Mijn Facebook in Thailand
Eigenlijk wilde ik nooit een account in (of op?) Facebook, ik vind die cyberspace links om met elkaar te communiceren is meer iets voor jongere generaties. Zij kunnen daar naar hartenlust, inderdaad, kletsen in de ruimte.
Begin dit jaar had ik echter een goede reden, die er hier niet toe doet, mij aan te melden. Zo geschiedde en ik werd meteen deelgenoot van een oneindige stroom informatie waarvan het overgrote deel als zinloos kon worden bestempeld.
Ik wilde er vrij snel weer af maar mijn eerste poging om mijn account te annuleren strandde en ik liet het maar zo. Ik kijk er af en toe op en zie soms wel nuttige informatie zoals gezegd; de rest is flauwekul en het is mij een raadsel waarom bepaalde privézaken op Facebook gezet worden.
Wat interesseert mij nu wat iemand gaat eten, maar er staat wel een foto van het bord eten op Facebook. Iemand krijgt een baby en vrijwel dagelijks is er dan een nieuwe foto van het kind te zien, slapend, lachend, mutsje op, mutsje af, enz.
Dan de vele aankondigingen zonder commentaar: “Ik ben nu in de supermarkt” of “Ik ga nu naar het vliegveld in Bangkok”. Korte video’s, pseudo-grappig, treurig, hartverwarmend, leuk, opmerkelijk, is ook een populair onderwerp.
In het begin stuurde ik enkele (een stuk of 10 misschien) “vriendschapsverzoeken”. Ik heb op dit moment echter 145 “vrienden” waarvan dus het merendeel mij als vriend hebben gevraagd en ik stemde braaf met het verzoek in. Als ik het lijstje van vrienden doorneem, merk ik op dat ik met 145 vrienden redelijk meedoe, maar er zijn er die honderden vrienden hebben met één uitschieter van iemand die er meer dan 1100 heeft. Waar haalt hij ze vandaan, denk ik dan!
Mijn groep van vrienden bestaat uit bijna dertig Nederlanders, evenveel als de aanwezige Thais en de rest zijn buitenlanders uit vele landen die ik een keer of soms vaker in de Megabreak Poolhall heb ontmoet. Opmerkelijk voor mij is dat de Nederlanders zich redelijk koest houden; er komen wel berichten van hen door maar in aanvaardbare hoeveelheden. De buitenlanders laten (te)vaak opmerkelijke video’s zien, de Thais spannen de kroon met een diarree aan onzinnige berichten die niemand kunnen interesseren.
Ik heb recent ergens gelezen dat Thailand de hoogste dichtheid (aantal Facebook accounts per hoofd van de bevolking) ter wereld heeft. De Thais hebben dan ook vaak honderden vrienden en ze kwetteren er lustig op los, uiteraard vaak in het Thais. Ik zet er ook wel eens wat op, maar als ik dan het aantal ‘leuks” zie, denk ik inderdaad, ik had het net zo goed weg kunnen laten.
Hoe zit het met u? Gebruikt u Facebook of een andere cyberlink om informatie uit te wisselen? En, vindt u het nuttig of hebt u er voordeel aan? Ik ben wel benieuwd.
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur18 november 2024Pua, Pua, Pua
Achtergrond11 november 2024Bananen in Thailand
Bezienswaardigheden11 november 2024Ban Chiang – Een juweel in de kroon van Udon Thani
Achtergrond10 november 2024Bang Saray, waar ligt dat?
Ik behoor tot een van de gebruikers die van het begin af Facebook heeft. Mijn “vriendenkring” op facebook is beperkt. Heel veel daarvan zijn ex-collega’s, een grote groep familieleden (waarvan wij ook een groep hebben) en ik ben lid van een groep van mijn vorige werkgever, omdat daar ook nog veel mensen bij zijn en ik ook al eens echt profijt daarvan had. Dat zijn mensen die in de luchtvaart zitten en ik heb wel eens daardoor spullen uit Duitsland kunnen krijgen, die je hier niet zo gauw vindt. Zelf heb ik ook wel eens tips over Thailand kunnen doorgeven aan mensen die in onze groep daarnaar vroegen.
Ik chat niet vaak, hooguit met enkele goede vrienden van vroeger en mijn dochters.
