je blijft 4x per week golfen of ga je elke maand wat geld op zij zetten om een nieuw simpel huisje te laten bouwen voor ze. Als je jongens in de Isaan ziet voetballen met een bol in elkaar geflanste elastiek, zeg je dan dit is niet mijn probleem of koop je een mooie bal voor ze? En zo kan ik natuurlijk nog wel even doorgaan. Ik vind het niet meer dan normaal dat je je “rijkdom” deelt met anderen. Ik ga dit jaar naar Thailand met een klein pensioen (ongeveer 35.000 bath p/m). Mocht ik een leuke vrouw tegen het lijf lopen om mee te gaan samenwonen in Thailand (wat niet ondenkbaar is), dan hou ik er nu al rekening mee dat ik ongeveer 5.000 tot 10.000 bath kwijt zal zijn aan familie uitgaven.
En dan kan ik nog steeds 1x per week gaan golfen. Echter zal ik zelf bepalen aan wie en wat ik aan financiële ondersteuning geef. Daar horen geen iPads, dure telefoons en luxe artikelen bij. En daar horen ook geen vriendjes, neefjes, nichten, tantes en ooms bij.
Hans
Naar thailand komen met een pensioentje van 35000 bath dat is een prestatie als je daar een visum met
kunt versieren heb ik wel mijn twijfels . Ken hier ook farangs met weinig inkomen maar nu is dat niet meer
mogelijk de prijzen in thailand zijn ten opzichte van 5 jaar terug bijna verdubbeld voor huisvesting en het
merendeel van de voeding die een farang wil kopen . Als je als een thai kunt leven is dat wel te doen ben
niet als gepensioneerde naar thailand gekomen om hier in de armoede te leven .
Al dit soort vragen (ze worden heel vaak in diverse bewoordingen geplaatst en leiden steevast tot schrijnend commentaar) is gebaseerd op het niet onderkennen/begrijpen van het uiterst belangrijke principe dat het systeem van sociale voorzieningen in Thailand (& in vele andere landen*) NIET DE STAAT IS, MAAR DE FAMILIE. Het wordt echt tijd dit op te nemen als hoofdregel in een beschrijving van Thailand.
En in een familie dragen de sterkste schouders de zwaarste lasten. Dat is een plicht, ook vanuit het Boeddhisme. Ga je een vaste relatie aan met een Thai, dan ben je daarmee automatisch ‘familielid’ geworden. Als buitenlander – dit geldt zeker niet voor een Thai! – kun je de grenzen van deze verplichting als regel aangeven, maar je kunt wel regelmatige vragen over ‘een extra bijdrage’ verwachten.
Eigenlijk niks bijzonders; wij hadden dit systeem ook in Europa voordat ‘de staat’ een groot deel van deze taken overnam.
*Enige jaren geleden speelde een sindsdien alom bekende rechtszaak in Singapore, aangespannen door een moeder tegen haar kinderen die haar niet financieel wensten te ondersteunen. De moeder won de case, want ‘ouders zijn verplicht hun kinderen te ondersteunen, maar het omgekeerde geldt ook’.
Het is vanzelf sprekend dat je naar draagkracht de ouders van je vrouw probeerd te ondersteunen.
Ondanks dat ik ook geen groot inkomen heb, probeer ik de auders van mijn vrouw af en toe ook wat geld te geven. Maar ik moet zelf ook op mijn tellen passen zoals ik al aan gaf is mijn inkomen ook niet zo groot.
Ook ik heb ze pas een schotel gegeven en een vloerbedekking voor op de betonnen vloer en een wat ramen voor hun huis. Het zijn lieve mensen en ze vragen mij nooit om geld .Wel heel af en toe aan mijn vrouw.Maar als het een verplichting zou worden en zij zelf niks zouden doen dan zou ik dat ook niet doen.
Deze maand gan we er naar toe en krijgt ze een fiets en wat geld. En als we het vakantie geld beuren krijgen ze een nieuwe TV.Sinds kort hebben ze een eigen stukje grond en hebben daar een soort huis je opgebouw. Het heeft een grote ruimte en daar slapen ze ,zitten ze en is tevens opslagruimte en buiten onder een afdakje hebben ze een keukentje en een thais toilet.Dat houd niet over.Ze werken alle twee heel hard. Maar hebben net als vele anderen pech dat ze nog steeds geen geld gebeurd hebben van de regering voor hun rijst. En het vermoedelijk voorlopig ook niet zullen krijgen van deze goede regering.
Dus zo goed en leuk is hun leven dus ook niet. Vandar dat als ik het kan ik ze graag help.
In pricipe steun ik ook mijn thaise familie. Echter voor niets gaat de zon op. Mijn thaise familie heeft geleerd dat ik geen ATM ben. Ze kunnen indien nodig van mij geld krijgen afhankelijk van de situtie waarvoor zij het nodig hebben. Niet om gokschulden en dergelijke dingen te voldoen. Maar daar staat een dienst tegenover.Zo laat ik vaak iemand mij helpen met het bouwen van mijn huis. Echter indien zij nee zeggen, geef ik ook een nee. Ik heb moeten werken voor mijn geld en zij kunnen met werkzaamheden ook van mij dan geld krijgen. Als het bij mij een nee is, dan krijgen ze ook een nee van mijn thaise partner.
