Ingezonden: Ons Thailand avontuur

Want een avontuur dat was het. Vooropgesteld, het doel was om met z’n vijven, Huib Wiets en de kinderen (uit Bussum), nog een memorabele vakantie te beleven. Ik denk dat dat wel gelukt is. Het is bekend dat de gemiddelde puber niet bijster geïnteresseerd is in de cultuur van verre landen, en zeker die van ons niet. Als er zo’n EO-documentaire op tv is over de fietscultuur in Vietnam, wordt die door hen onmiddellijk weggezapt. Nu hebben ze toch maar mooi kennis gemaakt met een wereld waarin men met z’n vijven op een scooter zit, waar men insecten eet of gefrituurde schorpioenen

We dachten op de bonnefooi te gaan maar uiteindelijk hebben we in Bangkok bij een reisbureautje gewoon de klassieke tour geboekt. Nachttrein naar Chiang Mai en daarna vliegen naar het zuiden, om er nog een strandvakantie aan vast te plakken. Het was niet heel goedkoop maar we hadden ook niet heel veel in te brengen, daar op dat reisbureau. De Thai sprak nauwelijks Engels en wij geen Thais. Dit werd overigens pas pijnlijk duidelijk toen we op de laatste vakantiedag wilden uitchecken. Het was 4 uur ’s ochtends, we moesten een vliegtuig halen, en ik bleek de limiet van mijn Visakaart te hebben bereikt waarop het hotel weigerde om ons te laten gaan. De reis was eigenlijk gewoon te luxe voor ons. Op het station in Chiang Mai werden we persoonlijk opgehaald door het hotel. Ik zie dat wel eens op Schiphol, dat er dan in de aankomsthal iemand zo’n bordje met een naam erop omhoog houdt. Ik dacht altijd dat het dan belangrijke mensen betrof. Ik durfde dan ook gelijk niet meer af te dingen terwijl je toch in elke reisgids kunt lezen dat dat echt de bedoeling is. Nou ja, het zet toch geen zoden aan de dijk. Ik kan wel heel hard roepen dat 40 Bath veel te veel is voor een ritje met de tuktuk maar omgerekend is dat net 1 euro, geloof ik. Waar hebben we het over. Maar nu ik er aan terug denk, is het misschien toch wel duur betaald. Doodsangsten heb ik uitgestaan in de tuktuk. Die Thai rijden als gekken. We zaten meestal met z’n vijven verdeeld over twee tuktuks en alle chauffeurs, of wat daar voor doorging, maakten er telkens weer een wedstrijdje van. Maar het is ze mooi niet gelukt om ons gek te krijgen. Alleen die ene keer om half vijf ’s ochtends, toen we naar het vliegveld moesten, met z’n vijven in 1 tuktuk, met alle koffers die we bij ons hadden.

De kinderen vonden Kho San Road leuk. Ook om uit te gaan. Ik heb deze vakantie geleerd dat je als ouder niet alles moet willen weten, wat je kinderen uitspoken. Maar ja, dat is moeilijk als je samen op stap bent. Een nachtje doorhalen in Bangkok, een initiatief van onze oudste dochter Emma, is in mijn beleving toch iets anders dan een nachtje Utrecht. Met veel moeite heb ik ze nog net kunnen afhouden van een bezoekje aan een ladyboyshow. Er liepen veel Nederlanders rond op Kho San Road. Normaal wordt je daar als toerist niet blij van maar ‘s nachts in het hotel vond ik het wel een geruststellende gedachte. We zijn op Kho San Road nog twee Bussumse families tegengekomen waarvan de kinderen bij onze kinderen op school zaten. Een beetje een triest hoogtepunt van de vakantie omdat je dan opeens gemaakt gezellig tegen elkaar gaat doen.

Op zichzelf was alles goed geregeld in Thailand hoor maar we moesten wel even wennen aan de Thaise manier van doen. In de nachttrein naar Chiang Mai bleek dat de coupé, zoals die op onze tickets vermeld stond, onvindbaar was. Sterker nog: dat hele treinstel van ons bestond niet. Nu lopen er in Thailand in overheidsgebouwen allerlei mensen in uniform rond waarvan totaal onduidelijk is wat ze daar te zoeken hebben. Dus ik wilde niet bij de eerste de beste pias met een petje op om uitleg vragen. We zijn maar gewoon in een lege coupé gaan zitten. Tot we door een Chinese familie (met de juiste papieren) van onze plek werden verdreven. Toen heb ik toch maar iets wat op een conducteur leek aangeschoten. Hij zou het wel even oplossen en hoppetee, met onze tickets liep hij naar buiten. Toen hadden we helemaal niks meer, geen zitplaats en geen tickets en de trein was al drie kwartier over tijd. Nou ja, uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. We werden met z’n allen over verschillende coupés verdeeld en met een beetje medewerking van losse reizigers die wel wilden verkassen, konden we weer worden herenigd. Alleen waren we natuurlijk wel met z’n vijven en er was maar plek voor vier. De vijfde persoon kreeg een plekje toebedeeld bij de conducteur, samen met de vuile was. Overbodig om te zeggen wie die vijfde persoon was. Ik was wat dat betreft wel vaker de klos. Toen we ergens in het Noorden op zo’n jungle trekking gingen moest ik, samen met een andere overtollige vent in het gezelschap (ook een niet-liefhebber), op een olifant zitten.

