Joseph in Azië (deel 15)

De anders zo drukke Beach Road

Hoewel wij niets te klagen hebben omtrent ons hotel met ruime kamer en suite met groot balkon en uitzicht over zee ervaren we het toch een beetje alsof we in Thailand gevangen zitten.

Het is alom erg rustig maar gelukkig zijn her en der nog enkele restaurants open om de schaarse klanten van dienst te zijn.

In het toch zeer grote Avani Resort speelde vanavond in de lounge een pianist voor zegge en schrijve één toehoorder. Gezellig is anders maar wij hebben er ons bij neergelegd dat wij naar alle waarschijnlijkheid nog voor onbepaalde tijd in Pattaya moeten verblijven. De enige troost die wij hebben is de wetenschap dat het in Nederland niet beter is. Wellicht zijn wij hier zelfs bevoorrecht. We zitten niet bij de pakken neer en blijven optimistisch. Gelukkig is mijn lieve maatje ook over de eerste schrik heen en blijft ook zij er verstandig en rustig onder.

Even schrikken

Vanavond spraken wij een Amerikaan die eveneens in ons hotel logeert. Hij wist te vertellen dat een dezer dagen gesproken gaat worden over een tijdelijke sluiting van het hotel omdat, zo wist hij te vertellen, op dit moment slechts negen kamers bezet zijn van het immens grote hotel. Bij de receptie wist men echter van niets. We zien wel en hebben inmiddels al een ander onderkomen in gedachten. Rustig blijven is nu het credo.

Eten

De bijzondere eetgelegenheden in ons hotel laten het afweten dus wandelen we maar eens over Second Road waar het eveneens erg rustig is en nauwelijks verkeer. Tegenover de bekende Mike’s Shopping Hall wandelen we naar de arcade aan de overzijde waar op de hoek bij een eenvoudige eetgelegenheid enkele mensen zitten en verder lopend constateren we dat daar alles gesloten is met uitzondering van een Zweeds getint restaurant waar we met open armen worden ontvangen om daarmee het aantal gasten tot zes te verhogen.

Terug naar ons hotel wandelend kopen we nog een fles Jacob’s Creek Shiraz Cabernet om de avond op onze kamer toch maar zo gezellig mogelijk door te brengen. Uit Las Vegas krijgen we nog een FaceTime telefoongesprek en ook daar is het muisstil; zelfs op de zo bekende Strip zo vernemen wij.

Duiven in plaats van mensen op het strand

De wereld is veranderd!

Gelukkig slapen we geweldig en komen ’s morgens maar met moeite het bed uit. Maar de gedachte aan het vorstelijk ontbijt dat op ons wacht en een verkoelende douche maakt ons klaar wakker.

In de middag wandel ik gewapend met camera over Beach Road om enkele foto’s te maken. Je kent de anders zo drukke straat en het strand niet meer terug. Lege ligstoelen, opgevouwen parasols, her en der een stalletje met drankjes maar geen klandizie, kortom; nauwelijks een levend wezen op het strand te bekennen.

Of toch wel, want de duiven dartelen er vrolijk rond en hebben letterlijk schijt aan het coronavirus. Toch heeft de stilte ook een goede kant want iedereen is aardig en voorbijgangers groeten elkaar heel vriendelijk. Het lijkt wel alsof de mensen door de ontstane situatie zich meer met elkaar verbonden voelen.

Zonsondergang

Rond half zeven in de avond kijken wij naar de mooie zonsondergang en de warme gloed die daarna boven zee hangt.

Na met een korte onderbreking een hele dag in het hotel te hebben doorgebracht zoeken we ’s avonds om er even uit te zijn een van de nog slechts weinig geopende restaurants op.   Van de honger komen we dus niet om en een flesje wijn op onze mooie kamer ontbreekt evenmin. Het is enkel en alleen de onzekerheid omtrent het vervolg, maar we houden de moed erin.