Hartverwarmende service in KFC Pattaya
Op dit blog lees ik nog wel eens, maar ook in kroegpraat komt het wel aan de orde, dat de service van Thais personeel in restaurant, winkels, enz. nog al eens te wensen overlaat. Ik heb er zelf over het algemeen nooit een probleem mee, maar het is moeilijk om dat met voorbeelden aan te tonen.
Khun Rasadree, een 18-jarig meisje uit Pattaya, deed iets opmerkelijks tijdens haar werk en maakte haar beroemd in eigen land. Zij werkt bij Kentucky Fried Chicken (KFC) in Central Festival Beach Road en toen zij zag, dat een gehandicapte buitenlander moeite had om zijn “Chicken meal” fatsoenlijk te eten, hielp zij hem en voedde hem het eten mondjesmaat. Een collega maakte daarvan een foto, dat verscheen op de lokale sociale media en daarna aandacht kreeg van TV en pers. Wie de man in kwestie is en welke nationaliteit hij heeft, is niet bekend.
Zij zelf vond het eigenlijk niets bijzonders, maar de aandacht leverde haar wel een compliment op van haar manager in KFC. Zij is een voorbeeld van de uitmuntende service, die wij in onze organisatie nastreven, zei hij.
Eigenlijk is het ook geen nieuws, maar zeg zelf, de foto is toch hartverwarmend.
Bron: PattayaOne
Over deze blogger
-
Bert Gringhuis (1945), geboren en getogen in Almelo in het mooie Twente. Later vele jaren in Amsterdam en Alkmaar gewoond, werkzaam in de export voor diverse bedrijven. Ik kwam in 1980 voor het eerst in Thailand en was meteen verliefd op het land. Vele malen sindsdien terug geweest en na mijn (vroeg)pensionering als weduwnaar naar Thailand verhuisd. Daar woon ik nu al 22 jaar samen met mijn ietwat jongere Thaise dame Poopae.
Mijn eerste ervaringen in Thailand als een soort nieuwsbrief aan familie, vrienden en kennissen gestuurd, die later onder de naam Gringo op Thailandblog hebben gestaan. Veel, heel veel artikeltjes hebben die eerste verhalen gevolgd en dat is uitgegroeid tot een vrijwel dagelijkse hobby.
In Nederland nog een verwoed voetballer en voetbalscheidsrechter, maar de jaren gaan tellen en in Thailand nog altijd verwoed, maar het poolbiljarten is echt van mindere kwaliteit, ha ha!
Lees hier de laatste artikelen
Achtergrond14 december 2024Cashewnoten in Thailand
Isaan12 december 2024We gaan naar Ubon Ratchathani!
Achtergrond6 december 2024De geschiedenis van de Thaise keuken
Bezienswaardigheden2 december 202424 uur in Bangkok (video)
Ik ben als 100% gezonde man naar Thailand getrokken met de idee in het achterhoofd dat als ik ouder en behoeftig wordt hier beter zou behandeld worden dan in eigen land en dan bevestigen zulke taferelen mijn oospronkelijk idee.
In onze westerse contreien is ouderenzorg vooral het paradepaardje van de overheid.
In Thailand van de bevolking. Dat maakt het veel menselijker.
Met alle respect naar de zorgverleners bij ons toe.
Maar wij laten ouderenzorg over aan anderen, in Thailand hebben ze dat niet echt en komt het uit het hart van de diegene die terecht bekommerd is.
Mooi, als in dit voorbeeld.
Mijn angst: wie verzorgt mij in TH als ik dat zelf niet meer kan, en niet voldoende geld heb voor een permanente verzorging zoals in een NL verzorgingstehuis ? Ga ik dan langzaam dood ergens in een achteraf hutje ?
Hartverwarmend..ik heb dat meerdere malen gezien in Thailand..grandioos.
Treurig dat, wanneer je zelf niet meer fatsoenlijk kunt eten, je als ernstig gehandicapte een openbare gelegenheid moet opzoeken om voor het oog van ‘Jan Publiek’ te worden gevoerd.
Nog treuriger dat menigeen dit als hartverwarmend (?) voorbeeld ziet…
Iedereen vindt dat je anderen moet helpen, maar als puntje bij paaltje komt vinden velen dat iemand anders dat maar moet doen.
Ik vind het lovenswaardig dat deze Thaise jongedame zich geroepen voelde te helpen. Ik ben blij te zien dat er nog mensen zijn die de “geen woorden, maar daden”-mentaliteit hebben.
Uw verontwaardiging deel ik niet en ik snap hem ook niet. Is het gespeeld? Kent u het volledige verhaal achter deze foto? Moeten we de meneer in de rolstoel aan z’n lot overlaten? Ik weet niet waarom meneer in een rolstoel zit of hoe lang. Ook niet of en zo ja, waarom deze meneer alleen in Thailand is. Maar iemand die de moeite neemt om een ander te helpen is altijd goed bezig. Ook als u dat treurig vindt! Eigenlijk zou u zich moeten schamen.
Dus als je gehandicapt bent, dan hebt je volgens ( U ) geen recht meer om in een openbare gelegenheid te komen, ik dacht niet dat deze gehandicapte man gevraagd heeft om gevoerd te worden, maar er zijn godzijdank in Thailand nog heel veel mensen die graag vanuit hun hart deze mensen willen helpen
Waarschijnlijk bent ( U ) dit in Nederland niet gewend, vandaar ben ik erg blij daar niet te wonen
Er is vaak reden voor kritiek op de Thaise dames ook van mijn kant, maar het respect waarmee gehandicapten vaak behandelt worden daar kunnen menig westerse dames vaak nog iets van leren chapeaux.
Ik heb het ook wel eens gezien in Pattaya.
Bij Anton op Naklua Road kwam een meisje van rond de 40 binnen met een man (Farang) van rond de 80
Die arme man kon niks meer, hij kon zelfs nog geen aardappel aan de vork steken en hij werd gevoerd door het meisje.
Ik had mijn eigen gedachten hierover, maar wel mooi dat die man nog kon genieten van zijn laatste dagen.