Een stukje naar mijn hart Peter
Ook wij geven meestal goederen als we in Thailand zijn kijken we wat ze nodig hebben
BV. een koelkast of een gasstel zulk soort dingen. We hebben het zelf niet zo breed dus geld
geven kunnen we niet. In het verleden toen we het wel konden hebben we dat wel gedaan
Ik vind het niet meer dan normaal. Het zinnetje dat zij niet gelukkig zal zijn zegt het helemaal
Dat zal toch ieder weldenkend mens met je eens moeten zijn. Ook hier in Nederland springen de kinderen bij als je het financieel slecht heb. Dat hebben wij zelf ondervonden.
Het verzorgende is vooral iets wat in de vrouw zit mannen zijn daar anders in.
We hebben zelf 4 zoons. Maar het zijn vooral hun vrouwen die in de gaten houden hoe we er voor staan
Natuurlijk moet je niet zo maar bakken met geld geven. Maar in de kroeg hangen terwijl je schoon ouders niet te eten hebben daar kan je toch avonds niet van slapen
Kees
ik doe net hetzelde, want er komt toch een dag dat ik in Thailand zal gaan wonen.
heb mijn vrouw een huis gezet, nu gaat zij werken op de markt, en zoals je zelf al zei, veel sparen zit er voor haar niet in. dus stuur ik haar wat centen, kan zij het huis wat verder aankleden.
binnenkort ga ik weer voor 3 weken naar daar. en het maakt me gelukkig dat ze nu in een deftig huis woont.
Je ziet ieder heeft zijn eigen mening , en of het goed of slecht is moeten ze allemaal zelf maar bekijken.
Het is per geval anders.
Je geeft aan over dat kookstel op gas, in aanvulling hierop is misschien een ballon kosten ong.5000 baht daar kun je koemest met water in doen en de natuur maakt zelf gas, dan hoeven ze niet iedere keer gasvullingen te kopen. (bedrijf in Petchabun, heb geen aandeel hierin voor de critici.)
“De laatste keer was dat een kookstel op gas en het bijbehorende roestvrijstalen onderstel. Ze kookten daarvoor nog op hout, maar dat zorgt voor veel ongezonde rook en het hout voor het vuur werd ook schaars.”
Ik zie iedere keer maar Isaan….Komt geld sturen of ondersteunen in heel Thailand voor?
Waarom zijn het vooral isaan vrouwen die een farang partner hebben ? Is geld en inkomensverschil niet net de hoofdreden waarom nu net die twee partijen elkaar weten te vinden ?
En is de vraag naar geldelijke steun daar dan ook geen logisch gevolg van omdat het net in de oorzaak ligt van het feit dat westerlingen en isaan partners elkaar weten te vinden ?
De Isaan is het arme deel van Thailand. Er is geen industrie, het opleidingsniveau is laag dus het perspectief op een goed eigen inkomen is in veel gevallen nihil. Kortom armoe troef. De rest van thailand kijkt ook enigszins neer op de inwoners van de Isaan. Daardoor gaan veel jonge Isaan vrouwen werken in de bars in Pattaya, Bangkok en Phuket in de hoop daar een farang aan de “haak” te slaan. Vervolgens wordt dan in veel gevallen verwacht dat de farang het ontoereikende inkomen in de Isaan aanvult.
Laast las ik nog op Thailandblog dat de Isan de snelst groeiende economie van Thailand is.
Ik geloof het graag, woon er zelf ook en zie de laatse jaren wat er voor bedrijven uit de grond “gestampt”worden. Even als prachtige woonhuizen en appartementen.
Regelmatig vragen de mensen mij in Thailand hoe ik toch in dat arme Isan kan wonen.
Als ik dan vraag of ze er weleens geweest zijn is het altijd: “Nee, maar ik HOOR het altijd”
Om dat het hier niet zo groen is, is het nog niet arm.
En natuurlijk zeggen de dames in de bars dat ze geen geld hebben, dat zeggen ze over de hele wereld.
Moderator: geen off-topic vragen svp
De grootste flauwekul,ik geef wat als het mij uitkomt. Als ik naar het Noorden ga naar mijn schoonouders zit de hele fam.en aangetrouwden al te wachten,dan staat de halve straat vol met zo goed als nieuwe auto,s o.a.Mercedes,BMW en andere dure auto,s. Dan kom ik binnen staat de laatste nieuwe TV weer aan,ik zorg dat ze zo lang als ik daar ben eten en drinken genoeg hebben, pa drinkt alleen chivas regal,opa black label,de rest van de fam.lust wel campari met verse oranges,een zuster kwam altijd voor minimaal 1000 baht,ik wist niet waarvoor maar toen ik even naar buiten liep zag ik haar 2 huizen verder gokken.Ze zette meteen 1000baht in op 10 nummers, in 4 dagen ben ik dan +-60.000baht lichter.Dus ik hoe mij zoveel mogelijk weg bij die muppets,met Nieuwjaar is mijn vrouw alleen gegaan met tegenzin omdat ik niet meeging, ik heb wel even gebeld saawadee pee mai zei ik,het enigste wat mijn schoonmoeder zei was, Jack wat heb je gekocht voor mij.Ik zei als ik kom koop ik een icecream voor je meteen werd er opgehangen.
