Onbekende bestemming 

Heb een scooter in Chiangmai voor een week gehuurd en ga vandaag richting Bo Sang de plaats die onder meer bekend staat vanwege de parasols die daar worden vervaardigd. Daarna ligt het in de bedoeling om verder naar Sankamphaeng te rijden en wellicht een bad te nemen bij de hotsprings waar een heilzame werking aan wordt toegedacht.

Heb de tocht in het verleden wel vaker ondernomen en de rit er heen is vrij simpel. Reis maar even met mij mee. Vanaf de bekende Thapei Road gaan we de brug over en rijden nu gewoon rechtdoor richting spoorwegstation. Steeds rechtdoor rijdend arriveren we in Bo Sang en bekijken de vervaardiging van de parasols en drinken er een kopje koffie.

Daarna vervolgen we onze weg weer simpel verder richting Sankamphaeng. Maar dan; dan zien we opeens een weg naar links waar heel wat pijltjes ergens naar toe verwijzen. Helaas allemaal  in het Thais. Wellicht is die weg toch heel wat leuker dan de bekende drukkere weg die gewoon rechtdoor rijdend naar onze bestemming Hotsprings voert.

Een gokje wagen

We nemen de gok want we hebben immers alle tijd. De weg voert door kleine dorpen en we genieten van het uitzicht over de velden. Heerlijk rustig snort de scooter verder en verkeer komen we nauwelijks tegen. Zo nu en dan stoppen we even om een foto te maken en onze blik over het wijde landschap te laten glijden. Totdat opeens weer een richtingaanwijzer opdoemt en we een beslissing moeten nemen. Uiteraard een probleem want de schrijfwijze van de Thaise taal blijft ons petje te boven te gaan. Er staat toch nog één begrijpelijk woord; Meditation Center. Daar moeten verstandige mensen huizen, dus nemen we die richting.

We stoppen er even en bekijken de zoveelste tempel en de kleine aangrenzende markt want waar mensen zijn daar is de markt.

De rit gaat verder

Eigenlijk weten we in de verste verte niet waar we uiteindelijk zullen belanden maar dat maakt het extra spannend. Daarbij schiet mij de oudejaarsconference van Wim Kan uit 1966 in gedachten en het autoloze zondag tijdperk gedurende de oliecrisis, met zijn lied; “Waar we heen gaan Jelle zal wel zien” op de melodie van Yellow Submarine van de Beatles, doelend op Jelle Zijlstra de toenmalige minister van financiën.

Wat zien we opeens; jawel een horde dames die zij aan zij voorover gebukt op het land aan het werk zijn. Zie heel wat groene stengels maar wat dat moet verbeelden; geen flauw idee.

Lijkt een foto waard dus Joseph het land op om zijn minimale landbouwkundige kennis te verrijken. En wat zie ik; heel gewoon knoflook, maar dan een heel groot veld vol. De dames krijgen er schik in als ik mijn camera het werk laat doen. Na dit intermezzo gaat de reis verder en zachtjes neurie ik “Waar we heen gaan Joseph zal wel zien.”

Maar opeens duikt heel onverwacht een richtingaanwijzer op en dat maakt de beslissing er niet gemakkelijker op. Rechtdoor naar Doi Saket of rechts afslaan naar Sankampaeng Hot Springs. Neem een kloek besluit en ga rechtdoor. Wellicht was het de invloed van Boeddha die Joseph tot zich wilde roepen. Even later zie ik op afstand hoog boven op de berg de tempel Doi Saket opdoemen.

Wil je boete doen dan klim je via een oneindig aantal treden omhoog maar mij niet van zonden bewust geef ik mijn scooter de sporen en raas naar boven. Bezoek de pagode waar relikwieën van Boeddha in de vorm van zijn haar zijn opgeslagen.

Terug naar Chiangmai is via de autoweg slechts 18 kilometer zo constateer ik. Met een grote grijns op mijn gezicht arriveer ik niet veel later in mijn hotel en kan met heel veel genoegen terugkijken op deze aanvankelijk zo onbekende bestemming. De Hot Springs van Sankampaeng die moeten nog een dagje wachten.