Tino vertaalde een artikel over het morele en intellectuele bankroet van de huidige Thaise middenklasse, op 1 mei jl. verschenen op de nieuws website AsiaSentinel. De schrijver Pithaya Pookaman is een oud-ambassadeur voor Thailand en tevens prominent lid van de Pheu Thai Partij.
Waarom is een groot deel van die stedelijke middenklasse zo gehecht aan een autoritair systeem? De meest voor de hand liggende verklaring is het belang dat zij zelf hebben bij dit systeem vooral waar het hoog-opgeleiden, ambtenaren en zakenmensen betreft. Echter, een groot deel van de middenklasse is afgestompt of is niet echt geïnteresseerd in de schakeringen van de Thaise politiek op zich, of erger nog, willen niets begrijpen van democratie, globalisering en universele normen en waarden.
Sinds de democratische revolutie van 1932 kende Thailand vooral regimes met een wisselend autoritair karakter en zij hebben in het gedachtengoed van de Thais een tolerantie veroorzaakt voor willekeurig militair bestuur en een zekere minachting voor de rechtsstaat.
Staatsgreep
Amper een jaar na de revolutie van 1932 was het Phraya Phahol die een staatsgreep pleegde om Thailand terug te brengen op het democratisch pad. Het was een ‘staatsgreep om alle staatsgrepen te beëindigen’. Dat mocht niet zo zijn. De militairen waren daarna verantwoordelijk voor nog eens 20 staatsgrepen, waarvan 14 succesvol, om hun wurggreep op het staatsbestel van Thailand met wapens te handhaven.
Op dit moment lijkt de unieke verdraagzaamheid van de stedelijke middenklasse in Thailand voor autoritaire regimes hen te hebben aangezet de militaire coup van 2014 te omarmen en te steunen zonder veel verzet. Deze droevige toewijding aan een ouderwets middeleeuws politiek systeem hebben hen aangespoort het dictatoriale regime te verontschuldigen tegen alle internationaal aanvaarde normen in.
fluke samed / Shutterstock.comMiddenklasse
De tolerantie van met name een groot deel van de middenklasse voor een dictatuur heeft hen paradoxaal genoeg juist intolerant gemaakt waar het vrijheid van spreken en het democratisch proces betreft. Ze zijn doof en ongevoelig geworden voor onrecht en duidelijke schendingen van de grondrechten van hen die het regime uitdagen om hun grieven te uiten. Hun morele kern is zo kneedbaar dat ze omgebogen kan worden tot een werktuig voor demagogie en tirannie dat in tegenstelling staat tot moraliteit. Het laat onverschilligheid zien voor onrecht, minachting voor landgenoten in de marge van de samenleving, het kijkt neer op het democratische proces, is argwanend waar het vrijheden betreft, en toont ongegeneerde vreugde voor het onderdrukken van dissidenten die alleen maar opkomen voor hun onvervreemdbare rechten.
Een misplaatst patriotisme heeft de Thaise middenklasse achterdochtig gemaakt waar het verkiezingen en een representatieve regering betreft die zij zien als een import van buiten, terwijl ze, even onterecht, autoritaire en militaire regeringen zien als belichaming van Thaise traditionele waarden. Daarnaast speelt de terughoudendheid van de Thaise media een rol bij het niet vertellen van de gehele waarheid.
Politieke chaos
De stedelijke Thaise middenklasse beschuldigt de vroegere democratische regering en prijst vervolgens het dictatoriale regime voor het herstellen van rust en stabiliteit na een lange periode van politieke chaos die delen van de hoofdstad lam legde. Het houdt vast aan de mantra ‘de staatsgreep om de corruptie te stoppen’ hoewel tegenstrijdig genoeg corruptie onder het huidige regime wijdverspreid is en zij daarvoor geen verantwoordelijkheid neemt. Bovendien negeert ze het feit dat de democratie altijd al door het leger is gesaboteerd en nooit werd toegestaan om zich volwaardig te ontwikkelen. Het sluit zijn ogen voor het feit dat de onrust in de jaren 2013-2014 door het leger zelf in samenwerking met zijn politieke bondgenoten werd veroorzaakt om een voorwensel te creëen voor een coup en om vervolgens het herstel van stabiliteit en rust voor zichzelf op te eisen.
