Lex in Pattaya – dag 1

Een aantal weken terug heb ik via Thailandblog gevraagd om tips voor mijn reis van (helaas) slechts 9 dagen naar Pattaya. Ik heb vele tips ontvangen, mijn reis vrijwel compleet gewijzigd en deze er zelfs aanzienlijk goedkoper door kunnen maken.

De redactie vroeg mij toen om een verslag te maken van mijn reis, wat mij natuurlijk ontzettend leuk lijkt mocht ik dingen mee maken die de moeite zijn hier te delen. Maar in Pattaya is het gelukkig nooit saai zo ervaarde ik al de eerste dag van de vakantie!

De reis

Ik hoef jullie niet te vertellen dat de reis lang is, erg lang en zoals waarschijnlijk de meesten van jullie ben ik het na een uur of 6 altijd echt zat. Gelukkig had ik een ruimere plek gelijk na de WC’s bij het altijd comfortabele maar volgens de lijstjes zeer gevaarlijke China Airlines. Ik zat in de middelste rij, aan het gangpad en had drie Fransen naast me zitten waarvan er 1 een beetje Engels sprak en vertaalde voor de rest. Op zich aardige lui, al vroegen ze wel om extra broodjes bij de lunch en een extra omelet met aardappelen bij het diner. Vond ik wel ongemakkelijk, en de overigens uitstekende Thaise crew ook. Maar ze kregen hun zin en zo blijkt maar weer dat brutaal zijn weer beloond wordt.

Maar ik had gelukkig geen jengelende kinderen naast me, dus dat was verder prima. Na de films ‘No Escape’ en ‘Braveheart’ (duurt lekker lang) gekeken te hebben, nog wat muziek geluisterd en het eten tussendoor was de reis inmiddels snel over de helft. De laatste paar uur even doorbijten, met regelmatig turbulentie, en ik landde zo rond 6.30 uur veilig om Suvarnabhumi Airport in Bangkok.

Eindelijk in Thailand

Na het vliegtuig uitgelopen te zijn ruik ik altijd al gelijk dat ik in Thailand ben. Het voelt als thuiskomen. Ik loop direct in snelle pas naar de Immigration en dat werd deze keer zeker beloond want ik liet hierdoor zeker twee vliegtuigen vol Chinezen achter me. Eenmaal bij Immigration aangekomen kies ik natuurlijk altijd weer de verkeerde rij, want de andere rijen gingen aanzienlijk sneller. Maar ik mag niet klagen, de rest van mijn vliegtuig stond ver achter mij, achter alle Chinezen die ik ingehaald had.

Er was nog een klein opstootje toen er een Immigration officier bij een gesloten loket ging zitten. Er zijn dan altijd mensen die helemaal van achteren komen en denken ‘mooi, ik ga gelijk bij het nieuwe loket staan’, maar helaas, de officier ging nog geen minuut zitten, rommelde wat en liep weer weg. Toen dacht deze Arabisch uitziende man schijnbaar dat hij vrijwel vooraan kon gaan staan bij de rij ernaast, waar anderen al veel langer wachtten dan hij.

Een kleine Engelsman vond dat deze ‘wanker’ maar achteraan moest staan, kreeg bijval, maar zijn geklaag was voor de voordringer geen reden om achteraan te staan. Een vrouw van Immigration werd erbij gehaald, maar dit had geen resultaat. Toen kwam de chef erbij… en toen moest ik doorlopen dus hoe het afgelopen is weet ik niet. Door dat opstootje ging het wachten gelukkig een stuk sneller. Zoals gebruikelijk stond mijn koffer al op de band en ik kon gelijk doorlopen, na wat Euro’s voor Baht’s gewisseld te hebben naar de ‘nothing to declare’ uitgang. Een Thaise Sim kaart gehaald, 1000 baht beltegoed erop laten zetten, en op naar de taxi standplaats beneden, naar de meter (die niemand aanzet) taxi’s.

Taxi

Het taxi systeem werkt goed op Suvarnabhumi Airport. Kaartje wordt geprint en vrijwel zonder te wachten kun je instappen bij het taxi nummer op je kaartje. Zoals altijd willen ze de meter niet aanzetten, en moest ik weer onderhandelen over de prijs. Ondanks dat ik toch al 7 keer geweest ben in Thailand wist ik niet meer wat ik nou de vorige keren betaald heb. Maar de THB 2000 die de chauffeur vroeg was te hoog, dat wist ik dan weer wel.

