Joseph in Azië (deel 16)

De geruchten dat het Avani hotel waar wij in Pattaya logeren dicht gaat worden steeds sterker. Het hotel heeft maar liefst 300 kamers waarvan slechts enkele zijn bezet.

Vanochtend zaten we in totaal met een achttal mensen aan het ontbijt en zagen het personeel ietwat zenuwachtig met elkaar converseren vanwege het feit dat de hoofddirectie van het hotel in vergadering bijeen was. Wij hebben al een ander kleiner hotel in gedachten dat open blijft en onze goedkeuring kan wegdragen.

Dagbesteding

Als hobbyfotograaf en lid van een fotoclub wandel ik maar weer eens over de boulevard langs de zee en leg zo her en der een paar tafereeltjes vast. Het strand is verlaten, de ligstoelen leeg en de parasols staan opgevouwen te wachten op betere tijden. Een enkeling tracht nog een flesje drank aan de spaarzame voorbijgangers te slijten, maar alom is het kommer en kwel. Zo nu en dan passeert een zogenaamd 10 baht busje, vertwijfelend claxonnerend om een klant op te pikken, maar het gros rijdt zonder ook maar één passagier in het rond. De chauffeur zal er moedeloos van worden en nauwelijks de verbruikte brandstof kunnen terugverdienen.

Heb medelijden met heel wat mensen die nauwelijks iets kunnen verdienen om aan de kost te komen en dat zijn velen.
Als de zon ondergaat en de roze gloed op zee neerdaalt moeten wij -hoe mooi dat iedere avond terugkerend tafereel ook is- toch onwillekeurig aan deze mensen denken.

Deze avond eten we in het tegenover ons hotel gelegen luxueuze Casa Pascal Restaurant. Als wij aan tafel plaatsnemen maakt het bedienend personeel een grapje en meet quasi de afstand tussen ons beiden. We genieten van een lekkere kreeftensoep gevolgd door een heerlijk visgerecht dat ter plekke aan tafel wordt gefileerd. Kortom een mooi restaurant met goed personeel en een attente chef.
We zijn er ons terdege van bewust dat het ons aan niets ontbeert maar dat vele kleine neringdoenden het in deze periode niet gemakkelijk hebben.

Vervelend bericht

Vanochtend vernemen we dat het Avani Resort vrijdag voor onbepaalde tijd gaat sluiten. Het gerucht dat we eerder vernamen blijkt dus bewaarheid te worden. We moeten dus van het fraaie uitzicht op zee en de schitterende tropische tuin afscheid nemen. Begrip kunnen we voor de beslissing wel opbrengen want met in totaal acht gasten kun je een 5 sterren hotel met 300 kamers en heel wat personeel ook in Thailand niet rendabel exploiteren.

Het personeel krijgt een gedeeltelijke salaris uitkering zo vernemen we van een personeelslid.

Alle restaurants hebben op last van de overheid de deuren moeten sluiten en mogen enkel en alleen afhaalmaaltijden verkopen. Hotels zijn van deze maatregel uitgezonderd en mogen uitsluitend gasten die in het hotel verblijven bedienen. Eerlijk gezegd is dat in ons hotel geen straf. Het mooie restaurant ligt midden in een tropische tuin omgeven door een schitterende waterpartij waar we met volle teugen genieten van het opgediende zeebanket en de geweldige sfeer rondom. We voelen ons bevoorrecht en moeten steeds denken aan de velen die het nu extra moeilijk hebben. Om dat te begrijpen moet je een wandeling langs het verlaten strand en de vele gesloten winkeltjes, restaurants en kleine neringdoenden in ogenschouw hebben genomen. Het is hemelschreiend en meelijwekkend.

Morgen moeten wij noodgedwongen naar een ander hotel uitwijken maar ook daar zullen wij het hoofd koel trachten te houden en het simpele boerenverstand laten prefereren. Met ruim acht kruisjes achter ons behoren wij beiden niet meer tot de allerjongsten, maar levenswijsheid is niet te onderschatten. Daarbij; niet te vergeten: we zijn nog lang niet levensmoe, vitaal en reislustig. De wereld is groot en het leven schitterend als je maar met de juiste oogopslag en instelling kijkt. Ook het coronavirus zal overwonnen worden daaromtrent hebben we geen twijfels en ongetwijfeld zullen we ook weer huiswaarts kunnen keren. Wanneer dat blijft nog een open vraag.