‘Even naar het buitenland’

Zelden heb ik meer kou geleden dan de afgelopen dagen. In Azië dan. Misschien wel nooit, maar dat herinner ik me niet. Na dagen in en om Chiang Mai te hebben rondgezworven, wordt het tijd voor iets anders. Het wordt Luang Prabang.

Het busje naar de grens stopt even bij de witte tempel bij Chiang Rai. Bijna regen en hevig koud. Geen weer om met onze schaarse tropenkleding op onderzoek uit te gaan. Dat hadden we trouwens enkele jaren her al eens gedaan. Het blijft bijzonder; dit keer wil ik mijn vriend de miljoenen labeltjes van aluminium laten zien, waar gelovigen een wens op schrijven. Als ze een tijdje in de wensboom hebben gehangen, gaan ze naar een overdekte erehaag waar er al vele hangen.

Bij de eerste nachtstop bleek het ijziger dan in Chiang Rai. Vernikkelen is als term hier op zijn plaats. Drie lagen zomerkledij niet genoeg voor enig comfort. Gelukkig is het eten inbegrepen en direct te consumeren, wat de eerste kou doet verdrijven. Een uurtje later gevolgd door heerlijke Tom Yam, niet voor de honger overigens.

Van slapen kwam weinig door het gebrek aan dekens, maar van liggen rust je ook uit. Geen probleem daar, al duurt een nacht dan wel.

De volgende morgen niet al te vroeg aan het ontbijt, om vervolgens naar de grens te worden gereden. Aan beide zijden een kolossaal gebouw dat kan wedijveren met de aankomst- en vertrekhal van Chiang Mai’s luchthaven. Maar dan met slechts een handje vol mensen.  Uitchecken gaat natuurlijk snel en tot onze verbazing was Laos inkomen ook een fluitje van een cent. Aan de andere kant nog wel een uur wachten op?

We besluiten met de speedboot te gaan, om zo van twee dagen kou er één te maken en Pak Beng over te slaan als overnachtingsplaats.  Fout, fout, fout. Naast de stuurman kunnen er zes mensen met hun bagage in zo’n bootje, vinden de Laotianen. Als je je hebt laten zakken tot hurkhouding zit je gelijk klem. Daarna moet je duopassagier er ook nog bij. Wij zijn oud en stijf, de twee andere mannen jong en erg lang.

In die houding zouden we vijf uur moeten zitten, zonder bescherming tegen de wind maar wel voorzien van water, dat met korte tussenpozen over ons heen werd gegooid door opspattend water. Het werden er zeven.

Gewaarschuwd namen we plaats op de achterste zitgelegenheden (want stoelen waren het echt niet), wat het klappen op het water minder hevig maakte, maar nog steeds oncomfortabel bleek. Geheel verstijft en wankel ter been zijn twee uur later dan gedacht, drijfnat op onze bestemming aangekomen.

Dat wil zeggen tien kilometer voor de oude hoofdstad, om de tuktuk chauffeurs ook een inkomen te gunnen. Na het betalen van een luttel bedragje, mag je verder naar waar het weer bekend voorkomt. Na het zien van het rode kruis gebouw zijn we weer helemaal thuis. Ik wil daar stoppen om in de sauna op temperatuur te komen, mijn vriend wil met spoed naar een hotel voor douche, schone kleding en een rustbed. De eerste en zeker ook de laatste keer dat we met een speedboot reizen.

Van de sauna is het toen niet meer gekomen, al gaan we wel, al was het alleen maar voor de goede en betaalbare massages, waarvan de opbrengst naar de doelen van het Rode kruis gaat. Tien uur geslapen (na een avond met spelletjes) en we zijn weer het heertje. Geen kou van betekenis en zelfs af en toe zon, zodat de eerste ontbijtjes buiten kunnen worden opgepeuzeld en ook de koffie erna op terras naar binnen gaat.

De gister gescoorde sweaters hebben we vrijwel niet meer nodig, al heeft Mijn vriend voor de zekerheid een paar sokken gekocht tegen de avondkou.

Op naar sauna en massage!

Ingezonden door Martin van Iersel

– Herplaatst bericht –