Een vleugje Laos (deel 3)

Morgen gaat de reis verder naar de oude koningsstad Luang Prabang en dat kan alleen per bus. Je kunt een keuze maken uit de zogenaamde VIP-bus of minibusje.

Persoonlijk verafschuw ik die kleine busjes omdat je bent overgeleverd aan de chauffeur die niet altijd even bekwaam is. Daarbij zit je als het een beetje druk is als haringen in de bekende ton. Het enige voordeel is, als je in dit geval van voordeel mag spreken, dat de reistijd wat korter kan zijn. En daar zit de clou, de chauffeur is vaak wat roekelozer om de tijdwinst waarop hij zo prat gaat te realiseren. Welke tijdwinst kun je jezelf afvragen. We hebben immers vakantie en moet je dan gaan haasten? Dus voor 90 duizend kip – je schrikt van die bedragen – heb ik een ticket gekocht voor de VIP-bus naar Luang Prabang.

Het gaat een lange tocht worden voor de nauwelijks 180 kilometer vanaf Vang Vieng. Als vertrektijd staat 10.00 uur aangegeven en als alles volgens plan verloopt ben je dan om half vijf is Luang Prabang. Inmiddels heb ik in Vientiane geleerd hoe de Lao tijdtelling werkt. We zien wel.

De bus

Deze ochtend krijgen we de mededeling dat we – mijn persoontje en twee Engelse dames – niet per taxi naar het busstation worden gebracht maar dat de grote bus bij het hotel zal stoppen. Tot mijn verbazing stopt even na tienen, dus zeer redelijk op tijd, inderdaad een geheel lege grote bus die ons naar Luang Prabang zal brengen. Gekscherend vertelt een van de jongens van het hotel dat de bus helemaal voor ons alleen bestemd is en dat hij dat zo maar even voor ons heeft geregeld. Een paar kilometer verder stappen nog drie Franse Algerijnen in en daar blijft het bij. Tel uit je winst. Zesmaal 90 duizend kip per persoon, ofwel ongeveer acht euro. Dat deze bus enkel en alleen aan brandstof meer dan zesmaal acht euro kost zal duidelijk zijn.

De route

De eerste kilometers zijn niet bepaald schokwekkend maar na een uurtje ontvouwd zich een werkelijk enerverend landschap. Hoge bergketens en diepe dalen lossen elkaar af. De weg is bochtig om niet te stellen de ene haarspeldbocht na de andere. Daarbij een smalle gedeeltelijk geasfalteerde weg en op vele plaatsen slechts verhard met aarde en kiezels. Als vrachtwagens of andere bussen ons passeren moet een van beide halt houden om de ander de gelegenheid te geven te kunnen passeren.

Het landschap is ruig, heel erg ruig en de armetierige dorpjes die we passeren zijn direct langs de weg geprojecteerd. Het lijkt me een hard bestaan om hier aan de kost te moeten komen. Hout zal wel ruim voorhanden zijn denk ik als ik de wijde omgeving in ogenschouw neem. Langs de kant van de weg zie je dat bewoners bepaalde pluimen met lange stelen tegen het aanwezige asfalt uitkloppen. Er worden bezems van gemaakt en gezien de vele mensen die zich met dit stukje huisvlijt bezighouden moet het een belangrijke bron van inkomsten voor hen zijn. Het zal wel een zeer pover bedragje zijn dat het uiteindelijk oplevert. Nee, die democratische republiek van het volk is beslist niet het ware, hamer en sikkel ten spijt. Langs de kant van de weg en op veel huizen zie je de vlaggen wapperen van Laos en de rode Russische vlag. Het zal geen vlagvertoon zijn ten teken van een feest en waarschijnlijk is het meer het moeten vlaggen voor het uiterlijk vertoon van de natie.

Communisme, hoe mooi het in oorsprong ook bedacht mag zijn, brengt zoals in vele landen is gebleken slechts welvaart voor de veelal corrupte leiders van het land. De gewone man zal weinig van die welvaart bemerken. Maar dit nu allemaal maar even terzijde; de route en het landschap met de kronkelende weg is mooi heel erg mooi. Als Westerling moet je dan toch even nadenken hoe gelukkig je bent om in een welvarend land geboren te zijn.

Dat de bus voor de minder dan 200 kilometer van Vang Vieng naar Luang Prabang ruim zes uur nodig heeft is te begrijpen.

Luang Prabang

Als je met de bus in Luang Prabang arriveert stopt deze een stuk voor de plaats zelf. Vanzelfsprekend staan ook daar weer een aantal vervoermiddelen gereed om je naar het centrum te brengen of naar het hotel van je keuze. Op die manier kom ik uiteindelijk terecht bij het Bualuang Hotel dat iets, maar op loopafstand, buiten het centrum is gelegen. De kamers zijn echter netjes en voor 35 dollar ben ik het mannetje. Vreemd genoeg blijkt achteraf dat boeken via internet tien dollar duurder is.

Begin na aankomst maar om de plaats per voet te verkennen, want zo groot is Luang Prabang nu ook weer niet. Kijk even binnen bij een zeer fraai in de openlucht gelegen restaurant luisterend naar de naam Roots & Leaves.

