Om deze stelling duidelijk te maken is het goed om eerst het autoritarisme als politiek systeem toe te lichten (met dank aan Wikipedia).
Bij het autoritarisme is er geen machtsdeling: de leider of de leidende groep verenigt alle machten in één hand. Er is geen scheiding van de machten (wetgevende, uitvoerende, rechterlijke), overeenkomstig het beginsel van de “Trias politica”. Deze situatie kent Thailand nu door het invoeren van artikel 44. Met artikel 44 in de hand beheerst Prayut het ganse land.
De machtsuitoefening van Prayut wordt ook niet gecontroleerd, behalve door de machthebbers zelf. De typische manifestaties van democratische controle (politiek pluralisme met respect voor partijen in oppositie, een vrije pers die opinies en analyses mag verkondigen die strijdig zijn met deze van het regime, respect van essentiële burgerrechten, onder andere de vrije meningsuiting) worden niet getolereerd.
De legitimatie van het gezag en de gemaakte beleidskeuzes gebeurt autoritair: de beslissing moet worden aanvaard omdat ze komt van diegene die het gezag heeft, en niet omwille van een rationele uitleg. In dit model is er zelfs ruimte voor de burger om inwendig niet in te stemmen met de doelstellingen van het autoritair regime, zolang hij zich maar in zijn daden conformeert aan de wil van de leiding (de wet naleeft).
Hoewel ik zelf het liberalisme aanhang en voorstander ben van zo veel mogelijk vrijheid van het individu (zolang hij de vrijheid van anderen niet beperkt) en zo min mogelijk macht bij de staat, besef ik mij wel dat een in mijn ogen goed politiek systeem niet zo maar geschikt is voor ieder land.
Want er zijn ook voorbeelden van landen waar het autoritarisme wel goed werkt, zoals Singapore (althans vanuit economische perspectief gezien). Zondag 29 maart werd Lee Kuan Yew begraven, de man die Singapore in dertig jaar op autoritaire wijze welvarend maakte. Na de Britse kolonisatie heeft Singapore zich ontwikkeld van arm derdewereldland tot een van de welvarendste landen ter wereld. De haven van Singapore is een van de drukste havens van de wereld. Het inkomen per hoofd van de bevolking is vergelijkbaar met dat van westerse landen.
Lee Kuan Yew leidde zijn land als een bedrijf en deed dat volgens vele op een bewonderenswaardige manier. Het verschil met Prayut is echter wel dat Lee na zijn economische studie, advocaat werd en geen militair.
De democratische regeringen van Thailand in de afgelopen jaren zijn niet is staat gebleken om de corruptie uit te roeien en economische welvaart te brengen. Eigenbelang, mismanagement, populisme en opportunisme hebben het land in een diep economisch en financieel dal gestort. De staatskas is leeg en de economie hapert.
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden dus een harde en directe aanpak van de problemen in Thailand is noodzakelijk. Misschien is een autoritair leider als Prayut dan nog niet zo’n slechte optie?
Ben je het hier mee eens of voorral mee oneens? Reageer dan op de stelling van de week: Autoritarisme is goed voor Thailand!
Over deze blogger
-
Bekend als Khun Peter (62), woont afwisselend in Apeldoorn en Pattaya. Al 14 jaar een relatie met Kanchana. Nog niet gepensioneerd, heb een eigen bedrijf, iets met verzekeringen. Gek op dieren, vooral honden en een liefhebber van goede muziek.
Genoeg hobby's, maar helaas weinig tijd: schrijven voor Thailandblog, fitness, gezondheid en voeding, schietsport, ouwehoeren met vrienden en nog wat eigenaardigheden.
Mijn motto:"Maak je niet te druk, dat doen anderen wel voor jou".
Lees hier de laatste artikelen
Gezondheid22 november 2024Waarom laaggradige ontstekingen je gezondheid ondermijnen
Gezondheid17 november 2024Waarom is vezelrijk voedsel zo belangrijk voor je gezondheid?