Censuur en onderdrukking
Maar stabiliteit opgelegd door misleiding, dubbele standaarden, censuur van de media, beperking van de vrijheid van meningsuiting, willekeurige arrestaties, intimidatie en detentie van burgers in geheime militaire voorzieningen, is onhoudbaar.
Een valse stabiliiteit is geen vervanging voor vooruitgang. Zij die stabiliteit belangrijker vinden verliezen meestal de bredere economische en politieke visie die nodig is om het land vooruit te helpen. Moet de voorkeur niet uitgaan naar de economie die sinds de coup weinig aantrekt waardoor het levensonderhoud van velen is verslechterd.
Zou een democratisch gekozen regering niet beter geschikt zijn om de eer en het prestige van het land op het internationale toneel terug te brengen, meer in harmonie met de globalisering? Zou het regime niet hun herhaalde beloftes aan de Verenigde Naties om de democratie te herstellen niet moeten nakomen?
Mensenrechten
Kon de Thaise middenklassen de tegenstrijdigheden niet zien waar het de zogenaamde ‘road map’ naar verkiezingen betreft die steeds werden uitgesteld? De pretentie de “Nationale Mensenrechten Agenda” te steunen terwijl de mensenrechten met voeten worden getreden? De bewering 99 procent democratisch te zijn terwijl de nieuwe en ondemocratische grondwet en de geheel benoemde Senaat echte democratische processen zal verstikken en de rol van de politieke parijen zal verzwakken? Dat alles om een toekomstige dikke militaire vinger in de pap te houden? Verzoening claimen terwijl de polarisatie toeneemt?
Het bespreken van verzoening is zinloos zolang het regime de absolute macht uitoefent, zonder enig overzicht of afleggen van verantwoording. Ondertussen criminaliseert het regime kritiek, het beoordeelt de bedoelingen van studenten, academici en de media verkeerd , het neemt burgers gevangen zonder enige waarborg tegen mishandeling en hanteert een dubbele standaard om de andere kant te vernietigen.
Dictatuur
Zo’n verbijsterende en tegenstrijdige tweedeling heeft het huidige regime uniek gemaakt vergeleken met de meer brute vorm van dictatuur in de zestiger en zeventiger jaren van de vorige eeuw maar dit unieke karakter heeft het land en zijn bewoners toch niet goed gediend in de afgelopen vier jaar.
Er is echter meer nodig dan deze verhandeling om de Thaise middenklassen van zijn waanideeën te verlossen.
Pithaya Pookaman, oud-ambassadeur naar Bangladesh, Bhutan, Chili en Ecuador, nu woonachtig in Bangkok.
Bron: www.asiasentinel.com/opinion/moral-intellectual-bankruptcy-thailand-middle-class/
Over deze blogger
-
Geboren in 1944 in Delfzijl als zoon van een eenvoudige winkelier. Gestudeerd in Groningen en Curaçao. Drie jaar als arts gewerkt in Tanzania, daarna als huisarts in Vlaardingen. Een paar jaar vóór mijn pensioen getrouwd met een Thaise dame, we kregen een zoon die drie talen goed spreekt.
Bijna 20 jaar in Thailand gewoond, eerst in Chiang Kham (provincie Phayao) daarna in Chiang Mai waar ik graag allerhande Thai lastigviel met allerlei vragen. Volgde het Thaise buitenschoolse onderwijs waarna een diploma lagere school en drie jaar middelbare school. Deed veel vrijwilligerswerk. Geïnteresseerd in de Thaise taal, geschiedenis en cultuur. Woon nu alweer 5 jaar in Nederland samen met mijn zoon en vaak met zijn Thaise vriendin.
Lees hier de laatste artikelen
Geschiedenis19 december 2024Op zijn verjaardag in 1995 gaf koning Bhumibol aan dat alle mannen een gratis sterilisatie konden ondergaan
Geschiedenis14 december 2024Hoe een Nederlandse krant schreef over de studentenopstand van 14 oktober 1973
Geschiedenis12 december 2024Hoe schreef de Nederlandse pers in 1960 over de geschiedenis en de huidige situatie in Thailand
Cultuur17 november 2024Schemering op de waterweg
Beste Tino,
Ik denk dat de meeste burgers helemaal niet zo bezig zijn met democratische waarden.
Ik heb het er wel eens over met mijn vrouw en ook zij moet niet veel hebben van het regime maar ze kijkt meer naar haar eigen wereldje en vriendenkring.
