ChiangMai en ChiangRai

Met mijn goede vriend Sit, nu de vader van de kinderen thuis, verblijven we een paar dagen in het Noorden.

De eerste avond eten we in restaurant Kaithong, het enige junglerestaurant ter wereld, althans volgens de advertenties. Sit eet Cobrasteak, ik prefereer hetzelfde, maar dan van een Python. Het smaakt allebei een beetje naar flauwe kip, maar gelukkig worden ze met diverse sauzen geserveerd. Later op de avond zijn we er getuige van dat de eigenaar van de zaak een slang doodt, bloed aftapt en dit in een cognacglas doet. Hij biedt het aan een toerist aan, die dit onbewogen opdrinkt. Slangenbloed zou potentieverhogend werken. Hij zal het wel nodig gehad hebben.

De volgende dag is het nu eens natuur geblazen. Met een bus gaan we naar Chomthong om daar een taxi te nemen naar de Doi Inthanon, de hoogste berg van Thailand, vijfentachtighonderd voet boven de zeespiegel. Op de top is het koud.

Kale bomen en nevels doen me denken aan het Donkere Bomen Bos van Bommel. Daarna bezoeken we enkele kleine watervallen, de Siripoon en de Washiratarn. De Borichinda grot kunnen we niet vinden. Nog een kleine waterval en tenslotte de grootste van Thailand, de Mae Ya. Hier zwem ik naakt (toen dit zich afspeelde was ik nog jong en aantrekkelijk). Terug in Chomthong blijkt de laatste regulier bus al vertrokken. Gelukkig is er een particuliere bustaxi.

We verlaten ChiangMai en maken een vier uur durende bustocht naar ChiangRai. Een prachtig landschap, bergen en bossen. De bus zet ons af bij Hotel SaenPhu.

Bij een reisbureau boeken we een georganiseerde tocht. Met nog twee toeristen gaan we eerst naar het gebergte ten Noorden van ChiangRai, de Doi Maesalong. Hier worden we gedropt in een betondorp met souvenirwinkels. Niemand koopt iets, dus gaan we verder naar een theefabriek, die gestart is in het kader van omscholing van opiumteelt naar minder slaapverwekkende genotmiddelen. Uit sympathie drinken we een kopje thee.

Dan naar de beroemde bergstammen. Twee Meow-dorpen blijken niet meer dan toeristische supermarkten. Ik denk met weemoed aan mijn tochten van twintig jaar terug, toen sommige bergstammen nog compleet in het stenen tijdperk leefden. Ik weet natuurlijk niet of ze toen gelukkiger waren.

We gaan verder naar de Monkey-grot. Aan de voet van een hoge berg zijn veel apen. Volgens onze gids is de grot hoog in de bergen en kunnen we niet alles zien. Ze heeft kennelijk haast, dus gaan Sit en ik de trap op en wachten de anderen beneden. In de grot staat een groot Boeddhabeeld, waar Sit korte tijd gebeden prevelt.