Dit onderwerp is al meerderenmalen aan de orde geweest,en mijn praat altijd maar over de farang die een vrouwtje uit de Isaan heeft leren kennen het schijnt daar gewoonlijk tezijn dat je de ouders helpt,ik heb daar geen probleem mee,zelf heb ik al zeven jaar ee vriendin ie uit Phisanulok komt heeft gestudeerd aan de universietijd in Bangkok en heeft haar bull uitgerijkt gekregen van de kroon Prins van Thailand,haar Vader is een gepensioeneerd Generaal van het leger,ik heb voor mijn vriendin een Villa gekocht in Chiangmai waar ik nu met haar woon,ik wil met dit bericht zeggen dat men dit probleem hoofdzakelijk hoort
van uit de Isaan,ik betaal alleen voor mijn vriendin en daar ben ik dan ook erg blij mee dus ondersteuning
voor elke ouders is niet altijd nodig,
groetjes Pascal uit Chiangmai
Dit zou niet alleen in Thailand zo moeten werken , maar ook in Nederland en in andere landen natuurlijk ook.
Maar helaas, wij Nederlanders zijn koplopers in eigen belang en hebberigheid , maar gelukkig zijn
er nog uitzonderingen.
Het lijkt me heerlijk om daar deel uit te maken van die deelcultuur, misschien dat het nog eens wederkeert hier op de koude en kille afstandelijke kleigrond.
Iedereen moet het voor zichzelf uit maken.maar als de thaise dame in kwestie met een thai uit het dorp is getrouwd en die thai verdient een gemiddeld thais loon,wie zijn ouders gaan ze dan onderhouden,die van haar ,van hem ,allebei of geen?Ik denk dta iedereen wel het antwoord weet,draai het en keer het hoe je het wilt,ze verwachten gewoon iets omdat we farang zijn en rijk zijn in hun ogen.Sommige thaise vrouwen komen er wel achter dat dat niet zo is als z e naar het westen gaan ,sommigen begrijpen het nooit,anderen zijn op gegroeid in een van d e luxe oorden van thailand,waar vele westerlingen met de poen zwaaien en iedreen kan wel denken wat hun doel dan is.
Maar ok als je door het leven gaat met een thaise,en je denkt gelukkig te zijn en haar ouders zijn straatarm,gaat je hart spreken als je een normaal mens bent,maar hou je verstand er ook bij.
We moeten ook begrijpen dat oude mensen in Thailand geen ziekenkas,of enige andere uitkering hebben zoals wij in het westen,betekent niet dat wij deze taak moeten over nemen,maar als een thai die 10-15000 verdient de familie helpt met paar duizend batjes vindt ik normaal en heb ik geen last mee,maar ATM spelen neen hoor!!
Ondersteuning heeft twee kanten. Dat staat ook in de sociale wetten in Nederland. Aan de ene kant het recht op financiële ondersteuning maar aan de andere kant de verplichting eigen verantwoordelijkheid te betonen. Als het tweede ontbreekt vervalt ook de aanspraak op het eerste. Het zelfde principe zou naar mijn gevoel de bepalende rol moeten spelen in de Thaise situatie, los van de vraag wie dan de betaling moet doen. De dochter of de farang. De hoogte van de bijdrage zou dan gerelateerd moeten zijn aan de draagkracht van degene die de verplichting op zich neemt, tot aan een in de betreffende situatie redelijk hoogte. Indien de draagkracht van het familielid voldoende is waarom zou dan de farang de verplichting op zich nemen. In geval van een huwelijk is er dan sprake van een gedeelde verplichting.
Bij al het geschrevene zie ik bitterheid, egoisme van Farang en/of Thai. Ook onbegrip. Alleen omdat het sociale stelsel in Nederland anders is, moet dat van Thailand niet verfoeid worden. In Nederland betaal je belasting, zorgverzekering en wat ook. Je betaalt tijdens je werkende periode voor je pensioen. De Nederlandse staat bemoeit zich met alles. De Thaise overheid in veel mindere mate. Ben je hier rijk, komt dat ook ten goede van je familie hier. In Nederland moet je mensen steunen die jou totaal vreemd zijn. In Nederland moet je, hoe meer je verdient, meer afgeven aan al diegenen die niet in staat zijn of te lui zijn om zelf voor zich te zorgen. Toen mijn kinderen naar de creche gingen, moest ik de hoogste bijdrage leveren. Een buurman die niet werkte, kon het zich permitteren zijn dochter op paardrijles te laten gaan. Ik kon het niet. En ik verdiende goed. Hier in Thailand heb je alleen met de familie van je partner te maken. Ik vind het prima wanneer de ouders geholpen worden. Dit laat je aan je partner over. Ik vind het belachelijk een huis voor ze te gaan bouwen, al heb je 10.000 euro per maand. Maar je kunt ze ondersteunen via je partner. Het moet redelijk zijn. De stelling dat je dit uit liefde of morele overwegingen moet doen is weer typisch westers schuldgevoel denken. Als je van het begin af duidelijk bent, wat betreft je “hulp”, zul je geen problemen ondervinden. Het is wel een deel van het systeem hier en ik vind het asociaal daar niet aan mee te werken.
Sjaak, dit hebt je goed verwoord. Wij betalen hier zoveel belasting omdat wij in een verzorgingsstaat leven, waar zelfs de klaplopers volop worden ondersteund en dat is iets waar ik mij al jaren groen en geel aan loop te ergeren.
In Thailand kennen ze een dergelijk stelsel niet. Kinderen zijn van hun ouders afhankelijk en op latere leeftijd is dat andersom, niet anders dan vroeger in Nederland het geval was. Door die over socialisering is men hier egocentrisch geworden: ieder voor zich en God voor ons allen. Ouders die hulpbehoevend raken worden in een verpleegtehuis geplaatst. In Thailand (Azië) wordt dat als respectloos gezien!
