“Moos heeft een nieuwe zaak geopend en Sam komt hem opzoeken. Op de vraag van Sam hoe de zaak loopt, zegt Moos: “Fantastisch! Ik zal binnenkort moeten uitbreiden” Sam, jaloers als hij is: “Prima Moos, ik wens je heel veel personeel toe!”
Personeel immers geeft alleen maar problemen en extra zorgen en dat geldt zeker voor Thaise werknemers in de middenstand. Ze luisteren niet, ze begrijpen je niet, ze spreken slecht Engels, doen niet wat je ze opdraagt en willen alleen maar meer geld.
Dat is althans de indruk, die ik af en toe krijg, als ik goedbedoelende farang-ondernemers bezig zie. Vaak zonder ervaring zowel in het thuisland als in Thailand begint men een zaak, neemt personeel aan, dat niet zelden ook zo maar weer vertrekt. Goede kennis van Thaise gewoonten en begrip tonen voor soms andere opvattingen over werk breekt die ondernemers regelmatig op.
In de afgelopen maanden zag ik in vier restaurants, waarvan één onder Nederlandse leiding, dat het personeel en bloc was opgestapt. Ontevreden over het niet betalen van het minimumsalaris en ontevreden over de “koloniale” behandeling van de werkgever. De middenstanders vinden vaak, dat Thais personeel zich maar moet aanpassen aan de buitenlandse werkwijze.
Wat vindt u? Heeft u dezelfde ervaring als middenstander of ziet u af en toe ook wel, dat een farang middenstander slecht met het personeel omgaat? Bent u het eens met de stelling?
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Steden21 november 2024Chumphon: Rust en lekker eten!
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
De liefde moet van twee kanten komen.
Het is heel moeilijk om als farang met Thais personeel te werken ,de taal,cultuur,kan problemen geven.
En net als in Holland is er goed en slecht personeel, en goede en slechte werkgevers.
Het is misschien een idee om eerst mensen in te huren op basis van dagloon (let op het minumum maandloon veschilt per stad,cq provincie)op deze manier kun je goede van de slechte arbeider selecteren, en het goede personeel behouden.
En bij goede reseltaten zou je als werkgever je personeel kunnen belonen, bv aan het einde van de maand een eetentje, of een kleine bonus,etc.
Wat in Nederland geld, geld ook in Thailand wees streng maar rechtvaardig en men zal je respecteren.
Ik ben machtig benieuwd naar de reacties op deze post.
Ik heb een goedbedoelende westerling een zaak zien beginnen, gewoon het wettelijk minimumloon zien betalen, extra dingen doen voor het personeel die geen enkele Thai/Chinees zou doen, vakantiedagen, kortom, gewoon een goede werkgever willen zijn.
En toch liep het mis.
Het personeel gedroeg zich slecht, veel te laat, niet vooruit te branden, telfoneren op de prive-telefoon terwijl de klanten stonden te wachten.
Waarom?
De Thai vinden het niet prettig om voor een farang te werken.
Gezichtsverlies……..
De zaak is er nog steeds.
De Thaise echtgenote is in naam nu eigenaar.
Ze betaalt te weinig, kort op het salaris als het personeel te laat is, geen vakantiedagen, geen extra’s, en betaalt per dag…..twee weken later.
Probleem de wereld uit.
Vaak is een Thaise echtgenote op papier de eigenaar van de zaak of tenminste mede-eigenaar. Zoland de farang zich niet rechtstreeks met het personeel bemoeit, maar dat overlaat aan zijn echtgenote, is de kans van slagen, naar mijn idee, een stuk groter.
Voor mij is het erg moeilijk hier een antwoord op te geven .
Je maakt zowel het een als het ander mee.
De beste ervaring is om onderling overleg te plegen zodat ieder het gevoel heeft ergens verantwoordelijk voor te zijn .
Zorg ervoor dat er geen oproerkraaiers de kans krijgen en een leuke sfeer onder elkaar .
Met stroop vangt men vliegen .
Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd naar succes verhalen van mensen die wel weten hoe je het beste met de lokale bevolking werkt.
Wij komen al jaren op een resort gerund door Nederlanders.
Zij zijn streng maar rechtvaardig naar het personeel.
Er wordt verwacht van het personeel dat ze hard werken maar daar krijgen ze ook naar betaald. Ze krijgen extra’tjes en het personeel loopt daar nog met een grote lach rond. Er is wel eens wat wisseling van personeel maar de meeste werken daar al jaren.
Er wordt ook altijd met respect over elkaar gesproken.
Werkend met Thais sinds 1993: het valt me op, dat Thais heel erg veel moeite hebben met het nemen van beslissingen, en al helemaal, als iets geld kost. Rekenen kunnen ze erg slecht, algemene kennis matig tot zeer slecht. Opleidingsniveau: slecht. Bachelor zouden wij VWO noemen. Kennis Engels: ergens tussen Thailish en Thenglish.
Zelf op een idee komen, zelf een mogelijkheid vinden, waardoor iets ineens wel kan.. vergeet het. Altijd een BOZZ nodig, die hen zegt, wat en wanneer ze iets moeten doen, liefst iets, wat ze al 10x gedaan hebben of 100x gezien. Totaal gesloten van iedere kritiek ( gezichtsverlies) en al helemaal niet van een farang, die immers in HUN Vrije Land iets komt vertellen / opdragen.
Uitleggen waarom: zonde van de tijd, gewoon aanwijzingen geven , een opdracht tegelijk en continue rekening houden met het feit, dat ze uit een gegeven mogelijkheid altijd toch een tweede weten te vinden, die fout loopt. Continue op de huid zitten of ze iets wel in de gestelde tijd hebben gedaan en controleren. Vandaar: routine arbeid laten doen. Enkel een heel dunne laag, vaak vrouwen van Chinese afkomst, is in staat eigen initiatieven te ontplooien en tot een goed einde te brengen. Dus.. DIE als tussenlaag gebruiken. Ja,. die gaan uiterst hard met de Thais om.
