Krab eten in Kep (Cambodja)

Na de uitgebreide informatie tijdens het bezoek aan de peperplantage gaat de reis per tuk tuk door de binnenlanden verder. Onderweg maken we nog een korte stop bij een zogenaamde olifanten grot. Moet even mijn krachten verzamelen als ik naar de vele trappen die omhoog leiden kijk. Zelf ietwat puffend huppelen met het grootste gemak drie jonge kinderen met mij mee naar boven.

Tot mijn genoegen zie ik halverwege een aantal apen slingerend van boom tot boom springen en kan dan zonder gezichtsverlies even pauzeren om dat schouwspel te bekijken. Aangekomen bij de grot tovert de gewiekste van de drie een zaklamp te voorschijn en wil mij overhalen om de grot te bezoeken. Neem bij de ingang een kijkje en daal de trappen naar beneden weer af. Grotten heb ik inmiddels tot vervelends toe gezien.

Kep

We rijden verder naar de aan zee gelegen plaats Kep, beroemd om haar krab. Het is inmiddels middag en als kreeft en krab liefhebber is mijn lunchverwachting hooggespannen. Mijn tuk tuk man zet mij af bij een naar zijn mening uitstekend restaurant.

Wellicht heeft hij gelijk maar de zaak zit vol met een buslading toeristen en laat ik daar nu beslist geen trek in hebben. Wandel op eigen gelegenheid maar verder en zoek een minder toeristisch getint kleiner restaurant uit. Op het menu staan uiteraard heel wat krabbereidingen maar ook andere vissoorten, garnalen en schelpdieren. Naar Kep ga je om van krab te genieten dus bestel ik de mij uit Thailand zo bekende krab curry. Prima!

Uiteraard heb ik mijn begeleider uitgenodigd, die vriendelijk bedankt en er de voorkeur aangeeft om in alle rust bij zijn voertuig op mij te wachten. Nadat de kreeft soldaat is gemaakt rijden we langzaam weer richting Kampot waar ik tegen half vijf toch maar even een verlate siësta invoer.

Toch heb ik het gevoel te weinig van Kep te hebben gezien en neem het besluit om morgen een scooter te huren en op eigen gelegenheid nogmaals naar het twintig kilometer van mijn verblijfplaats Kampot gelegen Kep te rijden. Per slot van rekening heb ik best trek om nogmaals van dit delicieuze gerecht te genieten. Daarbij komt dat ik zelfs de zo bekende krabmarkt niet met een bezoek heb vereerd.

Per scooter naar Kep

Deze ochtend huur ik een scooter en ga op weg naar Kep. Ditmaal geen automaat en dus even wennen aan het schakelen. Op eigen gelegenheid op stap gaan heeft toch een groot aantal voordelen. Je stopt op het moment dat je een aardig tafereel ziet voor een foto en alles doe je in het tempo dat jou behaagd.

Begin maar om bij de krabmarkt de tafereeltjes gade te slaan. De korven waarin de krabben worden gevangen en daarna in zee opgeslagen worden zo nu en dan naar de kant gesleept om verkocht te worden. Laat me verleiden om een kilo te kopen en ter plekke te laten bereiden. Ditmaal gewoon puur gestoomd. Je neemt plaats aan een weinig gezelligheid uitstralend tafeltje met een plastic zak vol kreeftjes. Als ‘bord’ krijg je nog een plastic zak waarin je de restanten kunt deponeren.

De kreeft smaakte geweldig maar eerlijk gezegd is de entourage meer dan barbaars en verkies ik toch een van de vele aanwezige restaurantjes. Dat mag dan best een paar dollar meer kosten maar de sfeer bij het eten draagt toch ook in niet geringe mate aan het genot bij. Op internet wordt in verschillende verhalen de markt de hemel in geprezen maar de krab in een restaurant is beslist niet minder vers. Ieder zijn meug maar van mij hoeft dat hele simpele gedoe echt niet meer. Leuk dat ik het heb meegemaakt maar daarbij is dan ook alles gezegd. Overigens kun je daar op de markt Kampot peper heel wat goedkoper aanschaffen dan bij de plantage zelf. Maar voor die meerprijs bij de plantage krijg je ook een gratis uiteenzetting omtrent alle facetten aangaande peper en een rondleiding. Leven en laten leven is het devies.

Als je op eigen gelegenheid naar Kep gaat is het de moeite waard om na de markt en restaurants de weg een paar kilometer langs de kustweg te volgen. Je ziet mooie stranden, perfecte hotels en ook een zoutwinningsgebied.

Terugrijdend naar Kampot maak ik even een stop bij een mangoboom behangen met geel wordende vruchten.

Als de bewoners een vreemdeling hun erf zien oprijden komt pa en ma plus zoon en drie kleine kinderen naar buiten. Maak de complimenten omtrent de mangoboom en vraag of ze ook mango’s verkopen. Afgaande op hun onderlinge afstemming lijkt dat niet het geval te zijn. Zoonlief die redelijk Engels spreekt vertelt dat ik twee kilo kan kopen voor een dollar. Uiteraard wil ik dat wel. Pa komt aanzetten met een tafeltje en stoel waarop ik moet plaatsnemen. Vrijwel direct daarna komt ma met een in bladeren gewikkeld iets en een flesje water. “For free” laat ze weten. Sta toch een beetje te stuntelen met dat in blad gewikkeld ‘iets’. Geen nood ik krijg hulp; de zoon toont mij hoe ik het blad omlaag moet trekken en happen maar. Het lijkt op sticky rice met kleine gele vruchtjes. Waarom al deze vriendelijke verwennerij? “Because it’s Chinese New Year” zo verneem ik.

Stap even later met twee kilo mango op mijn scooter nadat ik de familie uitbundig heb bedankt en hen meermalen het allerbeste heb gewenst voor het nieuwe jaar.

Een schitterende en hartverwarmende belevenis die ik niet snel zal vergeten.