Chiang Mai en Chumphon: Wat bracht ons voor de derde maal naar Chiang Mai? (slot)

Eerst en vooral voor Annelore, zij was onze reisbegeleidster toen we voor de eerste keer naar Thailand reisden. Misschien kennen vele lezers haar van het human interest programma ‘Grenzeloze Liefde’ waarin de VRT-reporter Annick Ruyts vier jaar de hele wereld afreisde op zoek naar Vlaams-gemengde koppels die hun geliefde naar het buitenland waren gevolgd.  Het was zij die ons besmet had met de liefde voor dit land. Vol begeestering kon zij over Thailand spreken.  Wij volgden stiekem haar levenswandel en toen we ontdekten dat zij een bed & breakfast ‘Villa Anneloi’ in Chiang Mai had geopend twijfelden we niet langer en boekten we voor een week een kamer bij haar.

Ten tweede trok Chiang Mai of de roos van het Noorden ons enorm aan.  Zuivere lucht (toen!), het zachte klimaat, het lekkere eten, de kleine sympathieke guesthouses met de grote tuinen eromheen en de vriendelijke bevolking zijn dan ook één van de vele pluspunten van deze stad. Doordat het koninkrijk Lana in de loop van de geschiedenis enkele honderden jaren werd afgesneden van de rest van Thailand (tot het begin van onze eeuw leidde er geen enkele weg naartoe)  had  het in het begin van de 14^e eeuw Chiang Mai als hoofdstad en kon zo een eigen artistieke richting in alle onafhankelijkheid ontwikkelen.  De stijl en de kunst van het oude koninkrijk is niet alleen enig in zijn soort, maar ook zeer fijn en origineel.  Je vindt ze niet alleen terug in de musea maar ook in het straatbeeld en de nightbazars van Chiang Mai. In het midden van de 16^e tot de 18^e eeuw viel ze in handen van de Birmanen.

De leuze van Villa Anneloi, een samentrekking van Annelore en Loi, is ‘ver van huis en toch thuis’.  Na onze helse treinreis kwamen we er dan ook in een oase van luxe en gezelligheid tot rust.  Het was heerlijk te ontwaken in een schitterende kamer met zowel Thaise als westerse elementen. De inloop-regendouche vond ik fantastisch, het privéterrasje had een leuk kastje waar koffie, thee en versnaperingen in handbereik waren.  Ja, ik weet het wel dat hoeft allemaal niet…maar IK kan dat enorm appreciëren.  Ook Annelore’s ontbijt was fenomenaal.  Haar tafeltje met het typische porselein was te klein om alles erop te zetten.  Zelfgebakken brood, chocoladebroodjes, croissants, spek en eieren, choco, onze beroemde speculaaspasta, vers fruitsap en natuurlijk een grote schaal met inlands fruit, alles was voorhanden.  Hmm…heerlijk.  Na zo een uitgebreid ontbijt moest ik iedere keer even aan het zwembad bekomen voor ik maar enig andere inspanning kon opbrengen!

Villa Anneloi lag ietwat uit het centrum en om onze weg terug te vinden oriënteerden wij ons op het hospitaal Lanna want daar was Sookasem Road om in te slaan en bij Soi 12 daar was ons huisje. Annelore en Loi hebben een Thaise villa waar ze zelf wonen met hun drie zoontjes Do, Milo & Sikko.  . De bed & breakfast is Annelore’s ding maar in het aanpalend huis zwaait haar echtgenoot Loi de scepter, hij verzorgt het 7 nachten programma met iedere dag een uitstap, jungletocht enz…Dat is te avontuurlijk voor mij, slapen op een flinterdun matrasje is echt niets voor mij, mijn echtgenoot daarentegen… HIJ is een andere keer alleen teruggekomen terwijl ZIJ een ander continent bezocht.  Daar kan ik echter niets over vertellen want “What happens in Thailand stays in Thailand”

Wij huurden voor een week een moto en trachten op eigen houtje de omgeving te verkennen. Wegrijden was geen probleem maar in het donker de villa terugvinden was telkens een heel avontuur. Aan de linkerkant van de weg rijden was al opletten geblazen en dan de vele éénrichtings-straten die alles ingewikkeld maakten…ons huwelijk heeft weer aan een zijden draadje gehangen maar na 36 jaar (nu al 45) overleefden we dit geruzie ook weer!