Ondernemen is ook iets wat je moet liggen. Ik krijg wel eens de indruk dat veel farang zomaar te pas en te onpas wat beginnen, voornamelijk om in Thailand te kunnen blijven. Maar niet alleen de farang ook de Thai denken zo. Mijn vriendin wilde ook iets beginnen, allemaal prima dus zij een stekje op een markt gehuurd, ook wat eten verkopen. Van te voren niet goed over nagedacht, die hele markt liep niet, en wat ze uiteindelijk verkocht hield ze nul baht over. Uiteindelijk heeft ze na een paar weken haar stekje weggedaan en is ze weer gaan werken.
Zelf zou ik er in elk geval niet aan beginnen, 2 redenen ik ben 1. te ongeduldig met klanten die moeilijk doen en 2. te ongeduldig met personeel wat moeilijk doet.
Als ik er dus ooit een zaak zou beginnen dan zou ik zelf beginnen met een Thaise bedrijfsleider, dat kost wel wat extra maar dat betaald zich wel terug als hij of zij het klappen van de zweep kent. Uiteraard wel controle op de boeken enz houden.
Wat HansNL schrijft klopt wel dat doen er veel, op salaris korten als ze te laat zijn en geen of weinig vakantiedagen, willen ze meer vrij dan kost het ze ook geld.
Er is nog iets wat meespeelt qua werk in Thailand en dan kom je terug bij die bedrijfsleider. In Thailand solliciteert men meestal niet zoals we dat in Nederland doen, maar bijna alle baantjes gaan via via door kennissenkring of werkzaamheden in het verleden. Mijn vriendin werkt bijvoorbeeld voor een exportbedrijf, via een kennis die in het verleden chef personeelszaken was bij een bedrijf waar ze werkte. Een bedrijfsleider moet in Thailand dus nog een andere eigenschap hebben, naast de dagelijkse leiding op zich nemen moet hij ook de juiste mensen om zich heen weten te verzamelen. Niet familie en andere vriendjes maar goede werkers.
In Thailand en andere ZO-Aziatische landen kennen ze binnen een bedrijf ook een hele sterke hiërarchie, en loosing face speelt inderdaad mee. Ik heb zelf in de grote vaart veel met Indonesiërs van doen gehad bijvoorbeeld, dat werkt haast net hetzelfde. Je had 1 bootsman, en 6 matrozen. Dat kan je gewoon als een klein bedrijf zien. De bootsman was doorgaans aardig op leeftijd en die nam echt geen orders aan van een jong stuurmannetje. Totdat je de chief officer was, dan was je daadwerkelijk de baas. Als het werk uitgedeeld werd riep je de bootsman op kantoor, die gaf je een briefje met werkzaamheden. Vervolgens regelde hij wel wie er wat ging doen. Dat gaf hem aanzien, hij regelt immers de dagelijkse planning. Zelf had hij geen andere jobs of een paar kleintjes, zijn enige taak was de 6 anderen aan het werk houden. Was het niet naar tevredenheid, dan gaf je niet de matroos maar de bootsman op zijn flikker. Die regelde het vervolgens verder wel door even de matroos mee naar het achterdek te nemen, bij sommigen kregen vooral de jonge matrozen zelfs gewoon een draai om hun oren, maar die zorgden dan wel dat ze dat uit het zicht van jou deden. Op die manier hielden ze hun eigen positie in stand en daar moest je je als westerling niet mee bemoeien. Gaf je de bootsman op zijn flikker dan deed je dat prive uit het zicht van de rest. Als hij namelijk aan gezichtsverlies leed dan werd de rest van de crew lui en dat was natuurlijk ook niet de bedoeling. En geld was daar ook een pressiemiddel. De matrozen deden elke dag 2 uur overtime en elke zaterdag en zondag deden ze ook overtime. Elke zondagmiddag kwamen ze met hun timesheet langs, als je door had dat ze bijvoorbeeld elke dag een half uur op hun kont zaten te niksen dan streepte je gewoon dat half uur weg van de timesheet, dan was dat meteen over.
Taco ::daar ben ik ook heel benieuwd naar ,wij hebben gelukkig weinig met personeel te doen maar de keren dat we iemand nodig hebben voor een paar dagen of langer dan is het moeilijk om iemand aan te komen .Als we iemand hebben gevonden die toevallig wel eens een keer wil werken dan vragen we eerst naar zijn laatste of huidige salaris ,daar doen we meestal 40-50% bovenop .Onder het werk krijgt hij of zij een emmer met ijs en drinkwater ,tussendoor nog een paar keer een M150 of een redbull .Tussen de middag zorgt mijn (Thaise )vrouw dat er eten is dus al met al komen ze niks te kort .S,avonds ook nog een biertje om mee naar huis te nemen Spreek je af voor de volgende dag om 8 uur dan kan je meestal rond 9 uur gaan bellen waar hij of zij blijft .9 van de 10 keer zijn ze dan ziek of hebben een ander smoesje dat ze op de baby moeten passen of iets dergelijks .Het valt niet mee om met Thaise mensen te moeten werken .
Zie het ook regelmatig in de familie dat ze gewoon een dag thuis blijven in plaats van te gaan werken ,dit mogen ze trouwens 3 dagen doen van de meeste werkgevers en als ze dat langer dan 3 dagen doen mogen ze thuis blijven .Heb soms medelijden met de Thaise werkgevers die een beetje moeten plannen in verband met klanten en dat de chauffeur zo maar smorgens geen zin heeft of thuis blijft ,
Farang die een zaak beginnen in Thailand moeten:
1. Niet al te hoge verwachtingen hebben van het personeel
2. Heel erg geduldig zijn
3. Een simpel systeem handhaven
4. Altijd blijven lachen
Ik vind wel dat iedereen die in een ander land gaat wonen en of een zaak daar uitbaat, zich aan de mensen en het land moet aanpassen en niet omgekeerd. Anders blijf in je eigen land. Eerst en vooral vind ik dat die persoon de taal al moet leren, dat is een must. Niet even gemakkelijk, geef ik toe, maar men kan het tenminste proberen. Waarom moet een Spanjaard of een Thai , ect Engels spreken? Het is effectief gemakkelijker, maar wel voor de farang of buitenlander. In Engeland of Frankrijk spreken zij ook geen Nederlands!