In Chiang Mai hebben we gefietst en inderdaad, we hebben een jungle trekking gedaan. Die lui daar boven in de bergen moeten ons voor gek hebben verklaard, dat wij zoveel geld uitgeven om, met 40 graden, een hele dag naar boven te sjouwen door de rimboe om vervolgens bij hun op een hard bamboebedje je gaan liggen. Dat brengt me bij wat voor mij persoonlijk toch wel gezien wordt als het dieptepunt van de vakantie. Zelden ben ik zo door mijn familie uitgelachen als tijdens te terugtocht naar beneden. Het had geregend die nacht en de steile bergpaadjes (een pad kon je het eigenlijk niet eens noemen) waren erg glad. Een combinatie van gladde schoenen, een beslagen bril en totale uitputting maakte dat ik tegen mijn wil soms sneller beneden was dan me lief was. En als ik een keer niet in het water viel, als we over zo’n paadje liepen tussen twee rijstvelden door (slechts vier cm breed!), kreeg ik applaus en opgestoken duimen van de groep.

Ik had na afloop van de tweede dag in de jungle nog net genoeg besef om te bedanken voor het raften over de rivier. Ik was wel moe maar niet levensmoe. En terecht zo bleek meteen want Servaas, onze zoon (die toch echt wel een sportman is), is toen in het water gedonderd en heeft daarbij zijn been opengehaald. Het viel eigenlijk best mee maar de wond moest wel gehecht worden. In het ziekenhuis dus. Dat is in Thailand is een ervaring op zich. Ook hier weer allerlei soorten uniformen. Ik geloof dat er wel een stuk of zeven naar Servaas z’n been zijn komen kijken toen hij daar op een soort van brancard lag, tot dat uiteindelijk een achtste persoon (zonder uniform) z’n wond is komen hechten. Wat ik bijzonder vond was dat daar in het ziekenhuis niet alleen mannen en vrouwen rondliepen maar ook een soort tussenvorm. Mannelijk doctoren (denk ik maar dan in uniform) die waren opgemaakt als vrouw. Heel bijzonder. Ze zeggen dat wij in Nederland vrijdenkend zijn maar ik moet nog zien of zoiets hier geaccepteerd zou worden.

We hebben de laatste 10 dagen de eilanden in het zuiden van Thailand bezocht. En ja hoor, gelijk de eerste dag, op het eerste eiland, kregen een idyllisch hutje op het strand toegewezen, pal aan zee. De kinderen wisten niet wat ze zagen en ik kreeg steeds meer spijt dat ik niet vooraf bij Greenwood m’n eigen bouwstenen had ingekocht. Famke meende de volgende ochtend haar afdelingsleider van school op het strand te zien liggen, in bikini. Na als een echte 007 stiekem wat foto’s te hebben gemaakt, is ze, na overleg met haar vriendinnen thuis, tot de conclusie gekomen dat het met 95% zekerheid inderdaad mevrouw Vis van de bovenbouw moest zijn. Die overblijvende 5% werd veroorzaakt door de bikini. Door steeds dichterbij te komen als mw. Vis zich in het water begaf, is het Famke uiteindelijk gelukt om zich te laten herkennen, waarna de rest van de familie ook opeens uit het water opdook om haar de hand te schudden. Alleen ik niet. Ik heb het niet zo op de zee en ik kom ook bij voorkeur niet in de zon als het 25 graden of warmer is.

Op aanraden van mw. Vis hebben we drie scootertjes gehuurd, wat heel leuk was en handig. Nou ja, scooters, volgens mij waren het toch echt motoren. Met 250 cc mag je hier in Nederland de snelweg op. Een van de leukste avonturen (achteraf) was toen

ergens we in het binnenland, in de middle of nowhere, een lekke band kregen. Mijn vrouw zegt nu dat ze het zo bedacht had (maar op het moment zelf was het gewoon koppigheid) toen ze zei dat zij wel met de scooter (motor) naar beneden zou lopen, toch nog 10 kilometer, en dat wij met z’n vieren op de andere scooters vooruit moesten gaan om een bandenplak-reparatiebedrijf te zoeken. En het was ook nog eens heel warm, die dag. Eigenlijk waren alle dagen heel warm. Enfin, wij zijn gaan rijden en binnen een minuut of 10 werden we ingehaald door een pick-up met een scooter in de laadbak en Wiets zwaaiend uit het raam. Ik prijs me gelukkig met zo’n vrouw.

