De regels voor strandstoel verhuurders opnieuw onder de loep

Voor zoverre strandstoel- en parasol verhuurders het de eerste keer niet “begrepen” hebben, heeft het militaire regime nogmaals duidelijk gemaakt, dat het monopolie van corrupte lokale politici en “invloedrijke “personen voorbij is. Deze hebben al decennia lang de grote stranden van Pattaya in handen gehad.

Maj. Gen. Popanan Luengpanuwat, hoofd van de Nationale Raad voor Vrede en Orde in Banglamung deelde op 22 augustus aan ruim 200 strandstoel houders mee dat zij nog maar in een beperkte periode hun werk kunnen blijven doen. Als dat termijn afgelopen is, kunnen zij niet langer doorgaan met het verhuur van strandstoelen en parasols of moeten zich opnieuw aanmelden of laten registreren.

Popanan, een gemeenteraadslid van Pattaya, heeft het vooral tegen de mensen, die actief zijn op de stranden van Wong Amat, Koh Larn. Er moet worden voldaan aan nieuwe militaire beleidsmaatregelen zoals die gelden op de stranden van Pattaya en Jomtien.

Door de nieuwe regelgeving zijn exploitanten beperkt tot het huren van slechts een 9 bij 7 meter perceelgrond en is het verboden om hun franchise over te dragen aan kinderen en familieleden. De exploitanten werden ook medegedeeld dat toeristen die niet hun stoelen gebruikten geen eigen spullen op de grond in de nabijheid van het strandstoel verhuur bedrijf mogen gebruiken. De verhuurders moeten daarop toezien.

Generaal Popanan zei verder dat de verkopers van de belangrijkste stranden van het gebied goed voldoen aan het nieuwe beleid, maar exploitanten op de kleinere stranden zich er niet aan houden. Terwijl het leger de bedoeling van het nieuwe beleid ondersteunt, is het echte doel de corruptie te bestrijden, zodat niet een paar belanghebbenden delen van Pattaya’s openbare stranden bezitten. De licenties kunnen niet meer decennia lang binnen een beperkte kring blijven.

In het verleden werd gesuggereerd, dat grond waarop gewerkt werd eigendom zou zijn, alhoewel er maandelijks een flinke som geld betaald moest worden, zodat sommigen tot koop overgingen. Echter het geld ging in de zakken van de “overheidsdiensten” en er vond verder geen registratie plaats. Chawalit verklaarde ondubbelzinnig dat corruptie van de lokale overheid de valse overtuigingen ondersteund heeft dat particulieren publieke grond zouden kunnen bezitten. Veel huurders staan dan ook niet bij de gemeente geregistreerd, terwijl wel een goedkeuring door overheidsambtenaren afgegeven was.