Ook deze mensen zijn bezig hun eigen boterham te verdienen en het maakt hun niet zoveel uit wie er aan de touwtjes trekt omdat ze weten dat ze toch weinig invloed uitoefenen.
Ik denk dat het ook wel een wereldwijd fenomeen is, kijk maar naar NL waar de gemiddelde burger meer bezig is met de nieuwste Iphone of de bijtelling op hun nieuwe leasebak terwijl de regering stukje bij beetje het sociale stelsel afbreekt ten goede van het grootkapitaal.
Jarenlang is dit denken van meer consumeren ons door de strot geduwd door de overheid want dat is goed voor de economie ondertussen hebben wij ook onze democratie verkwanseld.
Ik denk dat het morele kompas in Thailand of NL of waar dan ook aardig naar de klote is.
Het is een trieste constatering en ik denk dat het er niet beter op word.
Dat is waar: het is een wereldwijd fenomeen. Het verschil is toch, denk ik, dat het in Thailand meer hopeloos en angstig is. Mensen zijn bang iets te zeggen of te doen. Of er in Nederland naar je geluisterd wordt is vaak de vraag maar niemand pakt je op of sluit je op als je iets zegt of je verzet. Als ik aan Thais vroeg: waarom doen jullie niets? dan maakten ze regelmatig een schietgebaar. Dat is het verschil.
Het is mijn ervaring dat de meeste Thais wel degelijk meer zeggenschap willen.
De mening van Pithaya Pookaman is hierbij verkondigd. Je kunt natuurlijk vele mensen citeren en er zijn veel meningen die verschillen, maar waarbij altijd wel iets te vinden is dat klopt of dat niet klopt. Ik ben het wel met je eens Marco. Het ontbreekt bij een grote groep Thaise mensen de interesse en de capaciteit (kennis en kunde) om op dit niveau bezig te zijn en genoeg te begrijpen, dan wel er een mening over te hebben die hout snijdt. Het is ook geen makkelijke materie en in je eigen omgeving nog enige regie te hebben is al moeilijk genoeg voor velen. De rijken en/of sterken onder de Thaise mensen in een land als dit zal het altijd voor het zeggen hebben. Die plek hebben ze zich eigen gemaakt en zal niet gauw afgestaan worden.
De westerse democratische gedachte is wellicht tot een elitaire luchtballon verworden. Ook in Nederland zitten we onder het juk van de VVD en sommige andere partijen en die zijn voornamelijk bezig voor het grote geld en niet voor de gemiddelde- laat staan de arme burger. In Nederland is nog veel armoede en voor de ouderen is het ook al niet best gesteld. Kijk wat er met ons pensioen is gebeurd (gemiddeld op zo’n 700 euro per maand) en hoe er groepen ambtenaren aangesteld zijn bij de ministeries om alleen maar regels op te stellen die per definitie grote groepen in onze maatschappij alleen maar armen maakt in plaats van dat ze er beter van worden. Er worden onbegrijpelijke beslissingen genomen op het gebied van belastingen en grote bedrijven wordt de hand boven het hoofd gehouden met de bijzondere voorzieningen, zoals de grote vrijstellingen. Als je er wat langer over nadenkt eindig je met hoofdpijn.
Dit is kennelijk wat ook vele Thaise mensen denken. Niet te veel nadenken want ik heb al genoeg aan mijn hoofd om te overleven. Er zijn en blijven altijd verschillen op te noemen, maar die zijn voor een grote groep toch niet zo verschillend.
Tja, het semi depressieve ‘het heeft toch geen zin’ vinden we terug onder Nederlanders en Thai. Gelukkig kon ik met mijn lief wel goed praten over actualiteiten waaronder ook de Nederlandse en Thaise politiek. Ook al zet 1 stem geen zode aan de dijk, praten over hoe het beter kan en zou moeten hoort er toch bij.
Beetje positief denken Marco. Noem is een land waar een hogere welstand en vrijheid voor de burger bestaat dan Nederland. We beseffen niet hoe goed het in dit land toeven is. Luilekkerland en het paradijs bestaan niet.
Het hele verhaal van meneer Pookaman is zo lek als een mandje, oftewel op drijfzand gebaseerd.
