Met de racefiets door Thailand

Dit weekend gaan we fietsen in Thailand! En dan even niet georganiseerd met een groep toeristen langs typische bezienswaardigheden, wat overigens ook erg leuk is, nee we gaan vol gas op de racefiets dit keer!

Met een grotere focus op gezonder leven zit naast het medisch toerisme ook het sport toerisme in de lift, en ik kan me weinig plekken voorstellen waar het beter fietsen is dan in Thailand. Goede wegen, prachtig natuurschoon, eten en drinken ruim verkrijgbaar langs de kant van de weg, een lekker klimaat, een vriendelijke bevolking die farang fietsers enorm amusant vind (later meer hierover), en als je mazzel hebt een aantal fraaie dames op de scooter die een eindje met je oprijden! Dus neem die racefiets gewoon mee de volgende keer dat je naar Thailand komt!

We vertrekken

Voor deze weekend trip vertrekken we naar Laem Mae Phim (LMP), een klein vissersplaatsje aan de kust in de provincie Rayong. Of eigenlijk is het niet eens een echt plaatsje maar meer een strook asfalt met restaurants en strand aan de ene kant en hotels aan de andere kant. Dit is nog een stukje onontdekt Thailand – voor de meeste farangs althans – wat zich de komende jaren in sneltreinvaart zal gaan ontwikkelen. De farangs die er vertoeven zijn voor het merendeel Zweden op zoek naar zon en rust, maar als de als paddestoelen uit de grond schietende appartementen en hotels een maatstaf zijn zal het met die rust snel gedaan zijn. Vooralsnog hebben liefhebbers van het Thaise nachtleven hier echter bijzonder weinig te zoeken.

LMP ligt zo’n 25 Km ten oosten van Ban Phe. Dit laatste plaatsje geniet wellicht enige bekendheid bij de farang omdat hier de meeste boten richting Ko Samed vertrekken. De kustweg met het nummer 3145 loopt langs de kust met prachtig uitzicht op de Golf van Thailand en Ko Samed. Een op de meeste plekken brede gemarkeerde bermstrook voor langzaam verkeer zoals scooters en som-tam verkopers zorgt dat het fietsen hier redelijk veilig aanvoelt…met de nadruk op ‘redelijk’, want ik ken geen grotere verspilling van witte verf dan de wegenmarkeringen op Thaise wegen. Gelukkig kom je op een racefiets nog goed weg met normaliter belachelijk uitziend fel gekleurd lycra, dus zorg in ieder geval dat je goed zichtbaar bent!

In LMP zijn verschillende goedkope onafhankelijke hotels te boeken zoals Villa Bali en Tamarind Resort. In beide resorts heb je je eigen vrijstaande mini-bungalow. De prijs van de hotels schommelt tussen de 1,000 – 2,000 baht per nacht afhankelijk van geboden comfort. Voor de grotere budgetten is er eigenlijk alleen het X2 Rayong resort. Dit weekend hebben we ingechecked in het Tamarind Resort voor 1,200 baht per nacht, gerund door de vriendelijke en gastvrije Khun Tom en zijn vrouw.

Onontdekt Thailand

Na een vroeg ontbijt vertrekken we om 7 uur ‘s morgens in westelijke richting naar Ban Phe. Het strand ligt aan onze linkerhand, en sommige vissers zijn bezig de vangst van die nacht/ochtend te inventariseren en klaar te maken voor verkoop. Er is nauwelijks verkeer, en monniken van de nabijgelegen tempels halen een aalmoes op hier en daar. De weg breekt los van de kust na een paar kilometer en de omgeving wordt wat groener hier. We rijden langs verweerde wegwijzers die naar verlaten strandjes wijzen, fruitverkopers, tempels, hotels en hier en daar een kleine winkel. De omgeving straalt bovenal rust uit…dit is het echte onontdekte Thailand!

Een kleine vrachtwagen, compleet volgehangen met reeds opgeblazen luchtbedden en andere drijflichamen, rijdt in tegemoetkomende richting naar het strand. We zien de bestuurder niet eens zitten maar zien wel een van sigaret vergezelde hand tussen de luchtbedden uitsteken – we vragen ons af hoe de bestuurder nog iets kan zien.