Op het ressort waar wij verbleven, hebben de kinderen nog een tijd lang geprobeerd om te doen voorkomen alsof ze met elkaar op vakantie waren. Wij werden dan ook geacht hen niet te kennen in het voorbijgaan of in de bar. Uiteindelijk is dat niet meer vol te houden en hebben ze zich er bij neergelegd dat wij ook bestonden. Mij is niet bekend dat de kinderen hier nadelige gevolgen van hebben ondervonden. Onze jongste vond het nodig om bij haar vrienden haar leeftijd naar boven af te ronden. Famke is 16 maar ging tijdelijk door het leven als 19-jarige (en zo ziet ze er uit ook). Het was even slikken toen ze op een gegeven moment een vriendje kreeg die zei dat hij 27 was (maar waarschijnlijk 35). We hebben zulke goede gesprekken, zei Famke, vooral ’s nachts op het strand (soms tot zes, zeven uur in de ochtend). Ik voelde me heel even geroepen om mijn dochter wakker te maken uit die mooie droom die onschuld heet maar de praktijk bleek een snellere leerschool.

We zijn ook nog wezen snorkelen. Mijn vrouw was enthousiast want ze meende een blauw visje gezien te hebben. Ik deed niet mee. Ik heb me, alleen in het bootje achtergelaten, laten verbranden. Een week na thuiskomst heb ik hier in Bussum bij de plaatselijke Chinees wel met extra interesse naar de visjes in het aquarium gekeken. Met name de blauwe hadden mijn belangstelling.

Nou ja, de tijd vliegt voorbij op deze manier. Daar was ik op zichzelf wel blij mee. En alles werd door de kinderen vastgelegd op hun telefoon. Hoe vaak ik niet heb moeten poseren. Huib en familie met een liggende Boeddha, de kinderen samen met de gouden Boeddha en ook nog een foto van Huib alleen met een lachende Boeddha (om te huilen) en volgens mij was er ook iets met een reuze Boeddha. Enfin, in ieder geval heb ik ze allemaal gezien. In het begin dacht je nog dat het iets bijzonders was die Boeddha’s met bijbehorende tempels maar als je dan deed alsof je geïnteresseerd was kreeg je telkens weer een rokje aan om de benen te bedekken. Een keer is leuk …

Terug in Bangkok hebben we een “drijvende markt” bezocht, een stuk buiten Bangkok gelegen, voornamelijk om onze chauffeur een plezier te doen, zodat hij z’n provisie kon binnen halen. Om die reden hebben we in Bangkok ook wel onbedoelde tochtjes met de tuktuk gemaakt, naar Nepalese kleermakers en Chinese juweliers en zo. Het was uiterst teleurstellend, die zogenaamd drijvende markt. Het was meer dat wij dreven en de markt gewoon aan land stond, met kermiskraampjes die allemaal hetzelfde verkochten: hele kleine en hele grote olifanten en alles wat daar tussenin zit, sjaaltjes met kleurige opdruk en meer souvenir-achtige artikelen. Het deed me denken aan een Eftelingtour waarin een (oosters) sprookje werd uitgebeeld, compleet met sprekende mannetjes en vrouwtjes (de Thai is nu eenmaal niet zo groot). Diezelfde dag hebben we ook nog een railmarket bezocht. Hier veel dode en levende vissen en bijbehorende vliegen. Je moet het begrip railmarket wel met een korreltje zout nemen. De markt bevindt zich inderdaad op een spoorlijn maar als daar ooit een trein zou rijden, zouden de problemen niet te overzien zijn.

Blij als ik was dat het er bijna op zat, heb ik me door m’n familie laten verleiden om ook eens mijn voeten te laten masseren. Dat kan ik Bangkok op elke straathoek. Wij hadden gekozen voor een tot massagesalon omgebouwde slagerij. Voor ik het wist zat ik bij de slagersvrouw in de stoel (ik had geen inspraak). Ach, het is net als bij de tandarts, je kan niet veel meer doen dan terug glimlachen en dat doe je dan maar.

Tot slot kan ik nog melden dat ik in Thailand een spontane allergie heb ontwikkeld voor alles wat te maken heeft met rijst en noedels, gecombineerd wordt met kip-curry of, nog erger, inktvis. In het vliegtuig op weg naar Thailand dacht ik nog: ha wat leuk, Thais eten. Maar als je dat dan vervolgens drie weken lang in verschillende variaties krijgt voorgeschoteld, ben je blij als je op de avondmarkt op Koh Samui naar een pizzahut kunt gaan om daar pizza te bestellen (die overigens belachelijk duur was). Over vliegtuigen gesproken. Ik verbaas me er elke keer opnieuw over dat ze zo lang mee gaan. De gemiddelde mens is in de loop der jaren zoveel langer geworden dat hij vandaag de dag totaal klem is komen te zitten in zo’n vliegtuigstoel. Het wil er bij mij niet in dat ze bij alle vliegtuigen waar ik in zit, een fout hebben gemaakt bij de berekening van de beenruimte.

Ik ben nog niet bevangen door het Thailandvirus, laat dat duidelijk zijn. Maar ik vond het wel een topvakantie. De voldoening is bij mij meestal achteraf. Maar niet meteen na aankomst deze keer. Op Schiphol had Famke de verkeerde koffer van de lopende band meegenomen. Of papa bij Weesp de trein terug naar Schiphol wilde nemen om deze om te wisselen.

Met dank aan mijn vrienden.