DE stedelijke middenklasse bestaat helemaal niet in Thailand. De groei van de middenklasse in Thailand vindt ook niet plaats in Bangkok (want dat lees je tussen de regels door; daar wonen al die onverlaten die de dictatuur steunen) maar juist in regio’s die van oudsher rood waren zoals Chiang Mai, Chiang Mai, Khon Kaen, Udon en Ubon. Nog even afgezien van het feit dat een deel van de middenklasse in Bangkok ook rood is (geworden). (zie de steun voor de nieuwe Future Forward Partij).
Enige zelfkritiek is de heer Pookamen ook vreemd. Een groot deel van de middenklasse steunde Thaksin maar die verkwanselde die steun door hebzucht, egoisme en een autoritaire manier van besturen (als gekozen minister-president). Deze middenklasse, gebaseerd op het nieuwe geld (nieuwe industrieen en de dienstensector) dacht met Thaksin het oude geld (zie de Forbeslijst van rijke Thaise families van bv. 2000) te kunnen bestrijden maar kwamen bedrogen uit. De militairen zijn niet het probleem in dit land, maar de politici en de politieke partijen. De ene rijke kliek wil de andere rijke kliek vervangen. En dat moet blijkbaar in Thailand via verkiezingen en over de hoofden van de gewone Thais.
Thais zijn inderdaad gewone mensen. Die willen in pais en vree leven, niet bang voor bomaanslagen en uit de hand lopende demonstraties. Daarom en alleen daarom zwijgt een deel van de middenklasse, niet vanwege steun aan een dictatuur. Maar men houdt ook zijn hart vast voor de toekomst als de onenigheid na de verkiezingen weer uitbreekt en op straat wordt uitgevochten. Dat is het doem-scenario dat alleen mensen als Pookaman zouden kunnen en moeten vermijden. Maar dat lijkt het vooralsnog niet op.
Op tee punten heb je gelijk, beste Chris. Wie is die stedelijke middenklasse dan wel niet? Hoe zit het met de middenklasse buiten de steden die ook groter wordt? Welke verschuivingen zijn er tussen de klassen en in de klassen? Overigens ondermijn je de kritiek op Pithaya’ s gebruik van de term ‘ middenklasse’ dan weer door zelf ook daarna een aantal malen de ‘ middenklasse’ te benoemen. Het is wat ingewikkelder dan Pithaya doet voorkomen, maar goed, jij hebt eens gezegd dat generalisaties noodzakelijk zijn.
Je hebt ook gelijk dat Pithaya en andere politici wel eens de hand in eigen boezem mogen steken. Dat doen ze veel te weinig.
Maar waar ik het absoluut niet mee eens ben is dit: ‘De militairen zijn niet het probleem in dit land’. Jij hebt de militairen altijd verdedigd, soms, denk ik, tegen beter weten in. Thailand kent veel problemen maar de opvattingen en het gedrag van de militairen is een van de grootste. Als ik naar de Thaise geschiedenis kijk dan weet ik bijna zeker dat zonder het optreden van de militairen Thailand er beter voor zou staan, in alle opzichten.
‘
Als rood en geel en hun leiders zich beter, volwassener, verantwoordelijker en minder hebzuchtig zouden hebben gedragen zouden de coups van 2006 en 2014 niet hebben plaatsgevonden en zou Thailand er veel en veel beter, en democratischer voorstaan. Verkieingen zijn voor hen alleen een poging de absolute macht in handen te krijgen en vervolgens zich te verrijken. En ik voorzie dat die partijen niks hebben geleerd van het verleden en de militairen de schuld in de schoenen schuiven van alles. Maar het volk weet beter.
Overigens hebben al mijn collega’s (die allemaal tot de middenklasse behoren en dus de dictatuur zouden moeten steunen) vandaag vergeefs gezocht naar al die feesten en partijen ter ere van de dictatuur die jij een paar weken aankondigde. In Isan produceert men ook “fake news”.
Citaat:
Overigens hebben al mijn collega’s (die allemaal tot de middenklasse behoren en dus de dictatuur zouden moeten steunen) vandaag vergeefs gezocht naar al die feesten en partijen ter ere van de dictatuur die jij een paar weken aankondigde. In Isan produceert men ook “fake news”.
Kom, Chris, wel eens van ironie gehoord?