Dus Agnes moet iedere toerist maar Thai leren anders kan deze in het hotel niets uitleggen .
Wij werken vrijwel alleen met Nederlanders ,daarbij is het geweldig dat de bedrijfsleidster Engels spreekt anders kon ik wel inpakken naar Nederland .
Beste Pim,
De stelling van Agnes is duidelijk en ik ben het met haar eens. Het is aan de farang die in Thailand komen wonen of er een zaak willen beginnen om zich in te voegen. O.a. door het leren van de Thaise taal. Generaliserend gezegd bestaat bij farang een weerstand om zich in te leven. Dat heeft met etnocentrisme van doen, maar daarover misschien een andere keer. Het is niet aan de Thai om zich zonder meer aan te passen aan de farang en dus maar Engels gaat spreken. Het is ook niet zomaar vanzelfsprekend dat je enkel met Nederlanders werkt. Daar is ook wat over te zeggen: je bent immers in Thailand.
Groet, Ruud
Enige tijd terug stond er een uitstekend artikel op Thailandblog over de Thaise cultuur in het zakelijk leven. Ik raad een ieder aan die daar belang bij heeft, dat artikel nog eens uitvoerig te lezen om een idee te krijgen hoe de verhouding tussen werknemers en werkgevers is. Een leerzaam artikel waarmee je je voordeel kan doen, zodat ‘alleen’ nog overblijft het zijn van een farang!
U bedoelt dat artikel over patronage?!
Dat was inderdaad een uitstekend artikel van Chris de Boer! Heb die kennis zowat in mijn achterhoofd opgeslagen.
https://www.thailandblog.nl/achtergrond/wiens-brood-men-eet/
Ik werk al en paar jaar in de bouw hier en ben begonnen met thaise werknemers samen met eigenaar van een grondbedrijf .
Ik vergeet nooit de eerste dagen de machines kwamen op het land .
En een thai kwam legde een matje op de grond en ging slapen
en om 12 uur wakker worden , gaan eten terug komen en weer slapen .
De volgende dag hetzelfde op een ding na hij heeft een keer diesel gehaald
Ik kwam 3 dagen later in gesprek met hem
Vroeg waar hij werkte ,hij zei dat werkte voor het grond bedrijf
Ik zei dat een hele goede baas had ,hij klaagde dat hij erg hard moest werken
En hij meende het serieus .
Ik vroeg aan de eigenaar of hij echt werkte voor hem ,hij zei ja .
En vertelde mij dat hij wel wist dat hij niks deed maar ja hij was familie en dus kon hij niet anders
Hij zei verder dat het voor hem ook heel moeilijk was om aan behoorlijk personeel te komen
Een thai wil eigenlijk niet werken ja in een winkel/shop met airco en niet te zwaar
Met het tweede jaar overgestapt naar birmeese werknemers en wat een verademing niet te vergelijken
Komen op tijd ,werken hard klagen nooit hoe zwaar het ook is
Soms denk dat is te zwaar ik zeg dat ook en ze lachen een keer
En even later werken ze met zijn alle en klaar is de job ongelooflijk
Ik moet zeggen ik betaal meer dan als ze bij thai werken
Betaal de dokter als er iets gebeurd
We gaan om de zoveel tijd eten met zijn alle of ik huur een boot om te vissen
Ik behandel ze het zelfde als mijn personeel in nederland
Nergens geen probleem meer mee het gaat perfekt
Maar ik heb geluk want als er iets thuis gebeurt dan gaan ze begrijpelijk
Voor mij geen thaise werknemers meer
Als ik in dit artikel de zin lees: “Goede kennis van Thaise gewoonten en begrip tonen voor soms andere opvattingen over werk breekt die ondernemers regelmatig op.” rijzen mij de haren wel ten berge…!!.. Vooral al ik lees “andere opvatting over werk”… In de meeste gevallen kan je “andere opvatting over werk” vertalen door WERKSCHUW!!! en dit nog op zijn minst gezegd, en ik wil hier niet grof worden, anders zou ik hier nog een andere woordkeuze dienen te gebruiken.
Heeft iemand op deze blog al één Thai gezien die liefde voor zijn werk koestert? die enige gemotiveerdheid of betrokkenheid toont? die enige vorm van beroepsliefde of enige fierheid op zijn “werk” laat zien??? Om nog te zwijgen van beroepsernst en kennis van zaken.
Ik kom hier al meer dan 10 jaar, heb er nog niet zo één ontmoet.
Wel willen ze op de korst mogelijke tijd het maximum aan geld verwerven (heb niet verdienen gezegd). Ze zijn reeds tot over hun oren door de farangs verwend geworden doch kunnen er niet mee omgaan. Dat is de ongezouten waarheid. Of je nu van Thais houdt of niet doet er hier niet toe. De waarheid mag gezegd worden.
Ik weet, veel farangs houden er een andere mening op na, dit om velerlei redenen. Sommigen hadden nooit écht contact met de Thais of leven met vastgeroeste vooroordelen.
Ik vind de stellingname (titel) “Farang middenstanders gaan slecht met personeel om” wel zéér misleidend en er vanuit gaande dat dat ook werkelijk zo is. Ik zelf ben geen middenstander doch vind ik dat dit totaal niet zo is zoals wordt voorgesteld.
Moderator: zin verwijderd, is kwetsend.
IK treed dit standpunt volkomen bij.
