Het zijn de kleine dingen…

Het weer is voor de tijd van het jaar nog fantastisch maar toch denk ik, om de naderende winterse periode te ontwijken, alweer aan begin komend jaar. Daarbij dwalen mijn gedachten ook af naar mijn allerlaatste uitstapje naar Thailand en Cambodja, nauwelijks anderhalve maand geleden. Vreemd dat kleine veelal onbelangrijke dingen vaak heel lang in je gedachten blijven hangen.  

Nauwelijks in Bangkok aangekomen en zoals gewoonlijk logerend op Sukhumvit Soi 11 hoor ik vlak achter mij iemand hard roepen. Schenk er geen aandacht aan maar opeens tikt iemand op mijn schouder en heet mij met een brede lach welkom. Onmiddellijk herken ik Dr. Shoe die ik vanwege de coronaperikelen ruim twee jaar niet meer heb gezien.

Hoe de beste man werkelijk heet weet ik niet maar al jaren is hij dagelijks aan het begin van Soi 11 als schoenmaker aan het werk. In het verleden ben ik enkele malen bij hem geweest voor kleine reparaties. Hij vraagt met hem mee te gaan naar zijn werkplek aan de overzijde van de straat. Trots tovert hij daar een van de foto’s die ik enkele jaren geleden van hem heb gemaakt tevoorschijn. Uiteraard maak ik een nieuwe foto van hem. Aardige en vakbekwame man die Dokter Shoe!

In Phnom Penh zit ik heerlijk genietend op een leuk terras en sla het voorbijlopend publiek gade. Daarbij valt mijn blik ook op een grote reclameplaat met de wervende tekst ‘Carlsberg Probably the best beer in the world’. Het woord waarschijnlijk blijft door mijn gedachten spelen en naar enkele mooie dames op het terras kijkend beeld ik mij in waarschijnlijk de beste, liefste en knapste man van deze aardbol te zijn. Mijn dag kan niet meer stuk. Maar ‘probably’ hebben de dames geen kennis van de Engelse taal want ze keuren mij nauwelijks een blik waardig.

Verder wandelend passeer ik een winkel waarbij ik toch even in mijn ogen moet wrijven. De Tai Hok Huot Coffin Shop. Een winkel waar je een doodskist kunt kopen! Het is wel letterlijk het allerlaatste waar mijn gedachten naar uitgaan. De deuren van de zaak staan wagenwijd open en een vriendelijk ogende man kijkt naar deze met verbazing kijkende vreemdeling. Hij maakt een gebaar dat ik binnen mag komen en kijkend naar mijn fototoestel maakt hij duidelijk dat ik foto’s mag maken van de fraai gedecoreerde doodskisten. Hier gaat het gezegde ‘De een zijn dood is de ander zijn brood’ letterlijk op. Zie op een van de kisten een prijskaartje; 2480 Dollar. Ben nog lang niet van plan om geld daarvoor uit te geven.