Zoete herinneringen

De naderende koude Kerstperiode blijft op dit moment door mijn gedachten ronddwalen en denk daarbij terug aan mooie voorbije jaren.

Jarenlang stapte ik als regel begin januari op het vliegtuig met bestemming Bangkok om de winterse periode te ontvluchten en bij de ontluikende lentezon weer naar Nederland terug te keren. Het zal het tweede jaar worden dat mijn niet meer zo jonge, maar nog steeds fitte lijf, de weergoden moet gaan trotseren.

Wat zal ik mijn favoriete plekjes en restaurantjes in Bangkok binnenkort gaan missen, noch zal ik in Pattaya rond dwarrelen of verder naar Chiangmai reizen waar ik zovele jaren op de Anusarn markt van de overheerlijke krab-curry en vis heb genoten. Autootje huren en verder zonder vastomlijnd plan naar het noorden richting Gouden Driehoek. Ook dit jaar zal het weer op een illusie uitdraaien.

Realistisch denkend heb ik het vermoeden dat alles ook in Thailand anders is dan voorheen, maar de heerlijke temperatuur aldaar blijft toch door mijn gedachten spoken.

Hoe graag was ik na een maand Thailand weer naar het buurland Vietnam gevlogen, het land dat ik na Thailand eveneens in mijn hart heb gesloten. Of toch maar weer eens naar Cambodja? Heerlijk simpel met de bus vanuit Pattaya naar de grensplaats Aranya Prathet en vervolgens naar het heerlijke Siem Reap en het prachtige Ankor Wat om daarna via Battambang af te zakken naar Phnom Penh.

Ik blijf omtrent het verleden dromen, maar ook over een heel ver verleden.

Ondanks de momentele nare coronatijd hebben wij het toch fantastisch want de hele wereld ligt, met uitzondering van dit moment, binnen ons bereik. Wie van ons ouderen heeft in zijn of haar jonge jaren er ooit van gedroomd om een reis buiten Europa te ondernemen? Landen als Thailand of destijds Siam genaamd konden we nauwelijks op een landkaart aanwijzen. Cambodja, Laos, Vietnam? Ja, we hadden op school ooit wel iets vernomen omtrent Indo-China en dat de Fransen het daar voor het zeggen hadden. Heel veel verder rijkte onze kennis niet.

Ga even terug in de tijd: mijn middelbare schoolperiode had ik met succes afgerond en woonde destijds in het diepe zuiden van Nederland in Heerlen, de hoofdzetel van de mijnindustrie. Zie de gezichten van de mijnwerkers nog voor mij. Grauwe, met diepliggende niet bepaald flonkerende en door kolenstof zwart omrande ogen. Met een blauw geruite handdoek, waarin de sjofele werkkleding, sjokten ze naar hun werk in de kolenmijnen. Slavenwerk!

Mijn eerste buitenlandse reis was naar Weggis gelegen aan het Zwitserse Vierwoudstedenmeer. In het centrum van Heerlen was het kantoor van de reis- en busonderneming White-Cars gevestigd. Tien dagen naar Weggis voor 79 gulden was destijds de grote trekker. Het was een droom, maar het was toch een uitstapje dat voor velen niet was weggelegd. De hardwerkende mijnwerkers, die men na de Tweede Wereldoorlog zo bewierookte als de economische redders van het land, konden het zich niet permitteren. Moet er nog vaak aan terugdenken en besef maar al te goed in welke prachtige tijd wij momenteel leven.

Weggis

Gezien mijn met goed gevolg afgesloten middelbare schoolperiode mocht ik van mijn ouders in mijn eentje naar Weggis. Een belevenis! Helemaal naar Zwitserland waar in de zomer nog sneeuw op de bergtoppen lag, het was als een droom. En in de prijs was alles inbegrepen; all inclusive in het hedendaagse taalgebruik.

Aan de rand van het meer stonden Twee immens grote tenten met houten vloeren en stapelbedden. Een grote tent voor de jongemannen en op gepaste afstand eenzelfde onderkomen voor de jongedames.

’s Ochtends ontbijt en rond de klok van vijf het avondeten. Allemaal in de openlucht en zelf met je bordje voor de hap naar de keukenbrigade lopen. Uiteraard waren de jongemannen en het vrouwelijk geslacht op gepaste afstand van elkaar gezeten. De pastoor uit het Roomse Limburgse Land zou er maar eens lucht van krijgen dat een onderneming uit zijn parochie ver buiten het gezichtsveld van de kerk tot duivelse verleidingen zou aanzetten.

Met veel vermaak denk ik er aan terug dat ik helemaal hoteldebotel geraakte van een Amsterdamse schone. Na een drankje terug wandelend naar ons bescheiden onderkomen knuffelden we aan de oever van het meer innig met elkaar. Uiteindelijk belandden we tot ver na middernacht op een weitje naast het tentenkamp. En … wat hebben jullie zoal gedaan zal de lezer zich wellicht afvragen. Eerlijk gezegd en uit de grond van mijn hart; we hebben elkaar innig omstrengeld en gekust. Deze destijds 17-jarige stond in vuur en vlam met de angst in zijn broek.

Mopperen omtrent de beperkingen die corona ons oplegt doe ik niet want daar koop je totaal niets voor. Besef dat wij in een hemels tijdperk leven in vergelijking tot mijn jeugdjaren en zeker ten opzichte van vele andere landen in de wereld.

Kritiek uiten op alle maatregelen zit in onze genen, maar ga er maar eens aan staan. Je doet het nooit goed in de ogen van anderen. Ooit waren de Pest, Pokken, Cholera, Spaanse griep, HIV/Aids, Sars, de Mexicaanse griep en Ebola epidemieën die de wereld teisterden, maar inmiddels onder controle zijn. Ongetwijfeld krijgen we ook het coronavirus onder de duim en kunnen we over enige tijd weer zonder mondkapjes en QR-code over de aardbol reizen.

De komende Kerstdagen zullen anders zijn maar we blijven vol goede moed en stappen positief denkend het jaar 2022 binnen.

Dat het nieuwe jaar meer vreugde zal gaan verschaffen wens ik u allen toe.