Als, als…….Als de militairen in de afgelopen tachtig jaar (20 staatsgrepen waarvan 15 succesvol) in de kazernes waren gebleven had Thailand nu een redelijk volwassen democratie gehad.
Kun je een schatting maken van hoeveel burgerdoden de militairen op hun geweten hebben?
We zullen het over de rol van de militairen, die in jouw ogen nooit iets verkeerds kunnen doen, wel nooit eens kunnen worden.
Remember de demonstraties van Thammasat University studenten in 1973. Honderden doodgeschoten door de army.
Je hebt (nog steeds) wel erg veel moeite met een genuanceerde mening. Ik heb al veel geschreven over wat er verkeerd gaat in dit land. Daarvan zijn niet alleen de militairen de schuld maar ook de politici die notabene met het mandaat van het volk zouden moeten werken.
En nee, dan had Thailand GEEN volwassen democratie gehad omdat de houding van de invloedrijke rode en gele Thais een feodale was en nog steeds is.
Als jij nu een schatting maakt van de doden die de militairen op hun geweten hebben, maak ik ene rekensommetje van alle doden die democratisch gekozen regeringen mede op hun geweten heben door niks substantieels te doen aan het probleem in het zuiden van Thailand, het drugsprobleem, verkeerdoden door overmatig alcoholgebruik en illegaal wapenbezit.
Denk dat de militairen er redelijk uitspringen.
(Noot: mijn ouders hebben mij geleerd altijd naar twee kanten te kijken als je de straat oversteekt.)
beste Tino…
De stedelijke middenklasse in Thailand bestaat niet, en daarom is het hele wereld klinkklare onzin. De groeiende middenklasse (in de steden en buiten de steden) is – voorzover ik kan nagaan – zeker op de hoogte van wat zich in de wereld afspeelt en is helemaal niet gecharmeerd van een dictatuur. Maar ziin zich er ook van bewust dat de hoofdrolspelers in de politiek van de laatste 20 jaar het zover hebben laten komen. Er is wellicht meer scepsis over de politiek dan over de junta. En weinigen lopen warm voor verkiezingen die dezelfde politieke toestanden opleveren als in het recente verleden.
Want laten we nu eerlijk zijn: politici maken de economie niet en voorzover Thailand de wind mee had in de laatste 15 jaar zijn de revenuen in de zakken van weinigen (geel en rood) verdwenen.
Beste Chris,
Jij stelt dat de ene rijke kliek de andere wil vervangen en dat de militairen het probleem niet zijn.
De militairen (en tevens de belangrijkste top ambtenaren) en de door jou genoemde oude kliek zijn in feite 1 groep. De oude kliek zorgt er voor dat de voor hun juiste mensen worden geplaatst op de voor hen meest cruciale posities, opdat zij hun zakelijke en financiele belangen het beste kunnen behartigen. Het is een netwerk op het hoogste niveau dat erg moeilijk is te doorbreken.
De nieuwe ‘rijke’ kliek vormt een bedreiging voor dit netwerk, en dat is de belangrijkste reden voor het ingrijpen door de miltairen in 2006 en 2014. De door jou genoemde ‘nieuwe kliek’ heeft nog veel te weinig grip op het militaire en ambtelijke apparaat om de oude kliek met succes uit te kunnen dagen.
Tijdens verkiezingen heeft de nieuwe kliek beduidend meer kans. Door het volk gekozen functies kunnen door de oude kliek niet zelf worden ingevuld omdat zij in de numerieke minderheid zijn. De oude kliek (en daarmee iedereen die daarmee in positieve zin is geassocieerd), ziet dan ook liever een autoritair regime dat hun belangen verdedigd dan een gekozen regering waar ze weinig grip op hebben.
Deze staatsgrepen waren ook wezenlijk anders qua opzet dan die van voorheen. Zowel in 2006 als in 2014 werden grote protesten georganiseerd (en door de oude ‘rijke’ kliek gefinanceerd) om een “onhoudbare” situatie te creeren, zodat de militairen als ‘white knights’ konden ingrijpen.
Zonder deze gecreerde onhoudbare situatie zou de staatgreep kunnen leiden tot veel sterkere protesten in het westen, en zelfs een boycot. En dat risico wilde de oude kliek niet lopen.