Wat ik zelf erop zet? Ik heb een fotosessie van mijn vijverproject en een groep foto’s van dieren die ik in onze omgeving aantref. Nou ga ik niet alle honden fotograferen, maar laatst werd er vóór ons huis een kikker door een slang verorberd… dat vond ik een interessante aanvulling op die dierenreeks.
Echt persoonlijke dingen zal ik niet openbaren. Ik heb de vreugde over mijn scheiding ook niet publiek gemaakt. Dit uit respect voor mijn kinderen. En ik lees wel eens graag de stukjes van Dick van der Lugt en Cor Verhoef…
In ieder geval vind ik het een leuk medium, dat je niet al te serieus moet nemen. Het is infotainment. Beter dan de rotzooi die je op tv krijgt voorgeschoteld.
Een neef van mij is fotograaf en fotografeert vooral models…. zo krijgt het oog ook nog eens wat anders voorgeschoteld dan een wazige foto van het bier dat de een of ander drinkt…
Vroeger heb ik wel eens andere media gebruikt, zoals Yahoo, MSN Messenger, Skype, What’s app, sommige Nederlandse sites, maar ik denk dat uiteindelijk iedereen van daaruit geleidelijk naar Facebook glijdt. Alleen al juist omdat iedereen er “op” zit en daardoor het gemakkelijker is contact te houden.
Echte info haal ik echter van de specifieke websites. Daarvoor kan ik Facebook niet serieus nemen.
http://istrategylabs.com/2014/01/3-million-teens-leave-facebook-in-3-years-the-2014-facebook-demographic-report/
Jongeren verlaten in grote aantallen Facebook. De belangrijkste reden is dat hun vader en moeder op Facebook zitten, hun vriend willen worden en zo alle zin en onzin kunnen lezen van hun kinderen; en niet te vergeten met wie ze omgaan en wat ze doen (controle: lunchen in de Central? Moest jij niet op school zijn?)
De groei van Facebook komt van de 55+-ers.
Facebook is de digitale variant van de stamkroeg, de dorpspomp en het schoolplein. Niks bijzonders, niks nieuws; alleen een andere vorm. Thaise kinderen zitten vooral op Line.
Voor Thailandblog, dat een eigen pagina heeft, is Facebook een promotiemiddel om veel mensen tegelijk te bereiken. Ikzelf heb ook een FB-pagina; die gebruik ik als publicatiemedium voor mijn dagelijkse column. De column wordt doorgeplaatst op de pagina van Thailandblog.
Chatten doe ik niet. Ik wil wel eens reageren op reacties onder mijn columns. Lullige en domme reacties donder ik er vanaf.
Facebook kan ook heel gevaarlijk zijn.
Zoals mensenhandelaren die vriend met je wil worden met mooie verhalen .
Er komen gegevens naar voren die je niet had voorzien .
Mijn pleegdochter heb ik verboden er lid van te zijn .
Zelf heb ik er ook spijt van daar lid van te zijn geworden .
Wat een stiefvader wel heeft gedaan om haar te controleren ,toen ze dat zag had ze haar account verwisseld waar ik snel achter kwam .
Facebook kan in sommige gevallen iemand zijn levensgeluk vernietigen .
Niet alles wat op I-Net te hebben en te halen is, is voor iedereen geschikt. Je doet er aan mee, of het laat je koud. Dat veel anderen er wel aan mee doen vind ik prima. Voor mij hoeft het niet. Interressant is wel, dat je met -het geklets in de ruimte- van anderen heel veel geld kunt verdienen, ; zie de aandelen van en de waarde van het bedrijf -facebook-. En dat is wel frapant.
Afgezien van zakelijke interresse zijn er dus altijd mensen die anderen willen informeren welke kleur en model blouse of onderbroek ze nu net aan hebben. En nog gekker is, dat er mensen zijn die er waarde aan hechten dat van anderen te weten.
En voor hem of haar die weer af wil van -facebook- nog even dit; het kan dus wel, je gegevens blijven wel bij Facebook in het archief staan. Je account is dan niet meer zichtbaar. Heropen jij je account, zijn in mum van een sekonde je vroegere gegevens weer zichtbaar. Om je Facebook account, zogenaamd te -deleten- moet je wel even de menus door ploegen; maar het gaat.
Een (1) maal bij facebook is dus altijd bij Facebook.
