Jaisamarn Full Gospel Church

Het is zondag, Joseph is laat opgestaan en ontbijt in Bangkok soi 8 omstreeks half een. Maak daarna maar eens een ochtendwandeling en sla de volgende voor mij onbekende soi 6 in. Vrij snel sta ik bij een gebouw waarop een groot kruis en de benaming Jaisamarn Full Gospel Church.

Omhoogkijkend hoor ik gitaarmuziek en gezang dus toch maar even een paar treden omhoog om een blik op te vangen. Aan een lange tafel zitten een 25-tal mensen die heel devoot zingen ondersteund door een gitarist die meezingt.

Als enkele mensen deze snoeshaan in de smiezen krijgen gaat de glazen deur open en krijg ik de uitnodiging om binnen te komen.

Je haalt de duivel in huis om een atheïst in het Huis des Heeren uit te nodigen. Ga op de uitnodiging in en alras wordt een stoel aangeschoven. Het zijn overwegend dames en een viertal mannen waarvan een Amerikaan zoals later blijkt. Het gaat er heel leuk aan toe en alle aanwezigen zingen uit volle borst met ondersteuning van de gitarist/voorzanger. Uiteraard versta ik van de teksten totaal niets maar het klinkt beslist niet saai.

Een zeventiger -de Amerikaan- is de enige die met een saaie blik en met de handen gevouwen vroom voor zich uit blijft kijken. Geen glimlach is op zijn gezicht te bespeuren terwijl de Thaise discipelen zichtbaar met veel plezier de gezangen laten horen. Zo nu en dan ook heel ernstig met de handen gevouwen of een hand tegen het hart gedrukt.  Ook ik word aangemoedigd om mee te zingen en als ik vertel dat ik de taal niet machtig ben en het niet versta worden enkele stoelen verplaatst en moet ik in het midden van de tafel plaats nemen naast een zeer bevallige dame die de Engelse taal machtig is en mij regelmatig iets vertelt omtrent de inhoud van de gezangen. Vreemd genoeg begin ik het nog leuk te vinden terwijl ik slechts bij zeer hoge uitzondering in een kerk kom voor een begrafenis of bruiloft waar ik niet kan wegblijven.

Op een bepaald moment gaat alle aandacht en gezang naar een bepaalde mevrouw uit die volgens mijn charmante tolk ernstig ziek blijkt te zijn. Toch even een ontroerend moment zelfs voor mij.

Na een ruim half uur hou ik het voor gezien en als de gitarist even pauzeert vraag ik hem of ik iets mag zeggen. Ga aan het hoofd van de tafel staan en bedank iedereen voor de gastvrijheid die ik mocht genieten. Ook dat ik genoten heb van de gitaarmuziek en ondanks ik de taal niet heb verstaan ook van de zang en devotie.

Wens hun allen heel veel geluk in het verdere leven. Zie alle aanwezigen met stralende gezichten naar mij kijken en als de dame die als tolk fungeert mijn woorden in het Thais vertaalt krijg ik zelfs de handen op elkaar. Met een brede armzwaai neem ik afscheid.

Moest even denken aan het recente verhaal “Een dag om niet te vergeten!” van mijn goede vriend Michel. Geen wonderbaarlijke visvangst maar toch een bijzondere belevenis van vrome maar ook vriendelijke en hartelijke mensen. Dergelijke kleine en vaak onbelangrijke dingen kunnen lang in je geheugen blijven hangen.