Ik ga U mijn verhaal even doen en kan daarbij alleen maar opmerken dat er
1. Harde werkers er inderdaad zijn (lunchtijd is wel het belangrijkste moment van de dag)
2. De scholing voor de meste mensen echt te laag van niveau is
3. Gezichtsverlies is het ergste
4. Onderlinge jaloersheid kan dagenlang de boel verzieken
5. Als het op geld aankomt dan kennen ze geen empathie noch voor de zak, noch vor elkaar ( het waren toch bijna allen mensen uit zeer welgestelde kringen).Er was er zelfs eentje die dit ten toon wilde stelen door een trouwpartij te organiseren die meer dan 2.5 miljoen bath heeft gekost..
Heb zelf een groot bedrijf in Bangkok gehad met 45 bedienden en 1800 gecontracteerde medewerkers. Een der managers liet de boel volkomen fout lopen en hield het lange tijd verborgen tot een andere medewerker me de evidentie van het probleem deed opmerken.Er was inderdaad in de boeken geknoeid.
DE manager had zelf een fout niet opgemerkt en het laten ontsporen tot zij het zelf opmerkte en om geen gezichtsverlies te moeten lijden had ze de problemen niet opgelost en met de mantel der lifde en glimlachend het potje toegedekt. TOt…
Heb het bedrijf moeten sluiten met enorme verliezen de bedienden wilden hun ontslagpremie van 3 maanden en daarna door een fout begaan door het advokatenknatoor kreeg ik er nog eens 3 maanden bij aangesmeerd.
Ik had hen jarenlang MEER dan uitstekend behandeld en als het er op aan kwam was het hemd hun nader dan de rok en kozen ze voor stopzetting en 6 maanden vooropzeg ( door de sociale inspectie ter plekke aan mij opgelegd). Wat kennis en bekwaamheid betreft: uitermate laag en het waren in kantoor allen universitairen Peil? – lager kon niet. Heb hun Engels laten opkrikken door hun gratis 2X per week Engels te laten bijstuderen… spreken ging wel maar als het op schrijven aankwam dan liep het goed mis Ik kan niet zeggen dat zij niet hard werkten en dat op het einde van de dag al het werkvolume gedaan was in die tijde waren ze me uiterst genegen en zaterdag of zondag werken of tot ’s avonds laat nooit een probleem dus over inzet heb ik niet te klagen Ik heb echter ook heel bekwame Thai over de vloer gehad maar die hadden in het buitenland gestudeerd en niet beschikbaar meer om als bediende of kantoormanager te werken en zij wilden dan ook exorbitante lonen. Wetende dat ALLE bedienden een loon hadden tussen 20 000 en 45 000 baht,was het toch een ontnuchtering te zien dat iedereen zich in blok tegen mij keerde om toch maar alle vooropzeg te pakken te krijgen. Als er dan nog een belg tussenloopt die zijn zaakjes met de centen van het bedrijf aan het regelen was dan maakte dat de zaak compleet (hij was de CFO)
Is alles fout gelopen nee: de eerste jaren waren een droom toen we in een klein kantoortje zaten met ons 20 mensen
Personeel ginder? Per man/vrouw meer vergroten je zorgen exponentiel.
De reacties tot nu toe tot mij genomen.
Mag ik een voorlopige conclusie ventileren?
Ja?
Dank U!
Was het niet zo’n 400-500 jaar geleden?
Een Nederlander werkzaam voor de VOC?
Die in een geschrift pende dat de Thai toch wel een soortement lui waren?
Volgens mij is het nog zo.
@HansNL U doelt op Jeremias van Vliet, de toenmalige directeur van de handelsfactorij van de VOC in Ayutthaya. Zie mijn artikel ‘De koning is een tiran en de Siamezen zijn wispelturig’. Over de Siamezen schreef Van Vliet: ‘De Siamezen zijn wispelturig, laf, wantrouwend en praatziek; ze liegen en bedriegen.’ Hij schreef niet dat ze lui waren. Zie: http://www.dickvanderlugt.nl/buitenland/van-vliets-siam/
Beste heer Geleijnse,
Mijn zonnebril zal aan de situatie hier niet veel veranderen, daar zal het niet aan gelegen zijn.
Wat ik lees in de reactie van Fluminis komt dat dan niet op hetzelfde neer??
Die man heeft zelfs 10 jaar ERVARING met Thais en deed al het mogelijke en onmogelijke om een gepaste omgang met ze te hebben, met als resultaat… moet je zelf maar een lezen.
Als ik zei “niet één” is dat wel spreekwoordelijk bedoeld, in ieder geval kan ik er mij niet één herinneren. Ik begrijp uw reactie al, nu zal ik waarschijnlijk aan geheugenverlies lijden zeker?
Zelf al zouden er enkele rondlopen die van dat luie gemakzuchtige stramien afwijken, dan geldt nog steeds dat de uitzonderingen de regel bevestigen. Is dat misschien duidelijker?
Moderator: Nu stoppen met chatten svp
Een goed voorbeeld van een van de beste restaurants in pattaya is Mata Hari ,die heeft al jaren vrijwel dezelfde goede staff en bedrijfsleider ,betaald goed en is rechtvaardig en succecvol !
er zijn altijd goede en slechte voorbeelden.
Na meer dan 10 jaar ervaring met Thais personeel kan ik zeggen dat goed betalen, de cultuur goed kennen, de taal kunnen lezen schrijven en spreken het personeel respecteren etc etc niet zo heel veel uitmaakt.
De Thai leven van dag tot dag hoe goed men het ook heeft bij de Farang werkenemer. Als manager moet je proberen net die neen op de 100 Thai eruit te halen die meer wil bereiken in het keven en dus niet van dag tot dag leeft en zomaar van de ene op de andere dag vetrekt omdat het winkeltje op de amrkt van een echterneef even 5 dagen zonder hulpje is.
Liever lui dan moe geld voor veel Thais ook en het allerbelangrijkste aspect is het nemen van geen enkele verantwoordelijkheid. Want als het echt helemaal misgaat door hun toedoen dan komen ze gewoon nooit meer opdagen…..hoef je ook niet de gevolgen te dragen van je miskleunen.
