Thailand 2020: Bestemming Ban Krut, Hua Hin en Bangkok.

Hier ben ik terug met onze onlangs gemaakte reis naar Ban Krut in maart 2020. Zondag 1 maart 2020 vertrokken we met Qatar Airways naar Bangkok met bestemming Ban Krut, Hua Hin en Bangkok.

Eerst moet ik jullie even vervelen met mijn medische geschiedenis uit te leggen. Zeven jaar geleden kreeg ik door een vergetelheid van de chirurg een diepe veneus trombose. Het gevolg laat zich raden. Levenslang bloedverdunners en zo veel mogelijk compressiekousen tot aan de lies dragen want mijn ader in het linkerbeen was volledig toe. Onze reis naar Thailand ging dat jaar niet door maar ik leef nog want dat was niet de enige fout dat die chirurg gemaakt had. Ondertussen heb ik er mee leren leven maar naar Thailand reizen is voor mij geen lachertje meer. Mijn bloedstolling is nooit op punt door de lange vlucht, ander eten en vooral de warmte. Het is me al twee keer overkomen dat ik bij terugkomst bloed plaste. Bloed veel te dun. Dus het duurt enige tijd voor dat de INR terug op zijn plooi valt. Niet naar Thailand reizen is echter geen optie!

Een bijkomend probleem voor dit jaar…als voorzorg bracht ik een bezoek aan de tandarts want voelde een kleine opening aan een vulling. Om een lang verhaal kort te maken, ik vertrok met een tijdelijke vulling want die tand moest door een kaakchirurg verwijderd worden. Op die korte tijd kon ik geen afspraak meer krijgen ook omdat ik moest stoppen met de bloedverdunner en dan helemaal ontregeld het vliegtuig op, was geen goed plan. Later bleek dat de tandarts bij de verdoving een zenuw geraakt had.  Nu nog is mijn tong dik en rood, erg branderig en heb geen smaak meer. Dat kan nog maanden duren. De huisarts dacht aan spruw maar na 2 keer een staal naar het labo te zenden was de uitslag steeds negatief voor een schimmelinfectie!

Ik vertrok dus met twee dozen antibiotica en producten tegen een schimmel! Het begon al met het drukverschil in het vliegtuig. Tandpijn! Mijn gezicht op onweer natuurlijk. Ik had helemaal geen tandpijn voor ik naar de tandarts ging. Ik wilde dit juist voorkomen. Gelukkig ging de pijn na de landing weg. Die tong was wat anders, vooral omdat ik niet wist wat er aan de hand was. Oei dit wordt meer een medisch verslag dan een reisverhaal.

We verbleven één nacht in een hotel aan de luchthaven want na de vliegreis nog 5 uren doorbrengen in een taxi zag ik niet zitten. The Great Residence Hotel was gunstig gelegen maar voor mij heel basic doch de prijs deed veel goed. ‘s Anderdaags stond een taxi van Jane Klein ons stipt op te wachten. De vrouwelijke chauffeur reed rustig en was zeer vriendelijk. Regelmatig een sanitaire stop en zelfs aan een bank om geld te wisselen. Echt een aanrader. Rond half vier bereikte we Ban Krut en we logeerden normaal 17 dagen in het Baan Grood Arcadia resort & spa. Fantastisch hotel en onze kamer was supergroot. We hadden dit hotel gekozen omdat er een foto op facebook was verschenen. Direct geboekt en dan eerst gaan kijken waar Ban Krut lag…  Oei dat was precies wel ver…maar daar hebben we geen moment spijt van gekregen.

Met dank aan Lung Addie voor zijn reclame. Hopelijk geraken we volgend jaar daar terug want het is zeker voor herhaling vatbaar. Ban Krut is een klein dorpje maar met een lange boulevard om te wandelen en vooral fietsers vinden er hun gading. Wij huurden zoals steeds een brommer om de omgeving te verkennen.  Deze keer kregen we voor de eerste keer een platte band op al die jaren. Een geluk bij een ongeluk gebeurde deze panne vlak aan een resort zodat we vlug (ongeveer één uurtje) konden geholpen worden.

