Pattaya, city of sin and sleaze…

Toen de buitenlucht temperatuur in april van dit jaar een lange neus maakte naar onze lichaamstemperatuur ( na een inhaalmanoeuvre van 4 graden), keken mijn moeder (73), mijn vrouw en ik elkaar aan en uitten de nu al gevleugelde woorden: “Let’s get the fuck outta here…”

Voor geharde Bankokians is het dichtstbijzijnde strand gelegen bij de goede stad Pattaya, de roemruchte Capital of Sleaze and Sin, zo’n vijfenveertig jaar geleden op de kaart gezet door Amerikaanse G.I. Joe’s, die er werden heengevlogen voor een welverdiende R&R, Rest and Recuperation, na murw gebeukt te zijn door boobytraps en Nacht und Nebel Vietcong hinderlagen. Veel negentienjarige Amerikaanse infanteriesoldaten hadden geen flauwe notie dat er in Pattaya andere hinderlagen en boobytraps wachtten in de vorm van syfilus en de druiper…

Pattaya is sinds de Amerikaanse Oorlog in Z.O. Azie weinig veranderd, alleen hebben de G.I’s de gedaante aangenomen van Westerse mannen die op hun beurt eveneens zijn murw gebeukt door multiple-echtscheidingen, zwellende bierbuiken en almaar toenemende hartstoornissen, cholestrolgehaltes en afnemend zelfrespect.

Je kunt ze zien lopen op “Walking Street”, een soort Kalverstraat “maar dan anders”, met meisjes aan hun arm, die hun kleindochter zouden kunnen zijn; meisjes met harde, verbeten koppen waar de definitie van de ultieme verveling vanaf straalt, terwijl de beerbars en clubs een gekmakende potpourri van house en techno de smalle straat opknetteren in een volume die de aarde zou kunnen doen vergaan.

“Laten we daar gaan zitten” riep Ning en wees op een nagenoeg leeg terras naast een club waar 2 Russische dames met kapsels “du H2O peroxide chique” waren ingehuurd om de gestage stroom kapitaalkrachtige, bebaarde Golfstaatstuds naar binnen te lokken met zoetgevooisde keelklanken en lillend wit vlees.

“Goed idee!!!” gilde mijn moeder boven de dreunende bastonen uit.

Mijn moeder verstaat al eeuwen de kunst om te weten wat goed voor haar is.

Een dwerg, gehuld in een Egyptisch farao-pak en uitgedost met een plastic faunstaart, bracht ons de kaart en niet veel later nipten we Saeng Som-cola’s met uitzicht op een Thaise goochelaar met geel haar in een cowboykostuum, die allerlei sigaretten en eieren liet verdwijnen en weer liet opdoemen uit de zakken en monden van gefascineerde voorbijgangers.

De peroxide meiden hadden een heel bataljon Sikhs aan hun lippen hangen en stonden druk te gebaren naar een nagenoeg naakte dame die voor het raam op de tweede verdieping van de club op hoge hakken in een diepzinnige verstrengeling was met een chromen paal, de python die verveeld rond haar hals hing, professioneel negerend.

Mijn moeder bekeek het allemaal goedkeurend.

Patthaya…never a dull moment.