Hierbij een handleiding om je account op te heffen als het je teveel wordt: http://www.hcc.nl/webzine/column-en-achtergronden/eenvoudig-je-facebook-account-opheffen
Ondanks een gevoelsmatige weerstand tegen Facebook, enige maanden geleden toch een account geopend. Doel was wat oude vrienden/kennissen op te sporen. Dat lukte en daarmee konden wat oude contacten nieuw leven worden ingeblazen. Het grote nadeel dat ik zag was het gebrek aan privacy, ik heb er weinig behoefte aan de details van mijn dagelijkse doen en laten met de rest van de wereld te delen en ben evenmin maar matig geïnteresseerd in de trivialiteiten van andermans bestaan. Daarom al na enkele weken de account weer gedeactiveerd – de banden met de hervonden vrienden/kennissen onderhoud ik wel op andere wijze.
Ben FB lid geworden omdat het een makkelijk middel is om contact te onderhouden met mijn kinderen die niet in Nederland wonen. Ook tegenwoordig eenvoudig om met elkaar te telefoneren (gratis) met een zeer goede verbinding.
Heb ook niet al te veel contacten maar voor mij voldoet FB
Cor Verkerk
Kontakt houden met mensen die je kent gaat veel gemakkelijker en volledig kostenloos via Skype. Dus voor kontakt houden heeft niemand facebook nodig. En als jij lid bent van facebook maar hij/zij die jij zoekt niet, dat vindt je hem/haar ook niet. Facebook is geen human -search maschine-. En als hij/haar onder een alias bij facebook is, vind je dan ook niet. Als je geen Skype meer wilt en je -delete- je account, dan ben je ook geheel -deleted-. Dus anders als bij Facebook, die theoretisch over 30 jaar nog alles van je weet, wat je gisteren in een bezopen bui geposted hebt. Nou, dan proost !!
Leuk als je dan gaat solliciteren en je toekomstige baas zoekt even onder jouw naam in Facebook en vind je bezopen posting van 20 jaar geleden.
Een goede tip om je Facebook schoon te houden van een heleboel onzin is alleen mensen als vriend te accepteren die je ook werkelijk kent, en ook leuk vindt. Dat scheelt mogelijk een heleboel foto’s van eten. Iemand zei het al in een reactie: je kunt heel gemakkelijk contact houden met mensen die ver weg wonen of die je gewoon niet dagelijks hoeft te zien, maar van wie je het wel leuk vindt te weten wat ze doen. Ik onderhoud zelf contact met veel oud-collega’s en vrienden in het buitenland. Verder kun je net zo veel informatie op je facebook ontvangen als je zelf wilt. Alle grote nieuwsorganisaties, bladen, kranten, uitgevers, platenmaatschappijen, bioscopen, etc hebben een facebookpagina. En niet te vergeten dit Thailand blog. Er valt dus veel zinnigs te beleven. Maar pas op: het is verslavend 🙂
Ja ik heb een fb account en ja ik plaats foto’s van gerechten waar ik gemiddeld zo’n 35 reacties per keer op krijg gewoon omdat er kennelijk mensen zijn die het wel leuk vinden. Ikzelf wordt op mijn beurt wel eens moe van alle vermiste kindjes, honden en katten maar heej ieder zn meug.
Verder houdt het mij de rest van het jaar op de hoogte van het reilen en zeilen van mijn Thaise vrienden en de mensen die ik tijdens mijn vakanties aldaar heb leren kennen.
Inmiddels heeft dat mij vrienden in Zweden, frankrijk, Duitsland en Australie opgeleverd die we ook allemaal hebben bezocht of hebbeb mogen ontvangen.
Tevens heb ik via zoekopdrachten uit het oog verloren vrienden van vroeger teruggevonden waarmee het concact is hersteld dus wat mij betreft is facebook een aanwinst!
Facebook is in Thailand een gewoon gebruiksvoorwerp.Wereldwijd 1.19 miljard gebruikers (okt 2013)
Line wordt eveneens veelvuldig gebruikt door zowel bedrijf als particulier.
Facebook is in een aantal landen op zijn retour, er zijn alternatieven om contact te onderhouden zoals bv Whatsapp.
Facebook is een hype geworden en zal over een bepaalde periode gelijk aan hyves omgezet worden in alternatieven. Een mislukte beursgang voor facebook is trouwens ook voor velen een domper geweest.
