Myanmar: De markten van Mandalay
Het was april 2015 en ik trok van Yangon met de nachtbus naar Mandalay. Ik zweer bij het openbaar vervoer, dan kom je het dichtst in contact met het gewone leven. Het is toch een rit van meer dan zevenhonderd kilometer. Het was te koud van de aircon, ik trok een dekentje over me heen. Onderweg werd ik verscheidene keren wakker. Om zeven uur, bij het opstaan van de zon, kwam ik in Mandalay aan. Vage kleuren tekenden de oostelijke hemel.
De stad is gebouwd aan de voet van een heuvel, die haar naam aan de stad gaf. Die naam houdt in: Mandala (Pali woord, ‘vlak land’; en Mandare (Pali woord, ‘voorspoedige plaats’). Er liggen een aantal belangrijke tempels en paleizen. Na de derde Engels-Birmese Oorlog werd de stad in 1885 bij het Britse Imperium ingelijfd. Met de blik van een wereldburger uit 2021 lijkt die hele Engelse overheersing van een absurde militaire en koloniale arrogantie.
Veel rijkdommen van de stad zijn nu in het Londense Victoria and Albert Museum te bezichtigen. Kunstroof wordt zoiets genoemd. Het is nauwelijks bekend dat de Japanners in de Tweede Wereldoorlog na zware aanvallen in mei 1942 de stad bezetten en als militair centrum gebruikten. De beroemde Brug over de Kwai-rivier, een onderdeel van de logistieke aanvoer van oorlogsmaterieel van Japan via Thailand naar Birma, liep naar Mandalay. Thailand was zogenaamd neutraal.
In maart 1945 werd het fort van Mandalay door Britse bombardementen voorafgaand aan de bevrijding zwaar beschadigd. Maar de bevrijding door de Britten werd in Birma niet zo goed onthaald, want dat luidde opnieuw de overheersing door de Britten in. In 1948 riepen de Birmezen de onafhankelijkheid uit. De naam Birma of Burma is van de Engelsen afkomstig en dus een koloniale naam. Ze noemden het land naar een belangrijke bevolkingsgroep, de ‘Barmish’ of ‘Bamar’.
In Birma zelf werd het land altijd ‘Myanma’ of ‘Myanmah’ genoemd, maar door de Engelsen verbasterd tot ‘Bamar’ of ‘Barmish’. Dat was niet echt acceptabel voor de vele andere bevolkingsgroepen in het land. In 1989 herdoopte het militaire bewind de staat Birma tot Myanmar – de Unie van Myanmar. Niet alle landen ter wereld accepteren deze naamsverandering, net zoals vele landen, waaronder België, nog altijd Yangon als officiële hoofdstad beschouwen en niet Naypyidaw.
Wat is het eerste wat ik doe, als ik in een nieuwe omgeving beland? Gewoon doen, de straat op! De mensen opzoeken, volkse mensen. Ik stapte enkele markten af, liep naar de Irrawaddy-rivier (ook Ayeyarwady genoemd), volgde hoe ze schepen losten, keek naar de avondval en ging op zoek naar enkele jasmijnkransen om de boeddha te danken voor mijn voorspoedige reis.
Over deze blogger
Lees hier de laatste artikelen
Reizen2 november 2024Feestje in Brunei
Cultuur8 september 2023Het meisje van Chonburi
Expats en pensionado5 september 2023Verkiezingen België 2024: ter aanvulling en verduidelijking
Cultuur31 juli 2023Pa Chaab lacht
Ga door, ga door…
Ik ben er in gedachten ook weer
Mooi geschreven.
Ik maakte de reis van rangoon naar mandalay per trein in 1984
Vanuit Bangkok met birma airways naar Rangoon.
Birma had toen 3 vliegtuigen van dubieuze kwaliteit en elk jaar viel er wel een uit de lucht.
Er was ook geen communicatie tussen bangkok en Rangoon en een zitplaats reserveren was gewoon niet mogelijk.
Wanneer er meer passagiers waren dan zitplaatsen had er iemand pech.
De stewardess in het vliegtuig bleek later ook de receptioniste van het hotel te zijn.
Bij aankomst werd genoteerd hoeveel geld je had en dit werd bij vertrek ook weer gecontroleerd.
Ik moest kunnen aantonen waar ik het geld besteed had.
De treinreis naar Mandalay was op zich wel een belevenis.
De wagons waren niet met elkaar verbonden met een deur zodat de conducteur langs de buitenkant door de raam naar binnen klom.
De armoede was groot en al gauw had ik mijn extra paar schoenen weggegeven aan een riska jongen.
Bij het plaats nemen in de riska bleek hij mijn gewicht van 60 kg en de koffer van 10 kg niet te kunnen dragen en de fietswielen klapten in elkaar.
Weg was de inkomstenbron van de jongen.
Natuurlijk wel een goede vergoeding gegeven en gelijk een kennis erbij.
De riska jongen vertelde ook dat elk pakketje dat uit het buitenland kwam , gecontroleerd werd en dat buitenlandse goederen in beslag genomen werden.
wanneer ik desondanks toch iemand wilde helpen adviseerde hij een paar bankbiljetten tussen de lagen karton van een kartonnen doos te verstoppen en geen westerse goederern, maar goedkoop spul in de doos te doen.
De swedagon tempel in Rangoon was prachtig.
Bij de ingang van de tempel zat een oudere vrouw met een meisje van ongeveer 10.
Of ik het meisje mee wilde nemen, gebaarde ze me.
Op de terugweg naar Bangkok nog in een flinke onweersbui terecht gekomen, waarbij de thee kopjes tegen het plafond vlogen.
Gezien de huidige problemen in Myamar heden te dagen , vraag ik me toch af, hoe het land er uit had gezien Economisch, mensenrechten , toeristisch wanneer het onder bewind van Engeland gebleven was.
Het is een prachtig land , waar heel veel mis is.
Ben enkele keren in Myamar geweest en daar ook rondgereist
Ge kunt enkel het noorden en centrum doen, de rest is een probleem.
Yangon, ja goed voor 2 dagen en dan heb ge het gezien, buiten enkele tempels is er niet veel te beleven ook geen degelijk nachtleven.
Sorry buiten yangoon wel mooie zaken te bezoeken maar allemaal moeilijk en duur want voor 150 km moet ge een vliegtuigje nemen want de wegen zijn ni te doej
hugo
Ja, prachtig land. Ik herinner me vooral de bootreis over de Irrawaddyrivier van Mandalay naar Pagan, waar al die tempels te bewonderen zijn.
Het land was zo toen zo goedkoop dat je met de opbrengst van 2 boxen van elk 20 pakjes sigaretten op de zwarte markt je verblijf van 2 weken in het land kon bekostigen en langer was niet toegestaan.
Hugo
Buiten Yangoon kun je ook de golden rock bezoeken. Wij zijn met een taxi daar heen gereden daar het toch een grote afstand was. Beneden aan de berg moet je overstappen op een soort kleine vrachtwagen die je naar boven brengt alsook weer onderaan waar de taxi wacht. Uiteraard was deze vrachtwagen tegen een kleine betaling daar er ongeveer 30 mensen opzitten. De rots is een heiligdom en mannen mogen een goud blaadje op de rots plakken maar voor vrouwen is het verboden. Ik ken de naam niet meer maar eventjes googelen en je vind de plaats. De rots hangt half over een andere rots.