Van loslopende honden hebben we niet veel last, en voor de weinige agressieve examplaren hebben we een zeer effectieve oplossing: even een ferme straal uit de bidon die kant op spuiten. Na zo’n 10 Km komen we langs het splinternieuwe appartementen complex Pupphatara en een aanliggend toekomstig Marriott hotel. Nog weer twee km verderop een eenzaam gelegen Novotel, het eerste grotere internationale hotel in deze regio.

De weg buigt terug naar de kust, en we vangen een glimp op van de zon die op het water van de golf van Thailand gereflecteerd wordt. Na het passeren van een ander nieuw appartementen- en villacomplex, Oriental Beach, rijden we door een klein plaatsje waar sinds jaar een dag een verroeste Trabant langs de kant van de weg geparkeerd is. De geur van gegrilde kip nestelt zich in onze neusgaten. Prachtig uitzicht op Koh Samed

Even later rijden we weer langs de kust, Suan Son beach. Een prachtige weg met veel groen, direct grenzend aan het strand. Terwijl we onder de begroeing door rijden hebben we geweldig uitzicht op Koh Samed. Vele restaurantjes en barretjes langs dit strand. Het is zeker niet het mooiste en schoonste strand van Thailand, maar het heeft een zekere onontwikkelde ruigheid die wel iets heeft.

We rijden langs een drukke vismarkt en met onze 35 km per uur is het nu even handen aan de remmen, want Thais kijken gewoon niet om zich heen als ze de weg oversteken, en zeker niet als er eten in het geding is. De snelheid van een racefiets inschatten is moeilijk voor degenen die dat wel doen. Een laatste stukje onder dichte begroeing door en zo’n drie kwartier na vertrek rijden we Ban Phe binnen.

Ook al is Ban Phe toch echt een klein en vriendelijk kustplaatsje, na de rustieke 25 km die we er net op hebben zitten voelt hier binnen rijden aan alsof we door een wereldstad overweldigd worden. Reizigers in transit, minivans, (disco)bussen, souvenirwinkels, markten en zelfs een heuse Tesco Lotus zorgen dat het relatief drukke verkeer zich vaak in onvoorspelbare richtingen begeeft, iedereen weer met een andere eindbestemming. Engelse opschriften bij restaurants, pensions en bars zijn de stille getuigen van de aanwezigheid van farangs, meestal op doorreis gaand naar of komend van Koh Samed. We rijden zo snel als we kunnen door dit plaatsje heen, nagestaard door motosai taxi rijders die zich waarschijnlijk afvragen waarom die ‘rijke farangs’ zich in vredesnaam op een fiets begeven.

Ruststop: Pai nai?

Een ruststop, of iedere andere interactie met de locale Thaise bevolking, levert mooie maar inmiddels voorspelbare conversaties op. De eerste vraag is steevast ‘pai nai?’ ofwel ‘waar gaan jullie heen?’. Als we vervolgens in gebroken Thai onze route van zo’n kleine 100 km voorleggen is ongeloof ons deel. Daarnaast willen de Thais er absoluut niet aan dat we op dezelfde plek eindigen als waar we begonnen zijn. ‘Thamaai?’, ‘waarom?’ ‘Okkamlangkaai’, ‘voor de sport’, proberen we nog. De Thai kijkt ons meewarig aan en haalt de schouders op. Vervolgens worden de fietsen aan een uitgebreid onderzoek onderworpen. Het begint altijd met even de bandjes te voelen. Die zijn altijd een stuk harder volgepompt dan verwacht blijkbaar, want onder het uitslaan van verraste kreten worden andere omstanders meestal ook uitgenodigd toch vooral even in de bandjes te knijpen.

Dan moet de fiets altijd opgetild worden. Ook hier is het resultaat onverwacht. ‘Carboooon Fibuuuuuur’ kennen ze meestal wel, met de typische Thaise nadruk op die laatste lettergreep. Nadat iedereen even heeft mogen voelen volgt nu uiteraard het moment supreme: ‘taorai?’, ‘wat kost ie?’ Dit is altijd een wat moeilijk moment. Geef ik nu de echte prijs, een onvoorstelbaar bedrag voor de gemiddelde Thaise toeschouwer die alle vooroordelen rond de ‘rijke farang’ zou bevestigen, of noem ik een fictief laag bedrag en stel ik ze mogelijk teleur?

