Voorportaal van de hel in de Grotten van Mae Hong Son
Ik weet de naam van het guesthouse niet meer. Maar het was goedkoop, het eten goed, de douches buiten, ik had een matras op de grond. Aan de teakhouten stamtafel wordt door backpackers die meteen je ‘friend’ zijn, plannen gesmeed. Volgens de Duitse Kathy, ervaren Azië-reiziger, is het leuk om een grot-tour te doen. Dat moet je een keer mee hebben gemaakt zegt ze vol overtuiging. Ik ben meteen om.
Het is een paar jaar na de eeuwwisseling. Ik ben weer op backpackreis door Thailand. En voor de tweede keer in Chiang Mai om vandaar uit naar het plaatsje Mae Hong Son richting Birmese grens te reizen. De bus doet er acht uur over door een woud vol haarspeldbochten. Een propellervliegtuig tilt je in twintig minuten een bosrijke berg over. Een luxe die ik mij wel kan veroorloven.
Evenwichtsstoornis
De volgende dag met een stijve rug, katerig en na een ontbijt van tosti’s met jam, een glas sap en een mok slechte koffie brengt een song taew ons, een groepje van vijf, naar ergens nowhere. ‘To visit the caves’, zoals het reisbureautje adverteerde. Twee gidsen, man en vrouw, vergezellen ons. In karig Engels vertellen ze over de vele grotten die de omgeving rijk is. Niemand luistert. Ik heb een kakikleurige blouse aan, met daaronder een lichte ritsbroek en Teva-sandalen aan de voeten. Ik ben de backpacker ten voeten uit. En het ergste: ik ben vergeten dat ik naast hoogtevrees een evenwichtsstoornis heb en dat ik nachtblind ben.
Gangenstelsel
De mei-hitte dringt zich op als we na een uur uit het voertuig stappen. ‘Cave cool’, zegt de reisleider. Een gapend donker gat kijkt ons grijnzend aan. Op brede, groen uitgeslagen gladde treden dalen we af naar het binnenste van de aarde. En het gaat al meteen de verkeerde kant op. Mijn ongeschikte sandalen slippen op mos en ik zoek steun tegen de zijwand van de smalle gang. Glibberend en vloekend glijd ik naar beneden waarbij ik een paar keer bijna onderuitga. Het daglicht verdwijnt langzaam. Langs de looproute hangen vieze lampen vol dode insecten, die slechts als dimlichten dienen. En ik heb nu al spijt. Net zoveel als toen ik in een opstijgende luchtballon zat nog voordat die de toppen van de bomen bereikte. Er is echter geen weg terug. De auto staat ons aan de andere kant van het gangenstelsel ons op te wachten. Mijn zintuigen slaan alarm, ik bibber op mijn benen en ben nu al totaal gedesoriënteerd.
De grotten willen mijn ziel
De begeleidster die een looplamp draagt vraagt: “You okay?” “Ja hoor”, lieg ik en kijk een zwak verlichte gang in. Links en rechts van het pad gaat het stijl naar beneden, slechts een dik touw scheidt ons van leven en dood. Ik zwalk van de ene kant naar de andere. Kathy vertelt mij later dat ze de angst in mijn ogen zag, terwijl strepen van zweet van mijn gezicht afdropen. Ik verman mij en ga krampachtig rechtop lopen. Dat valt mee, denk ik. Maar de euforie duurt kort. We moeten ineens een soort van touwtrap omhoog om een brug te bereiken. Mijn knieën knikken wanneer ik de eerste schreden zet en het touwwerk begint te zwaaien. Mijn reisgezellen klimmen vrolijk omhoog en hebben nergens last van. Het Thaise stel moedigt mij aan, ze klimmen achter mij en pushen mij zachtjes naar boven. De grotten van Mae Hong Son willen mijn ziel is mijn overtuiging.
Voorportaal van de hel
Het is een tocht die ik beleef als het voorportaal van de hel. De brug geeft volgens de folder een magnifiek uitzicht op de grot. Ik zie niets en sta doodsangsten uit. Wankelend op mijn benen blijf ik in het midden staan. Dan gaat het weer een glibberige trap naar beneden en gang in, gang uit. Achter elke bocht verwacht ik het einde van de lijdensweg. En het lijkt alsof ik steeds meer dronken word. Alles in mij staat op high alert. Mijn blouse pakt tegen mijn rug, waterdruppels sijpelen via mijn voorhoofd de oogkassen in en ik wil gaan liggen en nooit meer opstaan.
Bijna dood ervaring
De vrouw heeft mijn arm vast en spreekt mij sussend toe. Ze zet een fles water aan mijn mond en laat mij niet meer los. Haar hand klauwt zich om mijn bovenarm. “You drink, yes?” De wandeling met klimpartij duurt nog geen half uur. Maar voor mij is het een trip zonder einde. Ik waggel alle kanten op, wil gaan liggen en nooit meer opstaan. De gezichten van het gidsen- stel staan op bezorgd, ze wisselen blikken uit. Er lijkt geen einde aan te komen.