Gezondheid15 november 2024Is het ouderdom of Alzheimer?
Gezondheid10 november 2024Wat is de ORAC-score en waarom is het goed voor je gezondheid
Hoe kan je dit nu goedkeuren ,de man wil 5 jaar jail geven als je een halve borst laat zien,van de stranden heeft hij een oorlogzone gemaakt,de tuktuk en jetsky maffia doet voort zoals het altijd is geweest,nu wil hij de bars nog sluiten om 12,uur ook.
In principe vind ik elke regeringsvorm waar gelijke kansen en echte vrijheid voor iedereen in orde.
De meest wrede regeringsvorm vind ik het liberalisme,er wordt een beeld van vrijheid geschetst maar in feite is die “vrijheid” maar voor een select groepje.
Macht is net zo verslavend als (veel verslevender dan) geld.
Voor de meeste mensen zal gelden dat ze er nooit genoeg van hebben.
Waar Singapore economisch goed geregeld was, was de vrijheid voor de bevolking ingeperkt.
Het andere voorbeeld is echter Noord Korea.
Daar heerst ook absolute macht en sterft de bevolking van de honger.
Zo zijn er meer landen geweest, waar absolute macht geen succes is geworden.
Bijna nergens is het succesvol geweest.
In Duitsland niet, in Rusland niet, in China niet, in Japan niet en ga zo nog maar even door.
De Montesquieu had het over scheiding van de machten, zelf zie ik meer het in 4en waar het volk de Rechters beoordeelt dan zou de cirkel rond zijn?
Hugo de Groot had het over het recht van oorlog en vrede (iure belli ac pacis) stukje Volkenrecht.
Er is veel over nagedacht,maar hoe dan ook de macht bij 1 persoon,of groepje is “altijd het einde van Vrijheid voor het Volk.”
Her verbaasd mij ook altijd tot deze personen zonder blikken of blozen zeggen “Het is voor het geluk van ons Volk”,of de gemiddelde mens in een land niet in staat is mee te kunnen beslissen!
EN EXPATS!Ja in mijn ogen mogen ook buitenstaanders iets zeggen In een moderne samenleving hoort de Wereld er ook bij, er is geen enkel land wat het zich kan permitteren zich te isoleren zonder af te zakken naar Dictator niveau,
Tijd zal het leren maar democratie wordt steeds brozer op het moment in de Wereld
Zolang de thai zelf niet wil en er nog zoveel corruptie is., zal er niets veranderen.
Mijn autonome reflex is, gelijk die van de westerse democratien (VS, Europa): ten principale afkeuren. Toch zie je die westerse democratien niet echt aandringen om hier (zware) sancties op te leggen. Waarom? Waarschijnlijk omdat ze daar zien dat er niet echt sprake lijkt van een meedogenloze dictatuur en het alternatief: parlementaire democratie dit land vooral leek te verlammen.
Een parlementaire democratie werkt vooral in beschaafde landen met enige mate van inkomensgelijkheid, goede sociale voorzieningen met geen of weinig corruptie. Deze randvoorwaarden ontbreken hier, dus procederen de (steen)rijken en/of corrupten met hun fancy advocaten al hun arme politieke tegenstanders kapot op basis van vaak, laten we maar zeggen, dubieuze wetgeving. En op het eind van de dag hebben ze toch gewoon hun zin/macht. Hoezo democratie?
Ik woon en werk in Thailand en ben werkelijk nog niemand tegengekomen die zich over de ontstane situatie beklaagde. Dat wil niet zeggen dat die mensen er niet zijn, maar toch. Integendeel de meesten vinden het leger heel erg hot en sexy en laten graag blijken daarachter te staan.
In dit land gaan de discussies niet over een persoonsgebonden budget, vrije artsenkeuze en meer van dat soort luxe zaken. Het gaat er hier over dat een bejaarde een AOW krijgt van 500 THB (13 euro) in de maand. Terwijl ambtenaren in grote huizen wonen, grote auto’s rijden etc. Rara hoe kan dat?