1. Personeel ingehuurd bij bouw van huis. Betaalde 50% meer dan gangbaar loon. Werknemer krijgt na 1e dag werken s avonds in prive tijd, straalbezopen, brommerongeluk. We willen zijn familie met baby helpen. Doen wat geen enkele thaise werkgever doet; betalen zijn loon enkele weken door, brengen zijn echtgenote eten en kleding, laten ons vrijwel dagelijks zien.
Tot onze verbazing na enkele weken is de man niet meer thuis, sorry hij heeft nieuwe job bij familie zegt zijn vrouw. s Avonds komt ze nog eens bij ons langs om te vragen of ze nog een paar weken loon kan krijgen.
Thais personeel lijkt me een nachtmerrie om te managen maar je komt er door de regels nooit onder uit om minstens 4 in dienst te nemen.
Ga met je kleine zaakje toch maar eens 4 man iedere maand betalen nu is dat nog niet zo erg maar als ze dan ook nog weinig presteren.
2. In ons winkeltje in de straat, hebben we 2 jaar de dochter van de overbuurvrouw als werkneemster gehad. Dagelijkse dezelfde problemen, te laat, of ik voel me niet lekker. Eenvouduig werk, iets opruimen, schoonmaken of anderszins meehelpen, alleen met grote tegenzin.
Wel wekelijks vragen of ze iets uit de winkel mee kon nemen (of liefst zonder te vragen) voor thuis, of ze geld kon lenen (wat nooit of alleen onder dwang terug kwam). Regelmatig om opslag vragen terwijl we 50% meer betaalden dan elke andere winkelier.
Als er familie, vrienden of kenissen op bezoek waren, zonder overleg wegblijven. Zwaar beledigd als je er iets van zei.
Nimmer enig eigen initiatief. Als er klanten in de winkel waren, niet automatisch helpen, wij waren immers in de buurt etc.
Na 2 jaar dan eindelijk weggestuurd, 2 jaar te laat.
3. Het is niet alleen onmogelijk voor falangwerkgevers maar net zo voor Thai werkgevers om fatsoenlijke werknemers te vinden. Thaise kennis/werkgever met schoenfabriek heeft hulp bedrijfsleidster in dienst, die voor binnenkomende transport/goederen moet zorgen. Wekenlang lopen alle orderbonnen etc. mis, niets klopt. Gewoon vriendelijk gesprek hierover resulteert in onmiddellijk weglopen van de werkneemster. Ze was niet gediend van enige kritiek.
Als je hier zaken doet moet je de Thaise mentaliteit aannemen, of de hele dag bezopen zijn, anders wordt je stapelgek. Mijn aannemer had vorige maand nog 40 man aan het werk, en plots moest ik 30.000 baht extra betalen omdat ze hem chanteerden dat ze geen 300 maar 400 per dag wilde hebben. Zelf heb ik ook dramatische ervaringen en heb ze nooit iets kunnen leren, want ze hebben geen moraal of verantwoordelijkheidsgevoel op een enkeling na.Ik kan daar wel een heel boek over schrijven maar houdt het kort, het is een strafkamp om met Thais te moeten werken. Vandaag komen ze en morgen zie je ze niet meer terug, en van afbellen hebben ze ook nog nooit gehoord.Ik wacht tot 2015 dan ga ik weer aan de slag,maar dan met Cambodjanen,Birmezen en Philipijnen die hier vanwege de Asean Community dan legaal mogen werken.De Thai Chinezen haten ons en verwijten mij dat ik ze teveel betaal en verwen. Maar ze behandelen de Thais zelf als honden en toevallig werkt dit wel,want voor hen hebben ze wel respect, ondanks dat ze slecht betalen.Kreeg laats ruzie met een kennis die zijn hond altijd schopte als hij thuis kwam,maar deze arme hond is wel altijd heel blij als zijn baasje thuis komt.Respectloos gedrag wordt hier blijkbaar wel gewaardeerd, maar zeker niet van ons want als wij de Thais slecht behandelen of niet betalen worden de messen geslepen.Wat een geschenk de Asean Community in 2015, want dan zullen de Thais toch ook moeten leren werken en verantwoordelijkheidsgevoel moeten tonen.Maar de Thais kennende zal dit nog heel wat voeten in de aarde hebben, want dit gaan ze niet zo maar pikken, zoals we onlangs in Phuket hebben gezien met de Russen.
4. Niet alleen de falang- maar ook de Thai werkgever kampt met zelfde probleem. 3 jaar lang dagelijks van nabij mogen meemaken hoe onze thai vrienden een garage bedrijf naar de knoppen hebben zien gaan door personeel.
Zodra de werkgever er niet bovenopstond, stopte de werknemer met werken, wist niet wat hij doen moest, al was het maar hoe een auto te wassen. Dagelijks dezelfde werkzaamheden bespreken en voordoen, zonder enig resultaat.
Geen enkel initiatief ena lleen klagen. Elk uur moe, wat drinken, tijdens werktijden slapen en dan geirriteerd zijn als een klant verscheen.
Kregen goed betaald, elke vrijdag klein feestje met drank en hapje. Als werknemer problemen thuis had (alijd) hulp en geld lenen was normaal. Regelmatig met hele clubje lang weekend op kosten van de baas naar bv. Loei of iets anders mocht weinig baten.
Gereedschappen verdwenen. Werken was er alleen bij in de avonduren, voor eigen rekening klusjes voor familie en vrienden in werkplaats en materiaal van werkgever.
Iemand ziek in de familie,? werknemers bleven thuis, natuurlijk altijd zonder bericht.
Wekgever kontinu op zijn tenen lopend. Een woord van kritiek en personeel loopt weg.
5. Jarenlang onze Thaise aannemer mogen meemaken, hij is succesvol en zijn bedrijf loopt nog steeds als een trein. Helaas niet dankzij maar meer ondanks zijn personeel.
Het is voor hem haast onmogelijk om aan personeel te komen, Zeker geschoold. Afspraken en op tijd werken is absoluut onmogelijk. Maandag zijn ze er, op dinsdag is er een familied ziek, gaat er iemand trouwen scheiden of dood en ze komen zonder iets te zeggen 3 dagen niet. Niet doorbetalen maakt niets uit.