Kiezelstrand
Maar dan, dan is er ineens licht, de zon schijnt aan het einde van de tunnel. Ik zie een strand voor mij waar ik geniet van de zonsondergang waar ik in wegsmelt. Als een bijna dood ervaring. Ik zie de rafelige uitgang waar de zon het groen nog groener maakt. Ineens loop ik weer recht, alle angst verdwijnt en eenmaal buiten is er een kiezelstrand met een beekje dat naar buiten meandert. Ik zijg neer, tranen wellen op en ik neem mij voor om nooit, maar dan ook nooit meer een grot in te gaan. Mijn adrenaline staat op een kookpunt. “And now there is a second one”, wijst de reisleider naar voren. Hij kijkt mij aan, deinst terug, glimlacht en maakt een sussend gebaar. “We see you in ten minutes, yes?”
Natte wang
Ik strek mij languit op de kiezelgrond. Een weldadige rust maakt zich van mij meester. Emoties springen naar buiten. Ik schreeuw: “ja hoor dat moet je een keer meegemaakt hebben.” In de auto terug streelt Kathy mij over mijn rug. “Wie geht es nun?” Ik leg mijn hoofd op haar schouder terwijl ik de beelden voorbij laat gaan. Ze zoent mij op mijn natte wang. Ik heb nog een lange weg te gaan.
Over deze blogger
- Bert Vos, geboren 1958. Woonachtig in Amersfoort. Gewerkt als woonbegeleider in de GGZ en een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Opleiding HBO-maatschappelijk werk en op latere leeftijd HBO-journalistiek. Na zijn werkzame leven in de zorg was hij werkzaam als freelance journalist en fotograaf voor de lokale media en een reistijdschrift. Beheerder van de website Aziatische Tijger van 2009 tot 2019. Schrijver van onder meer reisverhalen en wie weet een boek dat zich in Thailand afspeelt. Komt sinds 1997 in Thailand met uitstapjes naar Laos en Cambodja.
Lees hier de laatste artikelen
Cultuur4 december 2024De Bermudaman
Leven in Thailand21 november 2024Vreemde kostgangers in Thailand
Leven in Thailand30 september 2024De bloemenkinderen
Leven in Thailand11 augustus 2024Backpackers doen dat niet
ja.bert ,
Zoiets dergelijks komt me bekend voor.
ik ben ooit een grot in geweest met een gids ergens in Thailand.
De ingang was ruim en de gids had natuurlijk een fakkel bij.
Na een minuut of 10 lopen door het gangen stelsel met de gids voorop , moest ik al gaan bukken vanwege de geringe hoogte.
Een paar minuten later al op de knieën verder en het duurde niet lang voordat ik al op mijn buik liggend door de nauwe openingen moest wringen.
Het was ook een van mijn laatse grot bezoeken in Thailand.
Ik ga nu niet verder dan het punt waarbij ik de uitgang kan zien.
Nog wel even de beruchte grot in Chiang rai bezocht waar de thaise padvinders vastgezeten hebben.
Het probleem ligt in de keuze van het schoeisel. Je gaf het zelf al aan.
Sandalen zijn op de openbare weg, ook in het verkeer (denk aan een brommer/motor) maar vooral ook in grotten de slechtste keuze die je kan maken.
Klinkt als iets wat een leuke korte tocht kan zijn, mits met goed schoeisel, kleding en zonder nachtblindheid, evenwichtsstoornissen en dergelijke, anders dan is het inderdaad een tocht door de hel…. Gelukkig is alles toch nog goed gekomen!
Ja, Rob dat was een grote inschattingsfout. Helemaal als je dan ook nog een evenwichtsstoornis hebt. Daarna nooit meer een grottenstelsel in geweest. Veel te link.
Ik krijg alleen al bij het lezen van het verhaal hartkloppingen.
Een keer heb ik de fout gemaakt bij een excursie in kanchanaburi,het bootje stopte ergens aan de voet van een heuvel ,we moesten een behoorlijke klim maken naar een grot waar volgens de gids het 8ste wereldwonder te aanschouwen was.
Nog nooit zo’n deceptie meegemaakt,een beeldje van hooguit 30 cm,een flinke bult op mijn kop en dan ook nog een glijpartij naar beneden in de schroeiende hitte.
Weer terug bij het restaurantje onder aan de heuvel zag ik de daar aanwezige mensen lachen om weer zo’n groep sukkels.
Grotten zijn voor vleermuizen,dat gezegd hebbende hoe zit het met het overdragen van allerlei verschrikkelijke ziektes die deze beesten bij zich dragen?