Zo maar een dagje op stap

Vandaag ga ik per huurauto vanuit Chiangmai maar eens op stap om een paar plaatsen te bezoeken waar ik lang niet meer ben geweest. Begin maar met een ritje naar de aloude plaats Lamphun om daar de bekende tempel weer eens te bekijken.

Het is zondag en dus heerlijk druk op het tempelcomplex. Schoentjes uit en op blote voeten stap ik de tempel binnen en geniet ook als niet religieus persoon van alle gewone dingetjes die ik rondom zie. Diepe zeer devote buigingen voor Boeddha afgewisseld met groepjes die poseren voor een foto. Kinderen die van hun ouders geld krijgen om in de offerbus te laten glijden en een zeer jonge monnik die in kleermakerszit op een verhoging heeft plaats genomen. Met een bepaalde regelmaat knielen mensen voor hem neer, doneren geld en tot besluit doopt hij een aantal stokjes in een wijwatervat waarna hij Boeddha’s zegen in vloeibare vorm op hen laat neerdalen. De jonge monnik is ook maar een mens want als hij even geen klandizie heeft speelt hij met zijn mobieltje om het onder zijn oranje kledij snel weg te frommelen als nieuwe gelovigen zich bij hem aandienen.

Loterij

Als de zegen op je is neergedaald moet het geluk je gaan toelachen. En uiteraard speelt men daar handig op in want legio lotenverkopers staan gereed om je een handreiking te doen.

Over een paar dagen ben je wellicht een miljoen baht rijker. Als toerist kun je in Lamphun eveneens je slag slaan want wil je als vrouw nog een mooie echt katoenen jurk of blouse aanschaffen dan kun je hier prima terecht want de stad staat bekend om haar katoenweverijen.

San Kamphaeng

De rit gaat verder naar San Kamphaeng om aldaar de zondagsdrukte bij de hot springs te aanschouwen. Het is al een genot om de vele Thaise gezelschappen gade te slaan, gewoon genieten van hele kleine dingen. Heel wat mensen zitten met hun voeten in het heilzame warme water. Je zou het min of meer als een soort pootje baden kunnen betitelen. Even verder kun je tegen betaling je hele lijf een tijdje onderdompelen in het warme heilzame bronwater en als herboren er weer uitstappen.

Een meer kinderlijk iets is dat je op bepaalde plaatsen een rieten mandje met eieren kunt kopen om die op sommige plaatsen in het hete water te koken. Een zachtgekookt eitje in de ochtend kan ik wel appreciëren maar laat dit kinderspel maar voorbijgaan. Even nadenken over wat er zich in het ondergrondse van onze aardkloot allemaal afspeelt doet je tot bezinning komen. In het mooi aangelegde complex zie je op bepaalde plekken dat de geisers het hete water met volle kracht huizenhoog omhoog spuiten. Het Yellowstone National Park in Amerika bevat het grootste en meeste actieve geiserveld ter wereld maar hier in San Kamphaeng krijg je toch een mooi beeld er van. Als je meer aan de weet wil komen omtrent dit zogenaamde vulkanisch verschijnsel klik dan maar op deze link: www.vulkanisme.nl/vulkanische-verschijnselen/geiser.php

Verkooptechniek

Na een leuke rit zit ik op de bekende Anusarn markt in Chiangmai op een terras achter een glaasje en bekijk de opbouw van de vele standjes. Recht voor mijn neus is een dertiger met zijn vrouw druk in de weer en zo te zien heeft hij een goede smaak. Als hij zijn producten met de diverse lampen goed heeft uitgelicht neemt hij met zijn dame plaats achter de hoge wand van zijn uitstalling. De klanten kunnen komen. En … hoewel het nog vroeg in de avond is zie ik vanuit mijn ‘uitkijkpost’ heel wat geïnteresseerden met grote regelmaat naar het spul kijken en zelfs betasten. Mijnheer de verkoper blijft samen met zijn vrouw echter stoïcijns zittend op zijn stoeltje achter de opbouwwand verborgen voor de aspirant- kopers. Zeker weten dat een beetje verkoper al menige baht in zijn of haar zak had gestoken. Als ik vertrek kan ik toch niet nalaten om de man te adviseren om vóór zijn stand te gaan staan.

Het is nog vroeg op de avond en heb nog weinig trek om een restaurant op te zoeken. Neem daarom maar weer een andere plek in waar een redelijk glas wijn wordt geschonken. Kijk gewoon maar wat om me heen en geniet van al het publiek dat hier passeert. Heel wat vakantiegangers lopen vreemd uitgedost rond en het is een lust voor het oog om ze onbespied gade te slaan. Als na verloop van tijd mijn maag een signaal afgeeft om te gaan eten vraag ik naar de rekening. Op de kop af moet ik 400 baht betalen. Betaal met een briefje van duizend en krijg volgens bekend gebruik een biljet van 500 en vijf van 20 baht terug. Zonder een boeh of bah te zeggen gooit het dienstertje het mapje met wisselgeld op tafel. Jammer voor die meid want deze niet gierige man heeft zelfs geen briefje van twintig laten liggen.

Moest toch weer even terugdenken aan en oud-collega die mij 25 jaar geleden wegwijs in Thailand heeft gemaakt. “Wie zou het hen geleerd moeten hebben” vernam ik destijds al uit zijn mond.