Ik ben al meer dan 10 jaar met een Thaise vrouw getrouwd en vind het vanzelfsprekend, dat ik haar alleenstaande moeder financieel ondersteun.
Hallo.
Ik verblijf nu al bijna drie maand in Thailand,en ben zinnens om hier voor altijd te blijven. Ik heb twee maand geleden mijn vriendin leren kennen, en alles klikte perfect, tot ze begon over “support my parents”… ik heb juist een hele zware vechtscheiding achter de rug, dus ik was sceptisch… ten onrechte… daar kom ik direct op terug.
Ik ben een dagelijkse lezer van het blog, en na een jaar alle bijdragen te lezen, de dagboeken, de ervaringen, dacht ik dat ik het allemaal wel een beetje wist…
En dan arriveer je op de luchthaven in Bangkok, en je krijgt een mokerslag tegen je hoofd, want dit is totaal anders dan je je ooit had voorgesteld, een grotere cultuurclash kan je je niet voorstellen. En het begint nog maar… eens in je kamer begin je de omgeving te verkennen, en je ontdekt dat je totaal maar dan ook totaal niets af weet van het land en zijn inwoners, gebruiken en mentaliteit…
Nu terug naar mijn vriendin en het ondersteunen van mama en papa, in die volgorde. Ik had nooit me nooit kunnen voorstellen dat het voor haar zo belangrijk was, tot ze me zegde: ik ga bij je weg…
Ik stond perplex, ze kreeg al wat ze maar wou, niets was me teveel, en ze wou weg?
Ze heeft twee dagen bij haar zus gelogeerd, ik heb veel met haar zus gepraat, met thaise vrienden, met maar één conclusie, ondersteuning van de familie is van heel groot belang, ivm gezichtsverlies.
Ik heb er dagenlang met mijn vriendin over gepraat, in hoeverre je het praten kan noemen, haar kennis van de Engelse taal is heel beperkt, nu zegt ze “yes” en 5 sec later antwoordt ze “no” op dezelfde vraag.
Ze zegde dat ze niet met een vriend naar haar geboortedorp kon gaan om haar ouders te bezoeken als die vriend haar niet steunt, gezichtsverlies voor haar en de familie.
Ik begrijp haar nu beter, alhoewel het nog heel lang gaat duren voor ik haar ga kunnen doorgronden. Een zaak is zeker… sinds ik met haar een financiele regeling getroffen heb, en hier was ook een struikelpunt, want ik wou perse dat ze ook wat van dat geld op een eigen spaarrekening zet, is er geen enkel probleem meer, ze is gelukkig, en ze lacht de hele dag.
Eerlijk gezegd, ik was haar bijna kwijt omdat ik haar gewoon niet begreep.En ik ben gelukkig dat ze elke dag bij mij is… ze komt uit Sae Khaeo, in Isaan, en niettegenstaande de vooroordelen, is ze een heerlijke lieve en mooi bruine vrouw.
Binnen drie weken gaan we haar ouders bezoeken, gecombineerd met een visa run 40 km verder naar Cambodja. Ik kijk er echt naar uit… Mijn vriendin zegt: mijn ouders zijn oud, het is er niet netjes, want ze kunnen geen poetsvrouw betalen, maar dankzij jouw financiële hulp kunnen ze dat nu wel.
Loong, want zo noemt mijn vriendin vroeg nog twee zaken… nieuwe kleren, zodat ze in het nieuw aankomt in haar geboortedorp, en of ik de “maandelijkse steun” eigenhandig aan mama wou overhandigen, in het bijzijn van familie en buren…
Nou, als ik daarmee de vrouw die ik graag zie gelukkig kan maken, dan twijfel ik geen seconde!
Ze is het meer dan waard, en niettegenstaande ik op dit blog al genoeg goeie raad gelezen heb, ben ik juist op tijd tot het inzicht gekomen dat je, indien je hier een partner wenst, en hier wil blijven, je je echt moet aanpassen, en trachten in hun denkwereld door te dringen.
Maar de beloning is evenredig… het zijn hele mooie lieve en trouwe partners, als je hun respecteert… maar is dat niet overal zo?
Ik wil Thailandblog bedanken, zonder het blog was ik hier nooit geweest… als je je een beetje aanpast, is het hier een heerlijk land, lieve mensen, lekker eten… altijd heerlijk warm… ik wil hier nooit meer weg.
Rudy
Ik ben het de stelling niet eens. Al helemaal niet met de zin–als ik dit zoort van zelfsprekenheid niet begrijp, begrijp niet hoe het werkt in Thailand. Ik ben er van overtuigd, dat ik dat wel weet, zonder dat ik de familie van mijn (Thaise) vrouw op welke manier dan ook moet supprten.
Het gaat hier heel duidelijk een individueel verhaal. Dat doet niets af aan mijn respekt voor het geen der schrijver doet voor zijn (of haar) familie.
Maar dit als voorbeeld te stellen voor alle Thaise verhoudingen tussen expats en Thaise dames, is veel te kort door de bocht. Er zijn zeker duizenden tegenstellingen te beschrijven, waar het geheel anders verloopt, tot tevredenheid van alle partijen.
Dit een morele plicht te noemen gaat veel te ver. Je zou het dan ook een morele plicht kunnen noemen, eindelijk te trouwen met de Thaise dame, die al 4 jaar je vriendin is ?.