Ook ik geloof dat de corruptie die diep in alle genen van de meeste inwoners van dit land zit (volgens enquetes keurt 75% van de bevolking het goed) de oorsprong van alle kwaad is. Daar kan geen parlement of dictatuur tegenop. Zolang het leger orde en structuur schept en wat graaiers te grazen neemt is men daar hier allang tevereden mee, onder de gegeven omstandigheden.
De oplossing? Wie het weet mag het zeggen……..
Nou, ik woon en werk niet in Thailand maar ben er regelmatig en ik heb genoeg klachten en kritiek gehoord van de gewone Thai. Het ligt er maar net aan met wie je omgaat en afgezien dat het voor de Thaise burger erg riskant kan zijn om kritiek te uiten, zal hij/zij dat natuurlijk niet bij een eerste contact, zeker niet met een farang, spontaan doen. Democratie heeft in elk land een andere inhoud en betekenis maar elke vorm van kritiek trachten te verstommen op straffe van een eventueel langdurig verblijf in een aftandse gevangenis, lijkt mij nooit en te nimmer de wil van het volk. Autoritair leiderschap als regeringsvorm is in mijn ogen dan ook beslist GEEN oplossing. Noord-Korea werd in dit verband al genoemd, maar nog niet zo lang geleden voerde Pol Pot een schrikbewind in Cambodja en pas sinds kort kent Myanmar (Birma) wat meer democratie. Hoeveel landen in Afrika hebben geen “leiders”, die jarenlang de absolute macht in handen hielden/houden en zichzelf verrijken ten koste van het “geliefde” volk. Nu wil ik geen vergelijking maken met de huidige machtshebber in Thailand maar elke regering dient verantwoording af te leggen aan / te worden gecontroleerd door een gekozen volksvertegenwoordiging. Overigens lees ik vandaag op dit blog dat Thailand toenadering zoekt tot Rusland, dat een leider heeft die ook niet gediend is van kritiek en het bepaald niet nauw neemt met het begrip “mensenrechten”. Lijkt mij een gevaarlijk ontwikkeling!
Kom regelmatig Thai tegen die wel kritiek hebben, ze zullen het alleen niet doen in het openbaar, begrijpelijk want voor je het weet ga je jarenlang achter gesloten grendels terwijl je alleen maar zegt een andere mening te hebben dan de machthebber(s).
Ja óók dat is Thailand…
Je kunt nooit je ware antwoord geven als je in Thailand woond.
Lijkt me dan ook niet verstandig (gevaarlijk)
Politieke systemen komen en gaan. Dat leert de geschiedenis. Ook al ben ik van mening dat de Westerse parlementaire democratie ook geen echte democratie is, blijkt uit de historie dat de parlementaire democratie toch breed wordt gedragen. Dat een parlementaire democratie een zwak systeem is betwijfel ik. In Europa heeft na WOII de parlementaire democratie zich in relatief positieve zin ontwikkeld. Het heeft rust, stabiliteit, economische groei en vrijheid gebracht. De huidige economische crisis doet daar niet aan af. In tegendeel. Men is zich bewust geworden van de uitwassen zodat die kunnen worden aangepakt. Of de democratie tot in lengte van jaren stand zal houden weet niemand. Maar van alle politieke systemen in de wereld biedt een democratie de meeste waarborgen voor welvaart, welzijn en vrijheid. Deze drie-eenheid is de basis van een tevreden mens.
Een autoritair systeem is naar mijn mening altijd gedoemd te mislukken. Een autoritair bewind lijdt vroeg of laat tot onderdrukking van vrijheden en angst onder de bevolking. Vroeg of laat komt een volk daartegen in opstand, niet goedschiks, dan kwaadschiks. Kijk maar naar de arabische landen. Het trieste is dat in het ene land de bevolking gehoord wordt en zich een begin van een democratie ontwikkeld, terwijl in een ander (streng autoritair) land een vernietigende burgeroorlog ontbrand.
