Vakantie herinneringen

Dikwijls ben je van heel wat mooie reizen veel dingen al weer vergeten, maar bepaalde kleine leuke details blijven in de herinnering lang voortleven.

Met veel plezier denk ik terug aan talloze mooie landen die ik in de loop der jaren heb bezocht. Zou er onmiddellijk weer naar willen terugkeren.  Aan één fantastisch mooi eiland waaraan ik veel terug denk, is het in zuidelijk Thailand gelegen Koh Lanta waar mijn lieve vrouw 28 jaar geleden aan een acute hartstilstand overleed. Denk daar nog vaak aan terug en de lieve troostende woorden van vele eilandbewoners zal ik nimmer vergeten. Evenmin de fantastische medewerking van een mevrouw van de Nederlandse Ambassade in Bangkok die destijds heel veel voor mij heeft geregeld.

Gelukkig leerde ik enige tijd later een charmante dame kennen die eveneens haar partner had verloren. Inmiddels hebben wij onze 25-jarige LAT-relatie al uitbundig gevierd en samen al heel wat reizen over de aardbol gemaakt. Uiteraard heel wat malen ook naar Thailand, maar het mooie eiland Koh Lanta waar mijn meest nare en ook dankbare herinneringen naar teruggaan is tot dusver verbannen gebied.

Op een van mijn eerste reizen naar Thailand, na het verlies van mijn vrouw, klonk muziek uit een ‘Full Gospel Church’ in mijn oren en liep ik langzaam de trap omhoog om poolshoogte te nemen. Mijn belangstelling bleef niet onopgemerkt en een van de Dienaren des Heere nodigde deze niet gelovige uit om naar binnen te komen. Een mooie plaats tussen twee Thaise dames viel mij ten deel en daar kreeg ik in het Engels van hen zo nu en dan enige uitleg omtrent de gezangen en de preek. Genoot van de liefdevolle uitingen en het zingen. Tijdens een kleine tussenpauze besloot ik de Hemelse Wereld de rug toe te keren, stond op en bedankte iedereen in en korte speech voor het mooie uur dat ik had mogen meebeleven. De naast mij zittende dame vertaalde mijn woorden na iedere zin en aan het eind ontving Joseph een klaterend applaus. Ook als niet gelovig persoon moet ik er nog steeds met een warm gevoel aan terugdenken.

Een van de eerste reizen met mijn ‘Jonge vriendin’ zoals ik haar ietwat plagend noem -ze is maar liefst twee jaar jonger dan mijn persoontje- gaat naar Borneo. Het is begin maart als wij samen in Bangkok, mijn vaste springplank voor Azië, vanuit Nederland aankomen. Na elf uur vliegen altijd een welkome onderbreking om er een drietal dagen te verblijven alvorens verder te reizen. Vanaf Bangkok vliegen we naar Kuala Lumpur en na een korte onderbreking op de mooie luchthaven aldaar, vliegen we volgens plan vandaar verder naar Kota Kinabalu, oftewel KK zoals de inwoners hun stad op Borneo noemen.

Het haar van mijn ‘Jonge vriendin’ is door de jaren heen sneeuwwit geworden. Al wachtend op ons vertrek voor de twee uur durende vlucht komt een jonge Chinese dame naar ons toe. Ze is de Engelse taal een beetje machtig en namens haar moeder komt ze vertellen dat mijn vriendin met haar levendige mooie blauwe ogen, mooi wit haar en mond heel erg knap is. Over mij wordt helaas met geen woord gerept.

De vakantie van mijn vriendin kon uiteraard niet meer stuk.

Het is een verhaal dat al weer vele jaren geleden is voorgevallen, maar in onze herinnering nog steeds levendig is en regelmatig aan de orde komt.

Begin dit jaar, dus zeer recent, reizen we vanuit Bangkok naar Ho Chi Minh om vandaar in etappes de mooie kustlijn te volgen met als bestemming Hanoi. We genieten van zee en zon en uiteraard van het  eten in vele leuke en uitstekende restaurants. Als we in Da Nang op een avond in een leuk restaurant genieten van een mooi diner komen een jongeman en jongedame van de bediening naar ons toe om te vertellen:  “You are a beautiful couple.” Of we werkelijk zo beautiful zijn valt te betwijfelen. Waarschijnlijk wil het jonge paar respect tonen voor de leeftijd van deze twee alleenreizende nog vitale zeer ruime tachtigers.

We willen niet ontkennen dat wij beiden zeer gevleid waren en ons na deze opmerking opeens heel wat jaren jonger voelden.

Na een maand Vietnam vliegen we vanuit Hanoi weer terug naar Bangkok om in Pattaya nog even de bloemetjes buiten te zetten alvorens de terugreis naar De Lage Landen te ondernemen.

We verblijven nog een week in het Amber Hotel gelegen in Moo 9 grenzend aan de bekende Soi Buakhao.

In de avonduren drinken we met een bepaalde regelmaat een afzakkertje bij de Beer Hubb waar het boven gezellig en rustig toeven is. Ons vriendelijke dienstertje spreekt enkele woorden Nederlands. Ze heeft een vriendje gehad die uit Groningen kwam, maar dat is verleden tijd zo vernemen wij.

Elke avond als wij voor een laatste drankje van de dag er heen wandelen staat ze ons vriendelijk op te wachten om ons naar een leuke zitplaats te begeleiden en de enkele woorden Nederlands die zij nog kent te beoefenen. Het is de laatste avond van onze vakantie en mijn vriendin wil haar witte haren wassen en drogen hetgeen nogal enige tijd vergt, zo weet ik uit ervaring. Ik stel voor dat ik alvast naar de Beer Hubb ga en daar op haar zal wachten. Als ik er arriveer, komt ‘ons dienstertje’ vertwijfeld naar mij toe en vraagt in keurig Nederlands: “Waar is Oma?”

Het zal duidelijk zijn dat ik zo nu en dan het woordje ‘Oma’ nog wel eens uit de kast haal.