Het was juist het bloemenfestival dat weekend en die kans lieten we niet onbenut. De versierde wagens waren prachtig, spijtig dat we de optocht gemist hadden want dan hadden we de schitterende kostuums ook kunnen bewonderen. Aan de Thaise bevolking vragen wanneer de stoet juist vertrok is om miserie vragen, we hebben meer dan 1 uur staan wachten totdat toch één persoon wist te zeggen dat de optocht reeds ’s morgens had plaatsgevonden. Deze methode zouden we nog dikwijls ondervinden. Maar niet getreurd, in het aanpalende park waren nog genoeg bloemen te bewonderen.  De onvermijdelijke drank- en eetstandjes ontbraken natuurlijk ook niet en tevens trakteerden we ons op een zalige voetmassage.

Onze tweede dag voerden ons naar Huai Thung Tao. Het meer lag even buiten Chiang Mai en op de moto kregen we een vleugje wind wat toch extra verkoeling gaf, spijtig dat men zijn hood in zo’n warme helm moet steken.  Aan het meer bevonden zich ettelijke restaurantjes waar we van een heerlijke vismaaltijd konden smullen. ’s Avonds bezochten we de Warrarot Market. Hier kom je praktisch alleen Thaise mensen tegen. Hebben we daar onze ogen uitgekeken! Zaken waar we niet echt een naam voor vinden maar vooral geurrijk! Ze verkopen werkelijk alles. In een 7/11 heb ik in onberispelijk Thais een plattegrond van Chiang Mai gevraagd en gekregen. Deze zin had ik perfect aangeleerd gekregen van onze lerares Oua en ze verstonden mij. Yes, mijn zelfvertrouwen kreeg een flinke opstoot.

De tempels hadden we de vorige reis bezocht dus gingen we meer de omgeving van Chiang Mai ontdekken. San Kamphaeng Hotsprings gelegen op 36 km van de stad was ons volgend doelwit. Het ligt in een natuurlijke omgeving van bomen en begroeide heuvels. Het water bevat veel zwavel en heeft een helende en regenerende werking. Accommodatie, een zwembad, eetgelegenheid en afgescheiden badkamers met mineraalwater zijn beschikbaar. Vlakbij liggen de warmwaterbronnen van Rung Arun in een indrukwekkend park met warm waterspuitende geisers. Enig minpunt, mijn achterwerk deed toch pijn na zo een lange tocht op de motor.  Diezelfde weg legden we nog eens af om naar een Gems factory te rijden.

Bij een recente inbraak in ons appartement in België verloor ik al mijn juwelen. Een betere plaats om al eens een setje te vervangen was er waarschijnlijk niet…Beste lezer, houd je vast aan je bretellen want dit is de grootste juwelenwinkel van Thailand.  Hij heeft de omvang van een uit de kluiten gewassen supermarkt. Je staat werkelijk paf.  Je krijgt onmiddellijk een persoonlijke assistente mee en… maak hier als vrouw maar eens je keuze tussen deze overvloed van bling bling!!! Wat me vooral op viel was het ontbreken van (zichtbare) veiligheidsnormen.  Terwijl in België de kleinste juwelier zijn zaak moet beschermen alsof het Fort Knox is, lijken de veiligheidsnormen hier dezelfde als in een supermarkt.  Zou dat misschien komen omdat gangsters die een juwelierszaak overvallen in Thailand hun straf effectief moeten uitzitten?

Wat we ook leuk vonden bij villa Anneloi, men ontmoet gelijkgestemde zielen. Zo vroeg een echtpaar uit Gent of we er iets op tegen hadden dat ze met ons mee op trekking gingen.  Natuurlijk niet, het was zelfs gezellig om eens niet op hetzelfde gezicht te moeten zien. Hoe meer zielen hoe meer vreugd. ’s Morgens vroeg stond een gids (één waar ik, in tegenstelling tot onze gids in Isaan, wel Thais mocht mee praten) en een pick-up ons op te wachten. Het eerste gedeelte van onze trekking begon met de traditionele olifantenrit want dat mag in ons reisprogramma nooit ontbreken.  Nu dus niet meer want de olifant is namelijk mijn lievelingsdier en blijft het beperkt tot bananen voederen.

Hierna volgde een vermoeiende wandeling van ongeveer één uur naar een waterval. Het water was iets te koud om te zwemmen. Wisten wij veel dat niet veel later wij in datzelfde water een rafting gingen doen. Maar eerst volgde opnieuw een wandeling tussen de rijstvelden om een bezoek te brengen aan een bergvolk dat trots hun weefgetouw en hun kunnen demonstreerden waarna hun eind producten natuurlijk konden gekocht worden. Er volgde nog een lekkere lunch met verschillende Thaise gerechten en als klap op de vuurpijl werd er een rafting op bamboevlotten op touw gezet. Waar het te gevaarlijk werd moesten we even aan land te voet verder. Leuk maar toch kletsnat werden we aan het eindpunt afgeleverd.

