BanLai en de waterval PhuSang

Halfacht komen mijn Thaise vrienden, Thia met vrouw Loth en zonen With en Korn in een geleende auto. We gaan naar de waterval Phu Sang.

Ik zeg Thia dat ik me alleen een waterval Nam Min herinner en dat deze dus nieuw voor me is. Als we in een nationaal park aankomen besef ik dat we hier toch eerder geweest zijn. Ik weet dat onzichtbaar naast de kleine waterval een enorme stenen trap naar boven is en dat boven warmwaterbronnen zijn. Wat een geluk dat ik hier eerder was, want die trap kan ik niet op wegens ademnood en niet af wegens mijn zwakke beendergestel. De jeugd gaat omhoog en ik drink een kopje koffie.

Vervolgens gaan we richting grens met Laos, maar daar worden we uiteraard tegengehouden. We slaan de weg naar Phu Chi Fa in dwars door de bergketen die de grens met Laos markeert. Veertig kilometer slingerwegen bergop, bergaf. Een prachtige streek. Ik kan me niet voorstellen dat het bekende Doi Tung mooier is. Regelmatig zien we vertegenwoordigers van bergstammen. Klein van stuk en kleurig gekleed. Ongerepte oerwouden worden afgewisseld met gecultiveerde grond. Misschien jammer van de bossen, maar een boom kan je nu eenmaal niet eten. Ook hier heeft de emancipatie plaatsgevonden. Ik zie een mannelijke landarbeider met een doek op zijn rug, waarin een baby. In dorpjes zien we veel kleine huisjes. Ten overvloede vertelt Thia dat dit geen woningen zijn, maar rijsthuisjes. De natuur hier is adembenemend.

Ik maak veel foto’s, want steeds heb je weer een uitzicht, waarvan je denkt, dit is nog mooier dan daarnet. Op een gegeven moment zie ik een parkeerplaats met een bord Mobile Phone Use Area. Ik weet niet of deze plaats aangelegd is, omdat bellen in de auto verboden is of omdat hier in de bergen niet overal zendmasten zijn. Het dorpje Phu Chi Fan heeft een grote hoeveelheid vakantiebungalowtjes, tegen de berg geplakt. En een restaurantje. De tafels zijn gemaakt van leistenen platen van twee bij één, onregelmatig van vorm. Twee uur lang, de hele weg, hebben we geen auto gezien. Hier zitten we net twee minuten of er stopt een auto met twee Thaise meisjes en een buitenlander. We groeten elkaar, maar houden gelukkig afstand.

Bij het restaurant fotografeer ik veel minuscule bloemen. Ik ben nu zesenzestig jaar, kom uit een koffiedrinkend land, ben vaak in Indonesië geweest, maar door een noodlottig toeval heb ik nog nooit een plant met koffiebonen gezien. Thia wijst me nu zo’n struik aan. Ik denk, hier komt dus onze heerlijke koffie vandaan. Een Thai denkt waarschijnlijk, hier komt onze Nescafé vandaan. In het restaurantje zie ik pas dat With een T-shirt draagt met I hartje (love) myself. Ik vraag me af of dit politiek gemotiveerd is en afkomstig is van de partij van Thaksin Thai Rak Thai (Thais houden van Thais). Over het algemeen wonen hier aanhangers van de oude afgezette premier.

Iets verder is er een hoog uitkijkpunt en de eerste foto’s die ik maak zijn bij zonnig weer, daarna drijven er korte tijd mistbanken langs. Alles is even mooi. Het is overigens koud hier hoog in de bergen. Te voet kunnen we nog 780 meter omhoog, maar dat laat ik weer aan de jeugd over. Wat moet een zonsondergang in dit gebied prachtig zijn. We gaan weer terug. Gelukkig, want de batterij van mijn camera is leeg. Onderweg een controle van zwaar bewapende politie. Het gaat niet om geld, maar kennelijk om ernstiger zaken. In het hotel lees ik een paar uur. ’s Avonds eten we bij Thia thuis. De gebruikelijke zuiplappen, waar ik een grote afschuw van heb, zijn er gelukkig niet. Slechts één buurman komt even binnen om in twee slokken een limonadeglas met Mekhong, de Thaise whisky, te drinken. Eten hier onderga ik met gemengde gevoelens, maar het is goed bedoeld. De vis is lekker.