Ik vroeg of hij dan maar de meter aan kon zetten. ‘No meter taxi’ was het antwoord, waarbij ik hem duidelijk maakte dat er op zijn dak wat anders stond. De meter was keurig afgedekt met een handdoek en hij gaf me een geplastificeerde tarieven kaart en zei ‘Meter not for Pattaya, Pattaya fixed price THB 2000’ en wees naar het woord Pattaya op de tarieven kaart. Toen ik hem erop attendeerde dat er op de kaart THB 1700 stond, werd dat de prijs. Ik had een te lange rit achter de rug om door te onderhandelen naar THB 1500 of lager, en liet het er maar bij. Ik was gebroken van de lange reis en wilde zo snel mogelijk naar mijn hotel.

Omstreeks 7.30 uur gingen we dan eindelijk op weg naar Pattaya, waar na het zien van het ‘Welcome to Pattaya’ bord mijn vakantie eindelijk gevoelsmatig begon. Een klein half uur later kwamen we dan eindelijk bij Harry’s Place aan in Soi Honey. De vakantie kan nu echt beginnen!

Harry’s Place

Inchecken bij Harry’s Place, wat overigens een ontzettend gezellige guesthouse is in Soi Honey, was zo geregeld. De vrouwelijke werkneemster stond erop dat zij mijn kleine laptop tas droeg en ik mijn grote tas. Ik merkte wel op dat ‘small bag is small tip’ en na wat lachen zijn we naar boven gelopen. Die drie trappen met smalle voor Thaise voetjes gemaakte treden vallen wel een beetje tegen, maar al met al heb ik een mooie kamer die van alle gemakken voorzien is. Ik kan het iedereen aanbevelen, al is het hotel helaas niet te vinden op Booking.com. Niet nodig, volgens Harry zelf, die ik blij heb kunnen maken met een pak lekkere stroopwafels, want hij heeft het druk zat. Geïnteresseerden kunnen kijken en boeken via www.atharrysplace.com. Tip: zorg dat je er op een vrijdag zit, dan is er altijd een thema avond en is het erg druk en gezellig.

Pattaya

Ik reis altijd met een grote Samsonite tas, wat voor mij veel beter werkt dan een onhandige koffer. De tas blijft altijd grotendeels ingepakt omdat ik toch iedere 2 nachten wissel van hotel. Ik leef dus uit de tas en ben daardoor nauwelijks tijd kwijt aan in- en uitpakken. Ik ben dus maar gelijk even gaan liggen, maar slapen lukte niet, waarna ik rond 10 uur naar beneden gegaan ben voor een klein ontbijtje. Een tosti die op de kaart staat als een croque-monsieur was overheerlijk en nadat ik, licht gedesoriënteerd dat ik was, vroeg welke kant de zee op was begon ik aan mijn verkenningstocht door Pattaya.

Ik liep de Soi Honey uit richting strand, waarna ik aan het einde linksaf sloeg de Second Road op. Ik besloot me bij de eerste de beste ‘normale’ massagesalon even in te laten smeren met Aloe Vera, aangevuld met mijn eigen zonnebrand. Sinds mijn laatste vakantie lijkt het alsof ik een soort allergische reactie krijg op mijn huid van de zon, dus heb ik me voorgenomen deze vakantie goed in te laten smeren en zon enigszins te weren voor zover mogelijk. Uiteindelijk bij Lucky Fingers een overigens aangename massage gehad waarna ik richting strand ben gelopen.

Zoals ik al in mijn eerdere stukje aangaf is dit mijn eerste vakantie ‘alleen’ in Pattaya. En dan is het toch even anders, dan wanneer je met je vriendin naar Pattaya gaat. Het was mij nooit opgevallen dat er tientallen (en ’s avonds misschien wel honderden) vrouwen rond hangen bij de Beach Road, zoekend naar een Farang. Nu ontkwam ik er niet aan, want de aandacht was enorm. Goed voor mijn zelfvertrouwen, maar helaas voor de dames…

Na een kleine speurtocht bij het strand voor soi 7 / 8 vond ik mijn grote vriend Albert die helemaal vooraan een stoel voor mij klaar had staan. Na wat bijgepraat te hebben sukkelde ik een beetje weg, maar tot echt slapen kwam het niet. De speedboot begon zonder reden keihard gas te geven (zonder weg te varen), de verkoper van mobiele speakers testte zijn handelswaar en er werd zelfs een Thaise vrouw naast ons ter plekke getatoeëerd met een soort mobiel tatoeage station. De complete markt kwam zoals gebruikelijk voorbij en na een duik in het (overigens voor Pattaya redelijk schone) zee water besloot ik rond 16.00 uur dat het wel mooi geweest was en begaf ik mij richting Walking Street.