Laat ik het zo stellen: wij als westerlingen houden het priciepe aan: wat van mij is, is van mij alleen en niet van iemand anders. De Thais zien het zo niet. “Wat van mij en mijn famillie is, is ook van jou; wat van jou is, is ook van mij en van ons allemaal”. Dat heeft mijn oudste schoonbroer mij onlangs uit de doeken gedaan naar aanleiding van ’n simpel iets. Mijn vrouw had dessert voor mij voor bij de koffie gekocht en ook mijn schoonbroer had dat gedaan en alles tesamen in de koelkast gelegd. Nu wou ik weten wat mijn schoonbroer voor hem gekocht had en mijn vrouw voor mij en ik vroeg hem, wat is nu van jou. Hij vond dat erg vreemd dat ik dat hem vroeg en hij antwoordde dat wat hij gekocht had, ik evengoed kon opeten, dat is geen probleem zij ie, je bent als mijn broer. Toen later vertelde hij mij die Thaise zienswijze. Ik denk dat er door dat verschil van opvatting, enkel en alleen daarom veel zaken en heel wat relaties stuk lopen. Voor ons komt zo’n uitspraken erg vreemd over en hebben het daarmee toch moeilijk, omdat we van kinds af enkel de westerse opvattingen gewoon zijn, toch? Voor de Thais is de famillie helpen, daarmee de normaalste zaak van de wereld. Ook en nogal dikwijls vooral als het ’n farang betreft om die famillie uit de nood te helpen.
Sjaak,
ik snap je opmerking niet: “de stelling dat je dit uit liefde of morele overwegingen moet doen is weer typisch westers schuldgevoel denken”. Wat heeft liefde met schuldgevoel te maken.?
Ken, er werd gezegd, dat wanneer je van je vrouw houdt, je ook van haar familie moet houden en deze ook moet onderhouden. De westerse cultuur is een schuldcultuur. Wij voelen ons schuldig als het een ander slechter gaat dan onszelf (in de meeste gevallen dan). Deze vlieger gaat in Thailand niet op. En zeker niet wanneer sommige mannen menen dat ze de hele familie, dus broers en zussen mee moeten onderhouden, omdat het zulke arme mensen zijn en zij per slot van rekening van hun zus houden.
Niet iedereen kan er niets aan doen dat het hem slecht gaat. Slechte keuzes of helemaal geen keuzes maken, hangt er ook mee samen. Broerlief gaat niet meer werken, omdat de Farang medelijden (schuldgevoelens) heeft en betaalt hem meer dan hij zou verdienen.
Liefde wordt heel vaak verward met schuldgevoel, wanneer je niet beseft wat het een is en het ander. Ik kan van mijn vriendin houden en toch niks aan haar ouders geven. Ik kan echter ook zo’n schuldgevoel krijgen, omdat het mij vele malen beter gaat, dat ik wel wat geef.
Ben het helemaal met de stelling eens, mits de armoede niet uit luiheid voort komt.
Een bedelaar die alleen zijn hand ophoudt kan niet zo snel op mijn mededogen rekenen.
Doe iets: verkoop een bloemetje of een roestige spijker, poets mijn schoenen of stof de tank van mijn
brommertje, maar doe iets! Dan het ik respect voor de armste sloeber en wil dit ook tonen.
Zo ook met je (mijn) Thaise schoonfamilie, nooit vragen ze, maar als er geholpen kan worden zijn ze er. En ik voor hen. Met een glimlach en respect.
Zo ben ik vroeger door mijn ouders opgevoed: “doe goed en zie niet om”.
IK vind het in dit geval helemaal ok om de Thaise vriendin en de schoonfamilie financieel
te steunen omdat ze hard werken en toch arm blijven.
Het zijn goede mensen die echt hun uiterste best doen.
Wanneer het echter alleen om zoveel mogelijk geld eisen en profiteren gaat
en wanneer je hen niet kan vertrouwen
dan pas ik.
Ik moet zeggen, dit interesseert me geweldig. Aan de ene kant denk ik ook dat ik mijn schoonmoeder, en dus niet de gehele familie, wat vooruit kan helpen. Geen moeten dus.
Maar aan de andere kant voelt het wel vaak aan als een plicht. En dan denk ik ook vaak: hoe ging het vroeger, zo zonder farang. En waarom kan dat nu niet meer.
Het is mijn ervaring dat vroeger de gehele familie voor schoonmoeder zorgde, maar dat er nu verlangt wordt dan mijn vrouw (of ik) niet alleen helemaal alleen voor schoonmoeder op moet draaien, maar ook voor de broers, de zonen etc dus de gehele familie en als het even kan zelfs tot aan de neven en nichten toe. En neem van mij aan dat dat er veel zijn in zo’n klein dorpje in de Isaan.
Volgens mij is de situatie nu als volgt: Haar zoon ziet haar (mij) als de plaatselijke ATM en wordt te moe van werken en leren ziet hij ook niet zo zitten, dus of moeder maar even wat geld op wil hoesten, want hij wil wel sigaretten roken, elke dag internetten etc etc,. Haar broers vinden het wel goed zo maar als moeder naar de dokter of het ziekenhuis moet is het wel de bedoeling dat wij betalen, al vinden ze het maar normaal dat wij zo eens de benzine voor de motors of iets dergelijks voor hen betalen.
En ondertussen vind moeder dit normaal en vind geloof ik dat we buiten al die bijdrages om eigenlijk ook een maandelijks bedrag aan haar moesten geven zodat ze net als de zoon kan doen wat ze wil.
vandaar dat het mij wat tegen staat en ik eigenlijk niet zo begrijp dat hier zo veel “goede”reacties staan. Hebben jullie dit alles nu niet door of brengen die families het wat tactischer, of ligt de fout toch bij mij.