Met de huidige politieke situatie lijkt Thailand juist af te glijden van een zich ontwikkelende prille democratie naar een autoritair systeem zoals dat bestond voor 1932. Prayut is de (militaire)man die dat voornamelijk in de hand heeft. Dat de politieke partijen als jaren met elkaar overhoop liggen doet daar niets aan af. Geen enkele volk is in staat een democratie in een dag te bewerkstelligen. Ook Nederland heeft daar lange tijd over gedaan. Of zijn we vergeten dat Nederland voor de WOII verre van democratisch was? Dat voormalig koningin Wilhelmina in 1948 is afgetreden juist omdat ze het grootste deel van haar autoritaire macht moest afstaan?
Ook de Thaise koning moest in 1932 zijn autoritaire macht afstaan. De Thaise koning is nu niet meer dan een symbool. Hij heeft geen enkele macht meer. Maar waar in Europa de macht zich verplaatste van heerser naar volk, is dat in Thailand van een prille democratie uitgelopen op de huidige autoritaire macht van Prayut.
Gisteren heb ik een reactie gegeven op het nieuws van woensdag 8 april inzake artikel 44. Graag verwijs ik daar naar. https://www.thailandblog.nl/nieuws-uit-thailand/8-april-2015/
Het kan misschien vrij hard en pragmatisch klinken, maar ik denk dat de stelling een zekere waardering mag krijgen.
Waar heeft de parlementaire democratie in Thailand toe geleid? Meer politieke problemen dan iets anders. Mijn persoonlijk aanvoelen bij de huidige premier is dat hij het goed voorheeft en ook dat hij niet echt wil weten van veel tegenwerking. Maar hij bokst op tegen problemen die al jaren aanslepen. Het is wel spijtig dat sommige landen hem de rug toegekeerd hebben en hem bijgevolg rechtstreeks in de armen van politici gejaagd hebben waar sommigen hem wellicht liever niet zien – Rusland en China.
Ik hoop dat deze premier:
1. de corruptie uitroeit (corrupte ambtenaren bij de minste corruptie de laan uitsturen)
2. er voor zorgt dat de economie het beter gaat doen
3. en bijgevolg, er voor zorgt dat de bevolking het beter krijgt
Singapore werd in slechts 1 generatie door haar pas begraven premier op autoritaire wijze van een derde wereld land naar de top van de wereld geleid. Als Singapore dat kan, dan kan Thailand het ook en kan ieder land dat. Daarvoor is een sterke leider nodig en, tot spijt van wie het benijdt, dat is niet echt te verzoenen met sommige vrijheden zoals we die hier in Europa kennen.
Binnen enkele jaren hoop ik naar Thailand te emigreren, en ik stel me de vraag wat er nu na bijna een jaar veranderd is. Hoe ziet het leven er in Thailand nu uit voor de lokale bevolking en voor farangs?
Bruno, je stelt een concrete vraag, ik woon permanent in Thailand, sinds de staatsgreep heb niet veel zien veranderen in Thailand.
Diverse accijnzen zijn verhoogd, er is berichtgeving van het arresteren en berechten van corrupte figuren, soms denk ik dat dit ook een deel van het politieke machtsspel is.
Ik weet dat er nog steeds corruptie is, op meerdere nivo’s, verder niet veel te merken van de staatsgreep, let wel als persoon wonend in Thailand, uiteraard lees en hoor ik over zaken die landelijk plaatsvinden, of ik daar vrolijk van wordt of niet, of ik het daar mee eens ben of niet, ik lees en hoor het, spreek daar met anderen over, ook Thai, maar daarmee basta, het is aan de Thaise bevolking de veranderingen te bewerkstelligen die zij nodig achten, kortom als persoon wonend in Thailand heb ik zelf geen merkbare veranderingen ondervonden terwijl ik voordat ik in Thailand ben gaan wonen al vele jaren in Thailand kwam.
