De sfeer van reggae in Pai is niet te evenaren
Ik zal het nooit vergeten. Het idyllische plaatsje Pai in Noord-Thailand. Waar de sfeer van reggae in de lucht hangt. Het was vlak voor de eeuwwisseling. Ik reisde met de nachttrein van Bangkok naar Chiang Mai, had een onfortuinlijk avontuur in een grot bij Mae Hong Son en arriveerde met de bus in dit backpackersoord.
Ik herinner mij dat ik meteen verkocht was toen ik de bus uitstapte en de Nomad-rugzak op mijn rug slingerde. Het was de sfeer, de jungleachtige omgeving, de bergen in de verte, de vertraagde tijd en vooral omdat ik nog net de hippieachtige sfeer van de jaren zestig heb meegemaakt. En die proefde ik daar meteen. Met Bob Marley als een van de ambassadeurs. Soms als ik zijn muziek hoor, waan ik mijzelf weer in een van die barretjes. Want Pai, dat was voor mij reggae en reggae dat was Pai.
Aanlegplaats backpackers
Het is maar een klein dorp, 137 kilometer ten noordwesten van Chiang Mai, dat je in een half uur wel gezien hebt. Een aanlegplaats voor backpackers en andere reizigers die er langer dan gepland blijven ‘hangen’. Met een oogstrelende natuur om je heen, een bijna tastbare rust die als een tovenaar bezit van je neemt en een relaxte sfeer die je vastpakt en je niet meer loslaat. Het waren de barretjes waar reggae-muziek uit grote speakers de bezoekers verwelkomde en een illusie van eeuwige vrijheid en broederschap beloofde die mij aantrokken. Mij in aangenaam zwoele sensuele sferen bracht waarvan het maar moeilijk loskomen was. Elke dag was er wel ergens livemuziek te horen die mijn oren streelde in de hangmat, op de zitzak, aan de bar, of ‘whatever’. Bier en muziek, tot lang nadat de zon zijn laatste stralen had ingepakt.
Eetstalletjes
Er was natuurlijk meer dan alleen muziek en relaxen. Er moest ook goedkoop gegeten worden, ik was niet voor niets een backpacker met baard en lange haren. Elke avond kreeg de ‘dorpsstraat’ in het centrum een ware metamorfose. Met de komst van de schemer werd de avondmarkt opgebouwd en de eetstalletjes in een snel tempo neergezet. “Probeer de vegetarische loempiaatjes eens”, vertelden ingewijden mij.
Om van de uitzichten die het stadje omringen te genieten maakte ik een boottrip over de Pai-rivier. Met een paar hostel-vrienden huurden we een bootje met gids. Of reden met een tuk-tuk naar het volgend dorpje en lieten ons terugvaren. En dan is er de ‘canyon’ waar je volgens reisbijbel Lonely Planet echt even een kijkje moet nemen. Acht kilometer buiten het dorp. Met echt rood gesteente, net als de Grand Canyon in de VS. Tegen zonsondergang erg spectaculair.
Reggae Festival
Ik ben niet van klauterpartijen, jungletochten en afdalen in een grot. Geef mij maar verpozen in de kleurrijke keuze aan muziekbarretjes die Pai toen rijk was en nu nog is. Zoals Edible Jazz, een jazzcafé in de buitenlucht met regelmatig jamsessions en elke avond livemuziek. Voor veel reizende muzikanten een kans om hun talenten tonen. Bestaat nog steeds, zo schijnt. En eindig dan de avond in bijvoorbeeld de Irie (reggae) Bar die er volgens Facebook ook nog is. Daarnaast heeft het plaatsje het jaarlijkse Pai Reggae en Ska Festival. Door Corona stilgelegd, maar wie weet volgend jaar weer kicking and alive.