Hij heeft afgeleerd er iets van te zeggen, accepteert vrijwel elke situatie, anders heeft hij geen personeel. Afspraken met klanten zijn daardoor schier onmogelijk. Vaak doet hij spoedklusjs in zijn eentje tot laat inde avind/nacht uren.
Als het om 8 uur regent en om 9 uur droog is komt personeel de rest van de dag niet.
6. Een ander probleem waar veel kleine werkgevers mee zitten. Betaal personeel niet per maand, hooguit per week en liefst per klusje of per dag.
Meer dan eens meegemaakt als ze personeel voor een langere tijd, dus een hoog bedrag uitbetaalden (of extra bonus met nieuw jaar oid) verschenen ze de volgende week niet. Ze hadden nog geen geld nodig en hadden altijd een smoes waarom ze pas een week later kwamen.
Bij onze eigen aannemer meegemaakt dat hij er grote problemen mee had als we zijn personeel wegens het afronden van een klus of een feestdag een extratje wilden geven. Dan komen ze morgen niet was z’n reaktie, doe maak een drankje.
7. Waar het wel goed gaat.
Bij elke 7-11 shop. Airco, goed salaris en aanzien. Minimaal 8.000 bath, ;s avonds en ’s nachts werken geen probleem. 7-11 geeft status. Kunnen zelfs eisen dat iedere werknemer/ster minstens afgeronde middelbare school of hoger heeft.
Of nog beter een job bij de gemeente of andere overheidsorganisatie, met een uniform met onmogelijke balkjes en streepjes. Rangen geven aanzien, zelf als er onder het minimum loon betaald wordt.
Summum van een job in een dorp of kleine gemeente is een baantje bij de lokale politie. Armoedssalaris maar enorm aanzien en altijd klaar staan als je familie of vrienden in problemen zijn en dan bijverdienen met hulp en spandiensten, wil geen ander woord gebruiken.
Waar blijven al die blog lezers die altijd zo positief zijn over de Thaise samenleving?
In de bovenstaande reacties worden hele bevolkings groepen neergezet als lui,dom.
Het kan toch niet zo zijn dat de Thaise bedrijven alleen maar kunnen draaien op luie en domme Thaien en dat wij buitenlanders het allemaal beter weten. Misschien willen wij wel voor een paar satang op de eerste rij zitten.
Die Thaien zijn er gelukkig mee. Het is hun stijl van werken. Niemand vraagt een buitenlander om hier een bedrijf te beginnen.
Cor van Kampen.
Helemaal mis Cor.
1 x vroeg mijn vriendin een PC shop te openen voor haar en haar broer ,pech veel geld weg .
Een Thai, projectontwikkelaar wilde het pand van mij huren en mij samen laten doen ,nog meer pech ,al mijn geld haast weg !
De familie sprong bij en gaf ons 34 rai land om bomen te kweken ,dus weer een nieuw bedrijf opgericht .
Nu heb ik met de familie een importbedrijf met Haring ,ik leer het wel om met personeel om te gaan .
Maar vertel geen verhaaltjes dat er niemand zit te wachten om hier een bedrijf te beginnen .
Als Tesco en dat soort bedrijven niet waren begonnen zaten er nu nog honderdduizenden aan de Kao Laos in plaats met hun auto de wegen in Bangkok te verstoppen op weg naar hun werk bij een buitenlands bedrijf .
Moderator: reageer op artikel en niet uitsluitend op elkaar, dat is chatten.
Beste Cor van Kampen
Ik ben altijd positief als het over de Thai gaat dus voel ik me geroepen om te reageren.
Ik woon nog niet in Thailand. Heb er dus ook geen onderneming gerund derhalve kan ik
geen mening geven hoe het is om met de Thai te werken. Wel kan ik je vertellen dat mijn Thaise vrouw aan niets wat hier gezegd word voldoet. ze is een keiharde werker beslist
niet dom heeft een groot verantwoordelijkheidsgevoel. Ze werkt al 20 jaar in de verpleging
Demente bejaarden ze is nooit te laat altijd te vroeg minstens een kwartier. Gaat wel altijd te laat weg. Als ze soms door personeel te kort op meerdere woonkamers medicijnen moet delen is ze daar thuis nog lang mee bezig. En komt soms s nachts uit bed en rijd dan naar het verpleeg huis om alles nog eens na te gaan of het wel in orde is.
Ik begin dan ook langzamerhand te geloven dat ik met een wereldwonder getrouwd ben
Met vriendelijke groet kees
8. Wie vaak wel keihard weken. Van ’s ochtends 8 u tot vaak ’s avonds 10 uur, 7 dagen in de week. Die kleine zelfstandige ondernemer, winkelier met zijn familie.
Al met al mijn ervaringen persoonlijk of van zeer nabij, niet iedere Thai is lui. Het lijkt of men het niet begrijpt. Geen sprake van enige arbeidsethos. Men leeft vandaag en zorgen voor morgen is er niet bij.
Het ontbreekt aan zelfrespect, verantwoordelijkheidsgevoel enig initiatief.
Waarom ? Zou het willen zoeken op de school van mijn dochter. Eigen initiatief, kritische vragen worden niet op prijs gesteld. Uit je hoofd leren, naar de leraar (als die er toevallig is en niets anders heeft) luisteren, en gezellig zijn.
Of zou het willen zoeken bij het verhaal van haar moeder, tot 20 jaar op school gezeten (universiteit zoals elke middelbare school hier heet) elk mogelijk papiertje gehaald en na dit papiertje alle schoolboeken in een hoek gegooid en alles vergeten.
Het schoolsysteem is een wanhoop. Eigen initiatief wordt onderdrukt, samen als een kudde in de rij staan, hetzelfde uniform (op zich niks op tegen) en het schoollied zingen is belangrijk, Leren te leren is secundair of ongewenst, beter leren hoe te volgen en het echte ondrnemen overlaten aan de 5% elite van het land.