In Nederland whatsappen we meer en wordt er ook erg veel getwitterd.
In hoeverre men belangstellend is om alle info te lezen en te volgen is voor mij nog steeds een raadsel.
Ik gebruik geen facebook, geen twitter. Line alleen voor de zakelijke contacten in Thailand en voor bellen met nederland gebruik ik gewoon nog steeds Skype.
Dit kan zowel op mijn mobiel als vaste computer. Heb een wereld abonnement en de verbinding is geweldig.
Viber is een alternatief maar vindt het slechter dan Skype.
Ik heb het idee dat ik door geen gebruik te maken van sociale media eigenlijk ook niets mis.
Ik heb geen volgers…. gelukkig kan ik me zelfstandig bewegen zonder achtervolgd te worden..
O ja en de link naar dit blog vond ik overigens op…jawel! Facebook! 😀
Om er nog eens op terug te komen… inderdaad wat Henry zegt. Ik krijg ook al soms aanvragen van mensen die ik niet eens ken. Dat zijn weer kennissen van kennissen van vrienden… mensen die ik nooit in mijn leven zal ontmoeten, misschien niet eens wil ontmoeten. Er zijn al genoeg bij waar ik nooit mee praat. Waar ik mij aan stoor zijn mensen die met je beginnen te chatten en plotseling zonder even gedag te zeggen plotseling niet meer mee te praten zijn. Onbeschoft.
Ik denk dat je bij Facebook dezelfde regels moet hebben als bij een normale omgang.
Tegen mijn vriendin zeg ik altijd, dat we nooit en te nimmer onze momentele gevoelens te zetten. Hebben we om de een of andere reden ruzie… niets daarvan op facebook zetten. Dat is net zoals op een advertentiebord in een supermarkt hangen. Als ik het van anderen zie, vind ik het niet alleen vervelend, maar wil ik het ook niet weten. Zet gewoon leuke dingen op facebook, die je in een groep zou vertellen. Als je persoonlijke dingen te zeggen hebt, kun je altijd nog chatten of een persoonlijke noot sturen.
Ik denk dat ik meestal ongeveer zo’n 8 tot 10 reacties op mijn foto’s krijg… en niet omdat ze zo slecht zijn, maar omdat er (net zoals in het echte leven) weinig mensen zijn die een echt wederzijds interesse hebben.
Maar zoals ik al zei…. je moet het gewoon niet al te serieus nemen.
Je kun het natuurlijk ook anders zien. Bij facebook mag je beleven hoe onbeschoft sommige mensen zijn als ze niet tegen over je staan ?. Mensen die zonder een woord te zeggen stoppen met chatten omdat ze TV kijken, bier halen, koffie zetten of douschen gaan laten hun respektlozigheid andere tegenover
overduidelijk zien. Van mij krijgen ze geen enkele reraktie meer, omdat ik dat pas na enige minuten begin te merken. Ik het kort, mijn chat partner zet mij gewoon voor Jan-lul.
Mensen met een beetje opvoeding staan ook in een gesprek niet gewoon op en gaan de kamer uit, zonder een woord te zeggen.
SMS vind ik prima. Dat kan iedereen lezen als hij tijd heeft. Chatten, NO GO bij mij !!. Het kost mij te veel tijd. Wel skype is O.K., maar dan met kamera als het effe kan.
Hier in het dorpje is facebook niet echt bekent ,
ik heb het ook niet en ik miss het ook niet…
alleen wanneer ik in slaap val met een book op mijn face –
dan heb ik ook facebook !
heb sinds een paar jaar en account, veel plezier van, beperk mijn contacten,en zou wel eens willen corresponderen met 40+ers over thailand. ga al 4 naar naar koh chang long beach,week of 2 op vaste stek, en van daaruit verder, dit jaar naar eilanden in het NW, richting myanmar, wat een vreselijk jand lijkt te zijn.
heb van mijn verblijf een handvol FBvrienden overgehouden, een heel toffe ‘dame’uit bangkok, heel luek om te volgen, en dat ze mij volgt terwijl ze 254 vrienden heeft. de andere vrouw(ex-eigenaresse van tree house long beach) is meer eentje die zichzelf erg mooi vindt(dat is ze ook wel, maar zodra iemand dat van zichzelf vindt verbleekt de schoonheid. die heeft wel 2400 vrienden. boeiend land, en heerlijk, vol lieve mensen en nergens afzetterij(waar ik kom dan).Ik zet wat foto’s op mijn pagina, (jammer dat hyves er niet meer is, dat was mijn openbare foto-archief met reisverhalen, zie nu mijn bijdragen op http://www.andersreizen.nl. het voordel van facebook is dat je er wat kwijt kan en je vrienden zelf kunnen kiezen, naar gelang ze tijd en zin hebben, het te zien/lezen.