Dat de economie niet echt aantrekt boeit de oude kliek niet zo.. Zij zien hun eigen groei al lang niet meer in Thailand en investeren in toenemende mate in andere economieen. Het totale vermogen van deze oude kliek groeit enorm, terwijl de rest van land stil blijft staan, en dat houden ze graag zo.
Een paar opmerkingen voordat ik een boek ga schrijven:
– de oude kliek en de militairen zijn niet dezelfde kliek. Veel topmilitairen zijn ook ondernemer en sommigen hebben hun geld verdiend in nieuwe businesses.
– die netweken worden bij elke regeringswisseling doorbroken. Topambtenaren verliezen hun baan als zij niet tot de juiste bloedgroep (clan en politieke gezindheid) horen. Heb daar meerdere voorbeelden van;
– de nieuwe kliek financiert soms de oude kliek en omgekeerd. Je moet tot op individueel niveau kijken om te zien dat sommigen in een behoorlijke splagaat leven;
– de reden van de machtswisseling in 2006 was dat Thaksin zijn macht overspeelde. Die kwam ook als een donderslag bij heldere hemel en helemaal niet in een situatie van grote protesten;
– alle protesten en demonstraties in dit land worden gefinancierd door de politieke klieks. Ook die in 2011;
– de groeiende groep nieuwe rijken is veel groter dan de oude kliek.
“De militairen zijn het probleem niet”.
?!!
Ik viel haast van mijn stoel. Sinds 1932 zijn het haast constant (de) militairen geweest die aan de macht waren! Phiboen, Plaek, Thanom, Sarit, Prem… Het prachtige Thailand heeft sinds 1932 amper tot niet de kans gekregen om zich tot een democratie te ontwikkelen. Die militairen zijn een groot onderdeel van het probleem. Ja samen met de andere rijke clans van diverse pluimage die strijden om de macht en rijkdom. Het volk moet zich ontdoen van haar groene ketenen en de clans. Dan pas zullen we zien dat de macht niet op straat wordt uitgevochten met tanks en machinegeweren.
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_Prime_Ministers_of_Thailand#Prime_Ministers_of_the_Kingdom_of_Thailand_(1932–present)
Citaat:
‘De militairen zijn niet het probleem in dit land, maar de politici en de politieke partijen. De ene rijke kliek wil de andere rijke kliek vervangen. ‘
Ja , je hebt gelijk, ik zie het nu. Neem nu Chuan Leekpai, een politicus, zoon van kleine winkeliers, gekozen premier (1992-95 en 1997-2001). Geen knip voor de neus waard. Rijk? Hij woonde in een gammel huurhuis aan een weg vol gaten. Was niet eens in staat zich verder te verrijken. Een klungeltje.
Maar dan de militair veldmaarschalk Sarit Thanarat (pemier 1959-1963)! Een geweldige man. Werkte keihard in het landsbelang ondanks zijn 100 mia noi’s. Tussendoor moest hij ook af en toe langs de kant van de weg een brandstichter of communist executeren. Droeg een zware last van 100 miljoen dollar (nu een miljard waard) met zich mee. Door zijn zware taken overleed hij aan een alcoholische levercirrose. Een echte man! En dan generaal Suchinda! Wist in mei 1992 60 vreedzame betogers af te schieten, kreeg een amnestie en werd directeur van True Move. Militairen zijn niet het probleem, echt niet.
Uitzonderingen bevestigen de regel.
Kijk naar alle andere PM’s van de laatste 40 jaar…..en ja, van rood en geel…
In mijn optiek hebben zowel de politiek als het leger schuld aan al hetgeen er verkeerd is gegaan in het verleden en heden. Dit is door Tino en Chris duidelijk naar voren gebracht. Alleen lijkt het wel alsof er een spiegel wordt voorgehouden als beide mensen hun betoog houden. Ze staan te weinig open voor elkaar en de waarheid ligt toch echter ergens in het midden durf ik te stellen. Militairen horen niet aan het bewind, maar horen het land te verdedigen en politici behoren hun stinkende best te doen voor het welzijn van deze maatschappij. Nou daar hebben we sterke staaltjes van gezien of toch niet, oordeelt u zelf. Van mij krijgen ze een dikke onvoldoende. Of de jeugd en de nieuwe democraten, want er zijn er wel die mogelijk iets zinnigs kunnen gaan doen, voldoende ruimte krijgen om iets in te brengen, ik zou het wensen, maar ben toch sceptisch, want het geld regeert nog steeds.