Wetend dat het uiteindelijk altijd met de prijs van een motosai vergeleken zal worden kies ik voor de gulden middenweg. ‘Muen gan motosai’, ‘hetzelfde als een bromfiets’ wordt het dus. ‘Peng maak!’, ‘very expensive’ is het onmiddelijke antwoord. Die rare farangs toch. Geven al dat geld uit aan een fiets, terwijl ze voor dat geld een mooie brommer met alles erop en eraan hadden kunnen kopen!

En weer verder

We rijden verder via de voet van de heuvel die een natuurlijke scheiding vormt tussen Ban Phe en de volgende kuststrip, Mae Rumphueng. Niks aan de hand, een hellings percentage van slechts 3%, even schakelen en hop we zijn er al overheen. Met een scherpe bocht draaien we de 10 km lange kustweg langs Mae Rumphueng op. Dit strand staat bekend om gevaarlijke stromingen; regelmatig verdrinken er mensen hier.

We rijden langs nogal wat half leegstaand appartementen, een overblijfsel van de financiele crisis in Azie in 1997. De kuststrip doet wat desolaat aan, en een bevriende Nederlander met een restaurantje in Laem Mae Phim refereert dan ook aan dit gebied als de ‘Gaza strip’. Voor rond de 700,000 baht mag je jezelf de eigenaar van een appartementje aan het strand noemen hier. Het laatste jaar zien we ook hier meer ontwikkeling, net als in de rest van het kustgebied van Rayong. Dus wie weet een geweldige investering!

Wind tegen, maar mazzel

Aan het einde van de kustweg draaien we scherp naar het noorden bij een weerstation, richting de hoofdweg nummer 3 die Rayong met Chanthaburi verbindt. In het plaatsje Taphong kunnen we linksaf verder gaan richting de stad Rayong, slechts 8 km verderop. We hebben echter geen zin om langs de drukke weg te fietsen. We keren om richting kust en doen de route nog eens over, nu in tegenovergestelde richting. Laem Mae Phim, onze thuisbasis, ligt 42 Km naar het oosten vanaf hier. Met tegenwind!

Ik heb mazzel vandaag…2 dames op een motosai die rond de 45 Km/uur rijdt. Ik kruip in het wiel en gedurende een paar kilometer uit de wind lever ik een prachtige bijdrage aan mijn gemiddelde snelheid van vandaag. De dames vinden het enorm grappig dat ik ze bij kan houden, en willen uiteraard ook weer weten waar ik toch heen ga: ‘pai nai?’ Helaas draaien ze even later de weg af (pas op: Thais remmen eerst en geven dan pas al dan niet richting aan) en ik krijg de wind weer vol van voren. We stoppen even bij de pier in Ban Phe voor koffie, en zo’n 3 uur en 85 Km later rijden we in volle vaart Laem Mae Phim weer binnen, even een laatste sprintje om te zien wie de sterkste is vandaag.

Rust en vermaak

De rest van de dag vullen we met een massage, een uitgebreide lunch aan het strand, wat zwemmen en wat lezen. Ook al is er ‘s avonds niet zo heel veel te doen, er zijn genoeg goede restaurantjes en barretjes om je te vermaken. Een favoriet is het Italiaanse restaurantje La Capanna, waar je de beste pizza in Thailand voorgeschoteld krijgt. Liefhebbers van worst en zuurkool kunnen terecht bij Tequila garden, o.a. gerund door Harold, een Nederlander. Voor cocktails aan zee is het prachtige en trendy uit teakhout opgebouwde Phish Café een bezoekje waard.

Voor de echte feestbeesten is er een disco in het 16 km verderop gelegen Klaeng, waar je echt de enige farang bezoeker zult zijn. Een typisch Thaise ‘country style karaoke’ houten feesthut met de naam Sabai Sabai ligt zo’n 15 km de andere kant op, richting Ban Phe. Hier gaat het echt elke nacht helemaal los, al dan niet in aanwezigheid van de lokale ladyboy brigade. Ik hou het echter voor gezien voor vanavond…morgenvroeg is de volgende ‘etappe’.