In ons dorp is net een nieuwe lagere/middelbare beroepsschool geopend. Prachtig gebouw, schitterende klaslokalen, enorme stapels met boeken. Helaas geen praktijk lokalen, geen gereedschap, geen machines. Hoe wil je een technisch beroep leren.
11.
O ja, ik ben Falang. Betekend dat ik over 1 t.m 10 eigenlijk geen mening mag hebben, me aan moet passen aan de cultuur of anders maar naar huis moet gaan.
Ik spreek niet voldoende Thais dus begrijp daarom niets van werken of ondernemen.
Hoe geniet ik dan van het leven in Thailand ? net als de drie aapjes; niets horen, niets zien, niet praten. O ja .. en geld meebrengen, om alles lachen en alles accepteren. Thailand het centrum van de wereld, het land van de vrijen. Je moet wel Thai zijn.
Kritisch ?? nee, meer elke dag verbaasd … ook over mezelf omdat ik het ondanks mezelf nog steeds naar m’n zin heb hier. Omdat iedereen me met rust laat, ik grotendeels kan doen wat ik wil, dus laat ik de Thai ook maar doen wat hij wil. Wel zo eerlijk.
Bedankt voor de vele reacties, kennelijk was het een onderwerp, die velen wel aansprak. Mijn (voorlopige) conclusie is wel, dat de Stelling er niet zo ver naast zit. In de reacties wordt vaak gewezen op de slechte eigenschappen van de Thai, maar te weinig wordt de hand in eigen boezem gestoken: “Ik doe het wel goed, maar ja, die domme en luie Thais, hé!”
Ik ben het dan ook volledig eens met Cor van Kampen, die opmerkt, dat toch niet alle Thaise bedrijven alleen maar met luie en domme Thais kunnen werken. Ook wordt elders terecht opgemerkt, dat je in Thailand bent en dus rekening hebt te houden met zeden en gewoonten van dat land. Ook al zouden alle negatieve opmerkingen over de Thais juist zijn, dan nog heb je er het als middenstander maar mee te doen.
Er staan nog wel meer goede adviezen in de reacties zoals de taal leren, een lokale manager aanstellen, je eigen gedrag richten op Thais en niet op hoe je het in je thuisland gewend was.
Als iemand denkt, dat Thais personeel maar naar zijn pijpen moet dansen, adviseer ik er maar mee te stoppen. Kijk dan maar naar iets anders uit, ga naar een buurland bijvoorbeeld – zoals werd gesuggereerd -, maar laat je op dat gebied niets wijsmaken, want ook daar zijn genoeg angels, klemmen en valkuilen voor de buitenlandse middenstander. Het gras bij de buurman is immers altijd groener!
Ik sprak recentelijk nog een Nederlandse ondernemer in Thailand. Hij klaagde dat het zo moeilijk is om aan personeel te komen (!?!). Het ging om een kantoorbaan, goed betaald en airconditioning.
Over zijn huidige Thaise personeelsbestand was hij niet erg te spreken. Zijn klacht: Hoe druk het ook is om 17.00 uur zetten ze de computer uit en gaan naar huis. Ikzelf en mijn compagnon zitten dan nog tot 22.00 uur te werken….
Op zich is dit niet uniek voor Thailand. In Nederland zie je dat ook wel. Desondanks toch opvallend.
Je kent de ondernemer en zijn situatie niet, dus over bazelen gesproken…
Het bedrijf is niet in Bangkok gevestigd, dat maakt al verschil. Hij moet een x-aantal Thai in dienst hebben om aan de regels te voldoen. Hij is al meer dan twee jaar bezig om geschikt personeel te vinden en stelt geen belachelijke eisen.
Het probleem licht NATUURLIJK bij de thai, zelf ben ik leraar hier en hoewel ik voor 30 uur betaald krijg verwacht de thaise directeur dat ik zo`n 45 uur aanwezig ben, omdat buitenlanders nu eenmaal meer betaald krijgen dan de thai(als of dat mijn schuld is).
De buitenlanders(ik werk met een paar philipino`s, een ghanees, een fransman, een duitse en een amerikaanse) moeten gebruik maken van een prikklok(!!!) en de thai mogen rustig zo`n 20-30 minuten te laat komen.
elke minuut te laat en het wordt direct van mijn loon afgehaald.
Toen de klas naar meditatiecursus ging was ik de enige aanwezige leraar, al de thai waren aan het barbecueen en zuipen natuurlijk.
Er wordt verwacht dat ik lesgeef in de engelse taal, maar 90% van de kinderen begrijpt geen engels of slechts een klein beetje.
Ik moet ze grammatica leren terwijl ik al weet dat mijn studenten het toch niet begrijpen.
Als hier echt iets veranderd moet worden dan is dat de thaise mentaliteit.
corruptie dient op grote schaal aangepakt te worden, arbeidvoorwaarden voor thai en farang moeten verbeterd worden, en het belangrijkste, men zou is goed moeten luisteren naar farang die verstand hebben van bepaalde zaken doen in plaats van bang te zijn voor gezichtsverlies.
Als je gelooft dat alleen jou mening de enige juiste is dan leer je dus nooit wat !!!
Veel thai discrimineren ondanks de respectvolle houding van leerlingen en de meeste collega`s hier.
Gelukkig ander werk gevonden want dit pik ik niet…
Kijkend naar het verhaal en de reacties: in feite is dit in twee soorten redenen tot start van een bedrijf op te vatten:
a) je wilt in Thailand blijven wonen en zoekt werk. Dan maar in de vorm van een eigen zaak. Helaas, dan heb je je aan te passen aan de Thaise mentaliteit en maar te accepteren, wat je er van maken kan, te beginnen met (veel) minder revenuen als wat mogelijk geweest was. En anders: stoppen en weg wezen, want een Thai tot inzicht brengen is moeilijker als een olifant leren vliegen.
b) de keuze bestaat tussen Thailand en elders. Voor een zo van export afhankelijke economie als de Thaise van zeer hoog belang.