Hou je ver buiten politieke activiteit en je kunt hier nog net terecht als 15 jaar geleden, ik overweeg in het geheel niet om Thailand te verlaten.
Dat staat los van de crash van de Euro, dat is een heel ander verhaal, maar hier niet relevant.
Wens je sukses met je emigratie naar Thailand.
NicoB
Singapore en Thailand zijn niet met elkaar te vergelijken. De Singaporese politieke cultuur is (vanaf het ontstaat van de stadstaat) compleet anders. Veel politieke termen (autoritair bestuur, democratie etc.) leiden tot verwarring omdat ze op verschillende manieren geconceptualiseerd kunnen worden.
Een aantal fundamentele verschillen tussen Singapore en Thailand zijn:
1. Bureaucratische traditie. Aziatische staten met een confuciaanse traditie hebben veelal een sterke bureaucratie. De selectieprocedure is meritocratisch. In Singapore en in topposities in China dien je dus goed te zijn in wat je doet. In Thailand zijn connecties veelal belangrijker.
2. Druk op de ketel. Singapore heeft een ongekende druk ervaren zichzelf als succesvolle onafhankelijke staat te ontwikkelen. Thailand heeft nooit een dergelijke internationale druk ervaren. Het resultaat is meer aanmodderen.
3. Openheid. Singapore heeft de deuren opgegooid en de nadruk wordt nog steeds gelegd op het importeren van hoogwaardige kennis. Singaporese studenten worden in het Engels onderwezen. Thailand is beduidend minder open en meer gericht op het behoud van de eigen traditie. Thailand is hierdoor minder toegankelijk en internationaal. Tekenen van verandering zijn echter wel zichtbaar.
Thailand en Singapore hebben allebei een mild autocratisch bestuur. Stabiliteit is van belang voor de ontwikkeling van de Thaise economie. Ik denk echter dat het belangrijk is dat Thailand ervoor zorgt dat de bureaucratie professioneler wordt. Het stapsgewijs uitroeien van corruptie is hier onderdeel van. Dit vereist een cultuuromslag die zeker wel 20 jaar kan duren. Rusland is ook een goed voorbeeld van een staat waar al meer dan honderd jaar wordt geklaagd over de verlammende uitwerking van corruptie en de corruptie nog steeds bijzonder extreem is. Dit is omdat corruptie het systeem is geworden. Een onafhankelijke pers is onmisbaar voor het uitroeien van corruptie.
De structuur in een land kan zodanig zijn,dat je uit minder goede oplossingen de beste kiezen moet.
In een land als Thailand waar de verhoudingen tussen de rijke elite,en de grotere arme meerderheid zodanig uit elkaar liggen,en bovendien een groot deel van de bevolking niet begrijpt,wat werkelijke democratie betekent,zoals wij die kennen,zijn ook in de toekomst bij een vrije verkiezing,de problemen reeds zichtbaar.
Het belangrijkste wat volgens mij de komende jaren gebeuren moet is,o.a de bestrijding van corruptie,het streng controleren van de bestaande wetten,een kwalitatief beter onderwijs,en een goede gecontroleerde loon ontwikkeling die menswaardig is,en de bevolking vertrouwd maken met de normen van een werkelijke democratie,die natuurlijk,bij mogelijkheid zo snel mogelijk prioriteit hebben moet.
Ik ben normaal geen voorstander van een autonome regering,maar een Thailandse vorm van democratie die gepaard gaat met voortdurende onrust,en corruptie is ook geen oplossing.
Autoritarisme is nodig om corruptie uit te roeien want democratie is te zwak om deze noodzaak tot een
goed einde te brengen.
Is dat niet zoiets als de duivel met Beelzebub uitdrijven?
Er van uit gaande dat Prayut goede bedoelingen heeft denk ik dat een periode van totalitaire machtsuitoefening de kortste weg zou zijn om in Thailand zaken fundamenteel ten goede te veranderen.