We bezochten ook de zoo van Chiang Mai.  Dit artistieke landschappelijk complex is gelegen op de lager gelegen hellingen van de Doi Suthep en bevat een fascinerende collectie Aziatische en Afrikaanse zoogdieren en vogels.   Zoals Antwerpen in de ban was van het pasgeboren olifantje Kai Mook zo was de geboorte van een pandajong het middelpunt van heel de zoo en omstreken.  Enorm veel items met een panda werden dan ook verkocht.

Nog aanraders in Chiang Mai: – het Airport Plaza shopping center waar er voor vrouwen maar één regel geldt: “shop untill you drop”.  In Chiang Mai is er meer dan voldoende keuze aan eetgelegenheden en ontspanning, gaande van een Belgisch restaurant met lekkere gerechten (kwestie van afwisseling)  vlak aan de night bazar, tot een twee uur durende oliemassage(een Thaise massage is voor mij iets te hardhandig)en dit aan een spotprijs!  Je merkt dat er genoeg te beleven valt om je week te vullen.

Dan was het moment weer gekomen om afscheid van ons gastverblijf te nemen en we vertrokken met een vlucht naar Bangkok waar we weer één nacht  verbleven om ’s anderendaags om 8:00u. vanuit Hualamphong train station naar Chumphon te vertrekken. Onze vorige treinreis indachtig was ik een beetje terughoudend om weer met de trein te reizen. Ditmaal verliep alles vlotjes en na ongeveer zeven uur waren we in Chumphon. Hier begon de slotfase van onze reis. We logeerden in het Chumphon Palm resort aan het Sapli strand. Ons schitterend teakhouten bungalow zou onze thuis worden voor de laatste dagen. Platte rust dacht ik maar dat was buiten mijn rusteloze echtgenoot gerekend. Die moest toch weer een brommer huren om de omgeving te verkennen en je raad het al zeker… we vonden weer ons resort niet terug! Deze keer vroegen we hulp aan een bereidwillig meisje die ons belangeloos voorreed tot aan ons resort. Dat was weer “amazing” Thailand.

’s Anderendaags stond er een dagje snorkelen op het door mijn echtgenoot opgemaakte programma.  Gezeten op de rand van een zodiakbootje heb ik twee uur heen en twee uur terug, krampachtig mij moeten vasthouden aan een koord om toch maar niet in  de zee terecht te komen. Het snorkelen zelf, waarbij ik een bril droeg die water doorliet, duurde amper een half uurtje.…Nee  niet echt van genoten. Geef mij maar de Similan eilanden daar zwem je gewoon in een aquarium.

Wat eveneens op het programma stond was een bezoek aan de plaatselijke brandweerkazerne.  “Eens pompier, altijd pompier” is een leuze die bij mijn echtgenoot past.

18 februari 2010 om 12:46:00 met de special express van Chumphon terug naar Bangkok met aankomst om 19:45:00. Buiten een kleine herstelling aan mijn stoel (waar een plastiek lepeltje al niet goed voor is…) verliep ook deze treinreis zonder moeilijkheden. Terug een overnachting in ons vast hotel na eerst een tip van Walter (student van de Thaise conversatieklas voor gevorderden) te hebben opgevolgd om aan een lekkere maaltijd te geraken en oeps…  ineens waren we in Nana Plaza  beland!  HIJ heeft zich echter deftig gedragen en maar van één soort lekkers geproefd.

Onze laatste dag brachten we door in het nationaal museum dat we na lang zoeken eindelijk gevonden hebben.  Drie taxi’s die weigerden? Een tuk-tuk die natuurlijk eerst naar een toeristenval reed en dan ineens motorpech kreeg? Toppunt er brak ook nog eens een wolkbreuk los, een voorbijrijdende taxi had medelijden en die wilde ons wel zonder taximeter naar het museum brengen.  Soms begrijpen we de oosterse mentaliteit toch niet hoor.  We hebben ons het bezoek aan het nationaal museum niet beklaagd en ook dit is een echte aanrader.  Met pijn in ons hart verlieten we het warme Thailand op 19 februari om op zaterdag 20 februari in het koude Schiphol aan te komen.

Dan heb je zin om onmiddellijk terug te vliegen!