Op Facebook kan je je zelf promoten en geliefd maken, het omgekeerde is ook waar.
Gebruik het vooral om in contact te blijven met vrienden en familie die wat ver weg wonen, om normale sociale contacten mee te onderhouden. Nu kan dat ook via mail of Skype. Maar vind het wel leuk om nieuwe foto’s van hun familie; trouw, pas geborene etc. te bekijken. Wat ze eten, of aan welk klein kwaaltje ze op een bepaald moment lijden, dat hoeft helemaal niet. Je kan dat ook in je instellingen aanpassen.
Heb zelf Facebook leren kennen wanneer gehospitaliseerd in AEK Udon International Hospital. Lag daar 3 maand, is hier verschenen op Thailandblog. Was dat een verademing!
Heb wel wat aan sociale media, maar ga eerlijk gezegd liever op café om bepaalde mensen te zien. Lukt dat door omstandigheden allerlei niet, is het een goed alternatief.
Maar het is een beetje als het www gebruiken als encyclopedie. Er zitten veel onwaarheden op, en je moet zelf een beetje filteren om jouw persoonlijke behoeftes te delen, of die van anderen anderen te willen weten.
Misschien nog een persoonlijke noot; door omstandigheden zit mijn voormalig diamantslijper in de gevangenis. Wij schrijven brieven, en dat lijkt een vergane glorie. Daar is tijd voor nodig. Een velletje neerpennen, het herlezen en opnieuw beginnen. Maar deze communicaties zijn zeer intens, en in niets te vergelijken met acties op (of) reacties via een Facebook of zelfs mail, daar is het zo vergankelijk.
Deze media maken je gevoelens plat, you just go with the flow. En een persoonlijke opinie verkondigen, beperkt zich tot een reactie die na 3 minuten geliked of niet geliked wordt.
Zolang je Facebook gebruikt waarvoor het uitgevonden is, lijkt me daar niets mis mee. Als het je dagelijkse bezigheid wordt, of je online dagboek – zo zou je het kunnen noemen – tja. Dan heb je maar beter zo veel mogelijk vrienden én volgers ;~!
Ik woon in Nederland en mijn vader heb ik toch gevonden,via heel veel gezoek, maar ik weet nu dat hij in Ban Amphur woont!! En ook wel via Facebook hoor!
Helemaal mee eens, Gringo. Eerder fakebook dan facebook. Ik heb verkeerde vrienden, denk ik.
Ik ben in 2006 voor mijn werk in Bangkok (Lad Krabang) gaan wonen en werken. Toen heb ik een account op Facebook aangemaakt om Nederlandse vrienden een beetje op de hoogte te houden. In 2013 ben ik teruggekeerd naar Nederland en nu doe ik soms nog iets op Facebook om mijn Thaise vrienden op de hoogte te houden van Nederland. Maar wat Gringo zegt is zeker waar. Heel veel onzin en alle borden met eten, korte video,s en andere onzin sla ik allemaal over. Een iets uitgebreidere manier van informatie voor mijn Nederlandse vrienden was een weblog. freekinthailand.wordpress.com Iedere 2 weken probeerde ik daar een verhaaltje, met foto,s, over mijn belevenissen op te zetten. Helaas zijn er opeens heel veel foto,s verloren gegaan. In Thailand las ik met veel plezier Thailandblog. Nu al weer een jaar terug in Nederland (wat me zo tegenvalt) lees ik nog dagelijks Thailandblog. Ik hoop dat jullie nog lang doorgaan, Thailand heb ik in mijn hart gesloten en er echte vrienden aan overgehouden. Groeten, Freek
en als ik die heerlijke en mooi opgemaakte borden eten zie van mijn facebookvriendin, krijg ik weer zo’n zin om te gaan. Niet dat ik zo culinair ben, maar de liefde waarmee het wordt klaargemaakt, opgediend, geserveerd, ach, Thailand is liefde.