Dichtbij ons hotel en op het strand hadden wij een prachtig zicht van een groot gouden beeld van Buddha en een schitterende tempel ‘Phra Phut Kiti Sirichai Pagoda’. De tempel was door Queen Sirikit gedoneerd aan de bevolking van Ban Krut. Als de zon op dit blinkend goud scheen was het net een sprookje. In de onmiddellijke omgeving hadden we keuze uit verschillende restaurantjes waar we heerlijk hebben kunnen eten (behalve ik want met tandpijn en een vervelende tong was het niet prettig). We ontdekte ook richting Bang Saphan een fantastische baai waar het heerlijk vertoeven was.

Na bijna 12 dagen afgezien te hebben hakte mijn echtgenoot de knoop door en besliste: “we gaan terug naar huis, dit kan niet langer” (ik had ondertussen een slapeloze nacht doorgebracht en liep met mijn hoofd bijna de muur op).

Gekeken naar een terugvlucht en we boekten voor zondag 15 maart (11 dagen voor de eigenlijke terugvlucht met Qatar) een vlucht met Finnair. Extra kosten natuurlijk maar eigenlijk viel het goed mee… € 646,- voor 2 personen. Onze familie verwittigd en gevraagd om een dringende hulpverlening bij de kaakchirurg. Die tand moest er uit! Mijn dochter die verpleegster is wist ons te vertellen dat we er goed aan deden om vroeger terug te komen want door het coronavirus gingen vele landen in lockdown gaan. Wij vielen uit de lucht natuurlijk, wie luistert er nu naar het nieuws in vakantie? Grapje. We hadden wel iets opgevangen maar dat het zo de spuitgaten ging uitlopen…

Verder moesten we het hotel in Hua Hin annuleren die een gedeelte van de prijs aanrekende voor deze annulatie. Daar zijn we dus niet geraakt.

We kregen gelukkig dezelfde taxi driver om terug naar Bangkok te keren. Ditmaal stopte ze aan een soort shoppingcenter zodat ik toch nog cadeautjes voor ons enige kleindochter kon kopen. In Ban Krut geen enkel winkeltje, mijn echtgenoot happy! We logeerden nog één nachtje in de omgeving van de luchthaven maar ditmaal in het Thong Ta Resort. Beviel mij beter en lag eveneens in Lat Krabang. De vlucht met Finnair viel goed mee, het was alleen verschrikkelijk koud in Helsinki. Blij dat we op tijd in Brussel zijn geland want later bleek onze terugvlucht met Qatar geannuleerd. Stel je voor met zo een tandpijn vast te zitten. Ja, ik weet dat er goede tandklinieken zijn in Thailand maar met het probleem van mijn INR durfde ik het risico niet nemen. Ik trek complicaties aan…

Wil je nog weten hoe het verder verloop ging?

De dag erna moest ik om half twaalf in het Middelheim ziekenhuis in Antwerpen zijn voor mijn consult bij een kaakchirurg. Ik ben niet verder dan de voordeur geraakt want die dag werden alle raadplegingen opgeschort door het coronavirus. Daar stond ik dan, speciaal terug uit vakantie gekomen voor die stomme tand en dan nog niet geholpen worden. Vooral mijn echtgenoot was er het hart van in. Ik heb nog 14 dagen volgehouden maar dan was mijn pijngrens echt bereikt en heeft mijn huisarts alles uit de kast gehaald om mij bij een kaakchirurg in het Jan Palfijn ziekenhuis te Merksem te brengen. Haar uitleg was telkens: “ik heb geen assistente want die staan allemaal in de corona afdeling, ik moet iemand hebben die virusvrij is”. Uiteindelijk is het gelukt en ik loop nu te zweven. Zij heeft dan ook bevestigd dat bij de vorige verdoving inderdaad een zenuw geraakt is en dat ik die medicatie voor spruw niet had hoeven te nemen. Zal weer iets worden waar ik moet met leren leven zeker. Ik word het al stilletjes gewoon en mijn gewicht heeft er baat bij…

Sorry voor deze klaagzang maar ik voeg ter compensatie verschillende foto’s bij van onze gedeeltelijke reis. Hopelijk mogen wij volgend jaar zonder pijn de reis volledig overdoen.