Dodenspoor in Kanchanaburi

Hoewel ik over het algemeen tijdens mijn reizen door Thailand typische toeristenplaatsen probeer te vermijden, brengt het tiendaagse verblijf van oude vrienden van vroeger, mij ertoe toch weer eens een keer de reis naar Kanchanaburi te maken: De River Kwai.

Het enige aardige daar vind ik de treinreis van Kanchanaburi naar NamTok, vijftig kilometer richting Birma. Thia, die ons in een huurauto heeft rondgereden, brengt ons naar het station in Kanchanaburi en zal ons aan het eindpunt weer ophalen. Vlak voor het stationnetje staat een tafeltje met folders en een vriendelijke meneer vertelt dat een ticket honderd Baht per persoon kost. Zonder nadenken betalen we dit bedrag en de stationsbeambte vertelt dat hij ons plaatsen in de tweede wagon aan de linkerkant heeft gegeven, de beste die er zijn in verband met de ravijnen aan die zijde. Opgetogen lopen we het perron op en worden daar verwelkomd door een verscheidenheid van souvenirstalletjes. Een vrolijk T-shirt met een afbeelding van het Warcemetary lijkt me wel wat, maar ik houd me in. Inmiddels besef ik dat een ticket voor vijftig kilometer hooguit twintig Baht kan kosten. We zijn kennelijk beetgenomen.

Inmiddels is het perron stampvol avonturiers en bussen voeren nog steeds mensen aan. Opvallend veel Japanners, die kennelijk wel eens willen zien waarover vader of grootvader niet over uitgepraat raakte. Eén ervan wil graag met zijn dochtertjes en mij op de foto. Vermoedelijk denkt hij dat mijn vader krijgsgevangene is geweest en dat zo alles weer goed komt. Glimlachend laat ik zijn vrouw begaan met de camera. Redelijk op tijd arriveert de trein. De oude stoomlocomotief is in verband met Amazing Thailand vervangen door een moderne Dieselwagen. In enkele wagons worden honderden mensen gepropt, maar de tweede wagon is gereserveerd voor de honderd Baht klanten. Dat maakt wel iets goed. Wij hebben inderdaad prima zitplaatsen.

Nog maar nauwelijks vijf minuten later – we zijn de brug net met succes gepasseerd – komt een kleine jongen, die ik eerder buiten zag spelen, langs. Opgewekt roept hij “free” en overhandigt de luxe passagiers een plastic doosje met twee koffiebroodjes. Ik bedank hem uitbundig. Even later komt hij met een grote plastic zak de lege doosjes weer ophalen. Ik overhandig het doosje en roep “free”. Nu kan het niet meer stuk. Steeds als hij langs komt, krijg ik een volle glimlach. Mijn vrienden zijn eveneens geroerd door de vriendelijkheid die hij uitstraalt.

Een tweede jongen maakt zijn opwachting. Hij serveert koude cola. Direct na hem komt een derde langs. Hij deelt enthousiast rietjes uit. Steeds weer een gulle lach. Wat kan een treinreis ontspannend zijn. Vlak voor het eerste ravijn komt nummer één weer langs, nu met een flesje gekoeld water. De derde heeft zich kennelijk gespecialiseerd in rietjes, want hij deelt die weer vol overgave rond. Onderweg stappen bij diverse stations nog bussen vol mensen in, maar die worden gelukkig in onze luxe coupé geweigerd. Bovendien hebben die geen vriendelijke jongens ter beschikking. Dat kan ook niet voor een paar Baht.

Na het ravijn stappen die mensen weer uit om in de bus verder te gaan. Wij krijgen van de stationsbeambte, die onze tickets verkocht, een officieel ogend papier waaruit blijkt dat we deze gevaarlijk reis met goed gevolg doorstaan hebben. Dit papier is zo officieel dat het niet opgevouwen mag worden, want nu blijkt dat de rietjesverschaffer nog meer kan. Hij volgt de ambtenaar en reikt elastiekjes uit. Tenslotte krijgen we tissues. Uiteraard in de bekende plastic zakjes verpakt, die een normaal mens niet open krijgt. Geen nood. Op de terugweg houd ik één van de jongens aan en vraag om hulp. Handig slaat hij het zakje open en weer krijg ik zijn aanstekelijke “free” te horen.

Aan alle reizen komt een eind. Daar kan niemand iets aan veranderen. Als we in NamTok uitstappen, staat Thia keurig te wachten. Volgende keer zal ik zeker weer een luxe treinreis maken. Mijn vrienden begrijpen inmiddels waarom ik in Thailand woon.