Hallo Marco,
Tino heeft het stuk niet geschreven, maar vertaald.
De schrijver is :De schrijver Pithaya Pookaman is een oud-ambassadeur voor Thailand en tevens prominent lid van de Pheu Thai Partij.
Marco jij schrijft : Ik denk dat de meeste burgers helemaal niet zo bezig zijn met democratische waarden.
Dat is toch ook wat Pheu Thai partij schrijft en onderbouwd ?!
Groet,
Duco
Amsterdam
The Nation heeft dit opiniestuk ‘This junta was no good for anyone’
http://www.nationmultimedia.com/detail/opinion/30345973
Twee citaten:
‘Observers inside and outside the country appear agreed that this junta launched reforms not for the people’s benefit but to consolidate its hold on power’.
‘The vast majority of Thais have derived no benefit at all from the coup. The “peace and stability” we supposedly enjoy thanks to the generals is an illusion. There is plenty of animosity bubbling just under the surface. Four years – and we got nowhere.’
Op zich zit er wel waarheid in het verhaal, alleen krijgt ieder land de democratievorm die de bewoners het waard zijn.
Een overheid is niet anders dan een bedrijf en soms moeten er impopulaire maatregelen genomen worden om het schip varende te houden. Mocht het echt uit de klauwen lopen dan is dat allang bij de andere V.N. landen bekend, maar vooralsnog is het een binnenlandse aangelegenheid want zo werkt het democratiesprookje nou eenmaal.
Ik ben het met Marco eens dat er meer in het eigen wereldje wordt gekeken en gehandeld. Wat dat betreft is het in b.v. NL niet anders. Het gezin en dan misschien de familie komt eerst en als we ons eens geestelijk geraakt voelen gaan we aan anderen denken.
Misschien is het wel zo dat als er wat meer mededogen met een medemens is dat er dan begrip ontstaat waardoor het democratische proces ook anders kan lopen.
Zo te zien heeft die beste schrijver dat nooit aan het verstand van zijn bazen kunnen brengen, wat uiteindelijk niet zo gek is gezien de geschiedenis van die partij.
Sterk verhaal Tino!
Bedankt voor uw vertaling! Heel interessant en volgens mij ook zeer geloofwaardig. Iets wat je van politici niet kunt zeggen…
Kijk naar de hele Thaise maatschappij: het is altijd al de dictatoriale wijze van bestuur, waar iedere Thai vanaf wieg tot graf onder leeft.
Zie de eerste-de-beste “management” vergadering: zijne perfecte onfeilbaarheid, zijne gigantische geniale oneindige alwetendheid, genaamd Zhe Bozz, voert als enige het woord, beslist en de rest… voert zonder enige inbreng, laat staan discussie, zijn besluiten uit.
Volgens mij is er de laatste 20 jaar een strijd gaande tussen de zéér rijke groep – met de man in lederhosenland als belangrijkste representant – met vooral financiële belangen in de “oude” economie (gericht op productie voor de export) en de zéér rijke groep – met de Shinawatra’s als belangrijkste representant – met vooral financiële belangen in de “nieuwe” economie (gericht op binnenlandse bestedingen).
Ten behoeve van de winsten is de “oude” economie gebaat bij lage lonen terwijl de “nieuwe” economie daarvoor juist gebaat is bij koopkracht.
Toen de “nieuwe” groep de politieke agenda ging bepalen probeerde de “oude” groep om dat juridisch te dwarsbomen en – toen dat niet afdoende was – politieke onrust te creëren, zodat de aan de “oude” groep gelieerde militairen een excuus hadden om een coup te plegen.
Omdat de voorlaatste coup uiteindelijk niet het gewenste resultaat had – de “nieuwe” groep won de verkiezingen wéér met een overmacht – moest er grover geschut gebruikt worden. Dus werd er na de laatste coup een nieuwe grondwet gemaakt die de macht van de “oude” groep moet waarborgen. Dat de huidige militaire coupplegers sterk gelieerd zijn aan de man in lederhosenland blijkt uit het feit dat hij eigenhandig de grondwet op een paar punten kon wijzigen nádat het per referendum (waarop vooraf géén kritiek mocht worden gegeven) aangenomen was.
Het lijkt er dus op dat de “oude” groep de strijd vooralsnog gewonnen heeft.