Wie o wie kan me helpen.
Andrie
Lees dit eens, dan begrijp je jouw rol in de familie een stuk beter: https://www.thailandblog.nl/achtergrond/thailand-bij-uitstek-een-netwerk-samenleving/
@ Khun Peter, 13 feb, 18:48:
Een uitstekend artikel dat elke farang echt heel goed zou moeten lezen.
In relatie tot de stelling van de week: omdat Thailand geen verzorgingsstaat is (en het waarschijnlijk ook nooit zal worden*) draagt de familieclan deze verantwoordelijkheid en daarmee ook de lasten – zo die er zijn. Wederzijdse hulp, maar ook wederzijdse raadpleging (inclusief inmenging). Op de clan kun je bouwen! Ik heb onderlinge hulp van Thais vaak van nabij meegemaakt. Als je goed om je heenkijkt zie je dagelijks voorbeelden.
Door een vaste relatie met een Thaise partner wordt je lid van de familieclan, met de lusten & lasten die daaraan zijn verbonden. Van een buitenlander wordt meestal wel geaccepteerd dat hij/zij grenzen aangeeft.
*Het artikel meldt trends voor de toekomst, zoals (verdere) uitbreiding naar een verzorgingsstaat. In Azie is dat ook in rijke landen niet het geval, althans zeker niet zoals wij dat kennen in Europa; de ‘verzorging’ berust voor een groot deel op particulier initiatief (bv via bedrijven, of via de clan). Wat wel meestal is geregeld door de staat zijn basisvoorzieningen voor gezondheidszorg en onderwijs.
Veel Thais gaan er van uit, dat elke expat een steen rijke kerel is. Dat ziet de Thai als een feit, ongeacht of het waar is. De expat zou meteen van het begin duidelijk te maken, dat dit grapje niet funktioneerd. De Thais willen wel graag, dat wij een (financiele) rol in de familie vervullen, maar je bent dom genoeg als je je voor deze Thaise kar laat spannen.
Ik stel steeds weer vast, dat er genoeg expats zijn, die in Nederland, hun toen nog eigen vrouw geen nieuwe jurk gunde, maar in Thailand spontaan zeer veel geld op de tafel leggen voor de gekste dingen. Schijnbaar heeft de hogere dag temperatuur invloed op hun normaal denk vermogen ?. Als ik alle bovenstaande reaktes doorlees, zijn er genoeg (arme) expats die zich als melk koe laten gebruiken en dat alles onder het motto, . . .dat is Thaise kultuur . . . , dit voor hun zelf en aan anderen verklaren.
Feit is echter, dat veel Thais zich zelf in een miserable situatie hebben gebracht. Geen geld hebben, overal lenen om te kunnen mee doen op een nivo, waar ze financieel niet thuis horen. Daar ligt het belangrijkste punkt. De rijkere Thai echter buit dit uit en geeft hun private leningen voor 5%/ rente per maand. Dat is een rente van 60%/jaar !!!. Dat betekend, dat de rijke Thai zelf de armen Thai regelrecht uitbuit. De arme Thai heeft nl. geen bezit en krijgt om die reden geen Bank lening.
Om die reden promote ik financieel geen enkele familie lid (uitzondering mijn eigen vrouw). Hun financieel zeer slechte situatie hebben ze heel vaak in de afgelopen 25-40 jaar zelf opgebouwd. Lening over lening en geen mogelijkheid tot aflossing. Om die reden heb ik geen attentie daar iets aan te veranderen. Ik ben niet de rijke zuiker oom uit de USA. Ik heb mijn Thaise familie dit van de eerste dag duidelijk gemaakt. Mijn vrouw staat op het zelfde standpunt. Ook zij vindt als Thai, dat veel Thais gewoon geen enkel feeling hebben ten opzichte van . . . geld.
Hij of zij, die hier over moraal of morele verplichtingen praat, doet er goed aan, eerst eens de echte omstandigheden goed onder de loupe te nemen, en dan eerst anderen te animeren. Voor die expats , die zich zelf in deze een missionaris rol hebben toe gedeeld, zeg ik, . . go ahead, …. maar probeer hier niet anderen te bekeren, die dit realisties zien.
Liefde en geld zijn in Thailand onlosmakelijk met elkaar verbonden. Intussen verwijt de pot de ketel dat hij zwart ziet. De zuipschuiten die rommelen met bargirls zijn asociaal en degenen die een liefhebbende relatie opbouwen die deugen, maar aan het eind van het liedje hebben ze allemaal flink betaald en dat geld is linksom of rechtsom de Thaise samenleving in gevloeid. Je schoonfamilie helpen wordt hoog aangeslagen, maar de bedelaar met één been die niet bij de familie hoort heeft pech gehad. nou je 20 Baht kan er wel af.
Gelukkig heeft geld geen geweten, noch moraal. Wat in laatste instantie telt is hoeveel denk je aan jezelf te willen besteden en hoeveel aan anderen. En geloof het of niet, de moeder van een diep gezonken bargirl heeft net zoveel behoeften als je liefhebbende schoonmoeder. De rest is aan de moralisten.
draai de rollen om,als wij in hun fananciele situatie zaten,en wij vrienden hadden in ons dorp die met een buitenlander gehuwd zijn die hen financieel verwend,en ij komt naar je dorp met een buitenlander die je dolgraag ziet,maar financieel geen hulp ,dan zou jij ook gezichtsverlies hebben omdat die anderen wel die hulp hebben,waar is de liefde dan?Draai het en kee r het hoe je wilt,het draait om de centen,die thais e mannen van het dorp kunnen niet wat d e buitenlanders kunnen,dan is de keuze toch rap gemaakt!!