De loomheid van Pai
De neiging om me voor altijd te koesteren in de loomheid van Pai sloeg toe. Dat resulteerde in een nare, door bier gevoede, droom. Ik keek op mijn ticket van Thai Airways en ontdekte dat ik drie dagen geleden al naar huis hand moeten vliegen. Ik schrok wakker, wist even niet meer waar ik was, tuurde in het donker, zag de contouren van mijn rugzak en vloog onder mijn laken vandaan. In de verte hoorde ik het eerste zonsopganggekraai van een haan. Ik diepte mijn reispapieren uit de moneybelt en zag dat ik nog vier weken te gaan had. Morgen uitchecken en via Chiang Mai naar Bangkok vliegen, bedacht ik mij. Daar heb ik afgesproken in een guesthouse. Ik moest helaas verder, maar Pai ben ik nooit meer vergeten
Over deze blogger
- Bert Vos, geboren 1958. Woonachtig in Amersfoort. Gewerkt als woonbegeleider in de GGZ en een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Opleiding HBO-maatschappelijk werk en op latere leeftijd HBO-journalistiek. Na zijn werkzame leven in de zorg was hij werkzaam als freelance journalist en fotograaf voor de lokale media en een reistijdschrift. Beheerder van de website Aziatische Tijger van 2009 tot 2019. Schrijver van onder meer reisverhalen en wie weet een boek dat zich in Thailand afspeelt. Komt sinds 1997 in Thailand met uitstapjes naar Laos en Cambodja.
Lees hier de laatste artikelen
Leven in Thailand30 september 2024De bloemenkinderen
Leven in Thailand11 augustus 2024Backpackers doen dat niet
Cultuur3 juli 2024Kort verhaal: Reisbestemming Phuket
Cultuur22 juni 2024Afscheid van het Paradijs
Tja,
Het Dutch guesthouse in Chiang Mai is een geweldige tussenstop voor een paar dagen en daarna door naar Pai en na een paar dagen in Pai weer even bijkletsen in het guesthouse, een kroket eten en weer na een paar nachten, door naar……. Where ever.
Pai, was daar met mijn vrouw uit Chiangrai , een uur of 3 van Chiangmai met een busses, slingerend van links naar rechts , hadden daar een huisje met uitzicht op zwembad , 7 dagen geweest en van alles gezien ik zal het nooit vergeten met de Grandcanyon en die leuke tijd daarom ben ik morgen met haar 5 jaar getrouwd , een tijd om nooit te vergeten , Maarten Ruiter
Pai is geweldig , maar niet te vergelijken met wat sommige schrijven die daar lang geleden zijn geweest .
Wij waren er in januari 2020 en .. er was een leuke grote avond markt speciaal voor de toerist en de omgeving was geweldig om met een scooter rond te rijden zo’n 75 km in de omtrek van alles te zien en doen , maar Pai zelf vonden wij te vergelijken met Benidorm maar dan voor de jeugd . Niet 1 Thai gezien die niet van het tourisme leeft . Dezelfde jongelui die je ook tegen zou komen in Khao San road. Niks mis mee hoor , wij houden wel van playa del carmen plezier , tis net wat je zoekt in Thailand .
Ben er ook geweest begin jaren 90. Toen was het nog een echt hippie stadje waar blijheid en vrijheid de norm waren. Echte vrijheid was er toen….sex drugs and rock’n’roll. Vergelijk het een beetje met Vang Vieng in Laos. Ik kwam er terug in 2005 en toen was het al een en al commercie en hield de overheid de touwtjes al strak in de handen. Die vrijheid en blijheid was toen al heel erg fake geworden.
Ik kwam er laatst rond 2018 en toen leek het meer eerder op Playa de Aro dan op het idyllische plekje ik ooit bezocht.
Vrijheid is een illusie geworden. Ook in Pai hangt nu op iedere hoek een camera.
Ik ben van ‘46,
Dus alle wilde jaren van the 60th én 70th meegemaakt incl het Woodstock-tijdperk.
Maar wanneer ik in Pai ben, bekruipt me nog steeds het gevoel van m’n jeugdjaren, en kan heerlijk genieten van reggae- eb bluesjamming.
Heb dan echt geen jointje nodig; gewoon enkel ‘n beetje fantasie