Feestje in Brunei

In februari laatstleden had ik iets te vieren.
Dat is al acht maanden geleden.
Op zaterdag kwam ik in Brunei aan na een lange busrit van Kota Kinabalu op Maleis Borneo. Free visa voor negentig dagen.
Het grote eiland van de koppensnellers omvat drie gebieden: Oost-Maleisië, afhankelijk van het Maleise schiereiland, ook wel West-Maleisië genoemd. Verder Kalimantan, een deelstaat van Indonesië op Borneo. Tenslotte Brunei, een onafhankelijk sultanaat van zo’n 500 000 inwoners, maar rijk als oliestaat, tenminste de sultan is rijk en ziet zijn land als privébezit.

Het was zondag. Iedereen mooi uitgedost, mannen en jongens droegen de songkok, het zwarte fluweel glansde in het ochtendlicht. Overal was er feest voor de onafhankelijkheid van het land. Een opmerkelijk toeval dat niets met mij te maken had.
Op de Wisma Ibrahim vond ik Angel Cake House, een ambachtelijke bakkerij vol feestgebak. Er stond volk aan te schuiven, de halve winkel was al leeg. De Bruneiers houden van zoet en van hun land.
Ik stak tien kaarsjes op mijn feesttaart.
Ik had iets anders te celebreren.

Ik vierde dat ik eindelijk na twaalf jaar van engagement voor Zuidoost-Azië alle tien de Zuidoost-Aziatische ASEAN-landen had bezocht. Let op, de negen andere had ik al verscheidene jaren geleden op mijn palmares geschreven, en ze vaak herhaaldelijk bereisd. Ik verblijf halfjaarlijks wintertijd in Azië, zomertijd in het zachtglooiende Belgisch-Limburg.
Maar Brunei liet ik altijd links liggen, het heeft nu eenmaal weinig uitdaging. Ik liet het links liggen.

Het lijstje van die tien landen is: de Filipijnen, Indonesië, Maleisië, Singapore en Thailand, aangevuld door Brunei, Vietnam, Laos, Myanmar en Cambodja. Tien landen. Een mijlpaal, eens moest het ervan komen om de zaak af te ronden en Brunei was nu finaal de bekroning geworden.
Ik ben 75 en begon eraan op mijn 63ste.

Soms moet je jezelf belonen als je maandenlang onderweg bent, vooral als je geen compagnon de route hebt en dagenlang met niemand anders dan jezelf opgescheept zit. Zelf alle knopen doorhakken.
Ik mijd westerse toeristen of trekkers, stel vast dat ze vaak alleen maar over thuis en zichzelf kunnen praten. Vrij egocentrisch en vol aannames. Ik focus me op contact met bewoners van een land, zij zijn belangrijk, niet ik.
Alleen krijg je makkelijker belangstelling.

Dat heeft al magnifieke momenten opgeleverd. Ik zeg zomaar: eregast op een Balinees trouwfeest, rouwende van een Laotiaanse oma op een junglecrematie, op schooluitstap met tienjarigen in een discobus naar de Phanom Rung in Thailand, mijn milt kwijtgespeeld bij een motoraccident op Koh Chang in Thailand, een Batakker aan het Tobameer die door zijn Surinaamse moeder nog een handvol Nederlands sprak (‘godverdoemme’…), een Engels lesje doorgenomen op uitnodiging van een Chinese mama met haar kindjes van de primary school, nippend aan een thee.
Gelukkig moest ik mijn gateau daar in Bandar Seri Begawan niet alleen opeten. Ik deelde de viering met twee Japanse jongedames die een bootje hadden gedeeld om apen en krokodillen op de Brunei-rivier te spotten en een lekkere koffie voor ons gezelschap zetten. Ik sneed de taart in drieën.
Met vreugde en vriendschap sloot ik de hoogst bijzondere dag af.

Daarnaast is mijn reislijstje allesbehalve compleet. Ik trok door India, Nepal, China, Japan, Zuid-Korea, de meeste landen van Europa en de VS. En wat vergeet ik nog…
Nog twee landen staan op me te wachten: Sri Lanka en Taiwan.

Mogelijk ben ik voor de meeste lezers een onbekende. Weet wel dat ik mijn eerste fictieverhaal in Thailandblog al in 2013 liet verschijnen. Dat is kort na de oprichting. Niet opgemerkt? Tja! Als Belg zeker geen aandacht van de Hollanders krijgen… Knipoog.
Gelukkig genoeg besteed ik veel tijd aan reizen en helaas te weinig aan al die verhalen schrijven. Daarom ben ik sporadisch op Thailandblog.nl te vinden.

Toch nog een dikke dankuwel voor Peter en Thailandblog die me al 11 jaar de kans tot publiceren geven.
En daarbij, ik heb op Thailandblog geweldige lezers gevonden, die me door hun steun en appreciatie stimuleren om vol te houden.

Noten:
Brunei is een van de tien ASEAN-landen. Het is een organisatie van tien landen in Zuidoost-Azië. Doel is het bevorderen van economische, culturele en politieke samenwerking.
Behalve Thailand, c.q. het enige land dat nooit door Frankrijk, Groot-Brittanië, VS of een ander gekoloniseerd is, zijn de andere landen wel schatplichtig geweest.
Bedenk, Thailand betekent ‘het land van de vrijen, lees: het land van de vrije mensen’.
Het ASEAN-verdrag ontstond na WO2 als een gebalde vuist tegen de uitbuitende bezetter. Na eerdere pogingen vanaf 1955 werd de ASEAN realiteit in 1967. De eerste landen waren de Filipijnen, Indonesië, Maleisië, Singapore en Thailand, aangevuld door Brunei in 1984, Vietnam 1985, Laos en Myanmar in 1997 en Cambodja in 1999. Tien landen.

ASEAN: Association of Southeast Asian Nations, Associatie van Zuidoost-Aziatische Naties.