Echter…Prayut beschikt niet over de uitvoeringsorganen voor zo’n switch. Politie, leger, landelijke en lokale overheden zijn tot op het bot verrot en niet in staat door onvermogen en door wil de nodige maatregelen uit te voeren….het zou snijden in eigen vlees zijn en hun posities zijn veelal niet verworven op grond van hun bekwaamheden. De Elliot Ness achtige figuren die Prayut nodig heeft zijn er in Thailand eenvoudig niet en dus komt hij niet verder dan wat onbelangrijke decreten die overigens ook een kort leven zijn beschoren zoals steeds weer blijkt.
.
Er van uitgaan, dat een militair die met de macht van wapens een democratische gekozen regering en parlement alle politieke macht ontneemt en aan de kant schuift om vervolgens alle macht naar zich toe te trekken, goede bedoelingen heeft is (vergeef mij deze term) de duivel verzoeken. Een ieder die enig besef van geschiedenis heeft weet dat vroeg of laat Prayut zal struikelen, met achterlating van nog meer ellende.
Geen enkele democratie is zonder vallen en opstaan gekomen tot wat het is. Om tot een goede democratische structuur te komen is tijd nodig. Met de macht die hij al had was het verstandiger geweest zijn invloed aan te wenden om de partijen in Thailand tot elkaar te brengen. Door de politiek aan de kant te schuiven en zelf alle macht te nemen heeft Prayut zich in troebel water begeven. Om zijn macht te consolideren zal Prayut de vrijheid van meningsuiting steeds verder beknotten totdat niemand meer uit angst nog voor zijn mening uit te komen. Voorbeelden zijn te over.
De vorige legerleider heeft dat goed gezien, toen hij na de vorige coup publiekelijk zijn excuses maakt en aangaf dat een coup geen oplossing biedt voor de problemen waarin Thailand verkeert. Wat Thailand nodig heeft is een regering van nationale eenheid die hervormingen kan doorvoeren die door het volk en politiek worden gedragen en dus op brede steun kan rekenen. Die kans heeft Prayut met zijn coup aan Thailand ontnomen.
Om te beginnen lijkt Singapore mij een afschuwelijk land zonder enige vrijheid en leek Thailand, ondanks het feodale aspect, redelijk bestuurbaar. Langzamerhand kom ik er echter achter dat Thailand nog veel plurocratischer is dan ik dacht en altijd quasi-democratisch is geweest
Thaksin wou alleen maar zijn eigen kliek aan de macht krijgen door het arme Noorden “‘brood en spelen” te geven en de corrupte politie aan zijn kant te krijgen. Maar hij had buiten het machtige leger gerekend dat dit niet toestaat en wil dat het land zoals Khun Peter goed ziet 100 jaar terug gaat in bestuur.
Alleen gaat het ook bij deze dictator om de macht van het geld en daarom is het te hopen dat er op de een of andere manier zich toch genoeg democratische krachten kunnen ontwikkelen, om dit autoritarisme een halt toe te roepen, maar wat dan. En dan heb ik het noch geeneens over de corruptie gehad. Ik zie het somber in voor mijn geliefde ” Vrije Thailand”.
Moderator: De stelling gaat over Thailand,niet over Nederland.
Landen als Thailand kunnen niet goed functioneren naar democratisch model zo als wij dit hebben. Thaksin was een mannetjes putter en regeerde succesvol met harde hand, en nu Prayut want dit was keihard nodig, anders zou het finaal uit de hand lopen. Thailand stond op punt van burgeroorlog en gelukkig kwam Prayut en zijn mannen op het juiste moment, om dringend orde op zaken te stellen, wat hem goed gelukt is. Het is rustig en de economie draait als nooit tevoren met een ijzersterke baht. Alleen cijfers en resultaten tellen, en het rapportcijfer voor Prayut is een dikke 8.