Eens een discussie gehad met een Franse Ir, levend in TH en mezelf, sinds 1977 kopend in TH, van 93-94 daar gewoond en sinds 1995 een eigen importbedrijf van tropische levensmiddelen. Volgens mij verloor de Thaise economie 95% van hun exportmogelijkheden, doch die Fransman wilde het op 98% zetten; door luiheid, stupiditeit, onvoldoende kennis en interesse.
Ik denk, dat dit duidelijk genoeg is.
Een stelling als zou de Farang-middenstander slecht met zijn medewerkers om gaan, is natuurlijk kat op het spek. De voorbeelden die moeten aantonen dat de oorzaak van dat probleem bij de ander ligt vliegen je om de oren. De ene frustratie is nog niet uitgesproken, of de andere is al in de maak. Soms gelardeerd van immens onbegrip over hoe toch wel niet gereageerd wordt op goede bedoelingen. Maar eigenlijk: de stelling dat farang (middenstanders) slecht met zichzelf om gaan, is veel meer aan de orde, alhoewel het ook weer niet dramatisch hoeft te zijn, en er wel wat aan te doen is.
Het Oosten is het Westen niet. Het heeft geen enkele zin om vanuit welk westers perspectief dan ook te redeneren. Geen enkel westers perspectief benadert welk oosters principe of prioriteit dan ook: de aanpak van een karwei verloopt anders dan verwacht omdat o.a. niet vanzelfsprekend in termen van bv. planning wordt gedacht. Het starten van een onderneming mislukt omdat o.a. niet zomaar van tevoren inhoud wordt gegeven bv. aan het begrip kostenverhouding. Het zich inzetten voor een studie of opleiding gaat niet altijd tezelfdertijd gepaard met bv. waardering voor het te behalen diploma, en het besef van het bezit ervan.
Het Oosten kent van oudsher een hiërarchisch wereldbeeld, en het kent een vaste overtuiging dat hogergeplaatsten juiste beslissingen nemen. Pas in de afgelopen decennia dringt de vrijemarkteconomie zich aan het oosten op, en langzaamaan wordt het duidelijk dat een mondiger attitude is gewenst. Men staat slechts aan het begin.
De religieuze denkwijze die de materiële wereld afwijst, een gebrek aan geloof in het idee van menselijke vooruitgang, een aangeboren gezagsgetrouwheid en gebrek aan kritische vraagstelling: deze elementen uit de oosterse samenlevingen creëren een kloof met westers denken. Daarnaast is de plaats van het individu nog steeds ondergeschikt, denkt men dat de heersende aristocratie boven de wet staat, en sijpelt het belang van een goed onderwijssysteem nog maar langzaam door.
Dat door dit alles schade wordt geleden moge duidelijk zijn: de negatieve gevolgen voor bv. het individu worden breed in de diverse reacties uitgemeten.
Farang zouden zichzelf enorm plezieren en er hun voordeel mee doen als zij zich veel meer druk zouden maken over de achtergronden van (het ontstaan van) oosterse denk- en werkwijzen, en hoe die opgedane kennis, samengebundeld met de meegekregen westerse voorsprong, daadwerkelijk om te zetten in nieuw gedrag. (Grote bedrijven zenden hun managers ook pas uit na gedegen trainingen.)
Farang nemen aan het leven van de Thai deel op microniveau. Ze hebben te maken met de gewone Thai zoals hij zich presenteert met zijn hele hebben en houden. En vaak is dat niet veel. Met alles wat hem jarenlang voorgehouden is, wat hem waard is, wat hem trots maakt, wat hij voorleeft en over wil dragen aan volgende generaties: hoe wrang het ook is maar het tegenovergestelde is zijn deel.
Op dit niveau gaat het om begrip en respect. Bedenk ook hoe de Thai het beleeft als hij ziet hoe de Farang zich aan hem presenteert.
Het gaat niet om extra beloningen, of om “een emmer met ijs en drinkwater en een paar redbull toe” zoals beschreven. Farang komen naar Thailand omdat hun pensioen en AOW meer oplevert; ze komen naar Thailand omdat een laatste en langdurige liefdesrelatie nog in het verschiet ligt, ze komen naar Thailand omdat alhier wensen in vervulling gaan die in Nederland allang naar het rijk der fabels zijn verwezen. Van Nederlanders is bekend dat zij snel hun eigen persoonlijke geschiedenis vergeten.
Een beetje dimmen, een paar stappen achteruit, tevreden met wat minder – de voorsprong is al zoveel meer, beseffen geluk te hebben dat het toch allemaal maar mooi kan, minder mauwen en meer moeite doen de cultuur te begrijpen, snappen dat als zelf de Thai het niet voor elkaar krijgt fatsoenlijk personeel te vinden…, dat als zelf de Thai de houding van zijn medemens al niet altijd begrijpt…., geen onoverkomelijke verwachtingen koesteren, je invoegen en inpassen in het tempo en reilen en zeilen van de Thaise samenleving in haar geheel, én vooral: realiseren in een land te vertoeven die volledig tegengesteld is aan het land van herkomst, en dat in een totaal andere windrichting ligt: het Oosten.
Dat alles zou de Farang sieren en wellicht loopt zijn frustratietolerantie wat op.
Voor de liefhebber:
http://opeconomica.files.wordpress.com/2011/10/kishore-mahbubani-can-asians-think.pdf
Sterkte, Rudolf
Wij hebben een Thais restaurantje in Nederland. In de beginfase maakte wij voor het misse en place gebeuren uitsluitend gebruik van Thais personeel (hoofdzakelijk dames), maar daar zijn wij van afgestapt. Buiten mij Thaise vrouw (de kok) en bij drukte een Thaise inval kok, werken wij alleen nog maar met Hollands personeel.
We hebben niet langer meer het gevoel, dat wij als leidinggevenden als een olifant door een porseleinkast moeten lopen en dat is kan ik u verzekeren een verademing!