Naast de ingang van Walking Street zit de Turkse döner zaak ‘Ankara Döner Pumpui’, waar je de beste döner kan halen van Pattaya, zo niet heel Thailand. Als je de eigenaar ziet begrijp je de naam ‘Pumpui’, waar eigenlijk nog ‘mak mak’ achter zou moeten. Ik heb me voorgenomen om zoveel mogelijk te wandelen deze vakantie en ondanks dat het een eind lopen was, was het verschrikkelijk lekkere vlees elke stap waard.

Hierna via Second Road weer teruggelopen naar Soi Honey waar ik rond een uur of 5 toch maar een paar uurtjes ben gaan slapen. Rond 20.00 uur werd ik weer wakker waarna ik me rustig ben gaan klaar maken voor de avond. Ik ben eerst naar Harry’s Bar gelopen, wat overigens gerund wordt door de Thaise Nadya. Na een warm welkom van Nadya en bijgepraat te hebben met Nadya’s vriend Paul ben ik richting Central Festival gelopen. Op Floor 5 zit daar Swensen’s waar ze mijn favoriete ijsje/dessert hebben. Een chocolade lava cake met ijs en slagroom. Mijn glas water en de menu kaart werden gelijk overhandigd en ik kon het ijsje al bijna proeven… Maar toen kwam een medewerker vertellen dat ze om 23.00 uur dichtgingen. IJs bestellen kon wel, maar dan alleen om mee te nemen. Dat zag ik niet zo zitten en dus ga ik proberen om vandaag op tijd te zijn zodat ik jullie morgen alsnog een foto kan laten zien van dit overheerlijke dessert.

Ik besloot nog even naar de Walking Street te gaan waar een leuke band speelde bij The Stones House. Ik heb er een drankje gedaan en besloot toen maar weer terug te gaan naar het hotel. Eenmaal daar aangekomen zag ik verder op in de straat bij Full Bar een band spelen en het was er erg druk.

Toch nog maar even doorgelopen en ik raakte er al snel aan de praat met Wayne, een boomlange Engelsman van 51. Komt al 15 jaar in Pattaya en je zou verwachten dat hij toch wel weet hoe het werkt. Niets bleek minder waar, want de ene na de andere ladydrink werd besteld. En het Thaise grietje wat bij de bar werkte woog d’r leeftijd waarschijnlijk in gewicht, want ze was super mager (maar ook niet ontzettend jong). In ieder geval heb ik geen idee waar ze die drank liet maar het verbaasde me dat ze überhaupt nog kon lopen.

Hoe dan ook, Wayne was op een missie en zijn missie was haar mee naar zijn hotel nemen, al waren de onderhandelingen over de financiën nog niet rond. Het meisje vroeg veel meer dan Wayne wilde geven, maar ondertussen liep de barrekening van Wayne flink op. Haar schoenen stonden nog wel naast de stoel van Wayne, dus die had er alle vertrouwen in dat de vis gebeten had, het was enkel de hengel nog die hem binnen moest halen. Maar zoals wel vaker in Pattaya liep het net even anders. De schoenen waren ineens weg en ineens was er een andere toerist die de Full Bar verliet met de dame in kwestie. Die waarschijnlijk wel de vraag prijs betaalde. Eind van de avond bleef Wayne achter met rekening… en de volgende dag met een flinke kater.

Morgen gaan we ontbijten met Wayne bij zijn hotel, een voetmassage nemen (moet wel na al dat lopen), lekker naar het strand, het heerlijke ijsje eten waar ik al weken naar uitkijk, natuurlijk langs onze Turkse vriend voor een lekker broodje döner en in de avond weer op stap…

Wordt vervolgd!