Verliefd op de Roos van het Noorden

Rozen in het Noorden van Thailand

Verliefden, écht verliefden weten dat de liefde zich niet rationeel weet te verklaren en dat de consequenties van verliefdheid onvoorspelbaar kunnen zijn.

William Shakespeare schreef al in1598 in Much ado about nothing: “Doe maar voorzichtig als je het woord liefde gebruikt”. Een ongetwijfeld wijze waarschuwing die ik bij deze in de wind sla in een ode aan Chiang Mai… Door corona en werkomstandigheden voor onbepaalde duur weer in Vlaanderen gestrand pleeg ik af en toe heimwee naar thuis, naar Satuek en Isaan te krijgen. Ik heb er veel voor over om gewoon over om, al was het maar een paar uur de lokale talaat te schuimen, met trouwe viervoeter Sam de jungle in te trekken of om mijn fuiken in de Mun te lichten. Ik maak me weinig illusies. Voor het zover is zal er nog heel wat water door de Mun zijn gevloeid. En bijgevolg blijft het bij dagdromen. Eén van de plaatsen die ik me met de regelmaat van een klok voor de geest pleeg te halen is Chiang Mai. De lezers die me geregeld volgen weten dat ik een boontje heb voor deze stad die in de toeristische brochures vaak als ‘de Roos van het Noorden’ wordt aangeprezen.  Het is intussen meer dan een kwarteeuw geleden dat ik voor het eerst voet zette in Chiang Mai. Ik geef grif toe dat het een kwestie van liefde op het eerste zicht was. Ik werd meteen tot over mijn oren verliefd op deze stad en deze verliefdheid is nooit overgegaan.

Het hoe en waarom van deze ‘coup de foudre’ kan ik moeilijk uitleggen. Chiang Mai heeft iets ondefinieerbaars, een charme die zich niet een, twee, drie laat verklaren of in een hokje steken. Of is het de relaxte sfeer die zo sterk verschilt van de andere Thaise grootsteden? Het contrast met de soms naar het krankzinnige neigende hectische drukte van pakweg Bangkok, Nonthaburi of Nakhon Ratchasima kan nauwelijks groter zijn. Ondanks het hardnekkig volgehouden misverstand dat Chiang Mai na Bangkok de grootste stad van het land is, is Chiang Mai naar mijn aanvoelen de enige Thaise metropool die op mensenmaat is gebleven. En deze kwalificatie alleen al is, wat mij betreft, een absoluut pluspunt.

Chiang Mai heeft iets betoverends én tijdloos. Als je door het labyrint van de straten en steegjes van de oude stad struint knipoogt het verleden op vrijwel elke straathoek naar jou maar brengt het rauwe heden je ook en zeker in de meer armoedige buitenwijken meteen terug naar de realiteit. Het is de enige van de grote 13^e tot 16^e eeuwse steden op het grondgebed van het huidige Thailand dat zijn oude uitstraling heeft behouden toen het een modern kleedje kreeg aangepast. Sukhothai en Ayutthaya transformeerden in desolate ruïnevelden die slechts een glimp geven van de grootsheid die vriend en vijand ooit verbaasden. De geest is er voorgoed uit de fles maar Chiang Mai wist, ondanks oorlogen, plunderingen en bezettingen te overleven en zijn ziel te bewaren. Vele keren geschonden krabbelde het telkens weer overeind, rechtte de rug en ging met een bewonderenswaardige veer- én wilskracht verder. Zeg nu zelf: hoe zou je niet verliefd kunnen worden op zo’n stad?

Of misschien is het wel de regionale keuken die zo verschilt van wat er in de rest van het land wordt opgediend. De liefde van de man gaat immers toch door de mag nietwaar  Denken we maar aan de typische noedelsoep  Khao Soi, aan Khao Kha Moo dat door de ons veel te vroeg ontvallen topchef Anthony Bourdain terecht de hemel werd ingeprezen of de traditionele rijkelijk gevarieerde Kantoke-maaltijden. En ik heb er in al die jaren héél wat getafeld en gegeten van Haute Cuisine tot de meest rudimentaire streetfood en ik moet toegeven dat het nooit tegenviel. Waar is de tijd van dat fantastische, maar intussen al jaren verdwenen visrestaurant vlakbij het kruispunt van Changklan Road en Sridonchai Road dat werd vervangen door een lampenwinkel en een Five Star? De accommodatie was er noppes. Je zat er al fresco op de wankele en van kleur verschoten plastic stoeltjes maar de herinnering aan wat de kookploeg er op de al even vervaalde plastic bordjes liet aanvoeren doet me vandaag nog watertanden.  Of het al even complexloze  Mho-o-Cha aan Anusarn Market waar  ik ontelbare uren heb doorgebracht en bijna tot het vaste meubilair werd gerekend. Net zoals in Huen Phen, waar het interieur telkens opnieuw een streling was van mijn gevoel voor naar anarchie neigende esthetiek en liefde voor antiek. Of ’s avonds uitgebreid en relaxed dineren in The Riverside of genieten van een snelle en vooral erg goedkope hap streetfood bij de eetstalletjes aan Chang Puak Gate. Mooie culinaire herinneringen die ik heel m’n leven zal koesteren. Om over een paar succulente zondagse Seafood-brunch in het Kad Kafe van het Shangri-La nog maar te zwijgen…

Ping river Chiang Mai

Wij gebruikten jarenlang The Empress of het Shangri-La aan Changklan Road als uitvalsbasis voor onze verblijven in de stad. Mijn ochtendwandelingen voerden me steevast over de lommerrijke Charoen Prathet Road naar de pittoreske maar weinig door toeristen bezochte Wat Chaimongkon waar ik heel lang aan de achterzijde van de tempel kon zitten mijmeren op de trapjes bij de Ping-rivier. Daarna een lichte lunch in het schitterende koloniale decorum van het Ping Nakara Hotel, dat ooit als ik mij niet vergis, het Franse of Britse Consulaat-generaal huisvestte om dan rustig naar Warorot Market te stappen om daar een flinke portie heerlijke en dagverse Sai Oea-worst in te kopen. Wanneer het ’s ochtends niet te warm was of bij valavond waagde ik met af en toe ook wel eens overmoedig aan een trip rond de oude stad. Genietend van de eerste zonnestralen die de grote Chedi van Wat Doi Suthep warm goudkleurig doen schitteren in de vaak nog nevelige verte. Netjes de stadsgracht volgend maar wel behoorlijk vermoeiend, met een traditionele tussenstop ergens op een terras of een bankje bij Thaphae Gate. En zo zou ik nog uren kunnen ouwehoeren over een stad die ik écht mis. Maar ’t is genoeg geweest voor vandaag…

De grote mensenkenner Simon Carmiggelt schreef ooit: “Verliefdheid is een soort van koorts die het leven plots zin geeft”.  Hopelijk mag ik nog héél lang koortsig door de straten van Chiang Mai dwalen…