En hoeveel maskes gaan e r in Pattaya niet slapen met een oudere heer,of wonen bij die oudere heer,maar gaan toch nog een jonge knappe boy uitkopen in die karaokes,ze zeggen dan wij hebben toch ook onze gevoelens,dus het draait niet om geld denk je?????
Jaja er zijn uitzonderingen,in alles,maar de meeste westerse mannen denken dta ze die uitzondering te pakken hebben.
IK denk, als je maar gelukkkig bent en de Thaise familie ook.
Kan je geven, dan geef je, ook al is het een beetje.
Niet vergeten dat meerderen ook al sinsod gegeven hebben aan de familie.
Ok Sjaak ik snap het
De overheid in Nederland gaat de verantwoording voor de eigen familie ook steeds meer bij de burger leggen. Met alle gevolgen van dien. Voor vele ouderen is het geen vetpot. En de voorzieningen (bijvoorbeeld bejaarden- en verpleegtehuizen) worden steeds verder uitgekleed. De eigen bijdragen worden steeds hoger en men is steeds meer aangewezen op vrijwilligers en familie.
Ik vraag me af, hoevelen er zijn onder ons, die nog ouders in Nederland hebben. Hoe vaak worden ze bezocht of wordt er contact met ze opgenomen? Hoeveel hulp gaan ze nodig hebben als ze behoeftig worden? Gaan we die ook leveren of blijven we liever in Thailand wonen?
Velen ondersteunen vaak hun relatief jonge Thaise schoonouders en Thaise familie die ze nauwelijks kennen.
Dat moeten ze zelf weten, maar mogen van anderen, die hier het nut niet van inzien, die verplichting niet moreel opleggen.
Een ieder moet doen wat hij niet laten kan, maar als er een verantwoording zou bestaan, is die er volgens mij toch eerder voor je echte familie en je eigen (Thaise) gezin.
Mijn opmerkingen moeten gezien worden, als een poging om het Thaise ‘familie probleem’ in een iets breder perspectief te plaatsen.
Eugenio, dit mag dan zo zijn, maar gaan je maandelijkse bijdragen omlaag? Nee. Jou worden nog eens extra lasten aangehangen. In Thailand betaal je geen of nauwelijks een zorgverzekering of in een pensioenfonds. Dat is een ander kostenplaatje. Bovendien zijn de energiekosten hier beduidend lager. Je kunt hier zonder airco overleven. In Nederland zonder verwarming…..moeilijk.
Maar waar praten we eigenlijk over?
Ik kan me nog goed herinneren dat, toen ik nog een kleine jongen was, ik elke dinsdag naar mijn grootouders reed op mijn doortrapper om ze een pannetje eten te brengen. De andere dagen deden mijn ooms en tantes dat.
Elke donderdag ging mijn moeder, vaak met tegenzin maar ze ging trouw, naar mijn grootouders om het huis schoon te maken.
Elke zaterdag gingen we met twee boodschappentassen naar de zaterdagmarkt en van daar uit richting mijn grootouders waar de hele familie bij elkaar kwam, en gaven mijn ouders hun deel van de boodschappen.
Dat het in Nederland veranderd is, is heel jammer.
Laat ieder voor zich zelf zorgen en god of boedha voor ons allemaal.Maak duidelijke afspraken voor je naar Thailand gaat.Hang niet de grote jongen uit me geld aan familie geven dat deed je ook in NL niet.Morele verplichtingen om bij te dragen in haar familie terwijl haar eigen broers en zussen het beter hebben dan zij?Das toch van de zotte.Laat gewoon je hart spreken.Ik steun wel een gehandicapten tehuis ,waar mensen soms zonder benen vertoeven die door hun eigen Thaise familie na een ongeluk aan hun lot worden overgelaten.Daar in dat gehandicapten huis zijn ze al blij als ik met een zak van 50 kg rijst aan kom,ze willen geen geld maar wel eten.Want een gehandicapte in Thailand zien ze als een slecht teken van hun Boedha en geesten gedoe.En alles wat een westerling niet wil of kan begrijpen scharen ze dan onder het woord cultuur.Gehandicapten die van 500 bath pm moeten leven is dat Thaise cultuur?Ze moeten nog veel kleren om menselijker om te gaan met hun familie.Dus steun de gehandicapten die hebben het harder nodig dan familie die een som geld vragen aan die farang.
Ik vind het mooi dat er nog een zorgzame samenleving is in Thailand waarin kinderen voor ouders zorgen en ben het du met de stelling eens. Omdat wij op 400mtr van de ouders wonen steunen wij de ouders meer in praktische zin zoals koken en schoonhouden van het huis en iedere middag een biertje brengen voor haar vader. Financiële steun krijgen ze van een andere zus die met een farang samenwoont en op 4 uur rijden afstand woont.
Anno 2014 ben ik wellicht een witte raaf onder de Nederlandse expats in Thailand want ik ben getrouwd met een vrouw die vele, maar dan ook vele malen rijker is dan ik. Niet vroeger, maar ook niet later zal ik met de vraag geconfronteerd worden om haar familie te ondersteunen. Die familie bezit immers condomiumgebouwen en ander onroerend goed zoals winkels (in bangkok) met grote maandelijkse opbrengsten.