Mekong en Nam Khan rivier

De grootse Mekong rivier en de eveneens prachtige, maar aanzienlijk kleinere Nam Khan rivier geven aan Luang Prabang een extra cachet. Langs beide rivieren liggen een aantal mooie panden en de hotels en restaurants profiteren van het mooie uitzicht. De terrasjes en eetgelegenheden zijn niet te tellen. Op een gehuurde fiets en rustig rijdend leer je de plaats op een speciale manier redelijk kennen. Ongetwijfeld kom je dan automatisch terecht bij de belangrijkste tempel Vat Xiengthong en eveneens bij de historisch bezien veel minder belangrijke tempel Vat Visounonnarath. Zoals men in Thailand een tempel Wat noemt spreekt men in Laos over een Vat. De avondmarkt en enkele andere voor Laos geschiedkundige gebouwen zullen eveneens niet onopgemerkt blijven.

De markt

Voor de toeristen is de omvangrijke markt van Luang Prabang een echte trekpleister. Als de schemering invalt staan de straten in het centrum van de plaats bol met een grote verscheidenheid aan koopwaar. Je kunt er gewoon niet aan voorbij gaan. Opvallend zijn het grote aantal plaatsen waar bedovertrekken verkocht worden en sloffen tref je eveneens in grote hoeveelheden aan. Verder net zoals overal veel textiel en allerhande hebbedingetjes. Het geschuifel over de markt moet hongerig maken zullen een aantal restaurateurs gedacht hebben want in de onmiddellijke nabijheid tref je heel wat eetgelegenheden aan.

Vat Xiengthong

Deze meest belangrijke tempel van de stad kom je automatisch tegen als je de route langs de Mekong volgt. Heel wat jaren geleden, om precies te zijn in 1560, bouwde koning Setthathirath deze tempel ter nagedachtenis aan koning Chanthanphanit die eveneens over het kleine koninkrijk Luang Prabang regeerde. Rondom de tempel staan vijf kapellen die uit de zestiger jaren van de vorige eeuw stammen. Een van deze kapellen herbergt een Boeddhabeeld uit 1569. Heel wat toeristen voornamelijk uit Laos en Thailand brengen een bezoek aan dit voor hen belangrijke heiligdom. Je moet een entreekaartje kopen om het te mogen bekijken en zodoende is het toch een aardige lucratieve zaak. Voor een buitenlander is het allemaal weinig imponerend en ben je er vrij snel uitgekeken.

Vat Visounonnarath

Deze veel minder bekende tempel kom je eveneens bij een rondrit per fiets automatisch tegen. Een paar stupa’s uit een grijs verleden domineren het rustgevende terrein. Daarbij trachten een paar dames met hun koopwaar een paar duiten te verdienen aan het geringe bezoekersaantal dat deze vat bezoekt.

Koninklijke hotels

De plaats heeft een aantal gebouwen die uit een roemrucht verleden bewaard zijn gebleven. Een daarvan is ongetwijfeld het in de straat bij de avondmarkt gelegen Villa Santi. Ooit was dit pand de voormalige koninklijke residentie van de laatste kroonprins van Laos. De tegenwoordige eigenaar is de dochter van prinses Maneelai, echtgenote van de voormalige kroonprins. Haar man, Santi Inthavong verbouwde het pand tot hotel, want in de democratische volksrepubliek van Laos moeten ook mensen met blauw bloed met werken aan de kost zien te komen. Aanvankelijk werd aan het hotel de naam ‘La Princesse Hotel’ toebedacht. maar deze naam werd al spoedig gewijzigd in Villa Santi.

Wellicht ook min of meer door de invloed van de politiek die niet zoveel meer opheeft met nakomelingen van Koninklijke Huize. Het hotel behoort met het Grand Luang Prabang Hotel tot de tophotels van de plaats. Dit laatstgenoemde hotel was ooit de residentie van prins Phetsarath, door de partijbonzen tot nationalistische held benoemd vanwege zijn rol in het ontstaan van een onafhankelijk Laos. Het pand is aan de buitenkant in originele staat bewaard gebleven. Het was de plek vanwaar prins Phetsarath de opstand leidde tegen de Franse overheersing en in 1942 de eerste minister president werd van Laos. Behalve als hotel is het pand ook als museum ingericht. Of die opstand bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog als erg heldhaftig beschouwd mag worden blijft de vraag.

Resumerend

Terugkijkend op drie dagen Luang Prabang moet ik helaas stellen dat mij de plaats, zeker gezien de roep die er van uitgaat, is tegengevallen. Als je in enkele oude tempels bent geïnteresseerd of in alle vroegte een rijtje monniken achter elkaar wilt zien lopen dan ben je er op het goede adres. Maar eerlijk gezegd zijn ook die tempels in vergelijking tot een aantal oude Khmer tempels in Thailand niet bijzonder te noemen en vallen geheel in het niet met bijvoorbeeld grootse tempelcomplexen als Ayuttya en Sukothai, om maar te zwijgen over Ankor Wat in Cambodja. De reisgidsen en ook bepaalde artikelen op internet hemelen de plaats naar mijn idee te veel op. De ligging aan de twee rivieren is bijzonder fraai, maar als de verwachtingen te hoog gespannen zijn zal een lichte teleurstelling te bespeuren zijn. Toch kun je als je Laos bezoekt niet aan Luang Prabang voorbijgaan.

Wordt vervolgd