Gelet op de groei van Thai middenklasse (mensen met een maandelijks salaris van 20 tot 80-duizend baht; niet alleen in bangkok maar ook in economische groeisteden als Khon Kaen en Udonthani) zullen meer expats bemiddelde Thai vrouwen trouwen waarbij het financieel ondersteunen van de Thai familie niet nodig is. Als de Thai politiek op het gebied van onderwijs (met name het beroepsonderwijs in het noorden en noordoosten, de armere regio’s) en landbouw (meer diversiteit in gewassen en veeteelt, ondersteunen van arme boeren maar niet via een corrupte rijstsubsidie) niet veranderd zullen de arme Thai in de genoemde regio’s nog een tijdje arm blijven en relatief armer worden. Voor expats die hun vrouw dus op het platteland van het noorden en noordoosten vinden zal zelfs meer gevraagd worden om de familie te ondersteunen. Want hoe je het ook wendt of keert: zelfs met een minimum-inkomen of alleen AOW ben je veel rijker dan de Thai die voor het minimumloon van 300 bat werkt. En vele Thai die in de informele sector werken halen dit bedrag niet eens.
Uiterst laakbare stelling waarvan je je afvraagt of dit uit de persoonlijke situatie geboten is met de objective het aan anderen als normaal te aanvaarden?
Ze proberen het natuulijk en met een hele kist vol met tricks. Je Thaise connective is de heftboom die je portemonaie opent.
Maar objectief
Losbreken uit de eigen levens situatie. Moet dat nu echt? Met is generaties gelukkig met een simpel leven en dan ga je TV’s. auto’s, brommers en zelfs voor een nog grotere cirkel dan de ouders weggeven.
Eigen verantwoording, ja je bouwt op in je leven en dan later zit je goed.. Je rommelt niet maar wat aan , al dan niet door Mekong gesterkt.
Er in gestonken , ja ook ik in het beging tot ik doorkreeg dat haar moeder de grote madam uit ging hangen met mijn geld en ging doorgeven zonder bron te vermelden. Dan het gokken, ja want dat geeft face. Iki lik nog de wonden van leningen die 30 jaar geleden nodig waren omdat de oogst laat was. Of gefantaseerde doctors kosten waar land mee gekocht werdt.
Ii ben zo gelukking KIE NIE AUW te zijn en ze nu wel weten dat met lul verhalen je er niet komt.
Een paar dagen geleden nog , Chiang Mai, Tante will een paar honderd duizend voor een koffie shop opzetten . Lening die je in Thaise stijl nooit meer terug ziet. Even later haalt zoon de lawyer haar op, IN EEN DIKKE MERCEDES.
En er is nog veel meer, maar vrouw zeurt, ik moet met de honden naar het strand
Mij werd altijd geleerd dat je een ander moet behandelen zoals je wil dat die ander jou ook behandelt. Dat is natuurlijk een stelling die in twee richtingen moet werken, anders sluit ze zichzelf uit.
Hoewel ik nog maar pas sinds een tweetal jaar in Thailand woon meen ik toch te mogen besluiten dat de in het artikel aangekaarte “morele verplichting tot het opbrengen van financiële solidariteit ten aanzien van je Thaise partner en diens (groot)ouders” (en bij impliciete uitbreiding ook de rest van de familie, of beter: clan – zie het merendeel van bovenstaande reacties) vooral verwacht (om niet te zeggen: opgelegd) wordt van de farang naar de Thai.
Omgekeerd is dat veel minder vaak (om niet te zeggen nooit) het geval. Dat leer ik tenminste uit eigen ervaring en die van anderen wier verhalen ik weliswaar niet zomaar klakkeloos geloof, maar waarvan ik wel de essentie (het financiële eenrichtingsverkeer) geloof.
Een farang vriend van mij, die hier zelf wel al jaren woont (en, niet onbelangrijk detail, hij heeft het zelf financieel helemaal niet breed, eerder integendeel) zegt het zo:
“Wat je ook voor ze doet, voor de Thai blijf je een paria, hun eigen volk komt altijd eerst. Eerst komen hun ouders, hun grootouders en hun broers en zusters en zijzelf. Vervolgens de neven en nichten, en alle speciale vrienden en kennissen, de clanleden zeg maar. Daarna de rest van hun dorpsgemeenschap. Daarna de inwoners van hun eigen provincie. Vervolgens alle andere Thai, met uitzondering van diegenen waar zij ooit ruzie mee kregen. Die komen nog een trapje lager. Net boven de hond van diezelfde vijanden. En dan ben jij bijna aan de beurt: jij komt net na de luis in de pels van die hond”.
Dat is natuurlijk een zeer boude uitspraak die absoluut niet letterlijk valt te interpreteren.
Maar ze zegt wel veel over de persoonlijke ervaringen van een man die hier al jarenlang woont en die vanuit een zekere ervaringsdeskundigheid (hij heeft het zoals gezegd zelf allesbehalve breed) spreekt.
Ik vond dat deze stem ook wel eens gehoord mag worden.
Gr Kito
Beste Kito, die ervaring heb ik niet. Ik voel mij in Thailand niet minder dan een luis in de pels van een hond. Er is een spreekwoord, die zegt: ‘een mens krijgt wat hij verdient’. Misschien heeft daar de positie van jouw vriend in Thailand mee te maken?
Bedankt voor alle reacties. Wij sluiten de reactiemogelijkheid.